hell all over again

ik keek even twijfelend, waarom vroeg meester toch zovaak dingen die ik beslissen moest?
maar knikte toen toch zwijgend

Seijie greep haar arm beet en schemerde met haar naar het park toe Toen ze daar waren liet hij haar los en keek om zich heen.

ik schrok ervan, maar voor ik tijd had dat te laten merken stonden we al in het park..,
net als mijn meester keek ik rond..,
ik was blij dat het donker was, maar greep toch even naar mijn hoofd door het schermer

Seiji glimlachte opgewekt.
"We zijn er! HIer is het best gezellig en leuk om slachtoffers te vinden!"

ik keek mijn meester even vragend aan en liet mijn hand toen weer zakken..,
dan krijg ik al een soort van ingeving van wat hij onder slachtoffers verstaat..,
''okj, meester'' is het enige dat ik zeg.., en keek nog wt om me heen

Seiji keek naar haar.
"Kom, we wandelen wat!" Hij begon te wandelen, maar in een stevig tempo.

ik knikte boog mijn hoofd weer wat en liep een paar passen achter meester met hem mee,
zwijgend en me niet heel erg op mijn gemak voelend hier

Seiji draaide even zijn hoofd.
"Kom naast me lopen! De mensen vindneh et heel raar als jij achter me loopt!" zei hij nors.

snel zorgde ze dat ze naast hem liep..,
''het spijt me meester'' zei ik zachtjes en liep nu ineens wel heel dicht bij hem

Seiji glimlachte.
"Het geeft niet!" zei hij teon.

onbewust ging ik steeds wat dichter nast hem lopen.,
tot ik uiteindelijk zelfs zijn arm vasthield., haast een beetje angstig door mijn omgeving

Seiji keek wat verbaasd naar haar. Hij vond het helemaal niet erg dat ze zijn arm vasthield. Het voelde zelfs prettig aan, maar hij had gedacht dat ze blij zou zijn omdat ze eindelijk eens buiten mocht komen.
"Vind je het niet leuk?"

ik keek mijn meester even aan.,
boog mijn hoofd toen snel omdat ik mezelf daarop betrapte..,
''j-jawel meester'' zei ze snel..,

Seiji keek naar haar.
"Mooi zo! Want ik doe dit speciaal voor jou!"

ik probeerde even blij te glimlachen,
wat nogal vaalde..,

Verbaasd keek Seiji naar het meisje en bleef staan.
"wil je naar huis?" In zijn stem probeerde hij de boosheid te verbergen.

ze schrok een beetje en liet hem toen snel los..,
''n-nee meester'' zei ze, maar keek twijfelend naar de grond..,

Seiji begreep niets van haar twijfels. Waarom kon ze niet gewoon zeggen wat ze wilde? Hij kon er helemaal niet aan uit! Maar zelf had hij dat ook vaak, bedachth ij toen.

moeizaam keek ik weer wat om me heen..,
opnieuw gingen alle haartjes op mijn lijf rechtovereind staan..,
het voelde gewoon niet veilig hier.., zonder iets om me te beschermen

Toen bemekerde hij dat ze bang was.
"WAar ben je bang voor?" vroeg hij haar. "Ik zal je wel beschermen!"

ze keek nu moeizaam naar de grond..,
''maar ik hoor u te beschermen meester..,''

Seiji lachte.
"Ik bescherm mezelf door ervoor te zorgen dat jij niet beschermd bent. Als jij wapens zou hebben , dan zou je mij kunnen aanvallen!"

ze had hem even hoopvol aangekeken, maar die hoop verdween weer bij zijn woorden..,
''dat zou ik kunnen doen.., but I don't think I wouldn't..,''
zei ze zachtjes en weer troosteloos naar de grond kijkend..,
''u bent een aardigere meester dan mijn vorige., al vind ik het wel raar dat u mij soms vraagt wat ik wil.,
maar als ik een vraag heb dan beantwoord u die wel, of luisterd er naar.,
in plaats van me in elkaar te meppen, me vast te ketenen en met een zweep te slaan of me simpel te misbruiken''

Seiji keek wat onzeke naar haar. Normaal was hij zelf ook zo. Normaal behandelde hij zijn slaven ook niet zo goed als hij Lucy behandelde. Superslecht behandelde hij ze ook weer niet, maar toch. Hij zweeg, keek voor zich uit en wandelde zwijgend verder. De woorden moesten even tot hem doordringen.

toen hij weer verder begon te lopen ging ze snel achter hem aan., en liep weer naast hem..,
''h-het spijt me, meester., ik had zulke dingen niet mogen zeggen''