Een magie-vrij leven

Nicolaas was nog altijd bang, maar knikte. Toen hij bij zijn moeder op de schoot zat, snikte hij nog een beetje, maar was niet zo heel erg bang meer omdat zijn moeder bij haar was.
"Ja !" zei hij trots en keek zijn moeder vrolijk aan terwijl zijn gezichtje nog nat was van de tranen.
Ik keek toe en liep plots de dokterskamer uit en bleef in de wachtkamer op de anderen wachten. Ik ging op een stoel zitten en sloot mijn ogen in de hoop wat kalmer te worden.
Zankou schemerde naar zijn dochtertje toe en tilde haar op.
"Esther wat doe je hier?"

Ik zag dat Nicolaas zalf op de wond kreeg en het in verband gedaan werd.
''Zo kijk is lieverd, het is al weer klaar.''
Ik veegde de tranen weg.
''Wat ben jij dapper geweest zeg.''
Ik stond op en liep met Nico naar An en de rest toe.
''Zo daar zijn we weer.''
Ik keek de rest aan.

HIj knikte blij en keek even bang naar de dokter om daarna weer vrolijk naar zijn moeder te kijken.
"NAal hotel?" vroeg hij.
Noah was in paniek en bleef maar op Esther roepen,m aar ze kwam niet.
"Verdomme !" vloekte hij en wist niet wat hij nu moest doen. In paniek ijsbeerde hij door de kamer.
Ik keek met een glimlach Elisabeth weer aan.
"Gaan jullie al terug naar het hotel?" vroeg ik omdat ik met Hendrik en mijn moeder nog naar het ziekenhuis moest.

''An als jij wil dat we mee gaan naar het ziekenhuis dan gaan we mee''
Ik keek An serieus aan.
''Anders gaan we weer naar het hotel toe.''
Ik dacht aan Esther en hoopte dat ze niet te geschrokken was.
''Ik wou nog even straks met Esther praten.''
Ik keek naar Nico en knuffelde hem even.
''Heb je nog au.''

"Het maakt niet uit !" zei ik wat overstuur.
"Je mag zelf kiezen !" zei ik dan en keek onzeker naar Hendrik en hoopte dat hij niet teveel pijn meer had.
Dit is allemaal mijn schuld !
Nicolaas was blij toen zijn moeder hem knuffelde.
"Nee, Nico maal heel beetje au !" zei hij en keek zijn moeder vrolijk aan.
"NIco flink he mama?"

Ik dacht even diep na.
''We gaan wel mee naar het ziekenhuis toe. Daarna kunnen we met zijn allen weer terug gaan.''
Ik keek An vrolijk aan.
''Ja Nico je was echt een flinke jongen.''
Ik glimlachte trots naar Nico.
''En Hendrik is ook een hele flinke jongen.''
Hendrik knikte langzaam.

"Dankje, Elisa !" zei ik en voelde me al iets beter. IK was echt blij dat ze toch mee naar het ziekenhuis ging. Ik keek dan van haar naar mijn moeder en Hendrik en er sprongen tranen in mijn ogen.
"Hendrik !" Ik liep naar hem toe en keek naar hem, maar wist plots niet wat ik wilde zeggen dus bleef ik hem alleen maar aankijken.
Nicolaas keek naar het verband.
"Waalom Esthel edaan ebben?" vroeg hij.

Ik keek Hendrik aan en daarna An.
´´An het is jouw schuld niet´´
Ik bleef An aankijken.
´´Echt waar, het was niet jou schuld.´´
Ik keek naar Nico.
´´Lieverd Esther deed het niet express.´´
Ik dacht even na en ging toen verder.
´´Esther deed het in haar slaap, ze wou jou geen au doen.´´

Ik keek met tranen in mijn ogen opzij omdat ik niet wilde dat iemand mijn tranen zou zien. Ik antwoordde niet op Elisa's vraag omdat ik niet wist wat te antwoorden en omdat ik dan zeker in tranen zou uitbarsten.
"Laten we maar naar het ziekenhuis gaan....", zei ik na een stilte en draaide me om en begon de wachtzaal ui te lopen.
Nicolaas dacht even na.
"NEe? Nico niet boos Esthel !" zei hij dan en verloor zijn aandacht aan zijn moeder omdat hij zich verdiepte in het spelen met haar haar.

Ik ging snel naast An lopen en pakte haar hand vast en gaf er een kneepje in.
´´Het was niet jouw schuld.´´
ik keek haar aan.
''Hendlik zijn schuld''
Zei Hendrik tegen zijn moeder.
''Hendlik vallen van bed, niet mama schuld.''
Hij keek haar aan.

Ik nam Hendrik over van mijn moeder.
"Nee, Hendrik, schat, het is niet jouw schuld !" zei ik en keek hem aan.
"Mama had moeten zeggen dat Hendrik dat niet mocht doen...", zei ik hem zachter. Nicolaas gaapte en liet zijn moeders haar los.
"Waal heen?" vroeg hij toen hij zag dat ze niet op weg waren naar het hotel.
"Waalom niet naal hotel?" vroeg hij. Noah nam zijn mobiel en belde Elisabeth op omdat Esther nog altijd niet teruggekomen was.

Ik keek Nico aan.
''We gaan met An en Hendrik mee naar het ziekenhuis toe, daar krijgt Hendrik waarschijnlijk gips om zijn polsje''
Ik glimlachte naar hem. Toen hoorde ik mijn mobiel en zag dat Noah me belde.
''Hey lieverd''
Zei ik tegen Noah.
''Is er iets''
Hendrik keek zijn moeder aan en begon te huilen.
''Niet mama schuld, niet mama schuld.''
Zei hij huilend.

