De Jonge Jaren

Ginny keek naar Harry die wegliep. Onzeker keek ze naar haar broers.
Draco liep omlaag. "Dat vond je vast geweldig, hè Potter?" Hij had een geringschattende grijns op zijn gezicht. "De beroemde Harry Potter," vervolgde hij, "zelfs als hij een boekhandel binnenstapt is dat meteen voorpaginanieuws."
Ginny kwam erbij. "Laat hem met rust. Hij heeft er helemaal niet om gevraagd!" meldde Ginny en ze keek malfidus woedend aan.
"Aha, Potter, dus je hebt nu ook een vriendinnetje!" zei malfidus lijzig.
Ginny was vuurrood geworden. Hermelien wurmde zich tussen de mensen door naar de groep, met grote stapels boeken van smalhart in haar handen.
Sharon lachte. "Je kunt het altijd op school nog proberen," fluisterde ze.

Ik grijnsde en knipoogde naar mijn partner-in-crime, wat Debbie natuurlijk merkte. Ze pakte me bij de mouw en begon me richting de deur te slepen.
''Doei! Mijn naam is Lisette en ik ben een eerstejaars!'' riep ik nog. ''Misschien zie ik je later nog!''
Debbie sleurde me door de deur en binnen de kortste keren was het veel minder druk en veel minder lawaaiig.

Sharon deed geen moeite om haar naam nog na te schreewen. Wellicht dat ze Lisette nog zou zien in de trein, misschien wel haar eerste vriendin op school en uit haar eigen jaar. Misschien wel een toekomstig afdelingsgenootje.
Wat meer opgelucht drukte ze het boek tegen zich aan en wachtte ze met een vrlangende zucht tot haar moeder en vader weer op zouden duiken uit de menigte.

((de anderen moeten wachten op oa ron.))

Ik dacht na.
''Ja een toverstok''
Zei ik toen vrolijk.
Harry keek Draco boos aan.
''ach hou toch je mond''

Ik keek nog wat rond.
Professor Banning glimlachte.
"Komt voor elkaar!" Hij gign naar Olivander met Elisa en haar moeder.
Ron keek ook boos naar Draco en daarna keek hi jwat onzeker naar Ginny.
Lucius liep naar zijn zoon toe en legde zijn hand op diens schouder.
"ALles in orde hier?"

"Zo, Wemel, wat doe jij in een wnkel? Je ouders zullen wel een maand droog brood moeten eten om dat allemaal te kunnen betalen," merkte Malfidus nog op voordat zijn vader kwam. Hermelien had Ron vlug bij zijn jas gegrepen voordat hij iets had kunnen doen. Draco had dezelfde schampere grijns op zijn gezicht als zijn vader.
Ginny was nog altijd knalrood.
Sharon ging op haar tenen staan in de hoop een glimp opte vangen van iemand.

Ik werd door Debbie terug naar het weeshuis genomen.
Nu moet je goed begrijpen dat Debbie, de baas van het weeshuis, niet bepaald arm is. Ze is slim en heeft een aantal aandelen; dat heeft behoorlijk wat centjes opgeleverd en ze kan zichzelf en 20 kinderen prima onderhouden. Daarbij heeft ze een aantal baantjes, behalve baas van het weeshuis. Ik geloof dat ze bij de politie heeft gewerkt, als detective, als boswachter, als loodgieter, als laborante; van alles.
Debbie kan veel - behalve breien en zingen.
Je had haar moeten zien toen ze probeerde een muts te breien voor één van de jongere kinderen. Het ding leek meer op een soort van darm dan een muts. En haar zingen... ze kan als een alarmsysteem aan de slag, om aan de diversiteit van haar baantjes bij te dragen.
Maar je moet haar waarderen. Debbie is als een moeder voor alle 20 kinderen hier. Ze heeft voor de studie van velen van ons betaald en heeft gezorgd dat een aantal kinderen meteen ergens aan de slag konden. En nu had Debbie me geaccepteerd zoals ik was en mijn boeken, spullen en toverstok betaald voor een opleiding voor een HEKS.
Ja, al was Debbie niet mijn biologische moeder... met haar gedrag kwam ze verdorie dicht in de buurt.

