De prive leraar

Ik keek weer naar me dochtertje.
''We zijn er voor je''
Ik keek naar de ouder Esther.
''Jullie mogen niet opgeven''
Ik was doodsbang.
Charisa omhelsde Charlotte.
''Rustig in en uit ademen''
Hendrik keek Nico huilend aan.

Nico knuffelde Hendrik.
"het komt goed !"
Ik keek ook naar hen en merkte dat Charisa de kamer even uit was. Dan zou ik haar later wel begroeten.
Noah zat met de kinderen op de stoel.
Charlotte hield Charisa goed vast.
"Komt het goed denk je?3 vroeg ze.

Ik keek nog naar allebei de Esther's
''Het moet goed komen''
Zei ik zachtjes.
''Ik had het eerder moeten merken''
Charis knikte.
''Esther is sterk.''
Hendrik bleef huilen en rende opeens weg.

Noah zette de kinderen op een stoel en liep naar Elisa.
"Nee, Elisa !" zei hij streng.
"Niet jezelf de schuld geve !"
Ik keek Hendrik na.
" IK moet hem even chterna, roe pmaar als je me nodig hebt !" Ik rende hem achterna, haalde hem in en knuffelde hem.
"Lieverd toch !"
Charlotte knikte.
"Maar ze is nog zo klein ..."

Ik begon weer te huilen.
''Maar ik ben haar moeder''
Zei ik toen.
''Ik had het moeten merken''
Ik bleef huilen.
hendrik bleef huilen en zei niets''
Charisa knikte.
''Ik weet het''

Ik hield Hendrik goed vast en zweeg omdat ik niet goed wist wat ik nu moest zeggen.
Charlotte trilde op haar benen.
Nico liep naar zijn moeder en omhelsde haar.
"Niemand had het kunnen merken, mama !" zei hi jtegen haar. "Het is niet jouw schuld !"
Noah keek naar Elisa en kon even nits zeggen.

Ik bleef Nico vast houden.
''Het is wel mijn schuld''
Ik keek weer naar Esther.
''Ze is nog zo jong''
Ik bleef huilen.
Charisa liet Charlotte zitten.
Hendrik bleef huilen.

Ik bleef Hendrik vasthouden.
Charlotte had pijn in haar buik, maar weigerde er iets van te laten merken of er iets van te zeggen.
Noah keek naar kleine Esther.
nico kwam van zijn stoel af en liep naar het bed van zijn grote zus toe ."Esthel wakkel wolden !" Hij raakte haar hand aan.
Grote NIco keek zijn moeder aan.
"Het is niet jouw schuld !"

Ik wou Nico niet meer los laten.
''Ze is nog zo jong''
Huilde ik.
''Ze moet wakker worden.''
Ik bleef hard huilen.
Charisa keek Charlotte aan.
''Gaat het?''
Vroeg ze toen erg bezorgt.

Ik keek Hendrik aan.
"Laten we terug naar binnen gaan !" zei ik tegen hem en gaf een zacht kneepje in zijn hand. Ik moest ook Ric nog bellen.
"Ik moet eerst even RIc bellen, maar dan kom ik ook !" Hij moest immers weten wat er met zijn nichtje aan de hand was. Ik nam snel mijn mobiel en belde hem op.
"Neem op !"
Charlotte schudde haar hoofd.
"Natuurlijk gaat het niet !" riep ze bijna en begon teon terug te huilen. "Het spijt me !"
Nico bleef zijn moeder vasthouden.

Ik kon er haast niet meer tegen.
''Ze moet wakker worden''
Zei ik toen zachtjes.
Hendrik ging weer naar binnen toe en liep naar de oudere Esther.
''Ik hou van je''
Hij gaf haar een kus.
Ric nam op.
''Met RIc''
Charisa omhelsde Charlotte en kreeg niets gezegt.

"Ric, het is Esther ! Ze heeft iets aan haar hart ..." Ik kon me niet meerherinneren wat. "KAn je komeN?"
Charlotte bleef Charisa vasthouden.
"Gaan we terug naar binnen?" vroeg ze zachtjes.
Plots begaf het hart van kleine Esther het en kreeg ze een hartstilstand. De machine waaraan ze lag, begon luid te piepen.
Nico liet zijn moeder los en keek geschokt naar kleine Esther.
Kleine Nico deed geschrokken enkele stappen naar achteren en viel uiteindelijk. Hij dacht dat het zijn schuld was dat er nu iets gebeurde.
Noah keek geschrokken naar het bed en kon het niet geloven.
Er renden dokters en zusters binnen en ze begonnen Esther te reanimerne, maarh et mocht niet meer baten ...
Uiteindleijk zei een dokter.
"Uur van overlijden ... 13.07..."
Toen het alarm vanuit de kamer kwam en er allemaal dokters en zusters naar binnen rende, hing ik zonder nog iets te zeggen op en rende naar binnen.
Ook Charlotte sprong overiend en rende naar binnen.

