Ik zat te huilen. ''Ik breng iedereen in gevaar'' Ik begon harder te huilen. ''Waarom overkomt dit mij'' Charisa was erg geschrokt. ''We moeten haar vinden.'' De dokter keek haar aan. ''Sorry'' Hij begon rood te worden.
Kim veegde haar tranen weg en shcemerde naar de onderwereld. Daar sloot ze haar ogen en voelde waar Charlotte was. Meteen schemerde ze naar haar toe en ging naast haar zitten. Ze sloeg haar arm om haar zus' schouder heen. "Rustig maar !" Esther slaakte een kreet toen ook Kim verdween. Ik sprong op. Charlotte keek onzeker de dokter aan. "Ik ga !" zie ze.
Ik keek Kim aan. ''Sorry'' huilde ik. ''Ik had niet weg moeten gaan'' Ik legde huilend me hoofd op Kim haar schouder. ''ja is goed en sorry nogmaals'' Zei de dokter en keek een beetje verdrietig.
Kim glimlachte. "Geeft niet !" zei ze en keek naar Charlotte. "Huil maar even lekker uit !" Charlotte liep snel de kamer uit. Meteen liep ze terug naar de kamer waar de rest was en ze gooide de deur open. Ik wilde net Elisa gaan zoeken om haar te vertellen wat er gebeurd was, toen de deur openging. "Au !" riep ik uit doordat ik net zelf de deur wilde openen, maar die nu tegen mijn neus kreeg.
Ik keek Kim aan. ''Zullen we maar terug gaan'' Het was me gelukt te stoppen met huilen, al het verdriet hield ik weer verborgen. ''Ze zullen zich wel zorgen maken'' Ze stond op. Charisa hoorde haar moeder Au roepen. ''Mam gaat het'' Hendrik keek ook bezorgt toe.
Kim bleef nog even zitten en keek bezorgd Charlotte aan. "Wezet je zeker dat het alweer gaat?" vroeg ze. "Sorry! " zei Charlotte verward. "Waar is Charlotte?" Ik hield mijn hand tegen mijn neus aan. "Ik ben in orde !" zei ik maar. "Dat wilde ik komen vertellen ! Charlotte en Kim zijn .... weg..."
Ik knikte. ''Ja het gaat weer'' Loog ze toen. ''Laten we maar terug gaan.''' Ze pakte kim haar hand vast en schemerde terug. ''Sorry'' Zei ik toen alleen maar. Hendrik en Charisa waren opgelucht.
Charlotte was opgelucht en rende naar haartoe en omhelsde haar. "Waar was je heen? WAt was je doen?" Esther slaakte een zucht van verlichting en liep naar Kim en omhelsde haar even. "Neem volgende keer iemand van ons mee !" Kim knikte, maar was niet van plan het te doen. "Ben zo terug !" zei ik en liep de kamer uit om naar het toilet te gaan en daar papier te zoeken om mijn bloedneus te verhelpen.
ik keek me moeder aan. ''Sorry'' Zei ik nog een keer. ''Ik wou even alleen zijn'' Ze wou niet weer gaan huilen. ''Ik zal maar weer gaan liggen'' Ze liep naar bed en ging liggen. Charisa liep haar moeder achterna. ''Mama moet ik het helen?''
Charlotte schudde haar hoofd. "Geeft niet, dat begrijp ik !" Ze knikte en volgde haar dochter die eigenlijk haar moeder was naar het bed toe. "Rust nog maar wat !" Kim was erg moe en ging op een stoel zitten. Esther keek bezorgd naar haar. Ik keek om. "Nee hoor, het is zo opgelost !"
Ik keek naar me moeder. ''Hoe was het met die jongen?'' Vroeg ik toen aan haar. ''Is alles in orde met hem?'' Vroeg ik daarna. Charisa keek naar haar moeder. ''Weet je het zeker?''
Ik keek Charisa onzeker aan. "Ik denk trouwens toch niet dat je het kan helen... Het is niet op een magische manier gebeurd ..." Charlotte beet op haar lip en tranen sprongen in haar ogen terwijl ze haar hoofd schudde. Uiteindelijk zei ze. "Hij is dood ..." Kim en Esther snakten naar adem. Nicolaas keek geschokt.
Ik schrok heel erg en sprong opvereind. ''Wat hij is dood'' Ik voelde me niet goed worden. ''Dit is mijn schuld'' Ik begon weer te huilen. ''Door mij is ie dood'' Ik zakte in elkaar.
