Lang verloren, maar nu gevonden

Ik bleef An aankijken.
''Ik vertrouw haar wel''
Zei ik toen eerlijk.
''Ookal kennen we haar net''
Paige rende achter haar aan.
''Nee blijf''
Ze keek naar de demon.

Maria gaf een gil van schrik toen ze de demon zag.
"MAm !"
Piper draaide zich vliegensvlug om naar de demon en bevroor hem. Daarna keek ze Leen aan.
"Als je familie bent, hoor je hier en nergens anders ! Dus ga,a lsjeblieft niet !" Ze liep naar Leen en nam haar hand vast.
"Blijf, alsjeblieft !"
Ik keek boos.
"Ik niet !"

Ik keek Piper en Paige aan.
"Laten we dit later bespreken.", zei ik , "Eerst moet die demon weg!"
Phoebe keek me aan.
"Daar heb je gelijk in.", zei ze en ze zette zich klaar om de demon een stamp te verkomen. Ik hield me klaar om de demon te gekogelen met vuurbollen.
"Piper, was het toch hé", vroeg ik en ik keek Piper aan, "Wil je de demon terug laten bewegen? Ik geef hem een koekje van eigen deeg!"

Ik zag de demon.
''Moet ik helpen?''
Vroeg ik toen.
Paige knikte.
''Ja die demon moet eerst weg''
Het was haar bijna teveel.
''Doe maar Piper.''

I kkeek naar de demon.
"Volgens mij is het afgesproken werk !" zei ik plots en keek ook naar de demon. "Ze wil osn laten denken dat ze aan onze kant staat, maar eigenlijk is dat helemaal niet zo !" Woedend keek ik naar leen.
"Ga weg !"
Piper ontdooide de demon.
"Zo?"

Ik knikte en bekogelde de demon met vuurbollen. Meteen begon de demon te branden en na nog geen minuut was hij dood.
"Zo.", zei ik, "Die kan niet veel meer zeggen."
Ik keek An aan en voelde me slecht.
"Als je wil dat ik ga.", begon ik, "Dan ga ik wel hoor."
Ik zuchtte even en zocht een plek uit om naar te orben. Phoebe keek An aan.
"Wat zeg je nou, An?", vroeg ze, "Waarom wil je dat meisje weg?"

Ik keek van An naar Leen.
''Leen blijf toch''
Zei ik toen.
''An meent het niet''
Paige keek leen ook aan.
''Blijf alsjeblieft''
Zei Paige toen.

Ik keek boos naar ELisa.
"Wie zegt dat ik het niet meen? !" Daarna keek ik mijn tante aan en dacht een tijdje na. "Omdat ik haar niet geloof !" zei ik toen en sloeg mijn armen over elkaar. Toen begon ik toch te twijfelen.
"Waarom weten we het niet?" Ik keek naar Leen en hoopte dat ze zou blijven.
Maria kon niet meer slapen en was erg vroljk Ze orbde in Leens armen en keek haar opgewekt aan.
"Ik Malia zijn !"

Ik keek An aan.
"Volgens mij ben ik vlak na de bevalling meegenomen door mijn vader.", zei ik, "Ik denk dat niemand daardoor weet dat ik toen geboren ben."
Ik keek Maria verbaasd aan toen ze in mijn armen georbt was.
"Hoi.", zei ik, "Ik ben Leen."
Ik keek daarna iedereen aan.
"Ik zal nog even blijven...", zei ik.

Ik dacht na.
"Maar mijn moeder moet toch weten dat ... dat ..." Ik zweeg even en hield mijn hoofd shceef.
"Hoe oud ben je?" vroeg ik toen.
maria knikte.
"Met Malia spelen !" zei ze toen en wees naar haar moeder. "MAm ook meespelen !" zei ze toen.

Ik keek An verbaasd aan.
"Ik heb geen idee waarom ze dat niet weet.", zei ik, "Ik ben 17 jaar momenteel."
Ik keek Maria aan.
"Ben je zeker dat je wil spelen?", vroeg ik haar.

Ik keek toe.
''Raar ja''
Ik keek rond naar de anderen.
Paige was verward.
''An is ook zeventien''
Zei ze toen.
''Jullie zijn even oud''

"Wat?", vroeg ik, "Maar dat kan niet!"
Ik voelde me meer verward met de minuut.
"Hoe kan het dat ik even oud ben als An?", vroeg ik.
Ik zette Maria neer en keek Paige verward aan.

