Esther had niet door dat haar zusje toneel speelde. "Ja !" zei ze vrolijk en draaide zich dan om naar Hendrik. Ze sloeg haar armen opnieuw rond zijn nek en begon hem te kussen. Kim had wel twijfels over de echtheid van Charlotte's woorden, maar ze zou er pas met haar over praten wanneer ze alleen waren. Ik liet Charisa los en werd rood. "Sorry !"
Ik keek naar buiten. ''hoe is het eigenlijk met die jongen'' Vroeg ik toen. ''Is hij in orde'' Ze voelde zich weeer schuldig. Charisa keek haar moeder aan. ''Het geeft niet''
Esther liet Hendrik los en keek om naar Charlotte. Haar ogen straalden woede uit. "Dat maakt me niet uit !" zei ze nors. CHarlotte keek even naar Esther en zei. "Esther !" Esther zweeg nors. Daarna vroeg Charlotte. "Zal ik het de dokter gaa nvragen?" Ik glimlachte naar Charisa.
Charlotte knikte. "Goed, dan zal ik het gaan vragen !" zei ze en liep alweer de kamer uit om een dokter te gaan zoeken. Buiten, op de gang, leunde ze even tegen de muur aan. Het werd haar even allemaal te veel en de tranen begonnen te stromen. Ze kon dit niet alleen doen ! Ze wilde haar moeder graag terug ! "Gaat het goed met je?" vroeg ik toen aan mijn dochter. Kim bleef naar Charlotte kijken.
Ik keek weer naar buiten. ''Hoelaat is het eigenlijk'' Vroeg ik omdat ik de stilte even niet aankon. ''Is het al laat.'' Ze zuchte even. Charisa knikte. ''Ja alles gaat goed'' Zei ze tegen haar moeder.
Esther stroopte haar mouw een beetje op en keek naar haar horloge. Daarna keek ze op en naar Charlotte. "Het is vijf uur !" vertelde ze. Kim maakte zich erge zorgen om haar zus en keek even in het rond. Ze wilde het tegen haar moeder wel zeggen, maar die was er niet en ze had geen zin om er met Esther en Nico over te praten. "Mooi zo !" zei ik. Charlotte vond een dokter. "Ik heb een vraag !"
Ik keek naar me zusje. ''Is er wat'' Vroeg ik toen aan Kim. ''Gaat het'' Ik zag dat ze ergen mee zat. De dokter keek haar aan. '''En de vraag is?'' Vroeg hij vrolijk. Wat een mooie meid. Dacht de dokter.
Kim glimlachte zo zelfzeker mogelijk. "Er is niets, alles is in orde !" zei ze. Esther keek even bezorgd naar Kim. Nicolaas liep terug naar Charisa en keek haar vrolijk aan. Ik keek ook even naar Kim. Charlotte keek de dokter aan en begon uit te leggen wat er met Charlotte was gebeurd en ze vroeg hoe het ging met haar vriendje.
ik keek haar aan. Ik geloof je niet. Zei ik in gedachten tegen haar. Wat is er? Vroeg ik aan haar. De dokter keek haar aan. ''Hij is helaas net nadat hij hier was overleden'' Hij keek haar in de ogen aan.
Charlotte werd bleek en wankelde even. "Dood?" herhaalde ze schor. "Dat kan niet !" Kim keek naar Charlotte. Ik maak me gewoon zorgen over je ! zei ze eerlijk en hoopte dat haar zus daarvoro niet kwaad zou worden. Ik ging terug zitten.
Ik bleef Kim aankijken. Dat is niet nodig alles is in orde. Zei ik via gedachten. Echt waar. De dokter keek haar aan. ''Gaat het'' Hij ondersteunde haar.
Kim bleef ook Charlotte aankijken. Ik hoop het maar ! Charlotte knikte, maar trilde nog steeds op haar benen. "Ja, het gaat wel !" zei ze onzeker. Ik zuchtte. "Wat een dag !" Nicolaas gaf Charisa een kus.
Ik keek Kim aan. ''Echt waar'' Fluisterde ze zachtjes. ''Waar blijft mama'' Vroeg ik toen. ''Weet je het zeker'' Hij bedacht een plan om iets met haar te krijgen.
"JAja", zei Charlotte bedankt en probeerde vriendelijk naar de dokter te glimlachen." Bedankt om het nieuws te vertellen !" AL was ze helemaal niet blij met wat ze te weten gekomen was, hoe moest ze dit aan haar moeder gaan vertellen? Ze werd alleen maar duizeliger en greep naar ahar hoofd. Kim knikte. "OK, ik geloof je! " zei ze zachtjes. Esther keek naar de deur. "Geen idee! " antwoordde ik.