Nicolaas knikte.
"Ja !" zei hij vrolijk en hoorde zijn moeders mobiel.
"Bellen ! Iemand bellen !" riep hij opgewonden uit.
"Wie zijn?" vroeg hij en hoorde toen zijn moeder Noah zeggen.
"NOah !"zei hij opgewekt en keek nieuwsgierig naar zijn moeder die met Noah een gesprek voerde. Noah haalde diep adem.
"Esther is weggeschemerd..."
Ik knuffelde Hendrik.
"NIemands schuld, ok?" zei ik dan maar.

Ik werd bleek.
''Wat Esther is wat''
Ik werd nog bleker.
''Komt ze niet als je haar roept.''
Ik raak erg in paniek.
''Ik kom er wel nu aan met Nico.''
Hendrik keek zijn moeder aan en stopte met huilen.
''Niemands schuld.''

Ik knikte.
"NIemands schuld !" Toen keek ik bezorgd naar Elisa en Nico.
"Nee", antwoordde Noah en kon zichzelf wel slaan omdat hij zich zo stom voelde dat hij haar niet had tegengehouden.
"Tot zo !" zei hij en hing op.
"Wat is er aan de hand, Elisa?" vroeg ik onzeker en had het gevoel dat er iets mis was. Ik bleef staan en keek naar Elisa.

Ik ben heel erg in paniek.
''Esther is weggeschemerd en Noah kan haar niet meer vinden.''
Ik wist even niet meer wat ik moest.
''Ik moet haar vinden maar hoe''
Ik hield Nico goed vast en Hendrik keek zijn moeder aan.
''Mama en oma helpen Esthel vinden.''
Hij keek zijn moeder aan en wou dat ze ging helpen.

"Wat Esther weg?" riep ik geschrokken uit.
"Waar zou ze dan zijn ?" vroeg ik verbaasd. Dan keek ik Hendrik aan en knikte.
"Oma zal met Hendrik naar het ziekenhuis gaan en dan zal mama Esther gaan zoeken, is dat goed?" vroeg ik hem onzeker.
"Daarna komt mama meteen terug naar Hendrik..." Onzeker bleef ik naar mijn zoontje kijken en wilde hem niet echt graag achterlaten, maar ik wilde Elisa ook erg graag helpen.
Zankou keek zijn dochtertje onzeker aan.
"Wat zullen we gaan doen?" vroeg hij.

Ik was heel erg in paniek.
''Waarom gebeurt er ook altijd iets.''
De tranen stonden in me ogen.
''Sorry''
Zei ik.
"'Ja Hendlik met oma naar ziehuis. Mama Esthel vinden.''
Zei hendrik tegen zijn moeder,

Nicolaas keek bezorgd naar zijn moeder.
"Mama tliest?" vroeg hij en knuffelde haar even. Dan keek hij haar weer aan.
Ik zuchtte.
"Ik weet het niet !" Ik gaf Hendrik een kusje.
"Tot straks, lieverd !" Dan keek ik Elisa aan.
"Zullen we naar Noah toegaan?" vroeg ik haar toen en keek even onzeker naar Nicolaas die niet doorhad dat Esther weg was.

Ik merkte ook dat Nico het niet doorhad en keek Paige aan.
''Paige mag Nico ook met je mee naar het ziekenhuis.''
Ik hoorde paige zeggen dat, dat goed is en ik gaf haar Nico.
''Je mag gaan kijken hoe Hendrik zijn pols gegipst word lieverd.''
Ik keek An aan.
''Ja laten we naar Noah toe gaan.''
Ik glimlachte nep even naar Nico.

"Wat?" vroeg Nico en begon te huilen.
"Mama hebben !" huilde hij luid. Hij wilde niet naar het ziekenhuis als zijn moeder jniet meeging.
"Mama komt zo terug !" zei ik snel en trok ELisa mee naar een plek waar niemand was en orbde naar Noah toe met haar.
Noah zag hen en keek Elisa in paniek aan.
"Het spijt me....", zei hij omdat hij zich heel erg schuldig voelde omdat hij Esther had laten gaan. Onzeker bleef hij staan en sloeg dan zijn blik neer.

''Dankje An.''
We orbten weg.
''We zijn er.''
Ik keek Noah aan en knuffelde hem.
''Het is niet jouw schuld''
Ik keek hem aan.'
''Waar zou ze heen geschemerd kunnen zijn.''
Ik dacht diep na

Ik keek onzeker naar hen en had wel een idee waar ze kon zijn, maar ik wilde niet dat het waar was en door het uit te spreken zou het ook echt waar klinken.
Noah voelde zich nog altijd schuldig.
"Wel, ik had haar moeten tegenhouden !" zei hij toen.
Ik haalde diep adem omdat ik haar terugwilde en het dan wel moest zeggen.
"Ik denk dat ze bij Zankou is !"
Nicolaas wilde naar zijn moeder, maar stopte met huilen. HIj keek Paige achterdochtig aan.
"Mama telug komen he?"

Ik knuffelde Noah nog even.
''Je kan er echt niets aan doen Noah.''
Ik keek An aan.
''Ja dat zou kunnen,''
Ik transporteerde direct naar Zankou toe.
''Esther ben je hier.''
Riep ik.

Geschrokken orbde ik Elisa achterna. Ik ging naast haar staan. Ik keek onzeker om me heen.
Esther door in elkaar toen ze haar moeder hoorde. Zankou zette zijn dochtertje neer.
"Blijf hier maar even !" zei hij en liep dan de kamer uit en sloot de deur achter zich.
"Wat doen jullie hier?" vroeg hij nors.
Ik keek naar Zankou en besloot om Elisa het woord te laten voeren en alleen in te grijpen wanneer hij haar iets zou aandoen.
Noah begon weer te ijsberen.