Een magie-vrij leven

Een magie-vrij leven

((Wat: An en Elisabeth zijn momenteel de magie beu. Hoewel de magie hen vele goede dingen opgeleverd heeft, toch lijkt het alsof het de laatste tijd alleen maar problemen geeft.
Waar: Bij An thuis
Wanneer: 2 weken na de herfstvakantie
Genre: gevoelens
Wie: Iedereen zolang het logisch blijft
Regels: alleen de basisregels ))

Beginpost:



Ik lag op de bank naar het plafond te staren en keek voor de zoveelste keer op mijn horloge. Over enkele minuten zou Elisa langskomen want we hadden afgesproken om samen iets te doen. Met tranen in mijn ogen keek ik naar het plafond en zuchtte diep. Dan ging ik plots overeind zitten en hoopte dat Elisa, mijn nichtje en ook mijn beste vriendin, snel zou komen zodat ik verlost zou zijn van de stilte in huis en ook van mijn eigen gedachten. Ik stond op en begon wat rond te lopen door de kamer om de tijd sneller te laten gaan en de stilte wat minder drukkend te laten lijken. Ik had Hendrik een kwartiertje geleden in bed gelegd en hoopte dat hij goed zou slapen. Omdat ik toch een beetje bang was dat iemand hem zou ontvoeren, liep ik de trap op en mijn kamer binnen. Meteen liep ik door naar Hendrik's bedje en zag dat hij rustig lag te slapen. Ik zuchtte opgelucht en ging weer naar beneden waar ik voor het raam ging staan om te zien of Elisa er al aankwam.

Ik liep me huis uit en liep richting het huis van An. We zouden samen iets leuks gaan doen, zonder dat magie er tussen zou komen, hopelijk.
Hopelijk kunnen we nu gewoon iets leuks doen zonder dat die rot magie ertussen komt.
Ik was magie even heel erg zat en hoop dat ik het ook een tijdje geen magie hoefde te gebruiken, waar dan ook voor.
Ik kwam aan bij An haar huis en ik klopte op de voordeur en wachte rustig tot er open gedaan zou worden.
Ik zette alvast me mobieltje uit zodat we niet gestoord konden worden.
Hopelijk blijft Diesel weg.

Ik had Elisa al zien aankomen omdat ik door het raam naar buiten aan het kijken was. Met een vrolijke glimlach sprintte ik naar de voordeur en opende die meteen wanneer ik Elisa op de deur hoorde kloppen.
"Hey Elisa !" zei ik vrolijk en deed de deur verder open zodat ze binnen kon komen. Geduldig wachtte ik tot ze binnen kwam en sloot dan de voordeur weer.
"Geeef je jas maar !" zei ik en nam haar jas aan zodra ze die uitgedaan had. Ondertussen voelde ik nog even of Hendrik nog wel in zijn bedje lag en wanneer ik hem voelde, glimlachte ik opgelucht.
"Hoe gaat het met je?" vroeg ik haar dan.

''Dankje An, Het had wel beter kunnen gaan, heb de laatste tijd erg last van misselijkheid en ben nog wel steeds bang dat Diesel iets gaat proberen om de baby en mij te krijgen.''
Zeg ik erg onzeker.
''En hoe is het met jou, en met Hendrik.''
Ik kijk haar aan en probeer een beetje te glimlachen maar het lukt niet echt.
''Trouwens, wat zullen we gaan doen An, ik vind alles best zolang het maar niet met magie is, want ik ben dat echt helemaal zat aan het worden.''