Ik hoorde het apparaat piepen.
''Neee Esther blijf vechten''
Ik raakte helemaal in paniek.
''Geef niet op.''
Ik hoorde wat de dokter zei.
''NEEEEEEEEE ESTHER"'
IK raakte heel erg van streek.
''NIET MIJN DOCHTER.''
Charisa was ook binnen gerend.
Hendrik was helemaal kapot.
Ric ging gelijk naar het ziekenhuis toe.

Ik had mijn mobiel nog vast, maar die viel nu stuk op de grond. Ik merkte het niet op.
"Esther", zei ik geschokt en kon het niet geloven. Mijn ogen gleden van kleine naar grote Esther en plots verdween ze. Tranen sprongen in mijn ogne, maar ik rende naar Elisa en omhelsde haar. Zeggen deed ik niet omdat ik wist dat er niets was dat je op zo'n moment kon zeggen.
Noah was helemaal verlamd en bleef gewoon staan waar hij net, toen Esther nog leefde, stond. De enige manier waarop je kon zien datr hij een echt mens was en geen standbeeld was, was omdat hij af en toe even met zijn ogen knipperde.
Kleine Nico stond op en bleef naar zijn zus kijken die nu plots niet meer leefde. Hij begreep niet at er aan de hand was en liep terug naar het bed toe.
"Esthel wakkel?" vroeg hij zachtjes en ging op zijn tippen staan om te kijken of Esthers ogen open waren.
Jane begreep ook niet wat er aan de hand was, maar voelde dat het iets slechts was en begon onbedaarlijk te huilen en het zou niemand lukken om haar het eerste uur stil te krijgen.
Kleine Charlotte staarde met een lege blik in haar ogen naar haar ezus en zou nooit vergeten hoe Esther daar lag.
Charlotte begon meteen te huilen toen ze hoorde wat de dokter zei en zakte huilend neer op de grond. De steken in haar buik drongen zelfs niet meer tot haar door. Er was maar één ding dat op dit moment bestond en dat was Esther die helemaal niet meer bestond.
Grote Nicolaas kon het niet geloven. PLots rende hij naar het bed toe van kleine Esther en wilde haar eerst door elkaar schudden, maar liep toen weer naar achteren. Hij begon te schreeuwen toen grote Esther verdween en rende naar dat bed toe.
"NEEEEEEEEEEEE !!!!!!!!!!!"

Ik keek met lede ogen toe.
''Mijn Esther''
Ik was helemaal lusteloos.
''Mijn Esther''
Ik zakte in elkaar.
Charisa had geschrokken haar handen over haar mond gedaan.
''Esther neee''
Ze begon hard te huilen.
Hendrik rende weer weg en wou niet meer terug komen.

"Elisa !" zei ik geschrokken enk nielde bij haar neer.
De dokters namen haar mee.
"Ik moet tante Prue bellen! " zei ik toen ze Elisa meegenomen hadden en belde gelijk naar mijn tante.
"Neem op !" Ik had Hendrik niet zien wegrennen, maar keek naar Noah. Nee, hem kon ik niet vragen de rest van de familie op te bellen. In gedachten zei ik tegen mijn moeder wat er gebeurd was en vroeg haar Piper en de rest van de familie op te bellen. Elisa kon alle steun gebruiken die ze nodig had.
Charlotte verloor plots het bewustzijn en bloedde vanonder.

Ik werd gelijk geholpen door de dokters.
Charisa schrok heel erg toen Charlotte het bewustzijn verloor en erg bloedde.
''Charlotte neeeeeee''
Ze probeerde haar wakker te krijgen.
Paige schrok heel erg en belde als eerste naar Piper.
''Piper neem op.''
Hendrik bleef maar door rennen.

''Hmm?'' mompelt ze als ze haar telefoon hoort gaan en weet niks van wat er allemaal gebeurt, dus ze neemt op.
''Hi, met Prue, wat is er?'' vraagt ze vrolijk.
Ze tikt met een pen op tafel en zet tegelijkertijd de tijden om een programma op tv op te kunnen nemen. Ah, de multiple-task-vermogens...
Ze houdt maar op met het tikken en richt zich op de tv en de telefoon.

