De Jonge Jaren

Ik keek nieuwsgierig om me heen.
"Ik ben echt eens benieuwd naar Zweinstein!"



Ron knikte en ging met Harry mee.
Fred schudde zijn hoofd.
"Nee nog niet gezien!"

En de boten GINGEN! Ze voeren door het donkere water van het meer.

''Straks zien jullie Zweinstein,'' vertelde Hagrid, en we gingen de hoek om.

''Ooooooh!'' klonk er luid. Ik deed enthousiast mee. Het kasteel was PRACHTIG.

Hermelien keek bezorgd rond.
Sharon en Ginny keken bewonderend rond: eindelijk zagen ze het kasteel na er al jaren over gehoord te hebben.

De bootjes voeren verder tot we onder een haag van klimop door moesten varen. Hagrid riep dat we moesten bukken.
Ik was te laat en knalde met mijn kop tegen de bovenkant aan.
''Owwww! ...Ben oké!'' piepte ik. De boten tikten zachtjes tegen de kade aan en we mochten uitstappen om over een rotsig paadje naar boven te lopen tot we bij een deur kwamen.
Hagrid klopte op de deur. Iemand deed open - het was professor Anderling.
''De eerstejaars, professor!'' zei Hagrid, knikte naar ons en liep verder terwijl achter werden gelaten met professor Anderling, die ons een preek gaf over de Afdelingen en Zweinstein zelf.

Hermelien ging zitten en hoopte dat alles in orde was met de jongens. Jongens... jongens waren één en al problemen.

Sharon keek even bezorgd naar Lisette, maar haar aandacht was al vlug afgeleid door het kasteel. Zowel zij als Ginny kon niet geloven dat ze er eindelijk waren!
Sharon luisterde geïnteresseerd naar Anderling, maar Ginny was geestelijk wat afwezig; eigenlijk was het verhaal niets nieuws voor haar.

Ik had bewonderend naar zweinstein gekeken.
"wow wat mooi"
Nu stond ik goed naar professor anderling te luisteren.
Harry ging naar binnen toe

Professor Anderling... hoe zal ik beginnen haar te omschrijven? Ze had zwart haar, ook al leek ze niet meer de jongste te zijn en had ik grijs haar bij haar verwacht de eerste keer dat ik haar zag; zij was natuurlijk degene die me naar de Wegisweg had begeleidt. Ze had een bril en een gezicht. Als je me nu zou vragen wat voor kleur ogen had kon ik het je niet zeggen. Het was nogal donker in dat kamertje, oké?
In elk geval zag ze eruit als één van de strengste vrouwen die ik ooit had gezien. Of docenten in dit geval. Ik weet niet. Kun je docenten aantonen als man of vrouw zonder hoofdpijn te krijgen?
Net toen ik dat bedacht gebood professor Anderling ons even hier te blijven zodat ze kon gaan kijken of de Grote Zaal klaar voor ons was, om ons een beetje op te frissen - wáár? dacht ik verward, want er stond nergens een wasbak ofzo - en om ons te gedragen. Daarmee liep ze door de grote dubbele deuren aan de andere kant van het kamertje en was verdwenen.
''Okéé...'' merkte ik droog op tegen Sharon. ''Ehm... jouw haar zit goed en je kleding is netjes, als je dat wilt weten. Het kan mij niet zoveel schelen, maar een goeie indruk is nooit weg, wat jij? Hoe zit mijn haar?''

Ik deed mijn best om te luisteren naar Anderling, maar het kasteel was zoveel meer dan ik me had ingebeeld en er was zoveel om naar te kijken. TOen Anderling de kamer verliet, keek ik verbaasd naar Elisabeth.
"Wat zei ze net?3 vroeg ik en werd langzaam rood.



Ron liep mee en probeerde kalm te blijven.

Ik vertelde het an.
Harry lette goed op en liep door

Sharon keek naar Lisette en begon te glimlachen.
"Ik denk dat je gelijk hebt... maar denk je dat veel oudere jaars interesse hebben in nieuwelingen?" merkte ze op.
Ginny streek enkele plukken uit Lisette's haar plat en knikte. "Zo zit het goed." Ze begon te kreunen en begon nu wat te stressen: het zou een hel worden met haar broers als ze op dezelfde afdeling terecht zou komen, maar waarschijnlijk nog erger als ze níét in Griffoendor terecht kwam. Help!