Ik werd meteen boos wanneer ik aan Diesel dacht.
"Met mij gaat het ook wel...En Hendrik slaapt rustig", antwoordde ik en knikte begripvol wanneer ze zei dat ze de magie een beetje beu was.
"Ja, ik ben het ook zat, die magie ! Het heeft ons misschien wel heel erg goede dingen opgeleverd. Zoals het vinden van onze familie, maar langs de andere kant... Hadden onze ouders geen magie gehad dan hadden wij samen opgegroeid ..." Ik zuchtte en wist het even niet meer.
"Maar de laatste tijd lijken er meer slechte dan goede dingen te zijn met magie ! Maar ja ... laten we maar beslissen wat we gaan doen zodat we onze gedachten kunnen verzetten. "
Ik dacht even na over wat we konden gaan doen, maar wist niet meteen iets.

''Ik ben blij om te horen dat het goed gaat met jullie.''
Ik glimlach vrolijk naar An.
''Kunnen we niet iets doen waardoor we voor een tijdje van de magie af zijn en een gewoon leven kunnen leiden, ookal is het maar voor een tijdje''
Ik probeer na te denken over een oplossing.
Hoe kunnen we ooit van de magie af zijn en van de demons die ons altijd te grazen willen nemen, ik ben het echt helemaal zat dat ik niet iets gewoon met me gezin of familie kan doen zonder dat ik ze moet verdedigen tegen demons en allerlei andere magische dingen.

Ik dacht diep na over wat Elisa zei.
"Maar we moeten wel zeker bij onze familie blijven ! Zouden de demons ons kunnen opsporen als we geen krachten hadden? Misschien moeten we onze krachten voor een tijdje opgeven..."
Dan dacht ik weer aan toe Sharon dat had gedaan en ze vermoord werd en we terug in de tijd moesten om haar te redden. Ik schudde mijn hoofd.
"Nee, dan zijn we een veel te gemakkelijke prooi ! Misschien die ene spreuk die we gebruikten om ervoor te zorgen dat een demon jou niet kon vinden wanneer je je eerste autorijles had...",stelde ik dan onzeker voor en had echt helemaal geen idee of het eigenlijk wel een goed idee was.
"Of werkt die spreuk niet goed?" vroeg ik en keek Elisa onzeker aan.

''Nou niet echt, niemand kon me voelen, maar werd wel ontvoerd door Zankou, waardoor ik tijdelijk blind werd door hem.''
Ik zucht en weet het even niet meer''
''Waarom kunnen ze ons niet gewoon met rust laten, zodat we een gewoon leven hebben.''
Ik kijk naar me buik en voelde me weer misselijk worden door het idee dat het Diesel zijn kind was en dat hij niet zou opgeven tot hij mij en de baby zou hebben.
''Er moet toch iets kunnen zijn waardoor we van de magie of kunnen en van al die demons die ons niet met rust kunnen laten, die idiooten.''

"Ik heb er geen idee van... Misschien moeten we een briefje achterlaten voor onze ouders en met Noah en onze kinderen naar een ander land gaan voor een tijdje en die spreuk wel gebruiken ...
Zodat niemand ons kan vinden...", stelde ik onzeker voor en vroeg me af of het wel een goed idee was. Ik dacht even aan het feit dat we onze familie dan ook moesten missen, maar ik zag geen andere oplossing.
"Onze ouders kunnen we altijd nog opbellen, maar ze zullen niet wetne waar we zijn, dus ze zullen ons ook niet kunnen terug halen totdat we zelf terug willen komen..."
Ik keek Elisa nieuwsgierig aan en vroeg me af wat zij evan vond.

''Als we niets anders kunnen doen, dan zullen we dat maar gaan doen.''
Ik denk eraan dat ik dan me familie, vrienden dan zal moeten missen, als we dat gingen doen.
Ik ging zuchtend zitten en zat er even door heen en weet even niets meer, ik had het gevoel dat magie het meest van mijn leven verpest heeft.
''Waarom moeten we ook geboren zijn met een magische kracht.''
Ik kijk An weer aan maar weet verder niets meer te zeggen.
''We zijn niet echt vrolijk, he''