Ik keek ook naar Leen.
"Dan is één van ons niet de echte dochter !" zei ik en mijn ogen bleven op Leen gefixeerd.
Maria keek verbaasd.
"Pakken !" zei ze en stak haar armen terug aan.
"Pakken !"
Piper keek onzeker.

Ik keek naar hun.
''Euhhh''
Ik bleef even naar An kijken.
Paige voelde zich niet goed.
''Dit is even teveel''
Zei ze toen zachtjes.
''Ik voel me niet goed''

Ik keek naar Elisa en mijn moind viel open van verbazing.
"Je denkt dat ik ... sdat ik niet mijn moeders dochter ben? !" Ik voelde tranen opwellen en kon er niet meer tegen. Zonder nog iets te zeggen stormde ik de keuken en de manor uit.
Piper liep naar haar zusje en ondersteundeh aar.
"Rustig maar, Paige, het kotm goed !" zei ze en leidde haar naar een stoel en liet ahar zitte.

"An!", riep ik, "Blijf hier!"
Phoebe pakte Maria op en hield haar goed vast. Ze keek Paige verbaasd aan.
"We moeten dit uitpluizen!", zei ze, "En zo snel mogelijk."
Ik keek de anderen even aan.
"Ik haal haar terug.", zei ik.
Ik orbde naar buiten en kwam net voor An terecht. Ik nam haar arm vast en orbde haar terug.
"Weglopen is geen oplossing!", zei ik, "En ik denk dat jij zeker de echte dochter van Paige bent. Ik kan niet verklaren hoe dit kan zijn. Mijn vader zal zich wel vergist hebben..."

Ik schrok heel erg.
''An ik zei niets''
Ik rende haar achterna.
''An''
Paige wou An achterna gaan. Ze stond te snel op.
''An''
Ze viel flauw.

Piper schrok en liet zich naast Paige op de grond vallen. Ze begon haar door elkaar te schudden.
"Paige, word wakker !"
Maria wilde naar haar moeder.
"Tante Phoebe Malia zetten glond !"
Ik rukte me los en deed een stap achteruit. Woedend keek ik iedereen in de kamer aan.
"Jullie zijn allemaal tegen me !" Ik orbde naar de onderwereld.

Ik schrok erg.
''Dit is mijn schuld''
Ik schemerde achter An aan.
''Het spijt me zo''
Zei ik toen.
Paige begon wakker te worden.
''Niet schudden''

Ik draaide me om en keek ELisa aan. Een verdwaasde uitdrukking was in mijn ogen waar te nemen.
"Wat is er met me?" vroeg ik zachtjes. Ik liep naar haar toe en omhelsde haar even. "Het geeft niet, ik heb het gevoel dat ik mezelf niet echt ben ..." Ik zweeg even. "Zullen we maar teruggaan?"
Maria begonte huilen.
"MAma au daan ! Mam vallen !"
Piper hield er meteen mee op.
"Sorry !" zei ze en werd rood.

Ik keek iedereen aan.
"Sorry, dat ik zoveel problemen veroorzaak.", zei ik, "Was ik maar weggebleven dan hadden jullie nog steeds een rustig leven gehad zonder mij."
Ik deed geen moeite om An en Elisa echterna te gaan. Phoebe zette Maria neer en liet haar naar Paige gaan.
"Paige gaat het?", vroeg ze en daarna keek ze mij even aan, "Het is hier nooit rustig! Ook al zou je hier niet zijn dan hadden we nog geen rustig leven gehad."

Ik knuffelde An.
''Dat gevoel hen ik ook''
Ik knikte toen.
''Ja is goed''
Ik transporteerde met haar terug.
Paige schudde haar hoofd.
''Moe en misselijk''

Maria rende naar haar moeder en sloeg haar armen om har moeders nek . Ze keek een beetje boos naar tante Phoebe omdat zij het had gewaagd haar bij haar moeder weg te houden.
"MIJN mam !" zei ze toen nadrukkelijk.
Ik keek onzeker om mem heen en toen naar Leen.
"Het spijt me", zei ik zachtjes.
Piper keek Leen ook aan.
"Het is hier inderdaad nooit rustig ! En hoe meer zielen hoe meer vreugd !" zei ze met een glimlach.

Ik keek An aan.
"Het is niets.", zei ik, "Ik zou ook schrikken."
Daarna keek ik iedereen nog eens aan.
"Weten jullie zeker dat jullie willen dat ik blijf?", vroeg ik onzeker, "Ikzelf twijfel ondertussen al aan mijn vader."