Een magie-vrij leven

Ik glimlachte vrolijk naar Noah toen hij zei dat hij mee zou gaan met mij. Ik geef hem liefdevol een zoen en blijf hem dan een tijdje zoenen. Daarna pakte ik Nico voorzichtig uit zijn bedje.
''Hey lieverd ben je wakker geworden.'' Ik gaf hem een zoentje op zijn voorhoofd en knuffelde hem eens even lekker.
''Mama houd zielsveel van je, je bent mama's grote jongen.''
Ik liep met Nico in me armen en met Noah zijn hand vast, terug naar de woonkamer toe. Hendrik bleef gezellig door brabbelen tegen zijn moeder en probeerde in de tussentijd zijn knuffeltje uit de handen van zijn moeder te grijpen.
´´Wat zijn het toch schatjes.´´

An knuffelde Hendrik nog een keer gaf hem een kusje.Noah liep mee en Nicolaas voelde zich erg trots wanneer zijn moeder tegen hem sprak en hij pakte met zijn handje zijn moeders wijsvinger stevig beet en bleef naar haar kijken, erg vrolijk. Toen kwamen ze in de kamer bij An aan. Zij gaf Hendrik zijn knuffel en toen merkte Nico zijn broertje op en liet plagend de knuffel naar hem toevliegen en pakte hem stevig vast.
"An, heb jij een idee waar we heen kunnen en hoe we ervoor kunnen zorgen dat niemand osn vindt... En hoelang zullen we gaan, we bellen onze familie toch dikwijls op hé?" ratelde Noah toen hij stil was blijven staan in de kamer. Toen werd hij een beetje rood door zijn geratel en An keek hem lachend aan.
"GEen idee", antwoordde ze, "wat vind jij, Elisa?"

''Misschien als we op de plek zijn waar we heen gaan kunnen we die spreuk van jou gebruiken An, die jij bij mij hebt gebruikt voor me rijles, zodat niemand ons kan voelen. Ik denk dat we de familie wel regelmatig kunnen bellen, zolang de demons maar er niet achterkomen waar we zijn en onze familie mogen ook niet weten waar we zijn. Ik wil het liefste een maand ongeveer weg, dan kunnen we lekker tot rust komen en genieten.''
Hendrik begon hard te huilen als Nicolaas de knuffel van Jendrik naar hem liet vliegen. Ik pakte de knuffel af van Nicolaas en gaf hem weer terug aan Hendrik die gelijk weer ophield met huilen en zijn knuffeltje goed stevig vast bleef houden.
''Dat was niet lief van je, Nico.''

Ik knikte en vond het ook goed. Noah zei:
"Ja, dat lijkt me een goed idee ! Wanneer zullen we gaan? Vandaag nog, of morgen of volgende week ?" Even bleef het stil en dan vervolgde hij:
"En waar gaan we precies heen? Gaan we ver weg of blijven we nog redelijk dicht in de buurt ?"
Ik keek verbaasd naar Nico. Nico keek heel erg verdrietig naar zijn moeder en begon te huilen. Ik dacht na over de vragen die Noah stelt, maar weet niet goed wat er op te antwoorden. Daarom kijk ik Elisa aan.
"Wat vind jij, Elisa?" Ik kijk even naar Nicolaas die nog hard aan het huilen is.

''Ik wil het liefste zo snel mogelijk gaan, en naar een plek die niet al te dicht in de buurt is, zodat we niet gevonden worden.''
Ik keek naar Nicolaas en was al beetje boos op mezelf, omdat ik streng was tegen Nicolaas.
''Oooo lieverd het spijt me, maar dat was Hendrik zijn knuffeltje, zullen we de jouwe even gaan pakken.''
Ik liep met Nicolaas naar zijn kamertje en keek rond of ik zijn kbuf ergens zag, uiteindelijk had ik hem gevonden en gaf ik hem vrolijk aan Nicolaas.
''Kijk eens lieverd je eigen knuf, die vind je toch leuker of niet.''
Ik gaf Nicolaas een kusje op zijn voorhoofd.

