Onverwachte terugkomst

Daisy keek met een scheef hoofd om naar Ricardo terwijl An haar meenam terug naar het terras. Met een verwarde blik in haar ogen keek ze naar An omhoog.
"Is hij je papa?" vroeg ze. Ze begreep het niet, maar de enige keer dat ze het woord 'echtgenoot' had gehoord, was in haar jeugd over haar vader.
Michael keek op toen hij An met Daisy zag en merkte nu pas dat die vriend van An niet enkel mee was om haar af te zetten...

https://2img.net/r/ihimizer/img294/6222/ricardo3.jpg

Hij liep mee.
''Nee ik ben niet haar vader''
Zei hij toen.
''Ik ben met An getrouwd''

Verbaasd keek ik naar Daisy en knikte toen Ric zei dat we getrouwd waren. Ik keek onzeker naar Michael en wist niet goed hoe te reageren. Plots liet ik Daisy's hand los en rende naar hem toe waarna ik hem omhelsde en begon te huilen.
"Waar was je? ik was zo ongerust!"

Michael bevond zich nog iets te ver om ook maar een woord te kunnen verstaan en keek enkel naar de handelingen die uitgevoerd werden.
Daisy bleef staan en keek vol ongeloof met een grote open mond van Ricardo naar An. Tranen sprongen in haar gezicht en boos gaf ze Ricardo een duw waarna ze net als An naar Michael rende. Ze duwde zich tegen hem aan, pakte zijn arm op en legde deze om haar heen. Ze huilde flink.
Michael was nogal verbaasd en legde zijn armen om de twee meisjes heen.
"Gedwongen vertrek... Dat wil ik je graag uitleggen allemaal, An," begon Michael en hij glimlachte zwakjes. Toen keek hij bezorgd naar zijn zusje. "Dais, wat is er?"

Hij viel door de duw van Daisy.
''Au''

Verbaasd keek ik naar Daisy en toen om. Ik schrok toen ik Ric op de grond zag liggen en rende naar hem toe. Ik hielp hem snel overeind en keek hem bezorgd aan.
"Gaat het?" vroeg ik onzeker. Een beetje boos keek ik naar Daisy, maar die blik verdween toen ik zag hoe erg ze van streek was.

Daisy snotterde en snikte alleen. Ze verborg haar gezicht tegen haar broer aan en zag niets door haar tranen heen.
Michael schoof zijn stoel naar achteren en tilde zijn zusje op zijn schoot. Hij dwong haar hem aan te kijken.
"Daisy, zeg het me," zei hij bezorgd.
"H-hij... Hij gemeen!" slaagde het kleine meisje na een tijdje uit te brengen.

Hij stond op.
''Ja het gaat''
Hij keek naar Daisy.
''heb ik iets verkeerds gedaan ofzo?''

Ik keek nar Ric en knikte.
"Ik denk omdat je met mij getrouwd bent", zei ik zachtjes en keek hem niet aan. TOen keek ik onzeker naar Michael en werd rood omdat hij het waarschijnlijk gehoord had. TOen nam ik Rics hand vast en gaf er een kneepje in.

Michael had vragend opgekeken naar An en d'r vriend gezien die vermoedelijk iets te maken hadden met de 'gemenerik' en nu begreep hij meteen wat er aan de hand was met Daisy.
Roerloos en emotieloos zat hij in zijn stoel en richtte zich toen weer op zijn zusje.
"Daisy, weet je nog wat we afgesproken hadden? Als we terug zouden keren naar S.F. moesten we de gevolgen van ons vertrek accepteren, hoe hard het ook was," zei hij zacht met een brok in zijn keel.
Daisy keek verdrietig op.
"M-maar... maar... het is niet eerlijk!" jammerde ze. Ze was bang dat ze nu geen vrienden meer kon zijn met An, niet zoals vroeger meer.

Hij keek naar Daisy.
''Je kan nog wel gewoon met An omgaan''
Zei hij toen.
''En als je wil kan je ook wel soms komen logeren''

Ik knikte en omhelsde Daisy.
"NAtuurlijk, we blijven even goede vrienden als vroeger..." Ik omhelsde haar en gaf haar een stevige knuffel. Daarna keek ik ozneker Michael aan en wist niet wat te zeggen. Ook in mijn ogen sprongen tranen en laf als ik was, sloeg ik mijn ogen neer.

Michael keek naar Daisy.
"Zie je, je hoeft je geen zorgen te maken," zei hij tegen haar en zijn zusje keek met een betraand gezicht op; ze huilde niet meer. Gauw veegde ze haar gezicht schoon met haar mouwen en keek toen om om An stevig te knuffelen.
Michael zette Daisy van zich af.
"Leer jij anders... An's man maar kennen. Ik moet even met An praten, oké?" Hij had Ricardo bij zijn naam willen noemen, maar kwam tot de conclusie dat hij die nog niet wist.
Hij stond op en legde zijn hand op An's schouder.
"Kan ik je even spreken, onder vier ogen?" vroeg hij en liep vervolgens het café binnen waar hij in een rustig hoekje bij de biljarttafel bleef staan.
Daisy ging met een opgeklaard gezicht op Michaels plek zitten en schommelde met haar benen onder haar stoel. Met grote ogen van nieuwsgierigheid hield ze Ricardo in de gaten.

