Een magie-vrij leven

Ik knikte.
''Ja is goed''
Ik liep richting de logeerkamer.
''Even lekker slapen.''
Ric ging zitten.
''Dat heb ik weer''
Zei hij zachtjes.

Ik keek om.
"Het komt wel goed, lieverd !" Ik deed snel wat kleren van hem in een rugzak, zijn toiletgerief en liep toen terug naar hem.
"Zullen we gaan?"
De dokter was weg.
"Ik ga Hendirk halen en bel onderweg wel mijn tante om te vragen of Charisa daar nog even mag blijven !" Ik zweeg even.
"Kan je rijden?"
Noah keek haar na.
"Trusten !"
De kinderen merkten het NOG niet.

Ik ging lekker liggen.
''Hmmmmm lekker''
Ik viel gelijk in slaap.
Ric knikte.
''Ja is goed''
Hij stond op.
''Ja ik kan wel rijden.''

Charlotte wilde niet spelen met de anderen en schemerde naar haar moeder toe. Ze kroop bij op het bed en viel zelf ook in slaap.
Noah hield de kinderen goed in het oog.
"OK !" Ik ondersteunde hem en bracht hem naar de auto. Daarna ging ik Hendrik halen. Ik probeerde hem niet wakker te maken en zette hem vanachter op de bank van de auto. Ik ging vooraan zitten.
"Je kan vertrekken !" Ik haalde mijn mobiel tevoorschijn.

Ik werd er even wakker door.
''Slaap lekker lieverd''
Zei ik toen zachtjes tegen Charlotte.
''Mama houdt van je''
Ik viel zelf ook weer in slaap.
Ric starte de auto en reed naar het ziekenhuis.
Hendrik sliep rustig door.

Ik belde naar mijn tante en vroeg haar of Charisa nog even bij haar mocht blijven. Toen dat mocht, hing ik op. Even keek ik om om te zien of mijn zoontje nog sliep. Ik glimlachte en keek weer voor me.
Charlotte was erg vrolijk.
"Mama oudn!" probeerde ze te zeggen en geeuwde. Ze ging lekker liggen, sloot haar ogen en viel in slaap.
Noah ging meespelen met dekinderen.

Na een tijdje werd ik onrustig.
''Neeee niet doen''
Ik begon in me slaap te huilen.
''DAT BEN IK NIET''
Riep ik verdrietig.
''IK BEN GEEN HOER.''
Ik was heeel erg onrustig.

Bezorgd keek ik naar Ric.
"Het gaat toch nog hé?" vroeg ik hem. Niet alleen aan mijn gezicht was te merken dat ik ongerust was, maar ook aan mijn stem was het duidelijk te horen.
Charlotte schrok wakker toen haar moeder begon te roepen en ze begon te huilen van schrik.
"Mama !"
Noah hoorde Elisa en rende naar haar toe. Meteen begon hij haar wakker te maken. "Elisa! Word wakker !"

Ik schrok wakker.
''Ik euhhhhh''
Ik was helemaal van slag en wist het even niet meer.
''Wat?''
Ik bleef erg hard huilen.
''Sorry.''
Ric knikte.
''Het gaat nog wel''

"Ok, gelukkig !" Ik keek weer even om naar Hendrik zodat ik helemaal niet op de weg lette.
Charlotte keek bang naar haar moeder en durfde niets te zeggen of te doen omdat ze haar moeder niet nog meer van streek wilde maken.
Noah ging bij Elisa op het bed zitten, sloeg zijn armen om haar heen en trok haar tegen zich aan.
"Huil maar, lieverd, je hoeft geen sorry te zeggen, het geeft niet, rustig maar mijn schat !"
Henry lag op zijn rug naar het plafond te staren, zijn handen onder zijn hoofd gevouwen en dacht na.

Ik bleef hard huilen.
''Ik wil niet meer naar Magicschool''
Zei ik toen huilerig.
''Ik kan het niet meer aan''
Zei ik eindelijk eerlijk.
'Ík kan het echt niet meer aan horen''
Ric werd onwel en viel flauw.

Ik keek net weer voor me toen ik plots zag dat de auto uitweek naar links.
"Ric !" gilde ik en had toen pas door dat hij bewusteloos was. We knalden hard tegen de andere auto aan.
Charlotte keek bang toe.
"Mama", zei ze heel erg zachtjes.
Noah hield ELisa goed vast en keek haar aan.
"Waarmo niet, lieverd? Om die pestkoppen?" Hij werd woedend wanneer hij eraan dacht.

