De onverwachte bekentenis

De onverwachte bekentenis

((Wat: De grote strijd is gedaan en Voldemort, de Heer van het Duister is verslagen. Elisabeth en An zitten in de helft van hun zevende jaar wanneer Elisa een ontdekking doet. Of die goed of slecht is, valt nog af te wachten want het is iets dat niet alleen haar aangaat, maar ook haar omgeving.
Waar: Zweinstein
Wanneer: An en Elisa zitten in hunzevende jaar. Door de overheersing van VOldemort hebben ze allebei een jaar gemist en zijn nu een jaar ouder dan hun meeste klasgenoten
Wie: Iedereen, zolang het logisch is
Regels: Basisregels. Wel moet je goed doorlezen wat er al gebeurd is als je mee wilt doen.))

Beginpost:



Het was het einde van een zware dag en ik liet me doodvermoeid op mijn stoel neerzakken.
"Gelukkig ziet het eten er lekker uit!" zei ik en was meteen weer een heel stuk vrolijker. Mijn ogen gleden de zaal rond om daarna naar Elisa te kijken en vriendelijk naar haar te glimlachen.
"Kom je erbij zitten?" vroeg ik. Plots dwaalde mijn gedachten af en die gignen naar Harry toe.

Ik ging naast An zitten.
''Ik ben er''
Zei ik toen.
''maar heb niet z'n honger''
Zei ik toen.
''Ik ga denk ik vroeg slapen.''

BEzorgd schrok ik op uit mijn gedachten.
"Hoezo?" Harry had meteen mijn gedachtengang verlaten door mijn ongerustheid voor ELisa.
"IS er wat? VOel je je niet goed?"
Alex kwam eraan gelopen en zette zich neer naast Elisa.
"Hey", zei ze matjes. Al sinds de dood van haar moeder en Tops was ze down, al begreep ze niet waaro mze verdrietig was dat haar moeder dood was

Ik keek An aan.
''Ben alleen wa misselijk''
Zei ik toen.
''Hey Alex''
Ik keek haar aan.
''Gaat het een beetje?''
Vroeg ik toen.

Mijn blik bleef op Elisa hangen.
"Hey Alex", begroette ik het meisje dat ik vanuit mijn ooghoeken had zien naderen. Ook om haar maakte ik me zorgen, maar op dit moment toch meer om mijn beste vriendin.
"DAt hbe je wel vaker niet?"
Alex keek Elisa slechts even aan.
"Ja", loog ze.

Ik keek An aan.
''ja de laatste tijd wel''
Zei ik toen eerlijk.
''Het zal wel overgaan''
Ik dacht aan Jack.
Ik mis hem,
Dacht ik.

Ik beet op mijn lip en dacht na.
"k vind het toch geen fgoed teken", zei ik tegen haar. Even keek ik naar ALex. WAt was ze bleek!
Alex staarde met een lege blik in haar ogen naar het eten dat op de tafel stond. Ze had de laatste tijd niet veel eetlust en at dan oko niet veel. Ze was erg vermagerd de laatste tijd door alles wat er gebeurd was. HAar oom die ze als een vader beschouwde, was gestorven, haar nicht die als een zus voor haar was en dan haar echte moeder en dan ook nog eens Lupos, die zo goed als haar schoonbroer was.
JAck was aan het werk en dacht aan Elisa.

Ik zuchte.
''Het gaat wel over''
Ik stond op.
''Ik ga even rusten''
Zei ik toen.
''Tot straks''

ONzeker keek ik nar Elisa.
"Moet je je niet laten onderzoeken ofzo?" vroeg ik.
"Alsjeblieft?" Ik sprong op en rende haar achterna.
"Ik vind het niet meer normaal!"
Alex stond ook op en kwam achter hen aan.
"Ja, An heeft gelijk!" zei ze toen.
"Gaan we naar MAdame PLijsters?"

Ik keek Alex aan.
''Ok ik laat me onderzoeken als jij dat ook doet''
Zei ik toen.
''En als je gaat eten''
Ik keek haar aan.
''Alsjeblieft''

Alex schrok.
"WAt?" vroeg ze en deed een stap naar achtren.
"Er is niets mis met me!" Haar ogen sprognen vol met tranen.
"Ik heb gewoon geen honger!"
Ik keek onzeker.
"Ikvind dat een goede deal!"
Jack zuchtte.
"Oh, Elisa"

Ik keek haar aan.
''Ik weet dat het moeilijk voor je is Alex''
Ik had tranen in mijn ogen.
''Het waren ook mijn vrienden en mijn broer''
Zei ik toen.
''Maar je bent zo bleek en zo vermagerd''
Ik maakte me heel veel zorgen om haar.

