Herenigd na jaren

Herenigd na jaren

((Wat: Angela is het zat dat ze niet weet wie haar echte familie is. Ze vraag professor x(haar adoptievader) om hulp en ook Nikki. Zal ze erachter komen wie haar familie is en wie zij is.
Waar: Xaviers school
Wanneer: na de strijd begint opnieuw
Genre: Actie, spanning,...
Wie: Wat logisch is.
Regels: Basisregels.))

Beginpost



Ze lag op haar bed door het raam naar buiten te staren.
''Wie zouden mijn ouders zijn?''
Vroeg ze aan zichzelf.
''Zou ik broers of zussen hebben?''
Ze werd gek van al die vragen die ze had.
''Waarom hebben ze me achtergelaten?''
Ze voelde de tranen in haar ogen.

Niki lag ook op haar bed na te denken, maar over een totaal ander probleem; zij kende haar familie, ondanks het niet goed was, maar ze wist wie ze waren. Echter zat ze met het probleem dat Jamie niet hier was, maar bij Magneto, en John niet te vergeten...
Ze kwam een stukje overeind en keek Angela aan.
"Hé, rustig nou!" zei ze toen en ze ging van haar bed af om naast Angela te gaan zitten en een arm om haar heen te slaan.
"Misschien was het voor je eigen veiligheid, misschien kon ze niet voor je zorgen. De reden zal vast goed zijn en niet kwaadbedoeld. Misschien, ooit op een dag met wat geluk, vind je ze en word alles helder en komt alles weer goed. Je moet het de kans geven, maar soms moet je wel het lot een handje helpen," zei ze glimlachend.

Ze glimlachte een beetje na Nikki.
''Je weet me toch ook altijd op te vrolijken''
Zei ze toen.
''Maar hoe kan ik het lot helpen?''
Ze bleef Nikki aankijken.
''Kun jij, mij erbij helpen?''
Vroeg ze haast smekend.

Ik liep door de school en voelde me eenzaam. Nadat ik ontdekt had dat Adriaan voor de vijand werkte en nog de zoon van Magneto was, leek het alsof ik een zwarte put gevallen was waar ik niet uit scheen te geraken. Na eent ijdje bleef ik staan.
"Waar ben ik nu?" vroeg ik en begon op mezelf te mopperen omdat ik weer zo onoplettend was geweest. Onzeker keek ik om me heen en zag niemand. Zo voelde ik me ook de laatste tijd: alsof ik helemaal in mijn eentje tegen de wereld moest opboksen.

Niki glimlachte blij toen ze hoorde dat haar korte toespraak geholpen had Angela wat op te vrolijken.
"Het lot moet vaak een beetje geholpen worden. Als je zelf onderzoek gaat doen, word het versneld. Je moet alleen zeker weten dat je het wilt; het resultaat hoeft niet altijd zo te zijn als je het verwacht had," waarschuwde ze als laatste.
"Maar als je echt heel graag het wilt weten - niet uitmakend welke kant het op kan - wil ik je wel helpen, zo veel als ik kan. En misschien kan mijn gave er deel van uitmaken, of van vrienden van ons," zei ze glimlachend.

Ze knikte heel zeker.
''Ik wil het echt graag weten''
Zei ze tegen Nikki.
''dan kom ik ook meer over mezelf te weten.''
Toen Nikki zei dat ze wou helpen en omhelsde haar.
''Dankje''
Zei ze toen vrolijk.

Niki glimlachte en omhelste Angela terug.
"Het stuk van jouw verleden, bedoel je," verbeterde ze een klein beetje.
"Je bent al wie je bent, al die jaren met ervaringen hebben daartoe geleid. Ze bepalen echter je achtergrond en wie je mogelijk later kan zijn, meer niet. De tijd dat ze afwezig waren, werd gevult door anderen en daarbij ontwikkelde je jezelf zoals je was," sprak ze uit ervaring. De tijden in de verschillende pleeggezinnen hadden bij haar ook voor bepaalde karaktereigenschappen gezorgd. En zonder het verliezen en winsten zou ze niet zijn wie ze was...

