De prive leraar

Ze knuffelde Piper en kikte.
"Kom eens hier.", zei ze tegen Chrisje en ze pakte hem op, "Is dit beter?"
Ik knuffelde Paige.
"Ik wou dat ik een manier wist om jullie allemaal te helpen!", zei ik.

Chrisje knikte.
"Ja!" zei hij toen en raakte -zoals gewoonlijk- gefascineerd door zijn tantes haar. Na een tijdje bracht hij het langzaam anar zijn mond ote.
Piper zuchtte diep.
"Ik kan het nog steeds niet geloven!"
Noah begon zelf ook te huilen en hield ELisa goed vast.
"Nog even, we moeten nog naar haar graf en dan heb jetijd om dit te verwreken !"
Kleine Nico keek bang naar zijn moeder.
NIcobleef Charisa vathouden.
Charlotte viel in slaap.

Ik keek Noah aan.
''Ik wil niet naar haar graf''
zei ik toen.
''Ik wil niet dat het echt is''
Bleef ik huilen.
Charisa keek hem aan.
''We moeten gaan'''
Hendrik viel ook in slaap.

Nico knikte.
"Met wie rijden we mee?" vroeg hij.
"Met Piper weer?"
Noah knuffelde Elisa.
"Maar krijg je er later geen spijt van dan?"
Kleine Charlotte keek bang naar haar moeder en voelde zich shculdig omdat ze zo gemeen had gedaan."
Olly"

Ik keek Noah snikkend aan.
''Ik denk het wel''
Ik zuchte.
''Laten we maar gaan''
Ik tilde Charlotte op.
''Het geeft niet lieverd''
Charisa knikte.
''Ja denk het wel''

Nicolaas liep met haar naar de auto van Piper.
Noah knikte en stapte in.
Kim keek Haley aan.
"KOm je ?"
NIck keek Scott aan.
"Gaan we naar jouw ouders auto?" vroeg hij.
Charlotte wer rustig.

Ik stapte ook in.
Haley kwam eraan gelopen.
''Ik ben er''
Ze stapte toen in en nam Nico op schoot.
Charisa liep met Nico mee.
Scott knikte en liep naar zijn vader toe.
De grote Hendrik werd na een tijdje wakker.

Nico keek vrol ijk naar Haley.
"Wie jij zijn?" vroeg hij toen en wees met zijn vingertje naar haar. Hij herkende haar, maar was haar naam vergeten.
Grote Charlotte sliep nog.
Naoh reed naar het kerkhof.
Nick volgde Scott en keek even verdrietig naar de auto waar zijn ouders in zaten.
Kim was ook al ingestapt.

Ik stapte bij het kerkhof uit.
''Ik wil dit niet''
Ik wou weer instappen.
''Ik wil weg.''
Haley keek Nico aan.
''Ik ben Haley''
Zei ze toen.

''Goed,'' zeg ik vrolijk als An zegt dat ze me niet zal uitleveren. ''Ik bedoelde het ook als grapje, en mocht 't toch verkeerd gaan... mmm... ik heb 't niet geschreven dan...''
Ik grijns en houdt het blaadje voor An's neus.
''In koor? Ik tel tot drie. Eén. Twee... Drie!''
Ik begin de spreuk hardop te lezen.

Samen met Lisette las ik de spreuk op...
Noah hield Elisa snel tegne.
"Nog maar even, lieverd !" zei hij tegen haar.
Nico keek haar aan.
"Haley", zei hij toen en was erg trots omdat hij het juist gezegd had. Hij keek toen om zich heen."
WAal zijn?"
Piper was ook naar het erkhof gereden met haar passagiers, net als Andy.

Ik begon te huilen.
''Ik wil niet''
Ik bleef proberen weer in te stappen.
''Ik kan het niet meer''
Ric was ook naar de kerkhof gereden.
''We zijn bij de kerkhof''
Zei Haley tegen nico.

Naast ons verschijnt een wolkje rook, waarop een lamp verschijnt, die naar ons toezweeft.
Ik grijns en kijk naar An.
''Wie neemt de taak van het wensen op zich? Heel gericht, natuurlijk... Geen trucjes van degene die erin zit...''
De spreuk is WEL gelukt! Ha! Ik doe een mentaal triomf-dansje.

