De Jonge Jaren

Alex zag George naar Ginny zwaaien en werd een beetje rood. Ze keek snel maar terug naar haar bord en hoopte dat niemand zou merken dat ze bloosde.
Ik had nu pas echt de kans om de Grote Zaal goed te bekijken. Dat deed ik dan ook.
Sneep stond plotseling achter de twee jongens.
"Zozo, wat hebben we hier? Twee tweedejaartjes die hier helemaal niet horen te zijn."
Ron draaide zich geschrokken om.

Ginny was vrolijk, maar haar lach verdween toen de tweeling naar haar zwaaide. Ze slikte. Wat voerden die twee uit?!
Sharon keek enthousiast rond en zag Draco nergens meer; Draco zat aan het verste eind van de zaal, onzichtbaar vanuit haar positie.
Perkamentus nam het woord en vertelde het verhaal dat hij ieder jaar opnieuw herhaalde.

Je had mijn gezicht moeten zien toen Perkamentus die speech hield. Whoa. Even zat ik met open mond voor me uit te staren, toen stond ik op om de man een donderend applaus te geven. Solo. In m'n uppie. Oh. Met een ietwat rood hoofd ging ik weer zitten en deed net alsof ik net niet als enige klapte.

Ik keek rond en vond de grote zaal erg mooi. Daarna luisterde ik naar Perkamentus toen hij zijn speech hield.
Harry keek ook geschrokken om.

Alexandra luisterde ook naar de speech van Perkamentus.
Fred en George hadden dat al één keer meer gehoord en waren niet echt aan hetopletten.
Verbaasd keek ik naar Lisette toen ze als enige rechtstond en begon te klappen. Ik lachte zachtjes en keek even naar haar.
Sneep keek hen aan.
"Komen jullie maar even mee."

Sharon moest haar lach inhouden en Ginny kon alleen maar staren naar Lisette.
Draco snoof.
"Gelukkig hebben die akelige modderbloedjes die malloot gekregen," zei hij tegen Korzel en Kwast.
Perkamentus strekte zijn handen uit aan het eind van zijn preek en het eten verscheen op tafel.
Ginny's ogen werden groot; vergeleken met thuis was dit... een feestmaal was niet het juiste woord, nog groter!
Sharon straalde. "Eet smakelijk!" En ze begon op te scheppen.

''Le wow!'' piepte ik, en schepte een paar lekkere dingen op om lekker van te smullen.

Fred en George keken elkaar aan en grijnsden.
"Aanvallen maar!"
Rustig schepte Alexandra eten op haar bord.
"Oh wow!" riep ik redelijk luid uit toen ik het eten zag verschijnen. Mijn eigen stemgeluid werd echter overstemd door andere kreten van verrassing en vreugde.

Ginny ving Hermeliens blik op en verwachtte haar broer walgelijk te zien eten - zoals altijd - maar trok verbaasd haar wenkbrauwen op.
"Waar is Ron?" vroeg ze.
Sharon keek Ginny aan.
"Wie?"
"M'n broer... Fred, waar is Ron? En Harry?" Ginny kreeg een kleur toen ze de laatste naam zei.

Fred keek op.
"Huh? Wat zeg je? Ron? Geen idee! Die hangt waarschijnlijk weer ergens rond!" Toen hij hoorde dat ook Harry er niet was, keek hij wat onzeker.
Alex keek naar George.

Na het doorslikken van een hap keerde ik me naar de mensen om me heen.
''Nou, hi, ik ben dus Lisette en ik ben een wees, maar vergis je niet, Debby, de baas van het weeshuis, zorgt goed voor me. En jullie?''

"Die twee malloten daar-" begon Ginny zachtjes met een knikje naar de tweeling, om vervolgens op normale toon verder te praten "-zijn mijn broers. Waar Ron is, weet ik niet."
"Ik ben Hermelien, tweedejaars," glimlachte Hermelien.
Sharon at rustig en zwijgzaam.

k begon te eten.
''Hmmmm lekker''
Harry liep toen mee.

Alex had haar blik nog steeds op George gericht.
Ik vond het eten enorm lekker.
Ron liep naast Harry achter Sneep aan. Zijn gezicht was lijkbleek en met een doodsbenauwde uitdrukking keek hij HArry aan, maar hij durfde niets te zeggen, bang dat Sneep het zou horen.

Sneep ging de twee jongens voor naar zijn kantoor, wees hen naar binnen, deed de deur dicht en keek hen aan.
''Wel, wel, wel,'' zei hij zacht. ''Dus de trein is niet goed genoeg voor de beroemde Harry Potter en zijn trouwe maatje Wemel. Jullie wilden graag een vliegende start, neem ik aan?''
Sneep negeerde de excuses en smoesjes die de twee jongens ongetwijfeld aan het uitkramen waren, en maande ze tot stilte met een ijzig, ''Stil! Wat hebben jullie met die auto gedaan?''
Een tel later werd zijn alwetendheid verklaard doordat hij de Ochtendprofeet op zijn bureau openvouwde.
''Jullie zijn gezien,'' siste hij, nadat hij een stuk van het artikel op de voorpagina (met een prachtige afbeelding van de vliegende auto erbij) had voorgelezen. Even een kleine rotopmerking over Ron's vader (''Wat erg nou. Zijn bloedeigen zoon.'') en de opmerking dat er ernstige schade was toegebracht aan de Beukwilg (Ron flapte eruit dat de boom hén erger had beschadigd) maar Sneep wilde er niets van horen. Hij ging professor Anderling halen, kennelijk om hen van school te laten sturen door degene die die macht had.
Sneep werd echter zwaar teleurgesteld toen professor Perkamentus erbij kwam en de twee 'criminelen' alleen een waarschuwing kregen om geen overtredingen meer te begaan.
Perkamentus en Sneep gingen terug naar de Grote Zaal, professor Anderling bleef nog even om Ron te vertellen dat zijn kleine zusje ook in Griffoendor zat, dat ze geen punten zou aftrekken van Griffoendor voor dit vergrijp, dat ze allebei wel degelijk straf zouden krijgen, en hun avondeten in het kantoor moesten opeten. Daarna moesten ze direct naar hun slaapzaal.