Ik liep vrolijk mee.
''Ik kan het nog steeds niet geloven''
Zei ik vrolijk.
Harry keek boos naar Malfidus

ROns gezicht was bijna zo rood als zijn haren. Hij deed zijn uiterste best om niet uit te barsten.
Lucius keek naar zijn zoon.
professor Banning grijnsde en keek naar Elisabeths moeder
"Je bent niet de enige denk ik !"

Ik glimlachte vrolijk.
''hoe moet ik een toverstok uitkiezen?''
Harry keek boos naar Draco.

Ik was met mijn moeder aangekomen op de wegisweg.
George was bij de anderen.

Ik geeuwde.
Professor BAnning glimlachte.
"Dat doe jij niet. De toverstok kiest jou!" Hij ging met haar nar Olivanders winkel en liep binnen.
"Elisabeth heeft een toverstok nodig", zei hij.
Leens moeder glimlachte.
"Welke winkel eerst?"

Ik keek verbaast.
''Kiest mij?''

Ik keek rond.
"Euhm Klieder en Vlek?"

Ik wachtte.
Ze knikte en ging met Leen naar Klieder en VLek."AMai, het is hier precies wel erg druk!"
Banning knikte.
"De toverstok kiest jou."
Olivander vertelde wat Elisa moest doen en liet er haar enkele uitproberen.

Ik deed het.
''Zo goed?''

Malfidus grijnsde.
Hermelien keek boos van de ene Malfidus naar de andere.
Ginny kookte van woede en hield goed haar ketel tegen zich aan.
Sharon kreunde. "Kom nou..." smeekte ze zacht.

Olivander knikte en zag toen dat één toverstok bij Elisa paste.
"deze zal het worden!"
Ik keek onzeker.
Lucius keek even naar zijn zoon en besefte dat hij wel iets gezegd moest hebben dat de Wemels,
Potter en het Modderbloedje boos hadden gemaakt. Dat was duidelijk te merken aan de spanning
die er hing.
"Zijn jullie blij dat het nieuwe schooljaar weer begint?" Hij glimlachte gemaakt en keek even naar
Harry waarna zijn blik naar de jongste Wemel gleed.

Ik glimlachte.
''cool''
Harry zei niets.

Sharon begon te wensen dat er een anti-Smalhartspreuk bestond, eentje die al die belachelijke fanneigingen van haar moeder uit zouden drijven. Anders kon ze hier gemakkelijk nog een tijd staan te wachten...
"We hebben nog even de tijd voordat school begint," merkte Hermelien op. Ze hadden zeker nog even de tijd om hier door te brengen. Alsof vandaag de trein zou vertrekken, zeker niet.
Ginny keek woedend.
Draco snoof.

Het was uiteindelijk zover: de dag was eindelijk aangebroken dat ik naar Zweinstein mocht. Ik stond al een tijdje met mijn moeder op het perron en keek wat zenuwachtig om me heen. Waren er nog mensen die ik kende?
Fred stond ook op het perron en was enorm vrolijk.
Alex stond bij haar familie en keek met een glimlach rond. Ze had er wel zin in.

((Jaja, een tijdssprong. Hoera! Denk eraan, people, we zijn nu aangekomen bij het punt dat we op de trein mogen (en Harry en Ron met de auto rond mogen vliegen en tegen een boom mogen knallen aan het eind - die ook terugslaat).))