"Wat dacht je van Australië?" vroeg ik met een grijns en had eigenlijk wel veel zin om naar Australië op vakantie te gaan. Dan werd ik plots bleek.
"Wat als er in de tussentijd iets met iemand van de familie gebeurd omdat wij er niet waren om hen te beschermen?" vroeg ik onzeker. Ik dacht meteen aan mijn ouders, Cico en Maria. Ik wilde niet dat er hen iets zou overkomen, maar natuurlijk ook niet dat er iets met mijn tantes, nonkels en rest van neefjes en nichtjes zou gebeuren. Bedenkelijk staarde ik voor me uit. Nicolaas pakte vrolijk zijn knuffel aan en knuffelde die. Dan wilde hij graag weer terug naar beneden gaan om aan Hendrik te laten zien dat hij toch een veel mooiere knuffel had dan hij. An merkte toen pas dat Elisa even weg was en wachtte tot ze terug kwam om haar vraag te herhalen.

Ik merkte dat Nicolaas weer terug naar de woonkamer wou.
''Wil je, je knuf aan Hendrik laten zien lieverd.'' Ik knuffelde hem nog even lekker en liep daarna met Nicolaas naar de woonkamer terug.
''Zo daar zijn we weer, heb ik nog iets gemist.''
Ik zag dat An heel erg serieus keek.
´´An is er iets aan de hand, je kijkt me zo serieus aan.´´ Vroeg ik onzeker. Ik keek Omstebeurten van An naar Noah terwijl Hendrik naar de knuf van Nicolaas keek en hij vond die knuf ook wel erg mooi en deed nu wat Nicolaas ook deed en orbte de knuf van Nicolaas naar zich toe en hield hem goed vast.

Ik herhaalde mijn vragen.
"Zullen we naar Australië gaan? Maar wat doen we als iemand onze familie zou pijn doen en wij er niet zijn om hen te helpen..." Nico staarde een paar seconden verbaasd voor zich uit en uitte dan een heel erg verontwaardigd kreetje. ZIJN knuffel, Hendrik, ZIJN broer, had ZIJN knuffel gestolen !
Hij wees met zijn handje naar Hendrik en probeerde zijn moeders aandacht te trekken door nog een kreetje te slaken, vooral toen hij zag dat Hendrik hem stevig zich aandrukte. ZIJN knuffel !
Noah keek verbaasd van NIco naar Hendrik en weer terug. Dan keek hij Elisa aan en vroeg zich af wat Elisa en An zouden doen. Nico begon ook nog eens heel erg hard te huilen zodat zijn moeder hem zeker niet kon geven en hij snel ZIJN knuffel terug krijgen want het was ZIJN knuffel en neit die van hendrik.

Ik luisterde goed naar An haar vragen.
''Ja australie is goed, daar wou ik toch altijd al wel een keer heen op vakantie, kunnen we geen spreuk doen dat we ook niet geroepen worden, behalve als het echt nodig is dat we dan wel geroepen kunnen worden.''
Ik hoorde het kreetje van Nicolaas en keek even wat er aan de hand is en ik zag dat Hendrik de knuf van Nicolaas heeft afgepakt.
Ik probeerde hem te troosten, als Nicolaas opeens erg hard begint te huilen. Ik loop naar Hendrik en pakte Nicolaas zijn knuf terug en gaf hem weer terug aan Nicolaas en daardoor begon Hedrik opeens ook heel erg hard te huilen.
''Sorry, Hendrik maar dat is Nicolaas zijn knuf.''

