Herenigd na jaren

Ze viel om.
''AU''
Ze was hard op haar bips gekomen
''An gaat het?''
Vroeg ze bezorgt en zag toen plots de ketting.
''Hoe kom je aan die ketting?''
Vroeg ze toen.
Adriaan keek op.
''Hey''
Zei hij verdrietig.

Bassy keek verbaasd toen hij merkte hoe verdreitig Adriaan was. Zorgvuldig sloot hij de deur achter zich en liep toen dichter naar zijn vriend toe.
"Wat is er aan de hand?"
Ik knikte.
"Ja, gaat het met jou? Het spijt me zo, ik kijk ook nooit goed uit!" Ik shcrok toen ze over mijn ketting begon en keek snel omlaag. Zo snel ik kon propte ik die weer onder mijn shirt.
"GEwoon", mompelde ik. Tranen schoten in mijn ogen omdat ik weer aan mijn ouders dacht.

Ze haalde haar eigen ketting tevoorschijn.
''Maar dat is de andere helft''
Zei ze eigenlijk tegen zichzelf.
''Hoe kan dat''
Ze keek An aan.
''Ik euhhhh''
Ze snapte er niets meer van.

"Wat?" Ik staarde naar het kettinkje en liet mijn hand ernaar toe gaan .Verbaasd raakte ik het even aan en haalde mijn eigen ketting er ook bij. Ik liet ze naar elkaar toe komen en zag dat ze ook echt pasten. Met grote, verwarde ogen staarde ik er een tijdje naar om dan Angela aan te kijken.
"Hoe kan dit?" vroeg ik zachtjes en liet de kettingen weer los gaan van elkaar. Het mijne viel terug neer op mijn borst terwijl ik Angela bleef aanstaren.
Bassy wachtte geduldig op antwoord.

Ze hield haar ketting vast.
'''Hoe kan dit?''
Vroeg ze toen.
''Van wie heb jij die stuk?''
Vroeg ze daarna?
Adriaan zuchte.
''Ik mis An.

Bassy grijnsde.
"Oh, als het dat maar is!" zei hij grijnzend en wilde zijn vriend een beetje opbeuren. "Ik dacht al dat er iets ergs was!"
Ik keek haar verward aan.
"Gewoon... van mijn ouders ... Ik ... ik heb het al heel mijn leven ...", zei ik verward tegen haar. "Maar ... vanwaar ... hoe ... hoe kom jij er aan?" vroeg ik haar en stond op. Ik hielp haar overeind.

Ze keek An aan.
''Mijn vader zei mij dat ik het van mijn ouders heb''
Zei ze toen.
''Dat stond in een brief die hij bij mij vond''
Zei ze toen.
''Hoe kan dit?'"
Vroeg ze zachtjes.

Ik keek verbaasd.
"Maar ..." Ik zweeg even. "Ze hebben me nooit verteld waar de andere helft was en ik heb die nooit gevonden ... Ooit ben ik er één keer naar o pzoek geweest, maar toen ze het ontdekten, werden ze zo woedend dat ik er nooit meer naar heb gezocht ... ik dacht er uiteindelijk zelfsn iet meer aan..." Even keek ik naar Niki om dan Angela weer aan te kijken.
"Anders moet we nar je vader toe ..."

Ze knikte.
''Ja graag''
Zei ze toen.
''Ik wil het weten''
Ze stond op.
''Laten we gaan''
Zei ze toen onzeker.

Niki glimlachte.
"Oké. Nou, dan zijn we al met meer. Mocht je meer mensen weten, dan merk ik het wel, neem ik aan dan," zei ze.
Toen vond de botsing vlak voor haar plaats en kneep ze kort pijnlijk haar ogen dicht.
"Alles in orde met jullie twee?" vroeg ze bezorgd.
Verward volgde ze het gesprek tussen de twee en sloeg toen haar armen over elkaar.
"Nou, dan is onderzoek niet meer nodig. Angela, je hebt je familie duidelijk gevonden volgens mij," zei ze tevreden glimlachend.
"Naar de professor?" herhaalde ze toen plots na An's voorstel. "Ik zeg het nog één keer; die heeft nog een half uur les, net als iedere andere docent hier op school!" Ze zuchtte.
"Ik weet niet precies waarom jullie denken dat hij nu meer weet, maar je zult moeten wachten tot de pauze..."

Ze zuchte.
''Ja je hebt gelijk''
Zei ze toen.
''Misschien kan hij in onze verleden kijken''
Zei ze zachtjes.
''Misschien komen we dan meer te weten''
Ze zuchte.

Ik knikte.
"Dat is waar!" zei ik en dacht even na. Door mijn opwinding was ik dat helemaal vergeten.
"Maar ik wil wel graag weten waarom onze ouders haar niet hebben gehouden!" zei ik en keek even Angela aan om dan Niki aan te kijken.
"Hopelijk kan de professor daar achterkomen!" zei ik en keek wat onzeker weer naar Angela. We kenden elkaar nu al een tij dje en nu bleken we pltos zussen te zijn. Dat was zo raar

Niki schudde haar hoofd.
"Over een half uur kun je het vragen, nog even geduld..." zei ze kalm.
Hun hebben elkaar gevonden en staan aan dezelfde kant... Zal dat ooit nog met mij en Jamie gebeuren? Waarom komt hij niet gewoon hier op school? Moet ik dan toch het aanbod aannemen en daar verder mijn 'lessen' voort zetten? Ook John beveelt het me aan en hij volgde hier lessen...
"Zullen we in de loungeruimte gaan zitten? I-ik voel me wat duizelig," stelde ze tenslotte voor en het was niet compleet gelogen... Ergens voelde ze zich licht in haar hoofd en voordat ze niets meer zag, wilde ze gauw gaan zitten.

Ze keek bezorgt naar Nikki.
´´Ja is goed´´
Ze ondersteunde haar voor de zekerheid.
´´Kom maar´´
Zei ze toen.

Ik keek ook bezorgd naar Niki.
"Gaat het?" vroeg ik. Ik keek even om me heen en ging toen aan de andere kant van Niki staan. Ook ik ondersteunde haar, maar dan aan de andere kant van Niki. Daarna keek ik Angela aan.
"Zullen we gaan?" Mijn gedachten dwaalden weer af naar wat ik had ontdekt en ik kon het nog niet geloven.
"Dit is zo raar!"

Ze knikte
´´Ja we gaan´´
Zei ze toen.
´´Dan kan je even zitten´´
Zei ze toen tegen Nikki
´´Ja heel raar´´