Ik wuifde een beetje met mijn hand, een vaag glimlachje op mijn gezicht.
''Natuurlijk heb ik gelijk. Maar... ik denk dat de ouderejaars het te druk gaan hebben om zich met ons bezig te houden.'' Vervolgens keerde ik me naar Ginny en wierp haar een stralende glimlach toe.
''Dankje!'' om daarna haar op de schouders te kloppen, proberend om haar te kalmeren. Gekreun van gestress is makkelijk te horen.

Professor Anderling kwam terug.
''We zijn klaar voor jullie,'' zei ze. ''Volg mij maar. Kom!'' En ze liep weer door de dubbele deuren heen.

Ginny verstijfde, maar na de blikken van Lisette en Sharon kalmeerde ze een beetje en hief ze haar kin. Ze zou wel merken wat komen zou...
Sharon en Ginny volgden Anderling en probeerden niet al te zenuwachtig te lijken. Ginny had al gauw de Griffoendortafel gevonden en probeerde vlug te kijken waar ze straks níét moest kijken terwijl Sharon de Zwadderichtafel afspeurde naar Draco.

Toen we eindelijk allemaal klaarstonden liep Anderling naar voren met een krukje en een oude hoed. Verrast keek ik naar hen. De hoed werd op het krukje gelegd... en het ding begon te zingen.



“Ik zou je kunnen zeggen da’k een hoed ben met een brein,
dat je hier bent gekomen om bij een tweede familie te kunnen zijn.

Ik ben de hoed die kiest wat het beste bij je past,
Griffoendor, Huffelpuf, Ravenklauw, of Zwadderich, het staat nog niet echt vast.

Ben je een held in de dop, dan is Griffoendor vast voor jou,
als Huffelpuf ben je loyaal en tot de nok toe vol met trouw.

Ambitie is een must voor wie een Zwadderaar wil zijn,
en het verstand van een Ravenklauw is absoluut niet klein.

Natuurlijk is dit maar de rode draad,
een rijmpje om te showen hoe ‘t met de stereotypes staat.

Maar zet me op je kop en laat me je vertellen,
welke eigenschappen bij jou wel heel veel voorstellen.

Wees niet bang, ga ervoor, ik ben, als je erover nadenkt, alleen maar een omgekeerd v’tje.
Ga zitten, word gesorteerd, heb lol (en studeer ook maar een beetje)!”



De hoed maakte een buiging en was weer stil. Ik begon als eerste als een gek te klappen.

Ik luisterde goed naar de hoed.
''Cool''
Zei ik toen zachtjes

Ik lachte lichtjes.
"Dat was echt een leuk lied!"



Ron keek wat onzeker naar Harry.

Ginny toverde een lichte grijns op haar gezicht, maar Sharon toonde geen reactie; ze friemelde zenuwachtig met haar vingers aan haar gewaad.
Hermelien keek van een afstand nieuwsgierig toe en begon te glimlachen toen ze Ginny in het oog kreeg.

Alex wist nog dat ze enorm zenuwwachtig was toen ze daar stond en dat ze met heel haar hart hoopte dat ze niet in Zwadderich terecht zou komen, maar wel in Huffelpuf zoals haar nicht.
Mij maakte het niet zoveel uit waar ik terecht zou komen, zolang ik er maar veel vrienden zou kunnen maken.
Fred keek even naar GInny.
"Waar zit dat broertje van me nu weer?" vroeg hij en keek de tafel rond. "En Harry?"
De eerste naam werd toen afgeroepen en de eerste eerstejaartjes werden dan ook gesorteerd. ZEnuwachtig keek ik toe hoe de meeste mensen gesorteerd werden en toen hoorde ik de naam: Miller, Sharon.

