De Relieken van de Dood

De Relieken van de Dood

((Wat: Perkamentus is dood. Voldemort en zijn Dooddoeners strooien overal groengekleurde vloeken in het rond, vernielen dingen en mensen en Harry, Hermelien en Ron zijn van plan om dit jaar niet terug naar Zweinstein te gaan. In plaats daarvan gaan ze op jacht naar Voldemort's Gruzielementenen zullen ze vernietigen. Het huwelijk tussen Bill en Fleur is ondertussen ruw onderbroken door de Patronus boodschap, ''Het ministerie is gevallen. Schobbejak is dood. Ze komen eraan.''
Waar: Zweinstein, bij Harry en de rest, etc.
Wanneer: Harry's zevende jaar.
Genre: avontuur/vriendschap/drama/romantiek/horror
Wie: iedereen die mee wil doen
Regels: basisregels))

Beginpost:




''Shit!'' riep ik paniekerig, waarna ik naar de rest toeholde. Harry en Hermelien stonden een eind verderop. Hermelien riep Ron's naam, waaruit bleek dat de oudere jongen kwijt was.
Remus Lupos en Nymphadora Tonks hadden hun toverstok getrokken en ''Protego!'' geroepen, waarna dat door veel mensen werd herhaald.
Ik wist dat de ouderen zich waarschijnlijk wel zouden redden, greep de leeftijfgenoten binnen mijn bereik bij de kraag (An en Sharon) en sprong bijna bovenop een volwassen man die weg wou Verdwijnselen om hem te commanderen ons mee te nemen, sodeju, of hij zou het bezuren. Het interesseerde me even geen zak of één van mijn slachtoffers misschien met iemand anders meewou, of zelfs of de lift die ik op het oog had ons niet mee wou nemen.

Ik schrok erg.
"Waar is ELisabeth?" riep ik naar Lisette. "We moeten haar eerst vinden voor we hier zien weg te komen!"
Ron hoorde Hermelien roepen en dook naar de grond om een spreuk te ontwijken. Daarna sprong hij overeind en rende tot bij haar.
"Ik ben er!"
Alex was eerst nog gezellig aan het praten geweest met haar nicht Tops, maar nu was ze opzij geduwd. Geschrokken keek ze om zich heen.
"Alex, breng jezelf in veiligheid", zei Tops naar haar.
Alex hoorde het niet eens. WAar was George?! Gelukkig kwam hij er snel aangelopen.
"Alex, kom mee!"
FRed kwam achter hem aangerend en vuurde spreuken af.
Jack duwde Elisabeth achter zich. ZE stonden aan de zijkant van de tent.
"We moeten hier weg", zei hij zachtjes.

Elisabeth was bang.
''Ja maar hoe?''
Harry rende naar Hermelien en Ron toe

''WACHTEN!'' brulde ik naar onze taxi, maar de man, bang en wanhopig, Verdwijnselde al. Zonder ons. ''DAMNED! ELISA! WAAR BEN JE?! Fuck it! Accio Elisa!''

Alexander hield George stevig vast en keek bang naar Tops. George en FRed Verdwijnselden tegelijk en George nam Alex met zich lmee.
Tops viel de Dooddoenersn og aan zodat de anderen de kans hadden om te vluchten.
JAck zag dat Elisa weg begon te vliegen en rende sne lachter haar aan.
"Wacht! Waar ga je heen?"
Ik zag toen Elisa eraan komen vliegen.
"Ja, daar is ze!"

Ik kwam op Lis afgevlogen.
''Wat?''
Ik vloog zo tegen Lis aan.
'"Wat gebeurde er net?''

''EEK! Dat - dat was nou een te sterke accio. Denk ik. Auw. Elisa, ga van me af, we kunnen het ons niet veroorloven om maar wat rond te hangen als we van alle kanten worden aangevallen door Dooddoeners! Grijp een ouder persoon en zorg dat die je weg-Verdwijnselt! Géén tegenspraak, of ik vervloek jullie allemaal en zorg dat jullie toch wegkomen!''

Jack hielp ELisabeth overeind.
"Gaat het?" vroeg hij bezorgd.
Alexandra hield George goed vast.