Ik bleef huilen.
''Ik wil er niet meer heen'''
Ik bleef Noah stevig vast houden.
''Ik kan het niet meer aan.''
Ik snikte nog een beetje.
Hendrik zijn gordel zat niet goed vast en door de knal vloog hij door de achterruit.
Ric had veel Glas in zijn lichaam en verloore veel bloedt.

Noah hield haar goed vast.
"Rustig maar, voorlopig moet je van mij niet gaan !" zei hij tegen haar en gaf haar een kus.
Ik draaifde net mijn hoofd en kreeg een glasscherf vanonder aan mijn hals, die half door mijn luchtpijp ging.
"Hendrik !" mompeldei k nog.
Charlotte viel terug in slaap.

ik huilde al wat minder.
''Echt waar?''
Ik keek Noah aan.
''Echt waar?''
Vroeg ik nog een keer onzeker.
Hendrik was bewusteloos en kwam niet bij.
Ric kwam eventjes bij.
''An, Hendrik''
Hij raakte toen weer bewusteloos.

Ik hapte naar adem en kon nog net bij bewustzijn blijven. HAlf keek ik naar achteren en zag dat hendrik er niet meer was. In paniek probeerde ik de scherf weg te trekken zodat ik naar hem teo kon !
"Hendrik !" gilde ik.
Noah keek haar aan.
"Totdat we het opgelost hebben !" zei hij."
We lossen dit op en tot dan, ga jen iet naar school !"

Ik schudde me hoofd.
´´Daarna wil ik ook niet meer´´
Zei ik toen.
´´Ik wil er nooit meer heen´´
Ik keek naar de grond.
Een omstander belde een ambulance.
´´Blijft u rustig zitten.´´
Zei hij tegen An.

Noah keek onzeker naar Elisa.
"Maar wat wil je dan gaan doen?" vroeg hij.
"Gaan werken?"
Ik was te hard in paniek.
"Mijn zoontje !" zei ik bang en trok de scherf toen uit me. Meteen kreeg ik het moeilijker om te ademen en keek naar RIc.
"Help ...hem ...", vroeg ik in paniek en opende toen het portier en viel op straat.

Ik knikte toen tegen Noah.
´´Je werken´´
Zei ik toen.
´´En er meer voor de kinderen zijn´´
De man probeerde het bloeden te stelpen bij An.
´´Rustig.´´
De ambulance was er en nam alle drie mee.

Noah knikte.
"Als je het zeker weet !" zei hij tegen haar. Hij knuffelde haar en gaf haar een liefdevolle kus.
"Ik vind het niet echt een goed idee, maar ik steun je er wel in !" zei hij toen tegen haar.
Ik was erg onrsutig.
"Hendrik ! Ric! "

Ik was heel erg verward.
´´Ik weet het niet zeker´´
Ik begon weer te huilen.
´´Ik weet niet wat ik wil´´
De dokter gaf An een kalmerings middel.
´´U moet rustig worden´´
Zei hij toen.

"Mijn zoontje ..." Ik begon te huilen en schudde nu nog lichtjes met mijn hoofd. "Moet ... moet ... weten ..." Ik haalde heel moeilijk adem. "In orde?" Langzaam werd ik rustiger, maar verloor plots het bewystzijn.
"Hendrik ... Ric ..."
Noah knuffelde Elisa.
"Blijf gewoon een tijdje thuis zodat we het kunnen oplossen en zodat je rustig kan nadenken over wat je wil doen ... goed?" Hij gaf haar nog een kus.

Ik knikte toen maar.
´´Ok is goed´´
Zei ik toen zachtjes.
In het ziekenhuis werd An en Hendrik en Ric gelijk geoppereerd en uiteindelijk naar een kamer gebracht.
Ric begon wakker te worden.
´´An, Hendrik.´´

Ik werd niet veel nadat Ric wakker geworden was de kamer binnen gebracht. Zelf begon ik ook bij te komen en keek verdwaasd om me heen.
"Wat is er gebeurd?" vroeg ik en herinnerde alles toen plots weer. Ik kreunde en sloot mijn ogen even. Toen herinnerde ik me dat Hendrik niet meer in de auto was en keek bang om me heen.
"Hendrik? Ric?" Ik had deze laatste nog niet opgemekrt.
Noah keek bezorgd Elisa aan.
"Het komt wel goed !" zei hi jtoen.

Ik zat tegen Noah aan.
''Ok''
Ik was erg moe weer geworden.
''Ben zo moe''
Ric hoorde An.
''An''
Hendrik lag in de bed naast An haar bed.