De onverwachte bekentenis

MEvrouw Plijsters keek een beetje bezorgd, maar haar gezicht won niets bij de uitdrukking op het gezicht van Alex en mij. Je hoefde niet te vragen of we bezorgd waren, want dat zag je gewoon.
"Kom maar even mee, dan zal ik je in mijn kantoor onderzoeken!" Daarna keek ze naar de twee anderen.
"Ik neem aan dat jullie niet willen vertrekken zonder jullie vriendin..." -We knikten allebei- "dus wacht hier maar even..."

Ik knikte.
''ok is goed''
Ik stond op.
''daar gaat ie''
Ik liep naar het kantoor toe.
hopelijk is het niets ergs

Ik keek ELisa na en zei niets. Wel stak ik mijn duimen naar haar op als teken dat ik aan haar dacht.
Alex keek Elisa met een afwezige blik na.
"Tot zo", zei ze nog.
Madam Plijsters liet haar plaatsnemen op een stoel om dan op een stoel voor haar e gaan zitten.
"WAt voel je dan precies?"

Ik was gaan zitten.
''Misselijkheid''
zei ik toen.
''En erge buikpijn''
Zei ik daarna.
''En soms opeens erg duizelig''
Zei ik toen.

Telkens Elisa opnoemde wat ze voelde, knikte Madam Plijsters en steeds werd haar gezicht bedenkelijker.
"En hoelang heb je dat al?" vroeg ze. "KAn je je dat nog herinneren?" Even keek ze naar Elisa's buik.
Bezorgd bleefik naar de gesloten deur kijken.
"Het moetgoed komen"
Alex keek me aan en knikte.

Ik dacht na.
''Euhhh''
Ik dacht heel diep na.
''Andehalf maand''
Zei ik toen zachtjes.
''En dan af en toe''

MAdam PLijsters knikte.
"Ja... eh nu ga ik een beetje persoonlijk moeten worden, maar dat is echt nodig om te weten wat je hebt!" Zekeek haar doordringend aan.
"Het klopt dat je een vriendje hebt he? DIe informatie heb ik toch niet verkeerd hé?"
Ik omhelsde plots Alex.
Ze glimlachte zwakjes.
"DAnkje"

Ik knikte.
''ja ik heb een vriend'"
Zei ik toen.
''maar wat heeft dat er mee te maken?''
Vroeg ik toen onzeker.
''Wat bedoelt u daarmee?''

Ik was An, Elisa en Alex naar de ziekenboeg gevolgd en was daar tegen een muur gaan zitten.
"Wat is er met Elisa?", vroeg ik.
Ik had nergens zin in maar besloot toch te praten.

Ik draaide me om naar Leen en ging naast haar zitten. k legde mijn armen om haar schouders heen en zei.
"Dat weet k niet..."
Alex liep ook naar Leen toe.
"Maar we zullen het wel snel te weten komen, denk ik..."
Madame Plijsters vond het nu erg moelijk en beet op haar lip.
"Wel, nu gaat het heel persoonijk worden en het spijt me ten zeerste dat ik je dit moet vragen, Elisabeth, maar het kan nu eenmaal niet anders... Hebben jullie al seksueel contact gehad?"

Ik knikte toen.
'''Ja dat hebben we gehad.''
Ik snapte er niets van.
''Hoezo?''
Ik keek haar toen verward aan.
''Waarom vraagt u dat toch?''
Vroeg ik toen.

Ik zuchtte even en keek weer naar de gesloten deur.
"Elisa toch..."
Madame Plijsters rolde met haar ogen.
"Volgens mij wil je het niet begrijpen!" zei ze, stond op en ging voor Elisabeth staan.
"Ik denk dat je zwanger bent!"
Alex wachtte af

Ik sprong geschrokken overeind.
''Wat''
Ik schudde mijn hoofd.
''Nee dat kan niet''
Zei ik toen.
''Ik ben nog maar 18''
Riep ik toen.

Ik sprong geschrokken recht.
"Elisa?" vroeg ik. Toen rende ik naar het kantoortje want ik dacht dat ze één of andere dodelijkeziekte had. In hevige paniek gooide ik de deur open en keek verwilderd in het rond.
"Elisa?"
Madame PLijsters zuchtte.
"Dan kan het nog...wanneer is de laatste keer dat je nog ongesteld bent geweest?" Toen stormde ik binnnen.
Alex keek verbaasd Leen aan.

Ik dacht na.
''Euhhh''
Ik was aan het rekenen.
''Twee maanden geleden''
Zei ik toen zachtjes.
''maar ik dacht dat, dat kwam door stress''
Zei ik zachtjes.

Ik bleef staan.
"Eh... oeps!" Ik deed een stap naar achteren na nog even naar Elisa gte hebben gekeken. Mevrouw PLijsters had me een dodelijke blik toegezonden. Ik hoopte dat alles in orde wwas met Elisa.
Mevrouw Plijsters knikte.
"Dan bebn je zwanger!" zei ze.
"Ik zal nog een bloedproef doen!"

Ik knikte toen.
''Ok''
Zei ik haast niet hoorbaar.
''Hoe moet ik Jack dit ooit vertellen''
Het drong nu echt tot me door.
''nee''
Ik viel flauw.

Ik hoorde Elisa ook roepen en zag An weglopen maar bleef zitten.
"Ik hoop dat alles goed komt met haar.", mompelde ik.
Ik moest voor de zoveelste keer weer aan Fred denken en begon te huilen.

Ik kwam met een rood hoofd teruggelopen.
"OK... oooo Leentje, wat is er? Gaat het met je?" Ik knielde bij haar neer en omhelsde haar.
Alex keek bezorgd.
"Wil je erover praten?"
Mevrouw Plijsters schrok en knielde bij haar neer.
"Elisabeth, wakker worden!"

Ik begon bij te komen.
''Huh''
Ik wou gaan zitten.
''Sorry''
Ik zat tegen de muur.
''Hoe moet ik dit Jack vertellen?''
Ik huilde.

Ik had iets gehoord in het kantoor waar Elisabeth zich bevond, maar durfde niet te gaan kijken voor het geval ik hetgene dat ik gehoord had weer helemaal verkeerd geïnterpreteerd had.
Mevrouw Plijsters keek bezorgd.
"Gaat het?" Ze zuchtte even en omhelsde haar toen.
"Rustig maar ,het komt wel goed!" zei ze zachtjes tegen haar.
"Jullie komen hier wel ooor!"

Ik knikte.
''Ja het gaat wel weer''
Zei ik toen zachtjes.
''Maar ik zit nog op school''
Zei ik toen.
''Ik kan dit niet''
Huilde ik.

Ik omhelsde An terug en keek haar en Alex aan.
"Ik moest aan Fred denken...", mompelde ik, "Ik mis hem zo erg!"
Ik bleef huilen.

Ik hield Leen goed vast en slikte de tranen weg. Voor mij was Fred een goede vriend geweest, maar wat moest het dan zijn voor Leen, wiens vriendje het was? Ik weet nog hoe het was toen ik even dacht dat Harry dood was. De tranen begonnen over mijn wangen te stromen.
"Heb kje nog met George gepraat?"
Alex hield zich sterk.
Mevrouw Plijsters glimlachte.
"Tegen de tijd dat het kind er is, ben jij al van school af!"

Ik knikte.
''dat is wel beter''
Zei ik zachtjes.
''Maar wat als Jack de baby niet wil?''
Vroeg ik toen.
''Ik wil hem niet kwijt''
Ik keek mevrouw Plijster aan.