ruzie over de vaders

Ik bleef huilen.
''Ik wil weer bewegen''
Ik zat er meer mee dan ik liet merken.
''Ik wil bewegen''
Ik bleef huilen.
Paige schudde haar hoofd.
''nee gelukkig niet'
Zei ze toen tegen An.

"Ok !" zei ik, maar keek toch bezorgd naar mijn oeder.
"Ga maar terug in bed liggen ç"
Leah ging zitten omdat ze zag dat Noah graag alleen wilde praten met Elisa en dat begreep ze goed.
Noah gaf Elisa een kus.
"Ik weet het, lieverd !" zei hij.
"Maar dat kotm wel !"

Ik keek hem aan.
''Maar ik wil het nu''
Zei ik toen.
''En ik wil hier weg''
Ik bleef huilen.
Paige knikte.
''Ja goed idee''
Ze ging weer liggen.

Ik glimlachte.
"Hopelijk val je nu niet uit bed !"
Noah gaf Elisa nog een kus.
"I kweet het, maar het heeft gewoon tijd nodig, lieverd !" zei hij.
"Echt waar !" Hij zweeg even.
"Je moet geduld hebben en ik weet dat dat niet makkelijk is, maar toch kan je niets anders doen ..."

Ik schudde me hoofd.
''Ik wil niet wachten.''
Zei ik.
''ik wil het gewoon niet''
paige moest lachen.
''Ik zal het proberen.''
Zei ze toen tegen An.

Ik moest ook lachen.
"Deze keer zal ik op tijd er zijn om je tegen te houden zodat je niet van bed af kan vallen ! Ik was nu wat in gedachten verzonken ..." Ik keek even naar de grond en zuchtte diep.
"Het spijt me !"
Noah wist niet goed wat zeggen.
"Het spijt me !" Hij had tranen in zijn ogne.

Ik keek Noah aan.
''Jij kan er niets aan doen.''
Zei ik toen.
''Het is allemaal mijn eigen schuld''
Zei ik daarna.
''An daar kon je toch niets aan doen''
Zei Paige toen.

"Jawel !" zei ik koppig.
"Want ik moet op je passen en ik had ervoor moeten zorgen dat je niet uit bed zou vallen en toch heb ik je alten vallen !Dus sorry, maar het zal geen tweede keer gebeuren, ik beloof het !"
Noah gaf Elisa ee nkus.
"Het is niet jouw schuld !" zei hij toen.
"Het is niemands schuld !"

Ik keek naar de grond.
''Het is wel mijn schuld''
Zei ik toen.
''Alles is mijn schuld''
Ik zag alles even depressief.
Paige keek An aan.
''Wat ben je koppig''

"Jij bent ook koppig !" zei ik en grijnsde naar haar.
"Ik kan er ook niet aan doen dat ik op dat gebied op jou lijk !"
Noah knuffelde Elisa.
"Ik wil niet dat je dat zegt !" zei hij op een erg strenge toon tegen haar terwijl hij haar aankeek.
"Nooit meer, oK?" Hij gaf haar een kus en zei toen.
"Het was niet jouw schuld !"

Ik knikte.
Alles is wel mijn schuld.
Dacht ik.
Iedereen is beter af zonder me.
Paige keek An aan.
''Ik ben niet koppig''
Zei ze koppig.

"Dan ben ik ook niet koppig !" zei ik.
"Vanw ie heb ik het anders?" vroeg ik haar.
"Van papa soms?"
Noah keek bezorgd naar Elisa.
"Het is echt jouw schuld niet !"
Leah stond ook op.
"Elisa, het is niet jouw schuld! Noah heeft gelijk !"

Ik keek hun aan.
''Ik knikte toch''
Zei ik een beetje te nors.
''Sorry''
Zei ik daarna.
Paige keek haar aan.
''Waarschijnlijk wel''
Zei ze tegen An.