Ze knikte.
''Je hebt gelijk''
Zei ze toen.
''Maar ik wil weten of ik op ze lijk''
Zei ze toen.
''of dat ik een telleurstelling ben''
Ze begon weer onzeker te worden.

Niki glimlachte tevreden.
"Heb je al iets aan onderzoek gedaan? Of gaan we nu pas echt beginnen? Dan weet ik of er iets is dat we over kunnen slaan..." vroeg ze toen.
Angela heeft me nu hard nodig. Zij is er altijd wanneer ik hulp nodig heb, dus andersom ook. Mijn problemen komen later wel... dacht ze vastbesloten.
"Maar een teleurstelling zal je nooit zijn. Ze kunnen niets doen aan wie je bent, zo ben je nu eenmaal en je bent hun kind. Iedereen is anders en uniek, niemand is hetzelfde. Ze kunnen alleen hopen, maar alleen hopen en niets doen, daar bereik je niets mee..."

Ze schudde haar hoofd.
''Ik heb nog niets gedaan''
Zei ze toen eerlijk.
''want ik wist niet wat ik moest''
Ze keek Nikki aan.
''Dankje dat je mij wil helpen''
Zei ze vrolijk.

Niki knikte.
"Oké, dan kunnen we alle hulpmiddelen dus nog gebruiken en hoeven we niets meer buiten te sluiten," reageerde ze nadenkend.
"Het is geen probleem hoor. Jij bent er ook altijd voor mij," antwoordde ze vrolijk met een glimlacht op haar gezicht.
"Heb je trouwens nog iets van je familie? Dat kan helpen met het zoeken en wat gerichter. Anders heb je best veel dingen die je nog af moet gaan en niet zo gericht..."
Een mogelijk middel is via John en James. Die schijnen in hun kringen ook veel te weten, misschien dit ook wel... bedacht ze zich plots.

Ze knikte.
''Ik heb een ketting van een halve hartje.''
Zei ze toen.
''Meer heb ik niet meer.''
Ze deed de ketting af.
''Dit is hem''
Ze liet hem zien.

Niki bekeek de ketting, maar zag er niets bijzonders aan, helaas. Toch was iedere ketting anders dan de anderen en kon het altijd handig zijn, voornamelijk ten controle of ze wel bij het goede einde zaten. Dan konden ze er bijvoorbeeld naar vragen en bij een goed antwoord wisten ze dan zeker dat ze de juiste personen voor zich zouden hebben.
"We kunnen mensen uithoren wat ze weten van de tijd dat je gevonden werd, maar we kunnen ook in boeken wat dingen uitzoeken over de tijd rond je geboorte. Misschien staat er iets in wat ermee in verband kan zijn. Wat ook nog mogelijk is, is naar bepaalde mutanten gaan en die om hulp vragen. Ik denk dat er ook mutanten zijn die alles weten van anderen, soort waarzieners, maar ook anderen die veel horen en veel weten dus."

Ze knikte.
''Ok is goed''
Zei ze toen.
''Misschien kunnen we professor Xavier ook vragen voor hulp''
Zei ze toen nadenkend.
''Hij is ook erg slim'''
Ze keek Nikki aan.

Niki glimlachte en keek toen uit het raam. Een paar bladeren vielen van de bomen voor het raam door de wind. Tijden veranderen, dat wist ze maar al te goed en tijden konden mensen mee laten veranderen, net als plaatsen. Die van haar ook?
"We kunnen dat inderdaad doen," zei ze toen zonder haar blik van de buitenlucht af te wendden.
"Zijn gaven zijn zeer krachtig en nuttig. Maar niet alleen dat. Hij weet veel van je af, want hij vond je toch?" vroeg ze en ze keek nu weer naar Angela.

Ze knikte.
''Ja hij vond mij''
Zei ze en keek Nikki toen bezorgt aan.
''Nikki gaat het?''
Vroeg ze toen.
''Zit je ergens mee''
Ze bleef Nikki aankijken.

