De Relieken van de Dood

Jack knikte.
"Ze Verdwijnselden net op het moment dat ik ze in het oog kreeg. Ginny, Sharon, An en Nick waren het. Dus zij zijn veilig en wij gelukkig ook." Hij legde zijn arm om ELisa heen.
"En wat moeten we nu doen?"
Ik knikte.
"In mijn tas heb ik er zitten. Dankje, Hermelien!" Ik pakte de kleren eruit.
Ron kleedde zich ook om.
Alex keek naar de jongens.
"WAt nu? Blijven we hier gewoon wachten?"
Fred stond nog naar buiten te kijken.
"Ik dnek dat dat het beste is voorlopig."

Ik beet op mijn lip.
''Ik weet niet -'' Ik pauzeerde. ''Wacht. Ik weet het wel. Het verzamelpunt.''

"Laten we naar binnen gaan," suggereerde Nick.
Hij nam de dames mee naar binnen. Kevin was nergens te bekennen, maar verschijnselde al snel toen ze blijkbaar een magische spreuk activeerden met het betreden van het huis. Nick legde de situatie uit en terwijl de meiden verkleedden, kreeg Nick een oude set kleding van zijn broer aangeboden en maakten ze een simpele maaltijd klaar voodat ze naar het verzamelpunt zouden vertrekken.
"waag het niet om te kijken!" waarschuwde Hermelien de jongens, maar ze gebruikte voornamelijk magie tijdens het verkleden; midden op straat verkleden was niet bepaald een pretje.

Ron deed zijn best om niet te kijken, maar kon het niet laten af en toe even te piepen.
Alex zuchtte diep.
Jack knikte.
"zullen we dan maar gaan? Waar is het verzamelpunt nu ook weer?"
Ik ging met hen mee naar binnen en kleedde me ook om.

''Het huis van de Duffelingen,'' siste ik. ''En we gaan het niet wagen om te Verdwijnselen als je niet zeker weet waar dat is, Jack.''
Ik viste een pakje kauwgom uit mijn jaszak.
''Portus.''

Sharon kwam met Ginny en An uit de kamer waar ze zich verkleed hadden. Sharon droeg een spijkerbroek met haar favoriete shirt. Ginny had een shirtje en broek van Sharon aangetrokken en plukte wat aan de mouwen.
"Wanneer jullie vertrekken, ga ik niet mee," sprak ze zachtjes tegen de groep.
"Waarom?" vroeg Sharon verbaasd.
"Mam vermóórdt me," merkte Ginny op. "Plus ik kan het ze niet aandoen, pap komt gigantisch in de problemen. Ik weet nu al dat Ron niet terugkeert, dus mijn aanwezigheid kan mogelijk wat problemen verhelpen..."
Sharon zweeg doordat ze wist dat Ginny gelijk had. Ze omhelsde haar vriendin. "Ga mee naar het verzamelpunt, dan kun je nog even de rest zien. Toe?" Ginny stemde toe en de meiden schuifden aan bij Nick en Kevin.
Nick zweeg en wist dat zijn broer hem met een brandende blik aan keek en hij wist waar Kevin aan moest denken, maar hij ontweek hem expres; hij had geen zin eraan te denken.
Wanneer Ron spiekte, wierp Hermelien haar toverstok op hem en werd hij gedwongen door een onhoorbare spreuk voor zich uit te kijken. "RONALD!"

Ik liep met Sharon en GInny mee en ging bedrukt aan tafel zitten. Ik wist wel dat alles anders zou worden nu Perkamentus dood was en de Heer van het Duister de macht zou grijpen, maar tot nu had ik niet ten volle beseft wat het echt zou inhouden, hoe groot het gevaar zou zijn waar we ons in bevonden. Ik hoopte met heel mijn hart dat Hermelien, Ron en Harry in orde waren. Ik merkte toen pas dat Ginny en Sharon aan het praten waren. Eerst begreep ik niet goed waarom Ginny's moeder haar zou vermoorden, maar al gauw begreep ik waar het over ging. Onzeker keek ik Sharon aan.
"En wat gaan wij dan doen?" vroeg ik onzeker.
Ron kon nu niet anders dan voor zich uitkijken.
"Sorry! Ik dacht dat je al klaar was."
"Hoe wil je er dan komen?" vroeg Jack.

''Viavia, sukkel,'' zei ik lichtelijk minachtend. ''Hoorde je die spreuk? Dat was dus de spreuk om een Viavia te maken. Erg handig. Ik heb het gevoel dat ik die dit jaar vaak ga gebruiken.''

"Ik weet het niet," antwoordde Sharon onzeker en ze nam een hap, maar ze had geen honger meer. Ze besefte dat ze eigenlijk beter niet terug kon naar Zweinstein - te gevaarlijk, te openbaar, Sneep als hij nog les gaf - maar ze wilde maar al te graag haar tijd op Zweinstein gewoon doorbrengen.
"Het liefst zou ik terug gaan."
Nick verslikte zich in zijn eten.
"Zweinstein is wellicht zelfs veiliger dan Goudgrijp kan zijn," merkte Kevin op.
Hermelien was klaar en borg de overige kleding op in haar tasje.