Ik keek rond. ''Het duurt wel lang.'' Zei ik onzeker. ''Het zal toch geen slecht nieuws zijn'' Vroeg ik toen bang. De dokter liet Charlotte hem aankijken. ''Volgens mij gaat het niet goed'' Zei hij toen. ''Kom maar even zitten'' Hij bracht haar naar een lege kamer.
Charlotte knikte omdat ze zich echt even niet goed voelde. Bijna automatisch legde ze haar hand op haar buik. Blijkbaar was het toch niet zo gemakkelijk om zwanger te zijn, al zal ze dat zelf nooit meemaken. Toen die gedachte in haar hoofd kwam, sprongen haar ogen vol met tranen. Het werd haar allemaal even teveel. Alles wat er de afgelopen dagen gebeurd was. Ik keek onzeker naar Charlotte en begon me zorgen te maken over haar moeder. "Ik hoo pvan niet !" zei ik zachtjes. Kim schudde haar hoofd. "Vast niet !"
Ik keek hun aan. ''Ik hoop het ook niet'' Zei ik toen. ''Het is anders mijn schuld'' ik voelde me erg schuldig. De dokter omhelsde haar. ''Huil maar even, het zal je goed doen.''
Esther keek naar haar zusje en zei op een strenge toon. "Het is niet jouw schuld ! Hij kroop dronken achter het stuur en bracht daarbij zichzelf en jou in gevaar !" zei ze. Ik knikte. "Esther heeft gelijk, CHarlotte, je kan jezelf hier niet voor verantwoordelijk stellen !" Nico knikte ook. "Ze hebben echt waar gelijk !" Charlotte voelde zich te slecht en duwde daarom de dokter niet weg. Ze begon te snikken.
Ik keek hun aan. ''Ik had hem tegen moeten houden''' Ik begon te huilen. ''Als ik niet bij hem in was gestapt'' Ik had het weer erg moeilijk. De dokter keek haar aan. ''Sorry'' Zei hij toen en keek haar in haar ogen aan.
Esther liep meteen naar het bed toe. Ze was er na drie resolute stappen. Kim deed een stapje opzij, maar liet CHarlotte's hand niet los. Esther omhelsde Charlotte zo goed als ze kon. "Je had hem niet kunnen tegenhouden, lieverd !" zei ze sussend en knuffelde haar zusje. "Huil maar eens lekker uit !" zei ze zachtjes en bleef haar goed vasthouden. Ik had tranen in mijn ogne. Charlotte keek verbaasd. "Sorry waarvoor?"
Ik huilde hard. ''Wel ik had hem tegen moeten houden'' Ik hield Esther goed vast. ''Het is wel mijn schuld'' Niemand kon me overtuigen dat het niet mijn schuld was. De dokter keek haar aan. ''Van dat omhelsen''' Zei hij toen en bleef in haar ogen aankijken.
"Oh !" zei Charlotte verbaasd en voelde zich ongemakkelijk door zijn blik. " Dat geeft niet hoor !" zei ze toen. Ze veegde over haar wangen zodat haar tranen weggeveegd werden. Ze wilde opstaan. "Bedankt !" zei ze. Esther bleef Charlotte goed vasthouden. "Je kon er niets aan doen !" "Charlotte, het is niet jouw schuld! " riep Kim plots uit. Onzeker keek ik toe en wist niet of ik iets moest zeggen.
Ik keek hun niet aan. ''het is wel mijn schuld'' Ik kon het even niet aan. ''Ik wil alleen zijn'' Plots schemerde ik naar een plek waar ik vaker in de onderwereld kwam. ''Het is wel mijn schuld'' ''Graag gedaan''' Zei de dokter en kuste haar toen plots
"Charlotte !" riep Esther geschrokken uit en keek toen de anderen in de kamer geschrokken aan. "Wat moeten we nu doen?" vroeg ze. Nicolaas keek onzeker. "Proberen te voelen waar ze is?" Kim staarde naar het lege bed en begon te huilen. Ik probeerde te voelen waar ze was. "Ze is in de onderwereld denk ik ..." Charlotte schrok, maar duwde meteen de dokter weg. "Wat doet u? !"
Index 
Portal 
Viavia's 
vr 6 feb - 18:42
