De onverwachte bekentenis

Jack streelde haar gezicht en glimlachte.
"Daar hoef je je geen zorgen over te maken!" zei hij teon vrolijk. "Jij bent mijn liefde voor het leven!"
Ik bleef geschrokken staan en greep haar teon bij haar arm beet.
"JIj wil niet meer leven?"
Alex glimlachte.
"Dankje"

Ik keek haar aan en huilde.
"Wat voor nut heeft het als ik blijf leven?", vroeg ik, "Ik kan alleen maar aan Fred denken!"
George glimlachte.
"Graag gedaan", zei hij.

Ik glimlachte.
''dat hoor ik graag''
Zei ik toen.
''Heel erg graag''

Ik schrok en omhelsde haar.
"Het heeft zeker nog nut!" Ik knikte. "Het is normaal dat je verdreitig bent..." Ik wist niet hoe ik me gevoeld zou hebben als ik HArry zou zijn verloren.
"Maar je moet proberen je op de goede dingen te focussen die je nog wel ehbt!"
JAck lacht.
"Ik zeg het graag!" Hij kuste haar liefdevol.
Alex glimlachte.
"Heb je Leen nog gezien?"

Ik bleef huilen en sloeg mijn armen om haar heen.
"Het is zo moeilijk!", zei ik, "Het lijkt alsof ik niets goeds meer kan doen. Ik wil naar hem toe."
George schudde zijn hoofd.
"Ik heb haar niet meer gezien sinds...", begon hij en hij zweeg even, "Ze zal het vast moeilijk hebben."

JAck keek naar Elisa
Ik hield haar goed vast. Tranen sprongen in mijn ogen en ik klemde haar vast.
"Maar denk aan alle andere mensen die van je houden! WAt moeten wij deon zonder jou? WIj willen jou niet kwijt!"
Alex knikte.
"Daarom... Het gaat niet goed met haar..."

Ik kuste hem.
''H,mmmmmm''
Ik genoot
Robin liep ook in het bos en zag An en leen maar liep verder.

Ik bleef huilen.
"Ik wil jullie niet in de steek laten.", zei ik, "Maar ik mis hem zo hard!"
George keek haar aan.
"Misschien moeten we eens met haar praten.", zei hij, "Hoe slecht gaat het met haar?"

Ik knuffelde haar.
"Ik weet het, maar... maar..." Ik wist niet meer wat ik moest zeggen. WAt kon ik zeggen? Dat het beter zou worden? DAar had ze nu niet veel aan... Ik zag een jongen. Arghn, dt zou ze nu zeker niet kunnen gebruiken.
"Ksss!" flusiterde ik en deed met mijn hand teken dat hij weg moest, al leek het eerder op een handgebaar dat hem wenkte.
Alex zuchtte.
"Heel slecht..."
JAck keek haar uiteindelijk aan.
"Gaan we nog iets deon?"

Ik knikte.
''Wat wil je gaan doen?''
Vroeg ik toen.
Robin liep naar haar.
''Wat is er?''
Vroeg hij onzeker.

Ik keek op en zag een jongen dichterbij komen.
"Wat doe jij hier?", vroeg ik.
Ik snikte nog steeds en had een paar stappen naar achter gedaan. Ik veegde snel wat tranen weg.
George zuchtte.
"Dan moeten we heel dringend met haar gaan praten.", zei hij, "Maar hoe slecht is heel slecht?"

Ik gromde.
"neenee!" riep ik gefrustreerd uit. "Je moet niet komen, ik bedoelde het omgekeerd!" Ik zuchtte.
"Sorry, je kan er natuurlijk niets aandoen..."
Alex glimlachte lichtjes.
"Ik zie haar nooit glimalchen... Ze ... ik denk niet dat ze nog wil leven..."
Jack kuste haar.
"Jij mag het zeggen!"

Ik kuste hem.
''Nee jij mag het zeggen''
Zei ik vrolijk.
Robin keek hun aan en zag dat Leen had gehuild.
''Gaat het, alles in orde?''

Ik deed nog een stap naar achter.
"Nee", zei ik, "Niets is in orde."
Ik keek An aan.
"Ik zie je later wel", zei ik, "Ik ga naar de leerlingenkamer. Ik heb daar nog wat spullen liggen die ik moet opruimen."
Ik huilde nog steeds en liep snel weg.

Jack kuste haar nog even.
"Naar ons vroegere favoriete, geheime plekje?" Hij keek ahar ondeugend aan en kuste haar neus.
Ik keek haar na en zuchtte.
"Oh Leen..." Ik schudde mijn hoofd. Ik kon het nu niet. Ik wist niet wat ik moest doen en nam de jongen in me op.
"Sorry..."
Alex keek onzkeer.

Ik knikte.
''Ja goed idee''
Ik kuste hem.
''Hmmmmmmmmm''
Robin keek naar An.
''Sorry''

Ik liep de leerlingenkamer binnen en ging weer in het hoekje zitten waar ik altijd zat. Hier lieten mijn mede-ravenklauwers me altijd met rust. Ik nam een knuffel bij me die ik van Fred gekregen had en bleef huilen.
George keek heel serieus.
"Dan moeten we heel dringend met haar praten", zei hij, "Maar de vraag is of ze wel met mij zou willen praten..."

Alex zweeg even.
"Ik denk nou net dat jij de enige persoon is die met haar kan praten... Ik weet niet... Het is maar een gok..."
Ik schudde mijn hoofd.
"Het is mijn schuld..."
Jack genoot.
"Hmmmm , eerst er maar heengaan?"

Ik knikte.
''ja lijkt me een goed plan.''
Ik ging er snel met hem heen.
Robin keek haar aan.
''Ik ga maar weer verder''
Hij liep door

Ik bleef huilen en voor me uit staren.
George knikte.
"Ik zal mijn best doen.", zei hij, "Maar eerst moeten we haar vinden."

Alex knikte.
"Laten we in de leerlingenkamer kijken!" Ze nam de hand vast van George en zuchtte diep.
"Hij Die niet Genoemd Mag Worden is dood, maar... is het leven nu zovee lbeter?"
Jack begon haar terug te kussen teon ze er waren.
Ik knikte.
"Doei!"

Ik bleef hem kussen.
''Hmmmmmm''
Robin ging na een tijdje naar de leerlingen kamer

Ik hield de knuffel stevig vast.
George keek Alex aan.
"Leen zit toch bij Ravenklauw?", zei hij, "Niet? En het leven is beter dan als Voldemort nog zou leven. Daar moeten we aan denken."
Hij knuffelde haar.

Alex keek verbaasd.
"Uitgerekend jij die dat zegt..." Ze zuchtte. "Ik weet het niet, George... Kleine Teddy moet nu zonder ouders leren, mijn..." Ze zuchtte. "Fred is dood... en nog zoveel meer..." TOen kuste ze hem.
"Ik weet iemand die haar wel wil roepen voor ons..."
Jack ging met zijn hand onder haar shirt en streelde Elisa.

Ik genoot.
''Hmmmmmm lekker''
Robin zag Leen en dat het niet in orde was en ging naar haar toe.
''Het gaat niet he?''