Ik beet op mijn lip en dacht aan Fred. TOen bedacht ik me plots iets: waar was Leen? Volgens mij ging het met haar ook niet zo goed.
Alex huilde.
"MAar ik heb geen enkele reden om verdrietig te zijn dat ... dat..." ZE s nikte e haalde toen diep adem.
"DAt mijn moeder dood is."
Ik keek onzeker

Ik omhelsde Alex.
'''Ze is en blijft je moeder''
Zei ik toen.
''Wat ze ook gedaan heeft''
Ik bleef haar vast houden.
''Als ze mijn moeder was dan zou ik ook verdrietig zijn, want een moeder is belangrijk voor iedereen.''

Ik zat in de leerlingenkamer van Ravenklauw. Ik zat er al een aantal weken en deed niets. Uiteindelijk werd ik meegetrokken door professor Banning naar de Grote Zaal.
"Ik heb hier geen zin in!", zuchtte ik.
Ik liep door de gangen samen met professor Banning.
"Professor ik heb geen honger waarom kan ik niet gewoon in de leerlingenkamer blijven?", vroeg ik.

Alex snikte.
"MAar dat is het net! Ik zie mijn tante als moeder en zij is er altijd, maar dan ook altijd voor me geweesgt, terwijl mijn moeder da tniet was... Hoe kan ik van iemand houden die zo'n vreselijke dingen heeft gedaan?! Ze heeft Remus en.." Ze begon harder te snikken. "en Dora vermoord!"
Ik zag plots LEen.
"Hey!" Ik zwaaide naar haar. "We gaan naar de ziekenzaal, ga je mee?" Ik negeerde de professor"

Ik hield haar vast.
''Ik weet het''
Ik begon onwel te worden.
''Wow''
Ik deed een stap naar achteren en leunde tegen de muur.
''Alles draait''
Zei ik zachtjes en zakte in elkaar.

Ik schrok en sprong naar Elisa toe. Net toen ze ineen zakte, ving ik haar op en zorgde ervoor dat ze niet te hard neerkwam.
"HElp!" piepte ik.
Alex sprong ook naar voren.
"Elisa!" riep ze.
Ik g ing bij haar zitten en probneerde haar bij te brengen.
"Elisa? Kan je me horen?"

Ik begon bij te komen.
''Wat''
Ik keek verward.
''Voel me zo beroerd''
Zei ik toen zachtjes.
''Zo beroerd''

ALex en ik haalden op hetzelfde moment opgelucht adem en ik was ALex net voor toen ik Elisa omhelsde.
"VOelde je je in de GRote ZAal ook al zo?" vroeg ik zachtjes toen ik haar had losgelaten.
"We brengen je naar Madame Plijster !" zei Alex en samen met har hielp ik Elisa overeind en wachtte op antwoord.
"Lukt het lopen denk je?" vroeg Alex.

Ik knikte.
''Ja zo voelde ik me ook''
Zei ik toen zachtjes.
Ik wankelde op mijn benen.
''Ja het lukt wél''
Zei ik toen.

Ik kon mezelf wel voor het hoofd slaan. Ik moes thaar toch beter kennen?! Ik was haar beste vriendin en had niet gemerkt dat ze zich zo beroerd voelde.
"We doen het rustig aan", zei Alex op een zakelijke toon. Ze kon nogal gemakkelijk haar gevoelens uitschakelen wanneer er vrienden van haar haar hulp nodig hadden en zeker als die vriendin Elisa was.
"Laten we gaan", zei ik en terwijl we allebei aan een kant van Elisa stonden, gingen we langzaam op weg naar MEvrouw PLijster.

Ik ging zitten toen we er eindelijk waren.
''Dankje''
Zei ik toen zachtjes.
''Ik heb wel pech zeg.''
Zuchte ik.
''Maarja''

Ik glimlachte en bleef vlakbij haar.
"Graag gedaan!" zei ik tegen haar en legde mijn ene hand op haar schouder. "Ja, je hebt pech!"
Alex keek zwijgend voor zich uit.
Mevrouw PLijsters kwam eraan gelopen.
"Hallo, dames, wat kan ik voor jullie doen?" vroeg ze vriendelijk aan ons en haar blik bleef op Elisa hangen.

Ik keek mevrouw Plijster aan.
''Ik voel me de laatste tijd beroerd''
Zei ik toen tegen haar.
''Maar ik weet niet hoe het komt''
Legde ik toen uit.
''Daarom ben ik hier''
Zei ik als laatste.