Hermelien greep Ron beet zodra hij bij haar was en hield haar hand angstig uitgestoken naar Harry terwijl ze de spreuken probeerden te ontwijken.
Ginny was in gevecht met een Dooddoener, vlak bij haar vader. De spreuken werden afgeketst en uit alle macht probeerde ze de Dooddoener af te schrikken door krachtige spreuken - geen verboden spreuken natuurlijk - terug te vuren.
Sharon vloekte toen Lisette haar mee trok.
"Waar is Harry?" vroeg ze paniekerig. "Waar is Nick? Nick! AAAAAH!" Sharon gilde het uit toen ze iets bij haar been voelde - ijskoude handen op haar blote benen onder haar blauwe jurk - en werd omlaag getrokken. Ze verkocht Nick een klap en omhelsde hem stevig toen ze op haar knieën zat.
"Jullie moeten schuilen!" zei Nick. Hij greep Sharons hand stevig vast. "Jack, jij bent toch ook 17? Help mee om ze hier weg te krijgen!"
"Wat? Nee! Ik moet Harry en Ginny vinden!" sputterde Sharon tegen en ze wilde Nick's hand los laten.

''WEGWEZEN!'' snauwde ik naar alle aanwezigen om me heen, waarna ik bijna de hele club naar Jack duwde, van wie ik in alle haast vergeten was dat hij 17 was. ''Opgesodemieterd! Kom op! Shit!''
Ik moest wegduiken om een vloek te ontwijken, smeet een lichtstraal naar de Dooddoener terug waar ie door werd verblind en greep me aan Jack's enkel beet.
''Weg! We komen later terug voor de rest!''

Ik knikte.
''ja laten we gaan''
Harry nam Hermelien haar hand vast.

Alex keek om zich heen en merkte dat ze in de winkel stond van de tweeling. Ze liet George los om bibberend door de shock op een krukje te gaan zitten dat er stond.
George keek haar na om daarna zijn tweelingbroer aan te kijken.
"Zouden we terug moeten om anderen in veiligheid te brengen?"
Fred keek onzeker.
"Ik weet niet of het een goed idee is, maar ik maak wel zorgen om hen.
In paniek keek ik rond. Waar waren Hermelien en Harry? Ik kon hier toch niet weggaan zonder dat ik wist of ze veilig waren? Ik rende plotseling weg van het groepje.
"HARRY? HERMELIEN?"
Jack had Elisabeth stevig beet. Toen hij hoorde wat Nick zei, knikte hij.
"Ja!" Door het geschreeuw en gevloek van Lisette verdwijnselde hij snel met hen naar een park in de buurt van zijn huis waar hij vroeger als kind vaak ging spelen.
Ron keek in paniek om zich heen en probeerde te zien of zijn familieleden in orde waren.
Tops deed haar uiterste best om zoveel mogelijk Dooddoeners te raken zonder zelf geraakt te worden door een spreuk.

Hermelien verdwijnselde weg naar een drukke straat in hartje Londen met Ron en Harry en dook een zijstraat in. Paniek stond op haar gezicht. Ze moest Harry daar weg krijgen, met alle waarschijnlijkheid waren ze daar voor hem, maar ze maakte zich enorme zorgen om de rest, maar als ze Harry niet konden vinden, waren de meesten al een stuk veiliger. "Moeten we terug gaan voor de rest? An? Sharon? Lisette? Ginny?"
"Sharon!" Nick vloekte toen Sharon hem nog altijd los probeerde te laten en hij wilde haar niet al te dwingerig meenemen in veiligheid.
"Nee, ik ga niet weg zonder dat de rest veilig is! Als wij weg gaan, hoe komt An weg? Ginny is een volbloed en woont hier, An niet." Sharon trok een met tegenzin instemmende Nick mee achter An aan. "An! An!" Ze haalde haar in en keek bezorgd rond.
"Volgens mij zag ik ze net verdwijnselen," mompelde Nick.
Ginny wist zich los te maken van de Dooddoener toen een Orde lid het van haar over nam en probeerde een weg te banen naar veiligheid, maar kwam al vlug met een andere in aanraking.

Ik liet snel Jack's enkel los, krabbelde overeind en wapperde met mijn handen naar hem.
''Vlug, ga terug en haal de rest! Wie je ook maar ziet! Ze moeten daar weg!''

Ze klappertandde, niet door de koude, maar door de angst.
"Zullen de anderen zich wel redden?" vroeg ze onzeker.
George liep naar haar toe en omhelsde haar.
"Natuurlijk wel!"
Fred stond door het raam naar buiten te kijken en hoopte dat ze hier veilig waren.
Jack keek Lisette aan.
"Ben je gek? Ze zijn vast al lang weg met Nick!"
Tops bleef in de buurt van Remus en hoopte dat Alex in orde was.
Ik vloekte.
"Dan zullen ze hopelijk wel veilig zijn!" zei ik en zag toen GInny en dat ze aangevallen werd. Meteen stuurde ik een spreuk af op de dooddoener.
"Daar is Ginny!" zei ik tegen SHaron en Nick.
Ron schudde zijn hoofd, met pijn in het hart, maar ze hadden een taak die gedaan moest worden.
"We moeten verder, op zoek naar de Gruzielementen."

