De prive leraar

Ik zag het en ging heel even naast de grote Charlotte zitten.
''Hey lieverd''
Ik omhelsde haar even.
Charisa ging bij Nico zitten.
Paige knikte.
''ja is goed''
Ze wist niet hoe ze het Maria moest vertellen.
Ric ging naast An zitten en Hendrik naast hem.

Ik bleef in stilte zitten en keek rond. Phoebe keek Lisette, Piper en de kinderen aan.
"Wel Piper, jullie kunnen daar gaan zitten.", zei ze en ze wees naar een paar vrije plaatsen.
Daarna draaide ze zich naar Lisette.
"Ik denk dat er niets zal gebeuren meid.", zei ze, "Maar je weet maar nooit. AL zouden de personen die iets willen doen wel erg gek moeten zijn als ze iets willen doen tegen deze familie nu iedereen er is."

Kleine Charlottebegon te huilen.
"Mama !"
Grote Charlotte hield haar moeder goeed vast, maar liet haar na een tijdje los omdat ze anders zou gaan huilen en dat wilde zen iet.
Nico keek Charisa aan, nam haar hand vast en gaf er een kneepje in. Hij had het erg moeilijk, maar probeerde zich sterk te houden.
Henry ging met Paige bij Pper en haar kinderen zitten.
Piper was blij dat Paige naast haar kwam zitten en Henry ging dan ook zo zitten dat Paige nast Piper kon zitten.
Maria keek op naar haar moeder.
"Mam? Waalom jij niets zeggen?" vroeg ze.
Ik keek even naar Ric en dan naar Hendrik. Ik hield mijn beide kinderen op mijn schoot alsof ik bang was ze kwijt te raken.
"Waar zijn Scott en HAley?" vroeg ik in paniek.

Ik keek haar aan.
''Het is niet erg als je moet huilen.''
Zei ik zachtjes tegen hem.
Paige keek maria aan.
''Omdat mama niet weet wat ze moet zeggen''
Zei ze toen.
Haley en scott kwamen eraan.
''Hier zijn we mama''
Ze gingen zitten.

Ik wist niet wat doen en had moeite door al het verdriet dat ik voelde. Ik probeerde me te concentreren maar dat ging niet goed. Phoebe ging bij Lisette zitten.
"Er zal niets kunnen gebeuren meid.", zei ze en ze gaf Lis een knuffel.
Ze hoopte echt dat niemand deze gebeurtenis zou verstoren.

Henry zag Leen en keek even naar PAige.
"Komt Leen hier niet zitten?" vroeg hij.
Maria snapte niet waarom iedereen verdrietig was en zodra ze leen zag, rende ze naar haar toe.
"LEEN ! LEEN !" Ze sloeg haar armen om Leen's benen en keek op naar haar zus. "Pakken !"
"Gelukkig !" zei ik en knuffelde Charisa en Hendrik.
Kleine Charlotte begn nog harder te huilen toen har moeder haar niet overnam van zichzelf.
Charlotte schudde haar hoofd.
"Ik mag nu nit huilen !" Ze was van plan een tekstje voor te lezen en wilde daar niet huilend staan.
Thomas ging zitten.
Piper keek Paige bezorgd aan.
Chris ging rechtstaan op zijn stoel en probeerde te zien wie er allemaal was."
Waal Esthel? Chlisje Esthel niet zien !"

Ik keek mijn dochter aan.
''Ok''
Zei ik toen en pakte kleine Charlotte.
''Hey lieverd''
Paige dacht weer aan haar pleegouders.
Katja ging ook zitten.
''Waarom moet dit toch gebeuren''
Ze was heel erg verdrietig.

Ik keek geschrokken naar Maria en pakte haar op.
"Hoi Maria.", zei ik, "Wil je niet bij mama zitten?"
Ik keek even rond. Phoebe keek van Henry naar Paige.
"Paige is er iets?", vroeg ze toen ze Paige haar gezicht zag.