Ondertussen was het feestmaal afgelopen en werden wij, de Eerstejaars, naar boven geleid door Percy Wemel. Het wachtwoord was knorhaan, en we gingen de leerlingenkamer binnen - rood. Dat was het eerste dat ik zag. Overal rood. Vrolijk en opgewekt en schreeuwerig ROOD. En een haardvuur. Het haardvuur was cool.

Ik was erg opgewonden en ging met de gtroep mee naar onze leerlingenkamer. Ik was zo nieuwsgierig naar hoe het er uit zag!
Alex stond verveeld op van tafel.
Ron moest nog een beetje bekomen van alles wat er gezegd was en had niet durven praten tegen Harry toen Anderling er nog bij was.
"Harry, mijn ouders vermoorden me!"

Rood. Goud. Kleurrijk mooi. Dat waren de woorden die als eerste bij Sharon binnen drongen toen ze de Griffoendor leerlingenkamer voor het eerst binnen stapte. Enthousiast keek ze opzij naar Ginny en Lisette.
Ginny keek haar ogen uit; ze had al zoveel gehoord natuurlijk van haar hele familie die hier gezeten had en nu kon ze voor het eerst de leeringenkamer met haar ogen bekijken. Ze maakte een kort praatje met Percy over het gedrag van de tweeling op school - ze was nogal onzeker of het thuis erger of juist minder was - en met een onprettig gevoel in haar mag keerde ze terug naar Sharon en Lisette.
Hermelien was achter de eerstejaars aan gegaan en had bij de haard op de bank plaats genomen, zich voorgenomen te wachten op Ron en Harry om ze eens grondig uit te horen. Met een boek in haar handen bracht ze de tijd door.
Draco was ondertussen in de kerkers verdwenen en bracht chagrijnig zijn tijd door in de Zwadderich leerlingenkamer.

Ik was ondertussen breed aan het grijnzen, klapte m'n handen als een demente zeehond en sprong naar Sharon en Ginny om ze enthousiast en spontaan te omhelzen.
''D'R IS EEN HAARDVUUR!'' piepte ik hoog, waarna ik een verrukt gilletje uitsloeg en me in één van de goede leunstoelen voor de haard gooide, bovenop een geschrokken derdejaars, die zich gauw uit te voeten maakte na geplet te zijn door een kleine overenthousiaste eerstejaars.

Alex liep naar George toe en probeerde een gesprek aan te gaan met hem.
Ik keek nog vol bewondering de kamer rond.

Ik was hel erg vrolijk.
Harry keek Ron aan.
''Ze zullen je niet vermoorden''

Hermelien focuste haar aandacht op haar boek, maar iedere keer dat er een leerling de leerlingenkamer binnen kwam, keek ze op of de twee jongens inmiddels al gearriveerd waren. Waar waren ze toch?! Ze begon zich toch meer zorgen te maken...
Ginny barstte in lachen uit, maar Sharon was wat overdonderd door het gedrag. Even later verscheen er een grijns op haar gezicht en nam ze na Ginny bij Lisette plaats.

Mijn gedrag veranderde als een donderslag en opeens zat ik voorover geleund met mijn handen over elkaar, en die weer over mijn knieëen.
''Dus,'' zei ik vrolijk. ''Waar verheugen jullie je het meest op?''

Ron keek hem nog doodsbenauwd aan.
"Heb je mijn moeder al een keer boos gezien? Ik ben blij dat ik nu hier zit en niet thuis!"
George en Alexandra waren aan het praten.
Ik glimlachte. Hier zou ik me wel thuis kunnen voelen.

Ginny moest lang nadenken over Lisette's vraag.
"Toch wel magie leren, denk ik," mompelde ze nadenkend. Ze pakte vervolgens haar toverstok erbij en bestudeerde hem terwijl ze hem tussen haar vingers hield.
"Magie, vriendschap, pff." Sharon haalde haar schouders op; lastige keuze.
Hermelien bleef lezen.
Draco vermaakte zich in de leerlingenkamer van Zwadderich met andere Zwadjes door Griffoendors af te zeiken.

Ik grijnsde lichtjes en leunde speels-samenzweerderig naar voren. ''Ik weet het nog niet,'' zei ik vervolgens, waarna ik giechelend weer gewoon ging zitten. ''Ik zie wel wat ik tegenkom, snap je? Ik hoop vrienden voor het leven te maken en ik hoop dat ik alles een beetje zal kunnen...''