Ik hoorde hoe vrolijk ze was en had bijna weer afgedrukt en het haar gewoon niet gezegd.
"Met An", zei ik zachtjes en probeerde niet te gaan huilen wanneer ik haar hetvolgende zei.
"Tante Prue, je moet dringend naar het ziekenhuis komen ...want ... "De tranen stroomden alweer over mijn gezicht. "Want Esther is zonet overleden ..." Ik kon me wel voorstellen dat het een grote schok was en dat ze het eerst niet zou geloven omdat het zo verdomd onverwacht gebeurd was. Onzeker wachtte ik tot ze iets zou zeggen.
Piper liep met Melinda in haar armen naar haar mobiel en nam op.
"Met Piper, met wie spreek ik ?"
Noah rende naar Charlotte en was blij dat hij even niet moest nadenken, maar iets kon doen.
"Roep een dokter !" riep hij en knielde bij haar neer en legde zijn hand op CHarlottes schouder.
"Het komt wel goed", zei hij zachtjes.
klein Nico probeerde kleine Esther wakker te maken.
Terwijl ik op antwoord wachtte,r ende ik naar de rode knop en drukte erop zodat er hulp zou komen.
Nicolaas keek om zich heen.
"Waar is Hendrik? Verdomme !" Hij rende de kamer uit en ging op zoek naar zijn broer.
Kleine Charlotte en Jane bleven huilen.

Ze verstijfd en vergeet de tv helemaal, waarna ze als in trance opstaat en de tv uitklikt.
''Wa?'' vraagt ze in shock. ''Nee... Esther... zeg dat je een grapje maakt!''
Ze ploft neer op de bank en legt haar hoofd in haar hand, met de andere hand de telefoon bij haar oor houdend.
''Wat... hoe... is het gebeurd?''

Ik werd na een tijdje naar de kamer gebracht.
''Ze is heel erg van streek''
Zei de dokter tegen de rest.
''Ze moet veel rusten en veel liefde krijgen.''
Hendrik was huilend op zijn knieeën beland in het park.
Charisa was heel erg in paniek.
Paige hoorde Piper.
''er is iets vreselijks gebeurt''
Ze vertelde Piper wat er gebeurt was.

Ik beet op mijn lip en het kon me plots niet meer schelen dat ze hoorde dat ik aan het huilen was.
"Iets ... iets met haar hart ... Elisabeth is ingezakt, kom je alsjeblieft naar het ziekenhuis?"
Cath liep naar haar moeder.
"Mama spelen met Esther? Schilderen?" vroeg ze.
Piper werd lijkbleek en antwoordde niet op Paige omdat ze niets meer kon uitbrengen nadat ze gehoord had.
Charlotte werd meegenomen,m aar de baby overleefde het niet.
Noah liep naar Elis en knikte tegen de dokter.
"Zal ik doen !" zei hij.
Kleine Nico was helemaal in shoc.
Grote Nicolaas vond Hendrik en ging bij hem zitten en omhelsde hem.

''Oké, ik kom eraan. Ik hang op!''
Ze hangt inderdaad op, zit nog eventjes in shock op de bank, kijkt dan naar Cath en weet niet wat ze moet zeggen.
''Nee, liefje, we gaan naar het ziekenhuis... Daar... daar horen we wel meer. Esther is...''
Was.
''Daar. Kom op.''
Ze pakt Cath op, loopt naar buiten en naar haar auto.

Na een tijdje begon ik wakker te worden.
''Esther, mijn Esther''
Fluisterde ik zachtjes.
Hendrik bleef hard huilen. Hij had het gevoel dat hij dood ging
Paige wachte.
''Piper ben je er nog?''
Vroeg ze toen onzeker.
Ric kwam de kamer binnen.

Ik hing ook op en zag Ric. Meteen liep ik naar hem toe en omhelsde hem even.
"Ze ..." Ik kreeg het niet nog een keer gezegd, maar drukte me huilend tegen hem aan.
Cath keek haar moeder verbaasd aan.
"Mama, wat is er?" vroeg ze omdat ze zag dat er iets totaal mis was.
Andy was op zijn werk.
"Ja", zei Piper uiteindelijk. "Ik ben er nog..." Ze zweeg even en zei toen. "Ik kom er aan !" Ze hing op en ging alle kinderen klaarmaken.
Nicolaas begon zelf ook te huilen en hield zijn broer gewoon vast in de hoo pdat het ietwat een troost kon zijn.
Noah keek Elisa aan. ij probeerde niet te gaan huilen, maar omdat het hem zoveel moeite koste, kon hij niets zeggen. Daarom gaf hij maar een kusje op haar voorhoofd.
KLeine Charlotte en Jane huilden nog steeds.