Ik keek ook naar onze zoons en moest even glimlachen. Dan zei ik tegen Hendrik:
"Lieverd, je hebt toch je eigen knuffel... Jij die van jou en Nico die van hem !" Nico is blij dat hij zijn eigen knuffel weer heeft en drukt die stevig tegen zich aan terwijl hij met ogen, nog een beetje rood van het harde wenen, naar zijn broertje Hendrik, die nu aan het wenen is.
An probeert hem te troosten. NOah keek verbaasd toe en dacht ondertussen in stilte na over het voorstel van Elisa.
"Ik vind het echt een heel erg goed idee, Elisa !" zei hij na een redelijk lange stilte. An keek ook op en knikte.
"JA, ik vind het ook een goed idee !"

''Dus we gaan het echt doen'' Ik keek naar Nico.
''Wil jij met mama, Noah,Esther, Hendrik en An op vakantie lieverd.''
Ik glimlachte vrolijk naar Nico als hij zijn knuf stevig vast hield, dan keek ik naar Hendrik en zag dat hij uiteindelijk stopte met huilen en zijn duim in zijn mond stopte en erop begon te zuigen.
''We moeten dan maar in gaan pakken, als we zo snel mogelijk op vakantie gaan.''
Ik orbte alvast een aantal koffers naar me toe.
''Dat moet genoeg koffers zijn voor onze en de kinderen hun kleren.''

Nico keek zijn moeder aan wanneer ze tegen hem sprak en gaf als antwoord enkele vrolijke geluidjes. Ik staarde in gedachten verzonken voor me uit en wist toch niet goed of ik dit wel zonder afscheid te nemen zou kunnen doen. Cico, Maria, mijn ouders ....
"Ik ga ook inpakken...", zei ik en orbde met mijn zoontje weg naar mijn kamer toe en legde hem in zijn wiegje. Dan ging ik op zoek naar koffers en begon zo snel ik kon alles in te pakken. Wanneer ik ermee klaar was, liep ik naar Maria's kamer en pakte haar op. Een tijdje bleef ik met haar praten en vertelde haar zachtjes waarom ik een tijdje wegging. Ook al wist ik dat ze hte waarschijnlijk niet echt zou begrijpen. Dan ging ik ook afscheid nemen van Cico. Ik besloot Michael niet te waarschuwen dat ik een maand weg zou zijn omdat ik niet vond dat hij het moest weten als hij er misschien nog niet eens zou achterkomen dat ik weg was. Ik liep weer naar mijn kamer, pakte Hendrik op en orbde met hem en onze koffer naar Elisa toe.

Ik pakte één koffer en liep naar Esther haar kamer, waar ze lag te slapen en begon haar kleertjes en wat speelgoed in te pakken, toen ik klaar was zette ik de koffertje in de woonkamer en ging toen met een koffetje naar Nicolaas zijn kamer en begon zijn spulletjes in te pakken en daarna deed ik hetzelfde bij mijn spullen en kleren en die van Noah.
´´Zo alles is ingepakt, ben je klaar om te vertrekken, Noah´´
Ik keek Noah aan en zag toe An weer binnen orben.
´´An ben jij ook klaar om te gaan´´
Ik kijk An en Noah omstebeurten aan.

Ik probeerde te glimlachen en zette de koffer op de grond neer. Noah zei dat hij er helemaal klaar voor was en hij kuste Elisa.
"Ja, ik ben klaar... We verwittigen onze ouders toch pas als we weg zijn hé en we de spreuk in werking hebben laten treden?" vroeg ik en wierp een blik op Hendrik voor ik Elisa weer aankeek. Nico voelde de opwinding en begon vrolijk te kirren en wist dat er iets leuks stond te gebeuren. Ik dacht weer aan Michael, mijn moeder, vader, broertje en zusje en toen plots ook aan Thomas, maar ik schudde snel met mijn hoofd om de gedachte aan Thomas te laten verdwijnen. Ik keek Elisa nog altijd aan en probeerde nog steeds om blij te kijken, maar op één of andere manier voelde ik me rot omdat we onze familie zomaar zouden achterlaten. Toch wilde ik nog wel altijd gaan omdat ik wist dat we het allemaal verdienden en er ook nood aan hadden. Even weg van ons gewonde leven en even rusten, echt rusten en ons nergens zorgen om maken.