Ik zuchtte. "Nee, we zijn niet erg vrolijk, maar ik vind wel dat het normaal is dat we niet zo blij zijn... Die demons laten ons nooit eens met rust ! Ik snap niet hoe onze moeders het uithouden !" Ik zuchtte nog een keer en deze keer dieper dan de vorige keer. Als we een tijdje weg zouden gaan, zou het me ook de kans geven om nog eens na te denken over mijn relatie met Michael.
"Wat moeten we doen? Misschien moeten we onze moeders vragen of ze ons willen helpen met dit..."
Ik zweeg en dacht even na over wat ik net voorgesteld had, maar wist niet of het wel echt zo'n goed idee was om hen erbij te halen.
Zouden ze ons niet gewoon tegenhouden?
Ik kijk Elisa aan en vroeg me af wat zij ervan vond.

''Ja het is ook normaal, dat we niet vrolijk zijn. Ik denk dat dat niet zo goed idee is An, ze zullen ons alleen maar tegen willen houden en dat we gewoon verder moeten gaan met ons leven en magie''
Ik zucht gefrustreerd.
''Volgens mij is er niet echt een oplossing om van de magie en van de demons af te komen en al helemaal niet als de baby's van ons en van Diesel en van Zankou geboren zijn.''
Waarom moet ik telkens van een demon zwanger worden, waarom word ik niet gewoon van Noah zwanger.
Ik had een beetje medelijden met Noah omdat ik telkens zwanger werd van iemand anders.

Ik begon klagend te jammeren en wist gewoon niet meer wat we konden doen.
"Wat moeten we nu dan doen, Elisa?" vroeg ik en keek haar onzeker en met tranen in mijn ogen aan.
"Ik wil hier ook niet echt weg en iedereen achterlaten, maar ik kan het niet meer aan... Ik heb er even echt genoeg van ... Ik wil niet altijd maar moeten vechten voor eens een demonvrije dag..."
Ik veegde snel enkele tranen weg en dacht weer aan Zankou en hoe die altijd probeerde om zijn kinderen aan zijn kant te krijgen en nu zou hij ook achter mijn kind aankomen... NOg een extra demon.
"Het is me allemaal even teveel..."

Ik liep naar An toe en omhelsde haar en wist heel goed hoe ze zich voelde, omdat ik me ook zo voelde.
''Ik weet het ook even niet, ik heb het gevoel alsof magie een deel van mijn leven aan het verwoesten is en ik er niets tegen kan doen, ik word er gewoon helemaal gek van.''
Ik bleef diep nadenken over een manier waarmee we een tijdje magie vrij en demon vrij zou kunnen zijn.
''Misschien wil Noah wel helpen om een manier te bedenken, om een tijdje magie en demon vrij te kunnen leven, zodat we teminste even tot rust kunnen komen en eventjes van ons gezin en het leven kunnen genieten.''
Ik keek An aan.

Ik omhelsde Elisa ook en keek haar dan aan. Ik knikte, maar mijn ogen vulden zich weer met tranen.
"Maar we kunnen het hier in ieder geval niet doen ... Ook al zouden ze ons niet aanvallen, we zouden nog geconfronteerd worden met de demons die onze familie zou willen ontvoeren en doden... Als we echt een tijdje zonder magie willen zijn, zullen we hier een tijdje weg moeten gaan,vrees ik.. We zullen onze familie dan wel een tijdje moeten missen, maar we hebben dit echt nodig want anders gaan we eronder... We moeten hier echt even weg denk ik..." Ik snikte en wendde even mijn blik af.
"Wat vind jij ?" vroeg ik dan en keek Elisabeth weer aan. "Trouwens, Noah kan mee en onze kinderen ook dus hen zullen we niet moeten missen !"

