Vechten om te winnen

Ze keek Piper aan en zuchtte.
"Ik heb geen idee.", zei ze, "Waarom nu?"
Ze wandelde heen en weer.
"We moeten hier wel weg.", zei ze, "We verzinnen wel wat toch? En terwijl we aan het verzinnen zijn zal ik Elisa wel wat meer training geven."
Ze wist niet meer wat ze zei en was verward. Waarom heeft Cole me nu weer nodig?

Piper voelde zich wat duizelig en wreef over haar voorhoofd.
"Ik weet niet waarom nu", zuchtte ze.
"Echt waar niet, Phoebe !"
Chris keek onzeker naar iedereen.
"Tante Phoebe, misschien moet je even gaan zitten en wat uitrusten !" Bezorgd keek hij naar haar en bleef dicht bij Paige omdat hij zich nog zorgen maakte over haar. Bezorgd keek hij weer naar Paige.

Ze keek Chris aan en schudde haar hoofd.
"Ik zal wel uitrusten als we thuis zijn en iets hebben bedacht om te zorgen dat Cole ons geen kwaad kan doen.", zei ze, "Ik zou het mezelf nooit vergeven moest jullie iets overkomen door mij!"
Ze keek Paige bezorgd aan.
"Gaat het?", vroeg ze.

Chris schudde zijn hoofd en moest een beetje lachen.
"Wat ben je toch koppig !" zei hij tegen haar en ging voor de zekerheid een eindje uit haar buurt staan zodat ze hem geen mep kon geven. Toen Phoebe vroeg aan Paige of het met haar ging, keek hij ook weer bezorgd naar zijn tante.
"JE moet het eerlijk zeggen als het niet gaat !"
Piper keek ook naar Paige en hoopte met heel haar hart dat het echt in orde was met haar. Dit was allemaal haar schuld !

Ik keek me tante Phoebe aan.
''Tante Phoebe ik wil stoppen met de vechtlessen.''
Zei ik toen tegen haar.
Als ik niet leer vechten breng ik hopelijk hun minder in gevaar.
Dacht ik toen en vond het auto ongeluk van Piper nog steeds me schuld.
Paige knikte.
''Het gaat goed met me alleen wat hoofdpijn.''

Ze keek Elisa verbaasd aan.
"Waarom wil je stoppen met je vechtlessen?", vroeg ze, "Je hebt ze hard nodig. Vooral nu er zoveel demonen opdagen."
Toen Paige zei dat ze alleen maar wat hoofdpijn had was ze opgelucht.
"Oh Paige, het doet goed om dat te horen!", zei ze en ze liep naar Paige om ze een knuffel te geven, "Laten we naar huis gaan. Daar kunnen we rustig nadenken."
Ze knuffelde Paige even en liep richting de uitgang.

Ik keek me tante aan.
''Ik wil niet dat iemand nog gewond raakt door mij''
Zei ik toen.
''Ik kan beter niet leren vechten.''
Ik keek naar de grond.
''Sorry''
Paige glimlachte naar Phoebe.

Chris keek bezorgd naar Elisa.
"Elisa, je kan juist beter wel leren vechten, het lijkt nu misschien alsof je alleen maar mensen pijn doet, maar geloof me: je kan veel levens redden als je kan vechten !" Hij keek even in het rond om nog wat hulp te krijgen
Piper was inb gedachten verzonken en had het niet door. Onzeker keek ze naar Phoebe en Paige toen ze hoorde dat Phoebe naar huis wilde.
"Dan zie ik jullie ... ooit wel weer?" vroeg zeonzeker.

Ik keek Chris aan.
''Neeee''
Ik keek hem daarna niet meer aan.
''Ik stop met de vechtlessen.''
Ik rende toen weg.
''Waarom snappen hun het niet''

Ze draaide zich om en keek Piper aan.
"Mag je niet meegaan?", vroeg ze geschrokken.
Toen Elisa wegliep schrok ze nog harder.
"Elisa!", riep ze en ze wou haar achternagaan maar ze wist dat het toch niets uithield.
Ze draaide zich terug om en keek Piper aan.
"Mag je niet meegaan?", vroeg ze opnieuw.
Ze was nog steeds verward vanwege de gebeurtenissen vandaag.