Maria keek vrolijk naar Leen.
"ja !" zei ze toen. "Maal Leen ook zitten mama !" Ze wees in de richting van haar moeder en wilde er graag heengaan met Leen.
"Leen ook zitten?" vroeg ze en stak daarna haar vingertje in haar mond terwijl ze nadenkend naar haar moeder bleef kijken. PLotseling leek ze uit haar gedachten o pte schrikken en keek haar zus aan.
"Leen weten waalom iedeleen veldlietig?"
Henry keek ook bezorgd naar paige en legde zijn ahnd op haar hand.
"Lieverd?"
Grote Charlotte keek strak voor zich uit en hield het papiertje waarop ze haar tekstje had geschreven, in haar handen geklemd
Noah was stilletjes aan het huilen.
PLots kon Nick zich niet meer sterk houden en begon ook te huilen.
Kim stond op en liep naar buiten.
Ik keek bezorgd naar Elisa en haar gezin die een rij voor ons zaten."
Gaat het een beetje?" vroeg ik bezorgd.
Kleine CHarlotte keek Kim na en keek daarna naar haar moeder. Ze glimlachte lichtjes en nestelde zich toen tegen haar moeder aan .Ze begreep niet wat ze hier deden.
Nicolaas kwam van zijn stoel af en liep tot bij zijn meoder.
"Mama, wat doen hieL?"
Grote Nicolaas was erg verdrietig en keek even naar Charisa.
"Hoe moeten we nu verder?" vroeg hij zachtjes en wist niet of hij met dit verdriet de rest van zijn leven zou kunnen leven.
Thomas nam Katja in zijn armen.
"Geen idee ..."

Ik keek Maria aan en zuchtte.
"Iedereen is verdrietig omdat er iemand die we heel graag hebben verloren zijn.", vertelde ik en ik stond recht.
Ik liep naar een lege plaats bij Paige en de buurt en zette Maria terug op mijn schoot.
"Zo.", zei ik, "Nu zitten we dichter bij mama."
Phoebe keek Paige nog steeds aan.

Ik keek Nicolaas aan.
''We nemen afscheid van Esther''
Zei ik zachtjes tegen hem.
''Mama is zo terug.''
Ik liep Kim achterna.
''Hey''
Paige begon haast te huilen.
''Het doet me denken aan mijn pleegouders''
Zei ze toen zachtjes.

Als ze nog niet is gaan zitten met Andy, is ze nu gaan zitten met Andy. Ze houdt Cath op haar schoot.



''Dank je, mam,'' zeg ik dankbaar, om het gedichtje uit mijn zak te halen die ik heb vertaald. Het is een soort traditie van mij om die bij elke begrafenis of crematie, van wie ook, die ik bijwoon voor te lezen, dus... Ook al is het later misschien niet meer nodig, dit zou een goede troost moeten zijn voor iedereen.
Ik wacht tot degene die de toespraak moet houden voor Esther verschijnt en iedereen die iets wil zeggen stuk voor stuk uitnodigt.

Kim keek haar moeder aan.
"Hey !" Ze knuffelde haar evne. "Ik denk dat we terug naar binnen moeten want dat het gaat beginnen !" Ze nam haar moeders hand vast en liep terug naar hun plaats.
Nicolaas was terug op zijn stoel geklommen.
Cath keek om zich heen en wendde toen haar blik af en legde haar hoofd tegen haar moeders schouder aan.
De man die de toespraak houdt, loopt naar voren en vraagt als eerste dat Lisette naar voren komt.
"Lisette gaat nu een gedichtje voorlezen !"
Maria was erg verbaasd.
"Wie dan?"
Henry omhelsde Paige.
"Het geeft niet als je moet huilen !"
Ik keek nar voren.

Ik knik, kijk heel even naar mijn voeten en sta dan op om naar voren te lopen en op het verhoginkje plaats te nemen. Ik kijk de kerk rond en wacht tot het stil is, om dan te beginnen met voorlezen.
''Ik heb dit gedichtje niet gemaakt, alleen vertaald... Hier komt ie:

Sta toch niet aan mijn graf en huil niet,
Ik ben daar niet, ik slaap toch niet?



Ik ben duizend winden die blazen.

Ik ben de diamanten schittering op de sneeuw.

Ik ben het zonlicht op gerijpt graan.

Ik ben de zachte herfstregen.



Als je in de ochtend wakker wordt,
ben ik de snelle verheffende kracht

van stille vogels in cirkelvlucht.

Ik ben de zachte sterren die ’s nachts schijnen.



Sta toch niet aan mijn graf en huil niet,

Ik ben daar niet, ik ben niet dood.''

