Na al die jaren weer samen

Na al die jaren weer samen


((Wat: Leen brengt wat meer tijd door met de Wemels nadat ze al een paar jaar alleen woont in het huis van haar ouders. Na een tijdje beseft ze echter dat haar gevoelens die ze voor Fred had nog steeds aanwezig zijn en steeds sterker worden. Ze durft het hem niet te vertellen omdat ze nu al een aantal jaren uit elkaar zijn en hun vriendschap niet wil verpesten. Als ze uiteindelijk de moed heeft om het hem te vertellen merkt ze dat hij ook nog steeds gevoelens heeft voor haar...
Waar: op Zweinstein
Wanneer: in de winterperiode
Genre: romantiek
Wie: iedereen die mee wil doen
Regels: basisregels))

Beginpost:



Ik had net al mijn huiswerk gemaakt in de leerlingenkamer en ging buiten wandelen. Het was bijna vakantie dus ik moest genieten van het mooie uitzicht voor ik voor een paar dagen naar huis zou gaan.
George was weer een paar nieuwe grappen aan het bedenken.

Fred zat bij george en probeerde mee grappen te bdenken, maar eigenlijk dwaalde hij de hele tijd met zijn gedachten af. Hij dacht aan Leen.

Ik ging bij het meer zitten en keek rond.
Het is hier toch zo mooi in de winter!
George keek Fred aan.
"Fred, waar zit je met je gedachten?"

Fred keek geschrokken op.
"Huh? Ja, een grap!"

Ik genoot van het uitzicht.
George keek Fred verbaasd aan.
"Je bent er niet bij met je gedachten. Wat heb je?"

Freds gezicht werd bijna net zo rood als zijn haar.
"Euh, ergens."

Ik bleef rondkijken.
George keek hem vragend aan.
"Komaan, wat is er met je? Je doet zo anders!"

Fred zuchtte.
"beloof je dat je me er niet mee zal pesten?" Hij schudde zijn hoofd. "Neenee, ik vertrouw jou niet op dat gebied!"

Ik stond op en wandelde verder.
George keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan.
"Vertel het gewoon. Ik zal je er niet mee pesten."
Plagen is niet pesten...

Fred dacht even na, maar knikte toen.
"Ok, ik euh... heb gevoelens voor een meisje..."

Ik bleef wandelen.
George grijnsde.
"En wie is dat meisje? Ken ik haar?"

Fred wist dat hij zich op glad ijs begaf.
"Ja", bekende hij toen maar.

Ik bleef wandelen.
George bleef grijnzen.
"Wie is het?"

Fred zuchtte.
"Je belooft het he?"

Ik bleef wandelen.
George knikte.
"Ja! Komaan zeg het!"

Fred zuchtte.
"Leen", piepte hij

Ik bleef wandelen.
George lachte.
"Leen? Als je gevoelens hebt voor haar waarom heb je haar dan laten gaan een paar jaar geleden?"

Fred zuchtte.
"Toen was het anders! We waren nog jong enzo."

Ik bleef wandelen.
George schudde zijn hoofd.
"Jullie waren nog jong?! Komaan Fred, geef toch gewoon toe dat je haar niet wou laten gaan. Het was toen hetzelfde als het nu is. Ga haar zoeken"

Fred keek hem verbaasd aan en kwam overeind.
"Ja!" zei hij toen. "Ja, je hebt gelijk!"

Ik ging onder een boom zitten aan het meer.
George grijnsde.
"Ik zie je straks wel."

Fred knikte.
"Hopelijk kani k haar vinden!" Hij ging zoeken, eerst in het kasteel en daarna buiten.

Ik keek naar de wolken in de lucht en dacht aan Fred.
George stond op en ging naar Ron toe.

Fred vvond Leen uiteindelijk. Hij leunde tegen de boom aan en keek naar haar.
"WIe we hier hebben!"
Ron zat in de leerlingenkamer.

Ik glimlachte en keek hem aan.
"Hey"
George ging de leerlingenkamer binnen en ging naast Ron zitten.
"Hey, moet je nou eens wat weten?"