De afname van de kinderen

De dokter zuchtte.
"Je moeder houdt niet van je! Alleen ik hou van je! Dus spreek nooit meer over haar!"
Ik snikte en keek op.
"Mama", fluisterde ik schor. Ik ging zitten tegen de muur aan en staarde opzij.
"Ik haat mezelf!"

Ze omhelsde Celine.
''Je moet niet jezelf haten''
Zei ze toen streng.
Hendrik bleef onrustig.
''Mama''
Mompelde hij weer schor.

Ik keek mijn moeder woedend aan.
"Ik laat mijn bloedeigen zoon in de steek!" Ik probeerde uit haar omhelzing uit te komen.
"Hij maakt hem kapot en ik doe er niets aan!" Even keek ik weg en knippperde de tranen in mijn ogen weg.
"Dus ik heb wel het recht om mezelf te haten!"
De dokter zuchtte en liep naar beneden.

Ze schudde haar hoofd.
'Je laat hem niet in de steek''
Zei ze toen.
''Maar het moet op een andere manier.''
Hendrik bleef onrustig.

De dokter dacht na.
Ik snikte en bleef huilen.
"Hij bleef maar roepen..." Ik ging terug op de grond liggen en begon nog harder te huilen.
"Hij was zo bang!"
Henry vloekte..
"Moet ze nu altijd weggaan zonder mij?"

Ze keek An aan.
''We krijgen hem terug.''
Zei ze toen.
''dat beloof ik je''
Hendrik bleef in zijn slaap schor om zijn moeder roepen

"Hoe?" vroeg ik en geloofde het niet. Verdrietig keek ik weg en toen mijn moeder aan.
"Ik wil dat als we hem terug hebben, hij bij jou komt wonen", zei ik op een zachte toon.
"Hij is beter af bij jou!"
Henry belde naar Paige.
"Neem op"

Ze keek haar streng aan.
''An nee ik wil dat niet weer horen''
Zei ze toen en nam op.
''Met Paige.''

Boos keek ik naar mijn moeder.
"Het is de waarheid! Bij jou heeft hij een veel beter thuis! Iedereen weet het..." Ik zweeg en keek weg.
Henry haalde opgelucht adem."
Paige, wil je me de volgende keer alsjeblieft meenemen? IK ben doodongerust! Waar ben je?"

Ze begon boos te worden.
''An dat is niet waar''
Ze zuchte.
''ik ben thuis''

Ik begon heel hard te huilen.
"Je mag niet boos zijn!" snikte ik en kwam overeind. Ik liep naar de keuken en botste tegen de muur aan. Toch strompelde ik verder en viel in de keuken op de grond. Snel kwam ik overeind en ging op zoek naar een mes. Plots bleef ik staan en keek naar mijn buik. Ik mocht niets stom doen... neit voordat de baby geboren was.
Henry haalde opgelucht adem.
"DUs je bent in orde?"

ze schrok.
''An sorry''
Ze rende naar haar toe en omhelsde haar.
''Ik ga gelijk morgen die aanklacht in dienen en dan zijn de kinderen binnen koort weer bij je.''
Ze hoorde Henry.
''Ja ik ben in orde.''

Ik huilde nog altijd heel erg hard en klemde me aan mijn moeder vast.
"Ja',snikte ik.
"MAar..." Ik bleef huilen.
"WAt als het niet lukt? WAt als ik ze nooit krijg?" vroeg ik bang aan mijn moeder.
HEnry haalde opgelucht adem."
Gelukkig"

Ze hield haar goed vast.
''Lieverd we geven niet op''
Zei ze toen.
''We krijgen ze terug.''
Ze hong op.

Ik wilde mijn moeder niet meer loslaten. Ik legde mijn hoofd op haar schouder en bleef vasthouden.
"Nooit?" vroeg ik zachtjes en keek met één oog opzij naar haar terwijl ik op antwoord wachtte.
"Het is gewoon niet eerlijk", mompelde ik. "Waarom worden in deze familie de kinderen altijd afgepakt? Zijn het niet door demons, dan is het wel door gewone, stomme stervelingen wier leven we dan ook nog eens elke dag bijna redden!"
Henry was woedend.
"Dat is het!" Hij beende naar buiten, naar zijn auto enr eed naar het ziekenhuis.

Ze keek haar aan.
''Ja nooit geven wij op''
Ze hield haar goed vast.
''Ik weet het niet''
Zei ze toen.

Ik glimlachte.
"Samen sterk?" vroeg ik erg zachtjes. Ik snikte en moest aan Hendrk en Charisa denken.
"We weten nog niet eens waar Charisa is..." Ik zag het niet meer zitten en leunde snikkend tegen mijn moeder aan.
"Hoe kan het ooit goed komen?"
Henry parkeerde dewwagen voor de deur. Hi jwas aan het vloeken op het feit dat hij geen magische krachten had en dat hij altijd alleen gelaten werd.
"PAIGE?!"

Ze knikte.
''Ja samen sterk''
Ze keek hem aan.
''dat vraag ik bij de rechtbank morgen''
Ze hield haar goed vast.
''We krijgen ze terug.''

Ik knuffelde mijn moeder.
"Jij bent de liefste moeder van de wereld", zei ik zachtjes en bleef haar knuffleen.
"en de beste!"
Henry kwam binnen.
"Paige!" zei hij nors.
"We moeten praten!"

Ze hield haar vast.
''Dat kan niet want dat ben jij ook''
Ze schrok.
''Henry je laat mij schrikken''
Ze keek hem aan.
''Praten waarover?''

Ik schudde mijn hoofd.
"Dat ben ik niet", mompelde ik. Ik wist dat mijn moeder net zo koppig was als mij, misschien zelfs nog wat koppiger.
Henry was woedend.
"Sorry hoor dat ik je laat schrikken!" schreeuwde hij. "Maar jij laat me ook vaak genoeg schrikken! Bijvoorbeeld net nog! En elke andere keer dat je gewoon weg orbt zonder mij"
Ik begon te huilen omdat mijn vader zo boos was.

Ze hield An vast.
''We praten straks''
zei ze toen en keek hem nors aan.
''En An dat ben je wel''
Ze hield haar goed vast.
''Je bent een geweldige moeder.''

HEnry liep naar de woonkamer en bleef daar woedend wachten. Nors liet hij zich op de bank zakken en begon toen te kalmeren. Zachtjes vloekte hij tegen zichzelf.
"Idioot!" Hij rende plots naar buiten.
Ik knufelde mijn moeder.
"Dankje", flus!iterde ik.
"Bedankt!"

Ze knuffelde haar.
''Ga maar boven even rusten''
Zei ze toen.
''Dan praat ik even met je vader''
Zei ze toen

Ik knikte.
"Dankje, mams!" Ik gaf haar nog een knuffel en liep toen naar boven. Ik begon zachtjes te huilen. Bij mijn moeder voelde ik me veilig, maar nu werd ik een beetje bang. Toch liep ik naar mijn kamer, gign op bed liggen en viel meteen in slaap.
Henry rende door.
"Ik verpest alles"