Ik keek Maria aan en wilde lief voor haar zijn.
"Wel", zei ik, "We nemen nu afscheid van Ester..."
Ik keek daarna naar Paige. Phoebe knuffelde Paige.
"Dat moet vast heel erg zijn voor je.", zei ze.

Ik glimlachte naar Lis.
''Bedankt dat was heel mooi''
Zei ik toen ze weer nar haar plek ging.
''Heel erg mooi''
Zei ik nog een keer zachtjes.
Ik hoorde dat Charlotte aan de beurt was.
Paige begon te huilen.
Hendrik zat al weer te huilen.
Kleine hendrik keek zijn moeder aan.
''Mama waal Esthel''
Zei ik toen.

Maria keek verbaasd, haar ogen werden zelfs groter. Toen shcudde ze haar hoofd en ging weer recht zitte.
"Niet kunnen !" zei ze vastbesloten. "Esthel wel telug kome n!"
Charlotte stond op en liep naar voren. Het papiertje trilde in haar handen toen ze achter de micro ging staan. Een beetje bang keek ze de kerk rond.
Henry omhelsde paige en knuffelde haar
Ook Piper keek naar haar jongste zusje, nam haar hand eng af er een zacht, bemoedigend kneepje in.
Ik had tranen in mijn ogen en keek naar Hendrik.
"Esther ... is ... Esther is gestorven, lieverd, ze komt niet meer terug ...", zei ik tegen hem. Niet dat ik zou opgeven, maar als het me niet zou lukken, zou de teleurstelling niet te groot zijn.

Ik keek naar mijn dochtertje.
Wees niet bang
Zei ik via gedachten tegen haar.
Kleine Hendrik begon te huilen.
''Hendlik wil Esthel''
Grote Hendrik zat ook te huilen.
Ric pakte An haar hand vast.
Paige voelde zich heel bedroeft.

Ik begon terug te huilen.
"Hendrik, dat gaat niet ...", zei ik zachtjes. "Iedereen wil Esther, maar Esther kan niet meer terugkomen ..."
Charlotte had haar tekst voorgelezen en liep snel terug naar haar stoel. Zodra ze zat, begon ze rond te kijken. Ze huilde niet, maar haar ogen begonnen langzaam duister te worden.
Piper was ook beginnen te huilen.
Chrisje keek verbaasd nar zijn moeder.
"Waalom huilen?"

Ik keek naar mijn dochter.
Heel mooi gezegt.
Zei ik via gedachten tegen haar.
Hendrik zat naast Charlotte.
''Mooi gezegt.''
Zei hij huilend tegen haar.
Kleine Hendrik keek zijn moeder aan.
''Waalom niet?''

"Omdat ... omdat dat niet gaat ... Omdat Esther ... overleden is ... Daarom kan ... kan ze niet terugkomen", fluisterde ik.
Charlotte bedankte haar moeder via telepathie en keek toen naar Hendrik.
"Dankje", zei ze toonloos.
Noah keek even naar CHarlotte en toen naar Elisa.
"Dat heeft ze mooi gezegd !" zei hij.
Piper blee fhuilen.

Ik knikte naar Noah.
''Ja heel erg mooi''
Zei ik en legde mijn hoofd op Noah zijn schouder.
Charisa bleef maar vooruit staren.
paige huilde ook nog steeds.
Hendrik pakte Charlotte haar hand vast.
''Gaat het een beetje?''
Vroeg hij bezorgt.

Ik keek Maria nog even aan en er liep een traan over mijn wang door al het verdriet dat ik voelde rondom mij.
"Ik wou dat het kon.", zei ik tegen Maria.
Daarna keek ik Paige en de anderen aan. Phoebe bleef Paige knuffelen.
"Kalm meid.", zei ze.

Maria zag dat Leen huilde en het begon tot haar door te dringen dat Esther niet meer terugkwam. Ze begon ook te huilen.
Charlotte keek hem aan en haar ogen werden weer gewoon.
"Nee", zei ze zachtjes.
Noah gaf een kneepje in Elisa's hand.
Ik bleef hilen.
Ik moet haar terughalen!

Ik gaf een kneepje terug.
''Wat moet ik zonder haar?''
Vroeg ik toen zachtjes.
''Wat moet ik?''
Hendrik keek Charlotte aan.
''Kan ik iets voor je doen?''
Hij omhelsde haar.