"Elisa ! Verdomme !" Hij vond dat het zijn schuld was dat ze weggelopen was. "Ik ga achterhaar aan, roep maar als de demon terugkomt !" zei hij en rende achter Elisa aan. "KOM TERUG, ELISA !" brulde hij.
Piper haalde haar schouders op.
"Ik weet het eigenlijk niet !" Ze wreef over haar voorhoofd.
"Ik heb nog geen dokter gesproke,n !" Ze moest nodig even gaan zitten en keek Phoebe en PAige aan.
"Willen jullie dat even doen?"

Ik hoorde chris roepen.
''Chris ik stop met die lessen''
zei ik tegen hem.
''Je kan me niet overhalen om door te gaan''
Zei ik toen.
Paige knikte.
''Ja dat zullen we doen''

"Nee, ok !" riep hij.
"Ik zal je niet proberen te overhalen om er mee door te gaan, maar kom alsjeblieft, alsjeblieft terug !" rtiep hij en bleef achter haar aanrennen.
"Alsjeblieft !"
Piper keek haar zusje dankbaar aan.
"dankje, Paige !" zei ze en ging toen op een stoel zitten.
"I kwacht hier wel op jullie !"

Ik bleef plots stil staan.
''het spijt me''
Zei ik toen zachtjes. Ik keek Chris aan.
''Sorry'' Zei ik nog een keer.
Paige ging opzoek naar een dokter.
''Wanneer mag me zus naar huis toe?''
Vroeg ze toen.

Ze volgde Paige en keek de dokter aan.
"Ze voelt zich veel beter nu", zei ze, "Ik denk dat ze thuis beter zal rusten dan hier."
Ze keek even naar Piper en dan terug naar de dokter.
"Mag ze naar huis?", vroeg ze om Paige haar vraag te herhalen.

Chris zuchtte opgelucht.
"dankje, Elisa !" zei hij en hijgde.
"Echt bedankt omdat je bleef staan !" Hij wandelde tot bij haar.
"Je moet je niet excuseren !"
Piper ging op bed liggen.
"Wat een dag !" zuchtte ze.
"Wat een dag !"

Ik keek Chris aan.
''dat moet ik wel zeggen''
Zei ik toen.
''Ik doe iedereen alleen maar pijn.''
Zei ik toen.
''Het is mijn schuld.''
Ik begon te huilen.

Ze keek de dokter nog steeds aan.
"Komaan zo moeilijk was de vraag nu ook weer niet!", zei ze, "Mag Piper naar huis?"
Ze voelde zich ongeduldig en wou thuis alle problemen oplossen. Ze keek even naar Paige.
"Zou Elisa zich nog bedenken?", vroeg ze daarna stilletjes.

Ik ging huilend op de grond zitten.
''Het spijt me''
Zei ik huilend.
''Ik wil niemand pijn doen''
Ik was erg van streek.
De dokter keek Phoebe aan,
''Ja ze mag naar huis zolang ze maar rust.''

Ze keek de dokter aan.
"Dankje.", zei ze, "Ik zal zorgen dat ze rust."
Ze draaide zich naar Paige.
"Elisa was echt wel geschrokken.", zei ze, "Ik hoop dat ze doorgaat met de lessen. Zo kan ze zich leren verdedigen."

Chris schrok een beetje toen hij Elisabeth plots zag beginnen te huilen en sloeg zijn armen uiteindelijk om haar heen en knuffelde haar nadat hij op de grond was gaan zitten.
"Rustig maar", zei hij tegen haar." Huil maar even lekker uit!" Hij zweeg een tijdje. "Alles wat er gebeurd, is niet jouw schuld!" zei hij toen en liet haar hem aankijken. Hij keek erg streng.
Piper begon in slaap te vallen.

Ik bleef huilen.
''Wel waar''
Zei ik toen verdrietig.
''Ik doe iedereen maar pijn''
Ik wou Chris wegduwen en wegrennen.
''Het is wel allemaal mijn schuld''
Bleef ik zeggen.