''An rende weg,'' jammerde ik gekweld. ''Ik zag d'r. Ze is nog niet weg. We kunnen An niet achterlaten. Ze is een Dreuzelkind. De Dooddoeners - als ze haar te pakken krijgen -''
Als Jack niet gaat...
''Als jij niet gaat... maak ik nu een Viavia en ga ik zelf terug om haar te halen. Wil je dat ik recht in hun armen loop, Jack? Jij loopt niet zo héél veel gevaar. Niet als An.''
Niet als ik.

Ginny keek geschrokken om en haastte zich vlug naar An en de anderen.
"Waar is iedereen?" vroeg ze angstig.
"Weg. Hopelijk in veiligheid," antwoordde Sharon.
"Mag ik ons dan nu hier weghalen?" drong Nick bezorgd aan. Hij greep Sharons hand al beet.
Hermelien keek naar de grond en haalde diep adem. Vervolgens controleerde ze of er niemand in de steeg was en opende haar tasje en begon erin te graaien.

Alex hield George goed vast.
Ik greep Ginny beet en nam daarna Nick's andere hand.
"Ja, laten we gaan! Snel!" Een beetje bang keek ik om me heen.
Jack keek haar aan.
"Goedgoed, rustig maar! Ik ben zo terug." Hij verdwijnselde en keek om zich heen, op zoek naar ons.
Ron keek naar Hermelien en kon nog steeds niet goed geloven dat er echt zoveel in dat kleine tasje ging.

Ik bleef Jack goed vast houden.
''Wat moeten we nu?''
Harry knikte

Ja. En toen stond ik daar in mijn upje, langzaam aan het uitfreaken.

"Altijd die verbazing, Ronald," merkte Hermelien hoofdschuddend op en ze overhandigde de jongens kleding.
Nick verdwijnselde met An, Sharon en Ginny en verscheen in de grote achtertuin van het huis van zijn oudste broer Kevin.
Ginny liet los en klopte haar jurk af, haar toverstok stevig beet houdend. Het was een grote tuin en ze bevonden zich in het midden van een uitgebreid stuk gewassen. "Waar-"
"Het huis van m'n broer."
"Joe?" vroeg Sharon.
Nick schudde zijn hoofd. "Kevin." Sharon had Kevin nog niet zo vaak gezien, doordat Kevin al van Zweinstein af was toen ze Nick goed leerde kennen. Joe daarentegen zat destijds nog op Zweinstein.

Ron pakte verbaasd de kleren aan.
"WAarom had je die in je tas zitten?"
Verbaasd en ook wel nieuwsgierig keek ik om me heen.
"Maar wat doen we nu?"
Jck keek rond en kreeg de personen die hij zocht net in het oog.
"Hen meenemen!" zei hij en zag ze toen Verdwijnselen. Hij vloekte.
Tops rende naar Elisa en Jack.
"Wat doen jullie hier nog? Maak dat je weg komt!"
Jck greep ELisabeth weer beet en Verdwijnselde met haar terug naar Lisette.
Alex zuchtte diep.

Twee opties. Blijven en wachten tot ze terug waren, of er zelf op uitgaan, alles bij mekaar sprokkelen wat ik kon en niemand in gevaar brengen door hen mee te nemen met de dochter van Voldemort.
Voor ik die makkelijke keuze kon maken waren ze al terug. Twee van hen.
''Waar is An?'' vroeg ik meteen. ''En de rest?''

"We moeten naar het afspreekpunt," merkte Ginny op.
"Eerst verkleden," verbeterde Nick. "We vallen te veel op. En zo is niet echt prettig reizen, vermoed ik."
Sharon knikte. "Blij als die jurk uit kan! Mooie jurk, maar ik heb toch liever broeken..." Ze begon aan de rand te prutsen.
"Heb je kleding?" vroeg Ginny.
"Gedwongen, ja," zuchtte Sharon. "Hermelien drong er op aan, zowel bij mij en ik meen ook Lis en An. Of vanwege niet volbloed of een groot gezochtteken op ons voorhoofd." Ze zocht naar haar tasje en dacht even dat ze deze verloren had, toen Nick wees op het tasje dat rustig aan haar arm bundelde. "Kleding, check. Je kunt wat van mij aan, Gin."
"En ik heb bij mijn broer genoeg liggen," reageerde Nick.
"En jij an?" vroeg Ginny.

Ik keek lis an.
''We zijn er weer''
Ookal kon lis dat zelf wel zien.
Harry verkleedde zich.