De Jonge Jaren

Sharon hoorde achter haar meer mensen aankomen, maar keek niet om. Steeds keek ze nieuwsgierig een coupe in, maar nergens zag ze nog Draco. Misschien dat ze het maar op moest geven. Wat als hij met een hoop andere Zwadderaars zat die hij de hele zomer niet had gezien, dan had hij toch weinig tijd voor haar.
met een zucht dook ze de eerste de beste lege coupe in en duwde ze haar koffer in de hoek en plofte ze op de bank neer, de deur vervolgens sluitend.


Ginny's koffer was eindelijk in de trein en ze wierp een boze blik op Fred.
"Je had me ook mogen helpen," zei ze. Vlug begon ze een coupé te zoeken, hoewel ze van haar familie hield, dacht ze liever niet bij de tweeling opgeschept te willen zitten en Percy.. nou, als je hem kende, was dat al voldoende.
hermelien keek onzeker rond.
"Ze zullen vast toch al op de trein zitten?" zei ze. Ze moest zelf wel gaan of ze zou hem missen. Vlug ging ze de trein op.

Ik liep door de trein en keek af en toe een coupé in. De meeste coupés waren al vol, zag ik, en er was maar één coupé waar nog maar één iemand in zat. Wat afwezig liep ik er zo voorbij. Toen bedacht ik me dat ik die persoon kende. Ik stapte gelijk terug en stak mijn hoofd de coupé binnen.
''Hallo!'' begroette ik het meisje vrolijk. ''Jouw naam was Sharon, toch? Mijn naam is dus Lisette. Is 't... is 't goed als ik hier ga zitten?''

Ik had afscheid genomen van mijn ouders en stapte op de trein met mijn bagage.
Harry was meegerend en knalde op tegen de muur.
''Au''

Ik wist niet goed waar ik moest gaan zitten en liep daarom wat onzeker door de gang en keek telkens een coupé binnen.



Alex keek haar coupé rond. Ze zag dat er enkele mensen bij haar kwamen zitten en zuchtte.
Het waren niet de aangenaamste personen. hopelijk zouden ze haar met rust laten.
Tops keek nog naar Alex.



Fred keek naar Ginny.
"Sorry, zusje!" Hi jging op zoek naar George.
Ron zag dat veel mensen naar hen keken en kwam snel overiend.
"Zijn we te laat? Maar hoe kan die poort dicht zijn?"



Jack floot een deuntje en haalde zijn gewaad tevoorschijn uit zijn koffer.

Sharon keek opzij.
"Eh, ja hoor! Kom erbij!" Ze glimlachte. "Nog van plan Smalhart te grazen te nemen op Zweinstein?" vroeg ze. Vervolgens keek ze direct wat verlegen naar buiten en begon naar haar ouders te zwaaien. Haar blik viel op meneer Malfidus, maar Draco had ze nergens gezien. Ze zuchtte.


Ginny zuchtte.
"Ginny. Ginny!" Hermelien haalde het roodharige meisje in. "heb je Ron en Harry gezien?"
Ginny werd vuurrood en schudde haar hoofd.
Hermelien zuchtte. "Kom, laten we samen een coupé zoeken."
Ginny glimlachte en volgde Hermelien.

''Ja hoor,'' glimlachte ik. ''Maar gewoon met kleine dingen, weet je wel. Ik ben niet stom genoeg om wat groots uit te halen en dan van school te worden getrapt.''

ik ging opzoek naar een coupé
Harry keek onzeker.

"'geen idee maar wat nu?''

Ik was nog steeds op zoek naar een coupé.



Alex probeerde maar niet meer naar Tops te kijken.



Fred vond George uiteindelijk in een coupé en ging bij hem zitten.
Ron keek onzeker.
"Als we er echt niet door kunnen..." Hij was even stil. "Oh, pa's auto!"

Sharon grijnsde. "Ja, dat lijkt me niet zo'n slim plan."
Plots sprong ze op. "twee tellen." Ze opende de coupédeur en stak haar hoofd naar buiten. Ze bekeek de gang aan beide kanten; zou Draco al ergens zitten of zou hij nog komen? Ze zuchtte: ze zou hem wel op Zweinstein zien... Ze sloot de deur en plofte weer bij het raam neer.



Ginny en Hermelien liepen door de gang.

Ik hield mijn hoofd scheef toen Sharon weer terug op haar stoel plofte.

''Waar keek jij nou net naar?'' vroeg ik nieuwsgierig. ''Als ik 't mag weten, natuurlijk.''

Sharon keek Lisette aan en keek kort wat ongemakkelijk voordat ze haar schouders ophaalde.
"I-ik ken iemand. Hij is tweedejaars, dus ik wist niet of hij bij zijn vrienden zou gaan zitten of niet, maar hij is de enige die ik ken - naast jou vaagjes dan. Maar hem ken ik al jaren."

((*pletter lisje* lang niet gesproken!!))

''Aah,'' zei ik begrijpend. ''Tweedejaars, huh? Ik zou zelf denken dat hij bij zijn vrienden zal gaan zitten - misschien zie je hem later nog! Wijs hem eens aan, dan kan ik de vriend van mijn bijna-vriendin de hand schudden!''