Charlotte schudde haar hoofd. "Nee nee, het is niet jouw schuld !" Ze sloeg zichzelf bijna echt tegen het voorhoofd. Ze had dit veel beter moeten aanpakken. Esther knielde bij haar zusje en probeerd ehaar bij te brengen. "Word wakker, Charlotte !" ezi zebezorgd. Het werd Kim teveel en ze begon te huilen. Ik liep door naar het toilet.
Charlotte besloot het maar niet te zeggen en had ze het willen zeggen, dan was het haar niet gelukt omdat ze een brok in haar keel had. Esther zag het. "Rustig maar, Charlotte, alles is in orde !" Ik keek om. "Ja, zou je wat papiertjes kunnen pakken die gebruikt worden om je handen mee af te drogen?" vroeg ik en hield mijn handen tege nmijn neus gedrukt.
Ik keek hun aan. ''Ok niets aan de hand'' Zei ik hun na en viel in slaap. De dokter kwam binnen en keek Charlotte aan. ''Kan ik u even onder 4 ogen spreken'' Vroeg hij toen. ''Het duurt maar even''
Esther knikte. "Inderdaad, niets aan de hand !" Charlotte draaide zich om. "Eh ... " Ze wist niet wat te doen en knikte toen maar. Ze liep naar buiten en wachtte in de gang op de dokter. Kim was nog altijd aan het huilen. Ik keke onzeker naar Charisa. "Charisa?"
ik sliep rustig. ''Mijn schuld'' Mompelde ik in me slaap. De dokter had een spreuk gebruikt om de eerste die hij kust verliefd op hem te laten worden. ''Ik ben verliefd op je'' Hij kuste haar snel en bleef haar kussen. Charisa schrok uit haar gedachten. ''Sorry mama ik was er even niet met me hoofd erbij.'' Ze pakte de doekjes en gaf het aan haar moeder.
Kim hoorde het. "Het is niet jouw schuld !" huilde ze en veegde over haar gezicht. "Niet waar, dat mag je niet denken ! " Ze wilde graag dat haar moeder snel terug binnen kwam. Charlotte was erg geschrokken. "NU doet u het weer !" zei ze en deed een stap naar achteren. dan begon de spreuk te werken. "Ik ben ook verliefd op jou !" zei ze en deed weer enkele stappen naar voren en begon hem vol liefde te kussen. Ik nam ze aan en hield ze tegen mijn neus. Met mijn andere hand hield ik mijn neus dichtgeknepen. "Gaat het?" vroeg ik bezorgd aan mijn dochter.
Na een tijdje werd ik wakker. ''Is die jonge echt dood'' Vroeg ik toen. ''Of heb ik het gedroomd.'' Vroeg ik verdrietig. De dokter keek haar aan. ''Ben blij dat te horen''' Hij kuste haar met veel liefde. ''Ik ben gewoon wat moe'' Zei Charisa. ''Er is ook zoveel gebeurt vandaag.''
Esther knikte. "Dat zei mama toch !" zei ze toen. "Maar Charlotte, dat is niet jouw shculd, jeb ent alleen verantwoordelijk voor je eigen daden ! Niet voor die van een ander ..." Kim was nog zachtjes aan het huilen. Nico maakte zich zorgen om zijn moeder en om CHarisa. Charlotte glimlachte en keek de dokter aan. Ik knikte. "Misschien moet je dan maar wat gaan rusten, als we terug in de kamer zijn !" zei ik tegen haar.
Ik keek Esther aan. ´´Ik had hem tegen moeten houden´´ Zei ik toen. ´´Het is wel mijn schuld´´ De dokter keek haar aan. ´´Zullen we naar mijn kamer gaan?'' vroeg hij toen. Charisa schudde haar hoofd. ''Dat hoeft niet''
Esther schudde haar hoofd. "Je kon er nies aan doen !" zei ze op een strenge toon. Kim knikte. "Esther spreekt de waarheid !" Uiteindelijk was mijn bloedneus over en ik gooide de papiertjes in de vuilbak. "Gaan we terug?" Charlotte schudde haar hoofd onzeker. "Ik moet naar mijn dochter."
Ik keek hun aan. ''Jullie zullen wel gelijk hebben'' Zei ik toen maar geloofde hun nog niet. De dokter keek haar aan. ''Ok, zie ik je straks dan'' Hij kuste Charlotte. ''Ik hou van je'' Charisa knikte.
Index 
Portal 
Viavia's 
zo 8 feb - 11:46