Het was dan eindelijk zover. De dag waarop ik al een tijd had gewacht (en iedereen in het weeshuis wist het - niet precies wáár ik op wachtte, maar wel dat ik op iets wachtte en er bijna niet op kon wachten).
Debbie was zo vriendelijk me met de auto naar King's Cross te brengen en liet me daar achter om, volgens het nieuwe thema, zelf uit te zoeken hoe ik op perron 9 3/4 moest komen.
We zeiden gedag en ik stond opeens in mijn eentje op het station. Met een koffer zo groot als mezelf op een karretje.
''Oké,'' mompelde ik, en begon het karretje voor me uit te duwen.
Hoe moet ik perron 9 3/4 vinden? Zover ik kan zien zijn er alleen maar perrons 9 en 10, geen 9 3/4... Het is dus niet iets zoals het café bij de Wegisweg, die alleen gezien leek te kunnen worden door mensen die daar hoorden te zijn... Ik neem aan dat dit perron alleen magische personen doorlaat, dus het enige wat ik hoef te doen is een magische familie vinden (nou maar hopen dat er een aantal kippen tussen zitten die niet weten hoe ze zich moeten gedragen onder onmagische mensen) en dan zit ik gebakken. Dat of ik moet het hele perron van 9 en 10 in de gaten houden.

Sharon rende als een gek bij spoor 9 en 10, haar ouders achter zich aan.
"Volgende keer, pap, stuur je het maar gewoon op als je denkt dat ik iets vergeten ben," jammerde ze. Haar vader glimlachte en gaf haar een licht duwtje zodat ze gemakkelijker met haar kar vooruit kwam. Twee tellen later stonden ze op hun rem.
Onzeker keek Sharon haar moeder aan die onzeker rondkeek. "Mam," smeekte ze zacht, "je weet toch nog wel waar het perron is, hè?"
"Tuurlijk, liefie," knikte haar moeder.
Haar vader legde zijn handen op haar schouders en zonder waarschuwing duwde hij haar ineens naar voren, op een muur af tussen de twee sporen. Sharon liet zich meevoeren, kneep haar ogen dicht en even later stond ze stralend op perron 9 3/4.
Haar vader nam de kar over en bracht die naar de dichtsbijzijnde ingang, want hij merkte dat al veel leerlingen haastig afscheid namen: het was bijna 11 uur.
"Dag lieverd, laat je gauw iets van je horen?" haar moeder omhelsde haar.
"Tuurlijk." Sharon glimlachte en nam vlug afscheid van haar vader waarna ze naar binnen ging. Ze pakte haar koffer op, zwaaide naar haar ouders en ging de gang in. Ze passeerde verschillende coupees en keek hoopvol naar binnen.
Waar zou Draco zitten? vroeg ze zich af. En zal hij met jaargenoten zijn?


Ginny hield het bijna niet meer van enthousiasme.
"Mam, ik ga de trein in." Ze omhelsde haar moeder. Zij, haar familie en de rest waren al laat aangekomen (logisch, anders missen Ron en Harry de trein niet). Ze nam afscheid van haar ouders, kreunde lichtjes en begon met haar koffer te slepen.
Hermelien keek bezorgd om zich heen toen ze geen Harry en Ron zag.
"Iemand Harry en Ron gezien?" vroeg ze.

((tenminste, ik neem aan dat an bedoeld dat fred enzo al op perron 9 3/4 zijn? eigenlijk botst dat met harry en ron die er nog door moeten... :s))