Sharon piepte geschrokken toen ze haar naam hoorde en staarde zenuwachtig van Ginny naar Lisette. Vervolgens haalde ze diep adem, schudde ze haar haren uit haar gezicht en liep ze naar voren. Toen ze op het krukje zat, gleed de sorteerhoed over haar oren. Haar blik gleed naar de Zwadderich leerlingentafel en een onzekere glimlach verscheen op haar gezicht toen ze zag hoe Draco ging verzitten om haar sorteerceremonie beter te kunnen zien.
"GRIFFOENDOR!"
Alsof een straal ijskoud water over hem heen was gegooid, verdween de grijns op Draco's gezicht in een frons en woede. Hij zakte weer in zijn oude houding en staarde nors voor zich uit. Hoe had dit kunnen gebeuren?!
Ginny begon luidruchtig te klappen. Ze had al meerdere malen opgemerkt dat Sharon naar de Zwadderich tafel gluurde en had stiekem gehoopt dat Sharon daar niet terecht zou komen, want dat was een afdeling waar ze zelf absoluut niet terecht wilde komen! En nu... met haar hele familie in Griffoendor... was de kans op zich redelijk aanwezig dat ze bij Sharon terecht zou komen. Goed, dan had ze wel te maken met haar broers, maar dan had ze in ieder geval niet het gezeik dat ze ergens anders was beland. Wellicht het beste.
Hermelien klapte vrolijk met de rest van de leerlingen van Griffoendor mee.
Sharon stond op en probeerde te glimlachen. Hoewel een mysterieus gevoel van vreugde door haar lichaam stroomde waarvan ze de oorzaak niet kon onderscheiden, voelde ze zich akelig om na al die tijd hier naar uit te kijken niet bij Draco op de afdeling te komen. Als Lisette en Ginny maar bij haar kwamen, dan kwam het wel goed! Hoopte ze...
Snel liep Sharon door, plofte ze op een vrije plek bij de Griffoendortafel en keek ze op toen ze de volgende naam hoorde. "Moor, Lisette." Sharon ging op het puntje van de bank zitten en begon in stilte te duimen. Kom hier!

Ik had toegekeken hoe Sharon werd ingedeeld, en had me even bedacht dat tovenaars en heksen totaal krankjorum waren. Een Sorteerhoed, nou vraag ik je...
En toen werd natuurlijk opeens mijn naam geroepen. Ik keek geschrokken op. Waren er niet meer mensen met een achternaam die begon met een M? dacht ik paniekerig, waarna ik diep adem haalde en langzaam naar voren liep en even pauzeerde om voor de grap te salueren naar de lerarentafel, Ginny en Sharon. Daarna ging ik op het krukje zitten en liet de Sorteerhoed op mijn hoofd zetten door professor Anderling.
De wereld verdween voor mijn ogen en werd vervangen door de binnenkant van de hoed.
Is mijn hoofd echt zo klein? bedacht ik me.
''Nee hoor,'' zei onverwachts een stem in mijn hoofd.
AAAAAH! Hey. Waarom schreeuw ik niet hardop?
''Het zou een beetje raar zijn om telkens kinderen per ongeluk iets te horen zeggen tijdens hun Sortering, dus is er een soort betovering over me heen geplaatst - maar genoeg over mij! Laten we eens kijken in dat hoofd van jou. Hmm. Interessant.''
Wat? Wat? Is mijn hoofd zo in de war dat je er geen wijs uit kunt?
''Valt wel mee. Eens zien. Loyaal aan de vrienden die je hebt, het verlangen naar mensen om je heen die je kan vertrouwen... je bezit een zekere hoogte van wantrouwen en cynisme en je hebt het denkvermogen van een gestoord genie...''
Oh, dankje.
''Je bent in elk geval niet geschikt voor Ravenklauw, al ben je stiekem zeer intelligent – ik vrees dat je het drukke leren niet fijn zal vinden. Dat is ook de reden dat ik je niet in Huffelpuf zal plaatsen. Zij zijn ook harde werkers en jij bent toch liever lui dan moe, zo te zien… Dan twijfel ik nog tussen Zwadderich en Griffoendor…''
Sharon zit in Griffoendor!
“Ah. Dat maakt het moeilijker. Dan heb ik een vraag voor je, kind. Wat zou je kiezen als je zou kunnen kiezen tussen de volgende twee dingen – de kennis over wie je voorvaderen waren, of de levenslange vriendschap van een aantal bijzonder goede vrienden?”
Voorvaderen...? Wat hebben die er nou weer mee te - ach wat. Levenslange vriendschap natuurlijk!
''Dat maakt het duidelijk. GRIFFOENDOR!'' Dat laatste galmde door de Grote Zaal.
Ik zette de Sorteerhoed af onder een bescheiden applausje, en stak mijn armen triomfantelijk in de lucht.
''IK WIN, IK WIN!'' riep ik luid, giechelde, en huppelde vervolgens naar de Griffoendortafel om Sharon te omhelzen.