Ik hield Jack nog vast.
''Ik hou van je''
Zei ik toen tegen hem.
Harry keek hun aan

Jack keek haar aan en glimlachte.
"Ik hou ook van jou!" zei hij. Daarna keek hij Lisette aan. "Hé, rustig aan!"
Ron keek wat onzeker om zich heen.
"Waar moeten we nu heen?"
Alex stond op.
"Ik wil weten of Nymphadora in orde is. Laten we naar mijn huis gaan."
Fred draaide zich om.
"Ik weet niet of dat zo'n goed idee is."
"Waarom niet? Ze worden beschermd door de Orde."
Ik probeerde wat eten binnen te krijgen, maar de angst om iedereen en om wat er nog zou komen want dit was nog maar het begin, draaide mijn maag om. Ik zuchtte.

''Rustig?'' merkte ik ongelovig op. ''Rustig? We zijn in oorlog, Jack! Als we rustig konden doen in een oorlog waren er allang geen oorlogen meer! Pak nu die Viavia beet en laten we gáán in plaats van hier te staan als een stelletje aardappelzakken!''

Jack keek haar aan.
"We moeten nog even bekomen! Hier zijn we even veilig, maar goed..." Hij pakte de ViaVia vast.
Alex keek fred aan.
"Alsjeblieft?"
Fred knikte maar. Misschien konden ze via daar ook contact opnemen met de Orde en erachter komen of hun familie in orde was.

Hermelien was overstuur vanwege het achterlaten van de rest en het onderbreken van de bruiloft.
"Laten we ergens gaan zitten en nadenken," stelde ze voor.

Nick wierp zijn broer een duivelse blik en legde zijn brood terug op zijn bord.
"Ik neem het wel mee in een zak, niemand lijkt trek te hebben." En zonder waarschuwing stond hij op en begon hij de resten in een zakje te stoppen en op te bergen. "Zullen we naar het verzamelpunt gaan voordat de anderen zich zorgen maken? Dan weten we meteen dat ze veilig zijn."
Sharon knikte, maar zei niets.
Ginny maakte zich zorgen om de anderen.

((Sorry, boeken niet bij de hand even.))

Ik pakte de viavia ook vast.
Harry knikte.
Ók''

De Viavia activeerde en bracht ons naar het huis van de Duffelingen, die het huis allang hadden verlaten. Ik verloor mijn evenwicht en viel om.

Ron knikte.
"Dat vind ik wel een uitstekend plan."
Alexandra ging met de jongens naar het huis van haar oo men tante toe waar ze zelf woonde.
Jack hield Elisabeth goed vast en probeerde niet te vallen.
Ik knikte.
"Ik wil weten of ze in orde zijn!"

Hermelien begon te lopen en hield de mensen op straat scherp in het oog.

Ginny stond op en borg haar toverstok op in haar zak.
"Ik ben er klaar voor, zullen we?"
Sharon volgde haar voorbeeld en Nick kwam ook bij ze staan. Hij pakte Sharons hand vast.
"weet je waar we heen mooeten?" Vroeg Sharon en Nick knikte.

"Tante?" riep Alex en zag haar toen verschijnen. Ze glimlachte.
Ik stond op en knikte.
"Ja, ik ben er klaar voor!" Ik ging bij Sharon staan.

Kevin wierp nog een veel betekende blik op zijn jongere broertje voordat de laatste met de drie meiden verdwijnselde.
"Zeg me alsjeblieft dat een van jullie binnenkort zeventien wordt," hijgde Nick. Drie mensen mee verdwijnselen was zwaar!
"Nog een heel jaar wachten, Nick," glimlachte Sharon en ze klopte haar vriendje op z'n schouder. Ze keek rond en merkte dat ze in Harry's oude kamer stond. Ze was hier eenmalig geweest, om haar echte familie te leren kennen en die ene keer was al eigenlijk te veel.
Ginny keek vluchtig rond en haar blik viel op een tekening van Hedwig aan de kast.

Alexandra omhelsde haar tante en glimlachte.
"Is Nymphadora al terug?"
Ik keek anar Nick.
"Ik verjaar in februari", zei ik.

Niemand was snel genoeg voor mijn voorkeur om me overeind te helpen, dus krabbelde ik zelf maar overeind. Ietwat wankelend zette ik een stap richting het huis van de Duffelingen.
''Kom op!'' zei ik, waarna ik zonder twijfeling recht op de voordeur afmarcheerde, de voordeur voorzichtig openmaakte en naar binnen stapte.

Sharon verstijfde en Ginny knalde bijna tegen de kast op. Nick hield zijn adem in. Het was zo stil en leeg in het huis, dat alle geluiden zo gehorig waren en zojuist meenden ze alle drie geluiden afkomstig van de voordeur te horen.
"Zijn dat-" begon Ginny op fluistertoon.
Nick schudde zijn hoofd.
"Het kan iedereen zijn," antwoordde Sharon zachtjes.
En geen van de drie durfde een woord verder te zeggen of ook maar een centimeter te bewegen.

Alex vertelde har tante wat er gebeurd was.
Ik trok mijn toverstok.
"Maar zij kunnen het ook zijn!" Ik keek rond, maar er was niets om ons achter te verstoppen. "We zijn met vieren, we kunnen wie er binnen komt, wel aan." Zelf was ik daar niet zo zeker van, maar het was zo logisch dat het Lisette, Jack en Elisabeth zouden zijn en als we ze nu zouden mislopen, hoe zouden we ze dan snel terugvinden?