Het was alleen maar op goed geluk dat ik het meisje van de boekenwinkel (oh, ja, ze zal er blij zijn dat ik haar zo noem in gedachten, dacht ik cynisch) zag lopen en opeens (met haar ouders) door een pillaar zag verdwijnen.
Eerst geloofde ik mijn ogen niet, deed een 'double take' en toen er vervolgens nog een aantal mensen door de pillaar heen gingen wist ik het. Dat was de ingang voor perron 9 3/4!
Zodra ik dat had begrepen keerde ik mijn karretje zodat ik er recht tegenover stond. Als de rest het ook allemaal zo had gedaan moest ik het ook kunnen, toch? Misschien was het wel gewoon een gordijn waar je doorheen moest lopen - een nepmuur! Of... iets magischers.
Hoe dan ook... het was bijna elf uur, de meeste mensen waren er al doorheen (behalve een paar, maar goed) en die paar bleven ook staan, dus ik holde er even snel tussendoor en zó door de barriere (ZONDER tegen de pilaar op te knallen! Yay!).
Eenmaal aan de andere kant was het een kwestie van naar de trein lopen (onderweg om me heen koekeloeren dat 't een lieve lust was) en mijn koffer met een handig trucje (met mijn voet als hefboom) zo in de trein zetten en hem doorduwen. Ik stond in de trein naar Zweinstein. Mijn hart sloeg een slag over van opwinding, ik zette me schrap en tilde mijn koffer op het bagagerek om daarna een coupé te zoeken - ik had mijn uniform en toverstok uit mijn koffer gehaald en mijn uniform had ik over mijn arm gelegd.

Ik was dolblij dat mijn vader mijn moeder zo vaak had verteld over Zweinstein dat ze toch wist waar we ongeveer moesten zijn. Wat onzeker keken we naar de plek waar we al enkele mensen hadden door zien verdwijnen.
"Zullen we ook maar?" vroeg ik ana mijn moeder. Ze knikte en we gingen erdoor. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht toen ik zag hoe bleek mijn meoder was. Ze wist wel van eht bestaan van magie af en ook al had ze mijn vader af en toe magie zien uitvoeren, toch was ze er nog steeds niet helemaal aan gewend geraakt. Toen keek ik rond en bleef een hele tijd gewoon kijken naar alle gezinnen. Ik schrok op uit mijn gedachten door mijn moeder die zei dat ik maar snel de trein op moest omdat ik anders te laat zou zijn. We namen snel afscheid en daarna liep ik naar de trein en hees mijn koffer erin. Na nog één keer omgekeken te hebben en te hebben gezwaaid, draaide ik me om en ging op zoekn aar een plekje waar ik kon zitten. Ik wist dat mijn moeder aan het huilen was. Ze zou vanaf nu een hele tijd alleen thuis zitten. Ik vergat dat echter al snel door mijn eigen opwinding.



Alex zat al een tijdje in de trein. Ze keek door het raam naar buiten en zwaaide nog een keer naar nymphadora die als een gek naar haar stond te zwaaien en daardoor bijna haar evenwicht verloor. Een diepe zucht ontsnapte Alex' lippen en ze vroeg zich af hoelang het nog zou duren voor de trein zou vertrekken en tops haar niet nog meer belachelijk kon maken. Ze hield natuurlijk veel van haar... Tops was als een zus voor haar, maar ze had gewoon geen zin om weer een heel jaar op Zweinstein te zitten en van afscheid nemen had ze al helemaal genoeg. Niet dat het niet leuk was op Zweinstein... ze had alleen niet zoveel vrienden... er waren genoeg mensen die wisten wie haar ouders waren.



Fred keek verbaasd om. Waar waren Harry en Ron? Schouderophalend liep hij de trein op.
Rons bagage was van zijn kar gevallen en daardoor moest hij die er weer ophijsen. Toen hij daarin geslaagd was, waren zijn familieleden al lang op het perron. Enkel Harry had op hem gewacht.
"We moeten snelz ijn! De trein vertrekt zo!" Wat hij niet wist, was dat ze al de laatsten waren Hij rende al op de doorgang af. Het vreemde was echter dat hij gewoon tegen een muur aanknalde.



Jack zat ook al in de trein. Hij wachtte ongeduldig tot de trein zou vertrekken. Een nieuw schooljaar, nog meer pret! Dat verwachtte hij op Zweinstein en hij was er bijna zeker van dat hij dat ook dit jaar weer zou krijgen.