"Ricardo", zei ik zachtjes toen Michael tegen Daisy sprak. Onzeker liet ik Ric's hand los en knikte.
"Natuurlijk..." Na nog een angstige blik op mijn echtgenoot te hebben geworpen, volgde ik Michael. Onzeker ging ik bij hem staan en keek hem aan. Ik wilde wel iets zeggen, maar ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen.

https://2img.net/r/ihimizer/img294/6222/ricardo3.jpg

hij ging zitten.
'Heb je zin in wat drinken?''
Vroeg hij toen aan Daisy

Daisy had weer een lach op haar gezicht een een nieuwsgierige blik in haar ogen. Ze was extra netjes gaan zitten, zoals ze altijd rijke mensen in films had gezien.
Ze schudde haar hoofd.
Michael was ook een beetje uit zijn woorden en voelde zich wat ongemakkelijk nu ze daadwerkelijk met z'n tweeën tegenover elkaar stonden.
"An, ik - wat ik tegen Daisy zei, gold ook voor mij; als we besloten terug te keren, moesten we zien te leven met de gevolgen en ze accepteren. Ik neem je niet kwalijk wat er allemaal gebeurd is, ik - we willen alleen weer deel uitmaken van je leven."

Hij glimlachte.
''Ok''
Hij keek haar nog aan.
''Dus jij bent een hele goede vriendin van An?''

Ik keek hem onzeker aan en teon hij begon te praten, staarde ik naar de grond.
"Het is niet eerlijk", zei ik zachtjes en keek weer op. "Jullie werden gedwongen om weg te gaan... en dan moeten jullie leren eleven met de gevolgen..." Ik zuchte en glimlachte toen lichtjes.
"Natuurlijk, ik wil graag dat jullie terug deel uitmaken van mijn leven!"

Michael pakte An bij haar handen beet.
"Hé, het is niemand schuld - behalve misschien die van mijn vader. Maar ik kan er mee leren leven zolang we om elkaar blijven geven en goede vrienden blijven. Ik had ook gewoon weg kunnen blijven, het huis was alles behalve verkeerd, maar ik miste de vriendschap en liefde die ik hier had. En liefde voor vrienden is beter dan geen."
Daisy knikte heftig.
"Nouja, vast niet zo goed als zij en Mick, maar wel zeer goede!" vertelde ze enthousiast. Ze begon wat dingen op te noemen wat ze ooit samen gedaan hadden.
"Maar toen moesten we weg zonder afscheid," eindigde ze sip en ze keek omlaag.

Hij luisterde goed naar haar.
''Ooo weg moeten is nooit leuk''
Zei hij toen.

Ik glimlachte en staarde een tijdje naar onze handen. Daarna keek ik met een glimlach op en knikte.
"Ik zal altijd om je blijven geven!" Ik keek hem nadenkend aan. "Is je vader nu terug in de gevangenis? Jullie moeten toch nooit meer weggaan he?" vroeg ik.

Michael glimlachte.
"Ja, nu wel. Daarom moesten we weg; ze wilden ons persé op een veilige lokatie onderbrengen, van het een op het andere moment. Ons huis was al leeg bij thuiskomst en toen werd het net een ontvoerspel; wij dachten even dat het mijn vaders mannen waren..." Hij zuchtte.
"Maar nu zijn we terug en willen we niet meer weg. Hij vinden het hier prettig en hoewel er nu wel iemand geregeld langskomt om te kijken hoe het gaat - voornamelijk voor Daisy, gezien ik nog niet meerderjarig ben en voor haar zorgen moet - is dit onze favoriete stad."
Daisy keek weer met een vrolijke lach op.
"Maar nu zijn we terug en gaan we noooooit meer weg!"

https://2img.net/r/ihimizer/img294/6222/ricardo3.jpg

Hij glimlachte.
''Dat is leuk''
Zei hij toen.

Ik knikte.
"Gelukkig waren het niet je vaders mannen", zei ik toen zachtjes en gaf een kneepje in zijn hand.
"Ik ben blij dat jullie terug zijn", zei ik toen vrolijk. Ik glimlachte naar hem en hoopte dat Daisy lief zou zijn tegen Ric.

Daisy knikte heftig.
"Nu jij vertellen!" drong ze vrolijk aan. Ze was supernieuwsgierig naar Ricardo geworden.
Michael glimlachte.
"Ook ik ben blij terug te zijn, al denk ik dat ik gewoon een extra lesuur per week moet nemen om uit te vogelen wat er hier allemaal gebeurd is toen ik weg was... Al weet ik niet eens of één uur genoeg is, volgens mij hebben we namelijk flink wat bij te praten."