Ik had Lisette en Sharon en nog enkele anderen in GRiffoendor zien belanden. Mij maakte het niet zo ontzettend veel uit waar ik terecht kwam. Zolang ik er maar vrienden zou kunnen maken. Met trenen die trilden door de spanning omdat de ogen van heel de zaal -of toch zo goed als heel de zaal- op mij gericht waren, liep ik naar het krukje vooraan en nam plaats. De hoed was nog maar net over mijn ogen verdwenen of hij riep al: "GRIFFOENDOR!" Meteen kwam ik weer overeind en nadat de hoed van mijn hoofd was afgenomen, snelde ik naar de tafel toe, hopend dat de aanadcht nu zou verplaatsen naar de volgende.

Ik werd erg zenuwachtig toen mijn naam werd opgeroepen. War onzeker ging ik naar voren toe en ging op het krukje zitten. Ik kreeg de sorteerhoed op en wachtte toen zenuwachtig af tot ik plots de hoed '''GRIFFOENDOR'' Hoorde ropen. Ik stond en ging naar de tafel toe en ging naast An zitten. ''Wat leuk dat we in de zelfde afdeling zitten.''

Sharon begon te lachen toen Lisette haar omhelsde en vond het meteen niet zo erg meer dat ze in Griffoendor terecht was gekomen. Als ze in Zwadderich had gezeten, had ze geen eerstejaars gekend... nu had ze tenminste al een vriendin die ze continu in de klassen ook had.
Opeens zag ik na een tijdje een roodharig meisje naar de kruk lopen en herkende ik direct Ginny. Ik begon te duimen. "Hopelijk komt Ginny ook hier!"
Hermelien hoorde de naam Ginny vallen en keek opzij en zag twee eerstejaars, een van de twee tuurde gespannen naar de sorteerceremonie. Ze begon te glimlachen: Ginny had duidelijk al vrienden gemaakt. Het was nu maar te hopen dat ze bij haar familie en vrienden terecht kwam! Over vrienden gesproken... waar bleven Ron en Harry nu?!
Draco was in een pesthumeur en zat met over elkaar geslagen armen naar de ceremonie te kijken. De naam 'Wemel' had als enige zijn aandacht kunnen trekken.
Ginny liep naar de kruk en nam plaats. Ze zat er nauwelijks en 'GRIFFOENDOR' bulderde door de Grote Zaal. Vrolijk sprong ze op en rende ze naar de Griffoendortafel en nam ze naast Lisette plaats. Ze wierp even een blik naar de rest van de tafel en zag al gauw Percy en de tweeling zitten. Nou, wat voor een jaar het zou worden, wist ze niet, maar ze was er klaar voor. Ze kreeg een opgestoken duim van Percy en Hermelien klapte vrolijk met een glimlach op haar gezicht.

''Go Ginny, go Ginny!'' zong ik terwijl Ginny op de kruk zat en jutte een paar mensen op om mee te doen. Toen Ginny in Griffoendor werd geplaatst hield ik het niet meer, sprong overeind en omhelsde Ginny ook, ookal kende ik hen allemaal nog maar een paar uur. Soms heb je dat. Je kent mensen pas een paar uur, maar het voelt aan als meerdere weken.

Ik hield mijn adem even in toen Elisabeth op het stoeltje moest gaan zitten. Zij was ongeveer de enige die ik hier kende, het zou zo leuk zijn als ze bij mij in de afdeling zou zitten. Dan zou ik toch al één iemand kennen.
Alex glimlachte. Ze vond het wel leuk om nu toe te kijken terwijl ze daar vorig jaar zelf had gestaan.
Ron keek Harry wat onzeker aan.
Fred en George waren diegenen die het luidst juichten toen Ginny ingedeeld werd in Griffoendor. Beiden zwaaiden naar Ginny toen ze zagen dat ze naar hen keek.

Ik glimlachte vrolijk naar an.
Harry wou naar de grote zaal glippen