''Ja ik ben het helemaal eens met je, zo kan het gewoon niet langer, anders worden we er gewoon stapelgek erdoor en dat moet gewoon niet, gelukkig kan Noah en onze kinderen wel mee, ik zou echt niet zonder ze kunnen. Maar we moeten ook niet tegen de familie zeggen waar we heen gaan anders komen de demons er misschien nog achter en dan was alles voor niets geweest en dat wil ik gewoon niet. Laten we maar naar Noah gaan om te vragen of hij weet hoe we het kunnen doen.''
Ik liep ook al naar de kastok om me jas te pakken en toen ik me jas had gepakt draaide ik me om en wachte tot An antwoorde en ook haar jas pakte.
''Ben je er mee eens.''

Ik volgde ELisa en nam mijn jas ook van de kapstok, maar bedacht me dan dat Hendrik boven lag te slapen.
"Ik kan niet mee ... Hendrik ligt boven te slapen en er is niemand anders thuis..." Onzeker keek ik Elisa aan. "Of zal ik hem wakker maken en meenemen?" vroeg ik dan. Ik keek even om me heen en prentte alles wat is hier zag goed in mijn hoofd.
"Nemen we afscheid van iedereen of verdwijnen we plots?" Ik keek Elisa weer aan en wist niet wat we het beste konden doen.
"Als we geen afscheid nemen, denken ze misschien nog, ook al hebben we een briefje geschreven, dat we ontvoerd zijn, maar als we wel afscheid nemen, zouden ze ons misschien proberen tegen te houden..." Mijn ogen bleven onzeker op Elisa hangen en vroeg me af wat zij vond dat we het beste konden doen. Cico, Maria en Cath zouden waarschijnlijk niet eens begrijpen waarom ze plots hun zussen zo weinig gingen zien...

''Zullen we maar Hendrik meenemen dan kan hij bij mij thuis lekker weer slapen. Dan kunnen we straks ook bedenken of we afscheid nemen of niet.''
Ik ga op de bank zitten en wacht tot An, Hendrik heeft opgehaald van uit haar kamer, zodat we naar mijn huis kunnen gaan.''
Hoe moeten we dat nu doen, afscheid van de familie nemen of een briefje achter laten of via telikinese als we al weg zijn naar een plek waar we heen gaan. Hoe zal Noah reageren op ons idee.
Ik begin automatisch heen en weer door de kamer te lopen, omdat ik me weer een beetje misselijk begon te voelen, door me zwangerschap.
Waarom heb ik altijd zo last van misselijkheid als ik zwanger ben.

Ik liep naar boven, naar mijn kamer en nam Hendrik heel erg voorzichtig om hem niet wakker te maken op uit zijn bedje. Ik nam nog snel zijn teddybeer uit het bedje en liep dan naar beneden.
"Ik ben er..." Zonder verder nog iets te zeggen liep ik naar de kapstok en pakte mijn jas en die van Hendrik. Dan liep ik weer terug naar Elisabeth en vroeg me af of ze in orde was.
"Gaat het wel met je?" vroeg ik en liep dichter naar haar toe.
"Ben je misselijk?" vroeg ik terwijl ik naar mijn nichtje en tegelijk ook mijn beste vriendin keek. Misschien is het toch niet zo'n goed idee om hier een tijdje weg te gaan...

''Het gaat al wel weer, dat heb ik gewoon vaak, vooral tijdens deze zwangerschap, dat komt denk ik door al die stress. Laten we maar naar mijn huis gaan, Nico zal het leuk vinden om Hendrik te zien.''
Ik kijk vrolijk naar Hendrik die nog steeds lekker lag te slapen met zijn duimpje in zijn mond.
''Wat is het toch een lieve schatje'' Ik blijf nog even vrolijk naar hem kijken. Ik loop naar de deur toe en deed hem open en liep naar buiten toe en keek om of An me volgde. Toen ik zag dat ze me volgde ging ik naast An lopen richting mijn huis en deed daar de deur voor An en Hendrik open en liep achter haar aan naar binnen.
''Noah we zijn er