Ik zag aan An dat ze zat te twijfelen.
´´An weet je zeker dat het met je gaat, zit je te twijfelen.´´
Vroeg ik onzeker aan An en hoopte dat ze nog steeds naar Australie wou.
´´An alles komt goed, als iemand in nood is dan kunnen ze ons nog altijd roepen en kunnen we ze altijd gaan helpen, als het echt nodig is, alles komt echt in orde, we moeten nu even aan ons zelf denken, als we er aan onder door gaan dan heeft de familie ook niets aan ons, als er demons aanvallen.´´
En ik wil Diesel een tijdje absoluut niet zien.

Ik glimlachte naar Elisa en zei.
"Ik twijfelde eerst wel, maar nu niet meer ! Je hebt helemaal gelijk ! Ik vind het alleen moeilijk om te vertrekken, maar eens we er zijn dan zal ik snel kunnen ontsnappen..."
Ik pakte mijn koffer weer op en liep dichter naar hen toe.
"Zullen we dan maar vertrekken? Heb je de spreuk zodat we dçie meteen kunnen uitspreken voor iemand erachter komt dat we in Australië zijn?"
Met een vrolijke glimlach keek ik naar Hendrik en keek dan weer Elisa en Noah aan. Noah was er helemaal klaar voor en grijnsde van oor tot oor.
"Ja, laten we gaan !"

''Ja, ik heb een spreuk om naar australie te gaan, ik moet alleen nog Esther even halen.''
Ik liep naar Esther haar kamer, nadat ik Hendrik aan Noah had gegeven, ik maakte haar wakker en tilde haar op en liep terug naar Noah en de rest.
''Zo daar zijn we dan weer.''
Ik pakte de papier uit me zak waar de spreuk op stond.
''Kijk hier heb ik de spreuk.'' Ik zei de spreuk samen met de rest op en we kwamen door de spreuk in Australie terug.
''Zo we zijn er, laat de vakantie maar beginnen.''

"En nu de spreuk nog zodat ze ons niet kunnen vinden !" zei ik wanneer we in Australië waren en zette de koffer op de grond neer terwijl ik nieuwsgierig om me heen keek. Ik dacht al na over het gesprek dat ik met mijn ouders zou voeren en hoopte dat ze me zouden begrijpen of toch zouden proberen om me te begrijpen. Ik zuchtte diep en keek Elisa weer terug aan.
"Moeten we die spreuk nog maken of heb je er al één?" vroeg ik en voelde me een beetje schuldig omdat ik mijn broertje en zusje zolang in de steek liet. Ze zouden vast niet begrijpen wat er allemaal aan de hand was en waarom ze me zo lang niet zouden zien.

''Ik heb daar ook al een spreuk voor, ik heb die spreuk van jou een beetje aangepast, zodat hij ook werkt voor het roepen.''
Ik zei samen met hun de spreuk op en probeerde ons te voelen en gelukkig kon ik ons niet voelen. Ik kijk An en Noah vrolijk aan.
''De spreuk heeft gewerkt, zullen we eerst maar naar een hotel ofzo gaan, daarna kunnen we onze familie bellen en het een beetje uitleggen, wat ons plan is en waarom we dit doen, zodat ze dat begrijpen en zich geen zorgen gaan maken.''
Ik keek An en Noah aan of ze dat ook een goed idee vonden en ik begon al te kijken waar we heen moesten gaan om een hotel te kunnen vinden.
''Laten we maar die kant opgaan.'' Ik wijs een kant op.