Zonder dat ik het doorhad, was ik met mijn ketting die ik altijd aanhad, maar niemand hem kon zien omdat ik hem onder mijn kleren droeg, aan het spelen. Hij had de vorm van een half hartje en ik had die al zolang ik me kon herinneren. Mijn ouders hadden nooit gezegd wie de andere helft had en ik had er ook nooit over nagedacht. Ik nam aan dat het kwijt was.
"Ok, dit deel komt me echt niet bekend voor!" Ik was blij dat ik iets had om over na te denken omdat mijn gedachten dan afgeleid zouden zijn van Adriaan, een onderwerp waar ik liever niet aandacht, maar dat wel de hele tijd door mijn hoofd speelde.

Niki schudde haar hoofd.
"Er is niets, slechts een klein meningsverschil met iemand. Dat is zo weer opgelost, het gaat maar om een stom project," loog Niki. Ze wilde het haar wel vertellen, maar dat kon ze beter doen als Angela's probleem opgelost was. Dat was momenteel belangrijker en bovendien was zijzelf er nog niet helemaal uit wat het probleem nu eigenlijk precies was en inhield.
"Misschien moeten we dan bij de professor beginnen. Als hij je gevonden heeft en hij heeft een handige gave, is dat misschien wel het beste. Maar dan is er ook weer de gedachte dat hij het je wel verteld zou hebben als hij het zou weten, is het niet?"

Ze knikte.
''Ja dat is wel zo''
Zei ze toen.
''Of hij had een goede reden om het niet te vertellen''
Ze stond op en had wel door dat Nikki had gelogen.
''Zullen we naar hem toe gaan?''
Vroeg ze toen.
''Hoe sneller hoe beter''
Adriaan dacht de hele tijd aan An.

Niki schudde haar hoofd.
"Er zijn nu lessen bezig. Wij mogen dan wel geen les hebben, maar dat betekend niet dat iedereen dat heeft," zei ze toen.
"We zullen een half uur ofzo moeten wachten. Dan zullen we meteen gaan," beloofde ze.
"We kunnen ondertussen naar anderen gaan en kijken of zij ideeën hebben? Of naar de bibliotheek onderzoek doen naar de tijd rond je geboorte?"

Ze knikte.
''Ja dat is goed''
Zei ze toen.
''Laten we dan maar naar de bieb gaan''
Ze was wel wat zenuwachtig.
''Hopelijk vinden we iets''
Ze liep al die kant op.

Ik zuchtte diep en wreef over mijn voorhoofd. tranen welden op achter mijn ogen en ik haatte Magneto zoals ik nog nooit iemand gehaat had. De enige reden dat ik nog niet naar Adriaan was gegaan om met hem te vluchten was Angela. Ze was een heeeeeel erge goede vriendin geworden ,de beste die ik had en als het niet voor haar was, was ik hier al lang weg. Toch leek het alsof ik zou doodgaan zonder Adriaan. Hij had een deel van me en zodra hij een eind bij me weg was, was ik niet meer helemaal compleet.

Niki knikte en stond op van Angela's bed en liep naar haar eigen. Daar haalde ze haar schoudertas van onder haar bed tevoorschijn en begon ze gauw wat spullentjes erin te doen.
"Laten we gaan," zei ze toen glimlachend. Ze volgde Angela de slaapkamer uit, de gangen door.
"Wil je trouwens nog anderen inschakelen? Hoe meer mensen helpen zoeken, hoe sneller we door alles heen kunnen gaan. Met z'n tweeën zijn we misschien wel jaren nog bezig..." zei ze toen wat onzeker.

Ze dacht na.
''We kunnen An wel vragen''
Zei ik toen.
''En euhhh
Ze dacht na.
Adriaan was op zijn kamer en miste An heel erg.
''Wat moet ik nu toch''

Ik liep naar de bieb toen ik me herinnerde dat ik nog iets moest opzoeken voor één of andere stomme taak. Alleen had ik een probleempje: ik wist niet meer wat ik moest opzoeken. Toch had ik geen zin om terug te gaan naar mijn kamer om het op te zoeken en daarna naar de bieb te gaan. Ik hoopte dat ik me het gewoon zou herinneren tijdens de weg naar de bieb. Ik was zo erg in gedachten verzonken dat ik Niki en Angela niet opmerkte. Plots botste ik tegen Angela aan en viel op de grond. Op één of andere manier verscheen mijn halsketting door de val boven mijn kledij.
Bassy klopte op de deur van zijn beste vriends akmer eng ing meteen binnen.
"Hey!"