Een magie-vrij leven

Ik glimlachte lichtjes.
"Echt bedankt, mama !" Ik liep de opvang binnen en keek om me heen. Na een tijdje fronste ik mijn wenkbrauwen.
"Waar zijn ze? Ik zie ze niet?" Toen zag ik dat ook Elisa's kinderen er niet waren. Ik zuchtte van opluchting.
"Elisa en Noah zullen ze vast al meegenomen hebben !"
Noah knikte.
"Ok !" Hij sloeg zijn armen om haar heen en gaf haar een kus.
"Transporteer ons er maar heen!"

Ik transporteer met Noah erheen,
''We zijn er''
Zei ik een beetje onzeker. ik zag An en Paige.
''hey An.''
Zei ik toen.
Paige keek rond.
''Graag gedaan''

Ik werd bleek.
"Maar ... maar ... ik dacht ..." Ik raakte in paniek.
"Waar zijn onze kinderen dan? !" Ik begon te gillen en door het lokaal te lopen op zoek naar mijn kinderen.
noa hkeek verbaasd.
"Wat is er aan dehand?" vroeg hij en bgreep er ntes van".
Paige?"

Ik keek An aan.
''An wat is er aan de hand?''
Vroeg ik en keek naar mijn kinderen.
'''Ze zijn er niet''
Zei ik in paniek.
Paige keek Noah aan.
'''We vinden de kinderen niet''

Ik lie pnaar haar toe.
"Ze zijn hier niet !"
Noah schrok en liep naar de juf.
"Waar zijn de kinderen?"
De juf keek verbaasd.
"Jullie hebben ze toch opgehaald?" vroeg ze.
Ik liep ook naar de juffrouw.

Ik keek de juf aan.
''Dat is niet waar''
Zei ik toen.
''Waar zijn onze kinderen''
Ik werd heel erg bang.
''Waar zijn ze toch?''
Paige keek nog een keer rond.

Ik begon te hyperventileren.
"Heeft ... heeft Ric ze opgehaald?" vroeg ik toen omdat hij niet mee naar huis was gegaan, maar hij op Magicschool was gebleven. Ik dacht toch dat hij hier was gebleven.
De juf keek onzeker.
"Ik weet zeker dat jullie het waren !"
Noah raakte in paniek.

Ik schudde mijn hoofd.
''Wij waren het niet''
Zei ik tegen haar.
''Dat zeggen we toch.''
Ric zag hun en liep naar hun toe.
''An''
Hij keek hun aan.

Ik keek hem aan.
"Zeg alsjeblieft dat jij de kinderen hebt opgehaald !" Mijn ogen waren gevuld met angst.
Noah keek hoopvol naar Ric.
"Heb je ze afgehaald?"
De juf keek ook naar hen.
"Maar het kunnen toch ook geen gedaanteverwisselaars zijn want die kunnen niet op Magicschool komen ?" Ze keek Paige even aan.

Ik keek naar Ric.
Ric schudde zijn hoofd.
''Ik heb hun niet opgehaald''
Zei hij toen.
''Hoezo?''
Paige dacht na.
''Een heks kan het ook met een spreuk''

Ik werd nog bleker.
"Omdat ze hier niet zijn en ze blijkbaar wel door ons zijn opgehaald !" Ik raakte helemaal in paniek toen ik hoorde wat mijn moeder zoe.
"Maar wie doet nu zoiets?"
Noah was ook bleek.
"We moeten hen vinden !" zei hij.
De juf keek onzeker.
"Het spijt me echt!"

Ik raakte nog meer in paniek.
''Waar zijn ze''
Ik was bang van streek in paniek.
''Ik kan dit niet''
Ik begon te hyperventileren.
Ric keek An aan.
''Wat?''

Noah omhelsde Elisa.
"Rustig, we vinden ze wel !"
De juf voelde zich erg schuldig.
"Als ik het had geweten ..."
Ik keek mijn moeder aan.
"Waar zijn ze?" vroeg ik en keek toen RIc aan."
WAar?"