Noah keek naar de grond.
"Sorry", mompelde hij.
Leah ging terug zitten.
"Het spijt mij ook !"
Ik schudde mijn hoofd.
"Dat geloof ik niet !" zei ik en stak koppig mijn kin in de lucht.
"Ik heb het van jou !" zei ik nog een keer. "Ik wil het van jou hebben !"

Ik keek hun aan.
''het spijt me''
Zei ik toen.
''Ik had niet zo nors moeten doen.''
Ik keek naar buiten.
Paige keek An aan.
''Waarom wil je het van mij hebben?''

Ik werd een beetje rood en keek naar de grond om een paar minuten in stilte te blijven zitten.
"Omdat ik op jou wil lijken", zei ik uiteindelijk toch maar op een heel erg zachte toon en werd nog roder.
Noah keek weer op en schudde zijn hoofd.
"Het geeft niet !" zei hij toen.
"Ik begrijp best dat het moeilijk voor je is !"
Leah knikte.
"Ja, het is niet gemakkelijk voor je! "

Ik keek hun aan.
''Ik had toch niet zo moeten reageren.''
Zei ik toen tegen Noah en Leah.
''Jullie helpen me juist''
Paige keek An aan.
''Meen je dat''
Ze begon te blozen.
''Dat betekend veel voor me''

Ik keek op en knikte.
"Ja, dat meen ik !" antwoordde ik en begon te stralen toen ik hoorde dat het veel voor haar betekende.
"Dus jij bent ook koppig?" vroeg ik toen met een girjns.
Noah knikte.
"Ja, dat wel, maar dat wil nog niet zeggen dat je niet boos mag zijn ... Het moet vast niet gemakkelijk zijn om verlamd te zijn ... "Hij zweeg even.
"Gelukkig is het maar tijdelijk !"

Ik keek hun aan.
''Het is zo moeilijk''
Gaf ik toen eerlijk toe.
''Ik wil niet zwak lijken''
Ik probeerde niet te gaan huilen.
Paige knikte.
''Ja. ok ik ben koppig''

Ik grijnsde.
"Ik wist wel dat je het ook wist !" Ik stond op en sloeg miojn armen om mijn moeder heen en gaf haar een knuffel.
"Ik hou van je, mama !"
Noah knuffelde Elisa.
"Je zal nooit zwak zijn, Elisa !"
Leah knikte.
"Noah heeft gelijk, je moet hem geloven !"

Ik hield Noah goed vast.
''Maar zo voelt het wel''
Ik begon te huilen.
''Ik voel me zo zwak''
Ik bleef Noah vast houden.
Paige knuffelde An terug.
''Ik hou ook van jou''

Ik glimlachte en bleef mijn moeder vasthouden. Ik onderdrukte een geeuw en sloot even mijn ogen.
Leah bleef toekijken en vond het zo erg voor Elisa.
Noah knuffelde ELisa.
"Rustig maar !" zei hij op een kalmerende toon.
"Shht, huil maar lekker uit !' Hij gaf haar een kus.
"Het komt goed !"

Ik bleef huilen.
''Ik wil me niet zo voelen''
Zei ik toen.
''Ik ben zo bang''
Paige bleef An vast houden.
''Ben je moe?''
Vroeg ze toen aan An.

Ik wilde het eerst niet toegeven en opende mijn ogen, maar was plots veel te moe om tegen te stribbelen.
"Ja", zei ik en knikte heel lichtjes. Ik had mijn armen nog steeds om mijn moeder heen liggen.
Noah bleef Elisa heel goed vasthouden.
"Ik weet het, ik ben ook bang, maar we moeten erop vertrouwen dat alles goed komt !" zei hij.

De volgende dag kwam Noah de kamer ibnnen gelopen.
"Ik heb nog een keermet de dokter gepraat en je amg naar huis !"

Ik keek Noah aan.
''Mooi'' Zei ik toen.
''Lekker naar huis toe''
Ik was hierdoor heel vrolijk.
''Gaan we nu meteen''
Vroeg ik toen aan Noah.