Een magie-vrij leven

Nicolaas was erg vrolijk.
"Nico knuf klijgen ! " zong hij de hele tijd.
Esther werd er een beetje slechtgezind van.
"Nico zagen !" zei ze nors.
"Je kan proberen te krabben, maar ik denk niet dat het lukt...", zei ik hem onzeker en vond het erg vervelend voor hem. Ik wou dat er iets was dat ik kon doen, maar ik kon nergens opkomen.
"Sorry lieverd..."

Ik keek Nico en Esther aan.
''Ik ga even naar An.''
Ik liep naar hun kamer en klopte aan.
''Ik ben het''
''mama lief''
Zei hendrik tegen zijn moeder.
''Ook alniet klabben''

Ik glimlachte vrolijk naar Hendrik en liep toen met hem naar de deur. Ik deed open.
"Hey, Elisa !" zei ik met een glimlach.
"Alles in orde?"
Nico was op bed gaan zitten en had zijn voetjes vast.
"Voetje 1, voetje 2 !" zei hij en keek van zijn ene naar zijn andere voet.
Esther keek verbaasd naar haar broertje.
"WAt doen?"

Ik glimlachte vrolijk naar An en Hendrik.
''Hey Hendrik''
Ik keek hem vrolijk aan.
''An we gaan wat eten en daarna lekker shoppen''
Zei ik blij.
''Ga je mee''
Vroeg ik haar.
''Elsa''
Zei Hendrik vrolijk.

Ik knikte.
"Ja, leuk !" zei ik vrolijk.
"Ik zie je zo op de gang? IK moet me nog aankleden en ik moet ook Hendrik nog aankleden..."
Nicolaas begon in zijn voeten te knijpen.
"Au !" riep hij uit omdat hij wat te hard geknepen had. Hij begon te huilen.
"Nico NIco au daan !" huilde hij.
Esther moest lachen.

Ik keek An aan.
''Ok tot zo''
Ik liep terug naar me eigen kamer.
''We gaan zo eten even wachten op An en Hendrik.''
Ik zag Nico huilen.
''Lieverd wat is er.''
Vroeg ik bezorgt.

Ik kleedde Hendrik aan en kleedde dan mezelf aan.
"Zullen we gaan eten?" vroeg ik hem toen.
Nicolaas keek zijn meoder aan.
"Esthel Nico au daan !" zei hij toen omdat hij boos was dat zijn zusje met hem gelachen had.
"Esthel knijp voet Nico !"
Esther keek verbaasd van Nico naar haar moeder en schudde haar hoofd.
"Niet waal !"

Ik keek omstebeurten naar Esther en Nico.
''Nico is dat echt waar of lieg je''
vroeg ik streng.
''Heedt Esther jou in je voet geknepen''
Vroeg ik hem weer.
''Eerlijk zijn''
Hendrik knikte,
'Ja eten''

Nico keek door zijn traantjes naar zijn moeder.
"NIet waal.... Esthel lachen Nico want Nico au daan voet ! Nico knijpen in voet !" zei hij en begon terug te huilen.
"Voet 1 neenee voet 2 !" Hij dacht die pan.
"Nico niet meel weten !" Hij begon harder te huilen.
Ik liep met Hendrik de gang op.
"Dan gaan we eten !"

Ik liep naar Nico en tilde hem op.
''rustig maar.''
Ik probeerde hem te troosten.
''Zullen we gaan eten met Hendrik en An''
Vroeg ik toen aan Esther en Nico.
''Laten we gaan.''
Zei ik.

Nico stopte met huilen.
"Ja, eten ! Nico hongel heeft !" zei hij en knikte.
Noah liep ook al naar buiten.
Esther huppelde naar de gang toe en rende er dan plots van door. Grijnzend keek ze achterom.
"Mama niet kunnen pakken Esthel !" riep ze.
Ik kek verbaasd Esther na.
"Die is al goed wakker !"

Ik zette Nico neer.
''Jep''
Ik rende achter Esther aan en ging door me enkel.
''Au''
''Esther mama heeft au.''
Zei ik en hoopte dat ze terug zou komen.
''Kom maar terug.''

Esther bleef staan, draaide zich om en rende terug naar haar moeder.
"Esthel kusje geven?"
Ik kee geschrokken naar Elisa.
"Elisa, ben je in orde?"
Noah liep bezorgd naar Elisa toe.
"Gaat het? Doet het erg veel pijn?" vroeg hij bezorgd.
Nicolaas rende naar zijn moeder.