Ik knikte en mijn humeur begon steeds beter te worden.
"Ja ! Laten we een hotel gaan zoeken !" antwoordde ik en nam mijn koffer weer op, net als Noah die Nicolaas droeg. Ik keek in de richting die Elisa wees en knikte vrolijk.
"Ja, die kant lijkt me goed !" Ik deed erg hard om mijn zorgen te vergeten en het begon me ook te lukken. Er verscheen een brede glimlach op mijn gezicht en begon met hen mee te lopen op zoek naar een goed hotel. Ik begon ook al wat na te denken over wat ik tegen mijn ouders zou zeggen wanneer ik ze ging opbellen, en hoopte echt dat ze het zouden proberen. Dan dacht ik weer aan Michael en Thomas en verdween de glimlach.

Ik ging naast An lopen en keek haar een beetje bezorgt aan.
''Moet je aan Michael en Thomas denken'' Vraag ik wat onzeker, zachtjes aan An.
Ik zag opeens een hotel en bleef staan.
''Zullen we naar dat hotel toe gaan, het ziet er heel mooi uit.''
Ik keek iedereen aan en me blik bleef hangen op An, die nog steeds geen antwoord op me vraag heeft gegeven. Ik zag dat Hendrik in slaap is gevallen en lekker ligt te dromen en zijn knuffel heel goed, stevig vast hield.
``An gaat het´´ Vraag ik dan zachtjes

Ik wist niet goed wat te antwoorden en dacht daarom even na. In gedachten verzonken keek ik naar het hotel en zei dan.
"Nee, het gaat niet echt... Ik weet gewoon niet meer wat ik voor wie voel...." Ik zuchtte diep en keek Elisa met een waterige glimlach aan.
"Maar daar gaan we nu niet aan denken ! We zijn hier om ons te ontspannen en ons nergens druk om te maken dus dat is ook precies wat ik ga doen, de komende maand !" Ik voelde me al weer beter en begon op het hotel af te lopen. Ik glimlachte en was al weer wat meer ontspannen door eraan te denken dat ik de volgende weken niet teveel problemen zou hebben.

''An als je er over wil praten, je weet toch dat je altijd bij me terecht kan.''
Ik liep met de rest het hotel in en boekte de kamers en ik liep naar boven toe en liep naar de kamer van mij en Noah. An en Hendrik haar kamer lag naast die van ons. Ik zag dat het hotel veel dingen had zoals een sauna een zwembad en zonnebanken.
''Ik ga heerlijk genieten van deze, hele maand.''
Zei ik erg vrolijk. Ik begon de kleren van mij, Noah, Nicolaas en Esther allemaal uit te pakken en begon het in de kasten te leggen en te hangen, daarna plofte ik neer op het bed en het bed voelde heerlijk aan.
''Ik ga even me ouders bellen.''
Ik pakte me mobiel en tikte me moeder haar nummer in.

Ze zit een film te kijken (een griezelfilm).
Ze zit op het puntje van haar stoel naar het beeldscherm te staren als haar telefoon gaat.
Ze schrikt en laat een gil ontsnappen, waarna ze snel haar mond dichtdoet en met grote geschrokken ogen de film stopzet.
Ok, dat was stom, denkt ze, maar ze kan er de humor van inzien.
Ze neemt de telefoon op met een lachje en een zucht van opluchting dat het niet echt iets engs was.
''Met Prue!''

Ik hoorde mijn moeder de telefoon op nemen.
''Hey mam, met Elisabeth, Ik wou je even vertellen dat ik, noah, An en de kinderen voor een maandje op vakantie zijn om even van de magie en demons af te zijn, zodat we even lekker kunnen ontspannen, ik kan helaas niet vertellen waar we zijn en je kunt me ook niet roepen, alleen als het een noodgeval is, wil je Cath een dikke kus van mij geven.''
Ik luisterde naar wat me moeder te zeggen heeft.
Hopelijk is ze niet boos dat ik zomaar ben weg gegaan zonder afscheid te nemen, van haar, pap en Cath, hopelijk kan ze het begrijpen waarom we weg zijn gegaan.