Wist ik veel dat die knul het niet zo hoog heeft van mensen die door Dreuzels zijn opgevoed...

ik was nog aan het zoeken.
Harry keek hem aan.

''Wat?''

Sharon zuchtte.
"Dat denk ik ook, al zag ik hem met spullen kopen nog wel," vertelde ze. "Maar iik zal hem zeker zien: we gaan nu weer naar dezelfde school, alleen ander jaar en andere klassen." Ze begon te glimlachen. "Zijn ouders zie ik wel, maar natuurlijk moet hij dan allang in de trein zitten."

''Dan zie je hem vast nog wel!'' piepte ik vrolijk. ''Trouwens, ik ben opgegroeid in een weeshuis met een vrouw genaamd Debby als de baas daar; ze is echt een manusje van alles en heeft veel baantjes gehad - hoe zit het met jou?''

Ik liep achter Hermelien en Ginny, maar wist natuurlijk niet wie ze waren.



Uiteindelijk keek ze toch nog maar eens naar Tops en zwaide naar haar.



Fred begon met George te praten.
Ron keek Harry aan.
"We moeten toch op één of andere manier op Zweinstein komen? WAarom niet zo?"

Sharon glimlachte wat onzeker.
"Ik ben opgegroeid bij mijn pleegouders, maar ik houd al mijn hele leven van ze. Ze vertelden me pas van magie toen ik magie vertoond had: als je een kind adopteerd weet je natuurlijk niet of deze ook uit de magische gemeenschap komt, bij mij in ieder geval niet..."

Hermelien liep langs de coupé van Fred en George en Ginny opende de deur.
"Jongens, hebben jullie Harry en Ron inmiddels al gezien?" vroeg Hermelien. Ginny wachtte.

''Serieus? Je bent geadopteerd?'' vroeg ik, terwijl ik onbewust wat naar voren leunde. Kennelijk was dit meisje ook een wees, net als ik. Ik was echter zo tactvol om DAT niet te vragen. ''Bofferd! In mijn weeshuis kwamen er vaak genoeg mensen langs, maar die namen me nooit mee. Nee, één keer, ik was, eh, drie, zat ik in een boom, komt er opeens zo'n man langs, en ik pleur uit die boom. Ik weet er het mijne niet meer van, maar ik heb niks gebroken. En die man was niet onder de indruk. Maar in elk geval! Welk Huis lijkt jou het best? Ik heb er maar weinig van gehoord; professor Anderling leek geen partij te willen kiezen, al fluisterde ze me wel toe dat ZIJ in Griffoendor zat.''

"Het klinkt wel alsof je hebt naar je zin gehad hebt daar, zoals je over die Debby sprak, was dat degene die bij je was toen je over Smalhart sprak?" vroeg ze met een lichte glimlach. "mijn ouders hebben het eigenlijk nooit over een weeshuis gehad..."
Ze haalde diep adem en trok een pijnzend gezicht. "professor Anderling is het hoofd van Griffoendor. Dan heb je nog professor stronk voor Huffelpuf, professor banning voor ravenklauw en professor sneep voor Zwadderich. Echt een voorkeur heb ik niet: mijn moeder zat in Ravenklauw, mijn vader in Zwadderich. Draco zit momenteel ook in Zwadderich." Ze haalde haar schouders op. "Ik hoop vooral gewoon op een leuke afdeling terecht te komen; je zit er wel zeven jaar aan vast."

Ik knikte, ''Ja, dat was Debby,'' zei ik, en haalde vervolgens mijn schouders op. ''We zullen maar moeten zien waar we worden ingedeeld, hè? Maar waar delen ze je eigenlijk op in? En hoe doen ze dat?''

ik bleef door zoeken.

Harry knikte maar.
'"ok laten we gaan''

Ik keek even om omdat ik dacht een geluid te horen en botste daardoor op tegen Ginny. GEschrokken kek ik haar aan.
"Oh, sorry!"



Alex geeuwde.



Fred keek op.
"Nee, dei zitten waarschijnlijk al ergens in de trein!"
Ron knikte en ging er snel heen.

Hermelien knikte, maar keek bezorgd.
"Ik heb ze nergens gezien. Ook niet op het perron," vertelde ze de tweeling.
Ginny keek om.
"Geeft ni-hiet!" Ze knalde bijna tegen de muur op toen de trein schokkerig een bocht maakte. Vlug greep ze zich beet en keek ze naar Hermelien. "Kunnen we ergens gaan zitten?" vroeg ze.
Sharon haalde haar schouders op.
"Ik weet niet precies hoe het verloopt, dat wilden mijn ouders en Draco nooit vertellen," zei ze. "Maar het was wel iets snels meen ik. Mijn vader pestte me dat we meteen al moesten toveren, maar Draco zei dat het niet zo was. Gelukkig, want veel spreuken ken ik niet. jij?"

Ik haalde mijn schouders op.

''Ik heb de boeken wel zo'n beetje doorgelezen... maar echt niks uit mijn hoofd geleerd. Er is vast wel wat blijven hangen, aangezien ik altijd de meest rare dingen onthoudt - anyway! Echte spreuken ken ik niet - maar ik geloof dat het motto 'hoe stommer het rijmpje hoe beter de spreuk' hier niet van toepassing is, huh?''

UIk wist niet waar ik moest gaan zitten.
harry liep mee