Ik pakte Esther vast.
''Heb je''
Ik keek An en Noah aan.
''Ik ben door me enkel gegaan, het doet best wel pijn.''
Ik probeerde te gaan staan.
''Au''
Ik kon niet op de voet staan

Esther voelde zich erg schuldig en begon te huilen.
"Esthel stout !"
Ik ging bij Elisa zitten en bekeek haar enkel.
"Ik denk dat je beter even kan gaan liggen...", zei ik onzeker.
"Misschien moeten we een dokter bellen !"
Noah knikte.
Nicolaas liep rondjes rond zijn moeder.

Ik tilde maria op.
''Je bent niet stout.''
Zei ik tegen Esther.
''Je bent de liefste meisje die mama kent.''
Ik knuffelde haar.
''Gaan jullie maar wat eten''
Zei ik tegen hun.
''Dan ga ik even met me voet omhoog liggen''

Nicolaas was nog aan het rennen en stopte na een tijdje.
"Nico dlaaien !" zei hij en wilde naar zijn moeder lopen, maar viel omdat hij zo duizelig was.
Esther keek haar moeder aan.
"Esthel blijven mama !"
"Maar heb je dan geen honger, Elisa?" vroeg ik haar onzeker. Ik hield Hendrik goed vast en had het gevoel dat we bekeken werden.

Ik knikte.
''Jawel maar ik kan zo niet naar het restaurand komen''
Zei ik tegen an.
''Nico gaat het''
Vroeg ik hem bezorgt.
''Je moet niet zovaak rond rennen. Daar word je duizelig van''
Zei ik.

"Waarom niet?" vroeg ik.
"Noah en ik ondersteunen je wel..."
Nico stond op en knikte.
"Nico niet meel doen !" zei hij enschudde zijn hoofd.
Ik keek plots achter me omdat ik dacht iemands ademhaling in mijn nek te voelen. Verbaasd keek ik Elisa weer aan.
"Zullen we vragen of ze eten naar je kamer willen brengen?"

Ik knikte.
''Ja dat lijkt me wel een goed idee.''
Zei ik.
''Ik heb denk ik straks krukken nodig, ik zou gaan shoppen met de kinderen.''
Zei ik tegen An.
''An is er iets.''
Vroeg ik toen ze achter zich keekt.

Ik knikte.
"Ik zal aan de balie gaan vragen of ze daar krukken hebbben..." Ik durfde Hendrik niet neer zetten omdat ik nog steeds het gevoel had dat er iemand was.
"Ik heb gewoon het geveol dat er nog iemand hier is zonder dat wij die persoon kunnen zien..." Ik keek nog een keer om me heen.
"Maar het zal wel gewoon een gevoel zijn.... Zullen we je naar je kamer helpen?" vroeg ik en stond al klaar om haar naar haar kamer te helpen.

Ik keek ook even om me heen.
''Ja laten we dat maar doen''
Ik hinkte die kant alvast op.
''De dag begint al goed''
Zei ik.
''Komen jullie''
Vroeg ik.

Noah ondersteunde Elisa en hielp haar op bed.
Nicolaas en Esther huppelden achter hun moeder aan.
Ik volgde en zette Hendrik daar neer.
"Ik zal het gaan vragen nu... Ik zie jullie zo !" Ik liep de kamer uit.
"An doen?" vroeg Nicolaas aan zijn moeder.
Esther krooop bij zijn moeder op bed.
Ik keek onzeker om me heen.

Ik legde me voet op bed.
''Dankje An''
Ik keek Nico en Esther aan.
''An gaat kijken of ze krukken hebben dan kunnen we gaan winkelen straks''
Zei ik toen.
''Gezellig met zijn allen''
Zei ik vrolijk.

Ik was even later weer op weg met krukken toen er plots iemand om de hoek kwam lopen en tegen me opbotste.
"Au !" zei ik en keek de jongen aan. Ik vloekte.
"Thomas? Ga weg !" zei ik nors.
"Voor wie zijn die krukken?" vroeg hij.
"Gaat je niets aan !" zei ik boos tegen Thomas.
Nico knikte vrolijk.
"Winkelen !"