"Ja, waarschijnlijk !" Ik keek ook met een glimlach naar mijn zoontje en knikte.
"Ja, hij is een schatje, net als zijn broertje !" Ik volgde Elisa naar buiten en ging naast haar lopen.Wanneer we bij haar thuis aankwamen, ging ik naar binnen en Noah kwam al snel aangelopen. Het leek alsof hij meteen wist dat er iets aan de hand was en hij keek hen vragend aan na het te hebben begroet en Elisa een zoen te hebben gegeven.
"Is alles in orde?" vroeg hij onzeker en keek van An naar Elisabeth en bleef Elisabeth aankijken.
ER zou toch niets erg aan de hand zijn? Zwijgend bleef hij naar hen kijken terwijl hij rustig en ook een beetje onzeker op hun antwoord wachtte, maar An zei niets.

Als Noah naar ons toe liep, legde ik mijn armen om zijn nek en gaf ik hem een zoen.
''Noah An en ik willen voor een tijdje hier weg, met jou en de kinderen om zo even van magie en van de demons af te zijn, maar we weten alleen nog niet hoe we dat moeten gaan doen, heb jij misschien een idee over hoe we het zouden kunnen gaan doen.''
Ik keek Noah hoop vol aan en hoopte dat hij iets wist. Plots hoorde ik Hendrik huilen en kijk om naar hem en ik zie dat hij wakker is geworden.
''Ik ga even bij Nico kijken of hij nog lekker aan het slapen is''
Ik liep naar Nico zijn kamertje.

Ik wiegde Hendrik zachtjes heen en weer in mijn armen terwijl ik met een glimlach naar hem keek.
"Shhh... lieverd...", troostte ik hem zachtjes en vergat even al mijn zorgen. Noah keek even naar me en volgde dan Elisa.
"Ik weet niet of het wel zo'n goed idee is, Elisa... Denk je echt dat je ouders je laten gaan?", vroeg hij onzeker en dacht aan zijn eigen moeder. Niet dat hij haar nu veel zag, maar als ze een tijdje weg zouden gaan, zou hij niet meteen naar haar toe kunnen gaan wanneer er iets was... Tenzij Elisabeth hem zou willen transporteren.
"Maar langs de andere kant, kan het wel goed doen voor ons... Even niet gestoord door vaders die hun kinderen willlen ontvoeren of demons die ons proberen te vermmoorden..."

''Noah ik heb dit echt nodig, anders ga ik er nog aan onder door.''
De tranen stonden in me ogen, omdat het me even teveel werd.
''Maar Noah als jij het niet wil dan gaan we niet weg'' Ik gaf hem een kus en omhelsde hem en wou hem niet meer los laten.
De tranen begonnen over me gezicht te lopen.
''Ik moet gewoon even weg van alles wat met magie te maken heeft, ik heb het gewoon echt even nodig.''
Hendrik stopte langzaam aan met huilen en keek met waterige ogen zijn moeder aan en begon een beetje tegen haar te brabbelen en begon een beetje te glimlachen.

Hij nam Elisa in zijn armen. "Hé, ik begrijp het, Elisa, en ik wil graag met je meegaan !" Hij knuffelde haar een tijdje en gaf haar dan een zoen op haar voorhoofd.
"Ik denk trouwens dat de kinderen er ook erg van gaan genieten !" Met een glimlach keek hij haar aan.
"Ik sta compleet achter je en zal je in alles steunen ! Zullen we maar gaan plannen maken dan?" Nico werd net wakker en hoorde zijn moeder en Noah. Blij kirde hij en wilde graag dat zijn moeder hem zou oppakken. Noah hoorde het en keek naar het bedje van Nicolaas.
"Neem jij hem uit zijn bedje?"
An glimlachte vrolijk naar Hendrik en knuffelde hem.
"Hey lieverd, ben je wakker geworden ? Kijk eens wie ik hier heb ..." Ik liet hem zijn knuffel zien.