"Wow, Lis ! Gelukt !" Ik omhelsde haar even. "En dan nog zo mooi dat hij komt aanzweven !" Ik doe een stap naar achteren."
Doe jij maar ! JIj hetb al een goede spreuk gedaan dus zal dat wensen jou wel lukken !"
Noah hield haar tegen."
Nog even !" zeih ij
Nico keek ozneker.
"Wat doen hiel?"
Kim liep naar haar moeder.
"Mama", zei ze zachtjes. "We zijn allemaal hier voor je!"

Ik probeerde niet meer in te stappen.
''Ík kan het niet meer''
Ik bleef even huilen.
''het is zo moeilijk'''
Haley keek met tranen in haar ogen toe.
Ric pakeerde de auto.
''We zijn er''

Kim knuffelde Haley even en probeerde zelf niet in tranen uit te barsten.
Nick stapte uit.
"JA", zei hij zachtjes.
"We zijn er..."
Andy stapte ook uit.
Naoh hield Elisa vast.
"Ik weet het"

Ik bleef huilen.
''Ik wil niet''
Ik keek naar de begraafplaats.
''Ik kan haar daar niet ten ruste leggen''
Zei ik toen.
Haley begon te huilen.
Hendrik keek naar Charlotte.
''We moeten terug''

Charlotte knikte.
"Ja, kom !"
Kim zelf huilde niet, maar probeerde haar beste vriendin te troosten.
"Shhht"
Noah knuffelde Elisa.
"Waarom niet?" vroeg hij zachtjes.
Nico vond dit geen fijne plek.

Ik keek Noah niet aan.
''Ik heb het gevoel dat het dan echt word''
Zei ik toen.
''Dit mag niet echt zijn''
Huilde ik.
''Ik wil het niet.''
Haley werd na een tijdje rustiger.

''Er gaat altijd IETS mis bij mij...'' mompel ik en pak de lamp op. ''Laten we hopen dat DIT het niet voor vandaag is...''
Ik wrijf over de lamp, er komt rook uit en het gewoonlijke wensgeest-uit-lamp-gebeuren gebeurt.
''Ja. Ook hallo,'' zeg ik droogjes en geef een klein zwaaitje. ''Anyway, ik wens...''
Ik wens de wens, zo goed geformuleerd, duidelijk en on-verprutsbaar mogelijk.

Esther was begraven en Noah keerde met Elisa en de kinderen naar zijn huis terug. De familieleden die wilden mochten nog langskomen, maar Piper besloot met haar kinderen naar huis te gaan om Elisa en Noah wat rust te gunnen.
Henry keek onzeker Paige aan.
"Wat deon wij?" vroeg hij.
HEt enige dat Lisette vergeten te vermelden was, was Esthers achternaam waardoor er nu een andere Esther tot leven gewekt was.

Ik zei geen woord en voelde me helemaal alleen.
Paige keek Henry aan.
''Laten we Elisa en Noah maar even rust gunnen''
Zei ze toen.
''Zullen we morgen naar hun toe gaan?''
vroeg ze toen aan Henry.
Katja ging met THomas naar huis.
Hendrik keek Charlotte aan.

"Het moet gelukt zijn !" zei ik en zorgde er perongeluk voor dat Lisette de fles liet vallen en toen orbde ik naar Elisa's hui toe met haar.
"Elisa?"
Zankou schemerde binnen en nam de fles
Thomas keek Katja aan.
"Ik ga even naar Nico toe, goed?"
Charlotte keek Hendrik zwijgend aan.

Ik hoorde An.
''Hoi An.''
Zei ik emotiloos.
''Is er iets''
Ik zat een beetje voor me uit te staren.
Katja knikte.
''Ja is goed''
Hendrik kuste haar.
''We moeten naar je moeder''

"Ja, esther is weer ..." Ik keek om me heen. "Ze ... ze is nog niet levend?" vroeg ik verward en keek toen Lisette aan."
Waarom is het niet gelukt?"
Charlotte knikte, maar wilde eigenlijk niet graag omdat ze bang was dat ze zelf weer zou beginnen te hlen.
"LAten we gaan ..."
Thomas sschemerde naar Nico en Charisa.