Ik werd rustig.
''Ik kan niet''
Ik voelde me beroerd.
''Voel me niet goed''
Ik was heel heel erg gestrest/
Ric knuffelde An.
''We gaan ze vinden.''

IK begon erg hard te huilen.
"Maar ik kan ze niet voelen !"
Noah schrok.
"Ga even zitten !" zei hij tegen haar en leidde haar naar eens toel toe. Op zijn hurken ging hij voor haar zitten. BEzorgd keek hij haar aan en legde zijn handen op haar knieën.
"Je moet rusti worden!"

Ik begon ook te huilen.
''Lukt niet''
Ik was heel erg gestrest.
''Ik voel mij niet goed''
Ik moest plots overgeven.
''Sorry''
Ric dacht na.
''laten we de omgekeerder verloren heksspreuk gebruiken.''

Ik knikte.
"jaja!" Ik draaide me om naar mijn moeder.
"Mama, help ons alsjeblieft !" Ik had Ric's hand vastgenomen en hield hem heel erg goed vast.
"Alsjeblieft?"
Noah schrok en was te laat om opzij te sprignen.
"Het geeft niet !" zei hij, ook al hing hij helemaal onder.

Ik bleef huilen.
''Het geeft wel''
Zei ik toen.
''Ik voel me vreselijk.''
Ik moest weer overgeven.
Paige pakte An haar hand vast.
''Laten we het proberen.''

Bezorgd keek ik even naar Elisa.
"We halen ze terug, dat beloof ik je !" zei ik tegen haar en keek toen mijn moeder en Ric beurtelings aan.
"Zullen we het doen?" vroeg ik en had niet door dat ik hard in hun handen aan het knijpen was.
Noah gng deze keer wel wat naar achteren, maar omhelsde haar daarna.
"We gaan naar huis! zei hij vastbesloten.

Ik had het erg warm.
''Maar de kinderen dan?''
Vroeg ik toen.
Ric en Paige knikte.
''Ja laten we het doen''
Paige zei de spreuk op.
''Laat het werken.''

Noah tilde Elisa op.
"An en Ric krijgen ze wel terug!" zeih ij.
"Jij bent nu niet in staat om te helpen !" vervolgde hij.
"Kan je ons naar huis transporteren?"
Ik knikte.
"Ok !" Ik begon de spreuk op te zeggen en sloot mijn ogen in de hoop dat we zouden gaan.

Ik schudde mijn hoofd.
''Ik wil helpen''
Huilde ik toen.
''Het zijn ook mijn kinderen''
Ik transporteerde toch maar naar huis toe.
Paige bleef de spreuk zeggen.
Ric begon ook de spreuk op te zeggen.

Ik verdween met mijn moeder en vriend en toen ik mijn ogen weer opende, zag ik dat we in een donkere kamer waren. Verbaasd liet ik mijn handen los en hoopte dat mijn ogen snel gewend zouden raken aan het duister.
Er kwam een jongen op ons af en sloeg me neer. Daarna wilde hij mijn moeder ook neerslaan.
NOah hield ELisa goed vast. Ze bracht haar naar de slaapkame en legde haar op bed.
"Ze krijgen hen wel terug!"

Ik bleef huilen.
'''Ik voel me niet goed''
Huilde ik zachtjes.
''Heb het zo warm''
Ik begon te snikken.
Paige werd neergeslagen.
Ric kon de jonge een trap geven.

Ik bleef bewusteloos liggen.
De jongen struikelde naar achteren.
"Au !" zei hij geschrokken. Hij vloekte en verdween naar een donker hoekje van de kamer. Hij probeerde te ontdekken waar zijn vriendin die hem hielp, zich op dit moment in de donkere kamer vbevond.
Noah keek bezorgd.
"Ik ga de dokter bellen, ok?"