De Jonge Jaren

De Jonge Jaren

((Wat: Ginny Wemel verwacht haar brief voor het eerste jaar van Zweinstein's Hogeschool voor Hekserij en Hocus Pocus. Maar er zijn ook anderen die binnenkort de brief zullen krijgen... en sommigen daarvan weten niet van het bestaan van magie af. Hoe loopt dit af?
Waar: Thuis bij de eerstejaars/tweedejaars, Zweinstein,
Wanneer: Het is het begin van het tweede jaar voor Harry, Ron en Hermelien, maar het begin van het eerste jaar voor anderen: Ginny, Sharon, An, Elisabeth, Leen en Lisette (en de rest van de OC's in datzelfde jaar). Eventueel kunnen in deze rpg ook de rest van de jaren worden ge-rpg't.
Genre: avontuur/vriendschap
Wie: iedereen die mee wil doen
Regels: basisregels))

Beginpost:

Deel 1: Boek 2 van de serie
Harry Potter en de Geheime Kamer


Ik kan me niet herinneren wie mijn ouders zijn; dat kan komen doordat ik na mijn geboorte in een weeshuis ben gedropt en niemand me ooit is komen ophalen of heeft geclaimd dat ik diens dochter was.
Nou ja.
Ik heb tenminste Debby, de eigenaar van het weeshuis en zo'n beetje mijn pleegmoeder. En natuurlijk de andere kinderen, die me een beetje raar vinden, maar me toch accepteren zoals ik ben. Ik heb het gevoel dat ik geluk heb gehad daarmee... Ze hadden me ook kunnen pesten omdat er vaak rare dingen gebeuren in mijn buurt.
Zoals, vraag je? Laat me een paar voorbeelden op een rij zetten.
De eerste keer was toen ik drie was, volgens alle verhalen. Ik had altijd al de neiging om in bomen te klimmen, maar op die dag vond ik de ultieme klimboom - nu is het erg lastig om als klein, driejarig meisje - met een jurk, die ik onwillig moest dragen voor een één of andere hoge piet die een ander kind kwam ophalen - in een boom te klimmen. Erin blijven zitten is nog een grotere uitdaging.
Vooral als de hoge piet in kwestie opeens naar buiten komt rennen, je ziet en een schreeuw geeft, waardoor je van schrik met je hoofd naar voren naar beneden kukelt.
Een normaal kind zou haar hoofd opengespleten hebben tegen de grond. Ik? Ik bleef onverwacht een halve meter boven de grond hangen en landde zachtjes op de grond alsof ik een hoovercraft was en geen net-uit-de-boom-gevallen-kind-van-drie.
De jaren daarna gebeurden er vaker rare dingen. Zo kon ik op mijn zevende een boek naar me toe laten zweven, op mijn achtste had ik een discussie over rozenstruiken met een adder (ik kan met slangen praten, vreemd genoeg... het lijkt alsof de andere kinderen dat niet kunnen), op mijn negende was het toupetje van mijn leraar opeens paars gekleurd (tot grote hilariteit onder de andere leerlingen) en vorig jaar ontploften er drie toiletten toen ik me kwaad maakte.
Deze juli (de 4e) ben ik elf geworden. Debby zegt dat dat een hele leeftijd is.
Groot gelijk heeft ze. Ik ben nu eindelijk lang genoeg om bij de één-na-hoogste plank van de keukenkast te kunnen. Altijd handig als je een paar koekjes wilt jatten...
Over Debby gesproken, ik geloof dat ze me roept.
''Lisette! Lisette, er is een brief voor je! En bezoek!''
Ik kijk op en hol als de wiedeweerga naar beneden.
''Bezoek? Een brief? Wie is het? Waar gaat het over?'' stel ik mijn wervelwind aan vragen terwijl ik ook als een wervelwind de kamer kom binnenstormen. Ik stop in mijn stappen als ik zie wie er naast Debby staat.
Een oudere, streng uitziende vrouw.
Beleefd zijn, niet hyper doen, zegt mijn innerlijke stem. Dat zou een goed idee kunnen zijn. Ze ziet er dan slank uit en is waarschijnlijk niet zo jong meer, ze ziet eruit als een groene-mantel-dragende versie van Mary Poppins met een streng gezicht.
Het enige wat ik kan uitbrengen is een hoog: ''Hi!''
Debby glimlacht en keert zich naar de vrouw.
''Excuses voor haar gebrek aan woorden, mevrouw, normaal praat ze veel meer,'' vertrouwt ze haar toe.
''Hey!''
''Het is waar, liefje. Niet liegen tegen mensen die ouder zijn dan jij. Ik heb je beter opgevoed dan dat,'' zegt Debby simpel.
''Puh,'' mompel ik.
De vrouw kijkt me aan alsof ik een interessant insect ben dat ze beter wil bekijken en stapt naar me toe, om me een stijve, ietwat ongemakkelijke, maar eerlijke en stevige handdruk te geven, gevolgd door een brief die ze in mijn hand schuift.
Ik kijk ernaar.
Zweinstein, Hogeschool voor Hekserij en Hocus Pocus.
Ik lees de brief en kijk dan op.
''Serieus?'' vraag ik.
De vrouw knikt.
''Ja, juffrouw Moor. Ik ben professor Anderling,'' zegt ze, en legt me precies uit hoe, en wat, en waar, en vertelt me over Dreuzels en tovenaars en heksen en geeft me een boek over de geschiedenis van Zweinstein, die ik misschien zal lezen als ik ooit moeite heb met slapen...
Dan vertelt ze me dat ze over een week terugkomt om met mij de schoolspullen te kopen - ik zie haar lip zich opkrullen als ze me de brief met schoolbenodigdheden aanreikt, vooral als ze me wijst op de boeken van een man die Gladianus Smalhart heet, die kennelijk heel duur zijn.
Er valt me iets te binnen.
''Hoe kan ik daarvoor ooit betalen?''
''We hebben daar een speciaal fonds voor, juffrouw Moor,'' begint professor Anderling. ''Je kunt geld van ons lenen en dat terugbetalen als je eenmaal een baan hebt in de tovenaarswereld -''
Debby, die daarvoor sprakeloos heeft staan luisteren, kucht opeens en stapt naar voren.
''Sorry, maar ik betaal voor haar schoolspullen.''
''Echt? Dank je, Debby!'' juich ik, me in de armen van Debby werpend en haar een grote knuffel gevend. ''Dankjedankjedankje!''
Anderling kijkt wat verrast, knikt dan en neemt afscheid: ''Dan zie ik jullie beiden over een week in Londen. Café de Lekke Ketel. Let goed op en dan zie je het.'' Ze vertrekt. Dat is het begin van mijn avontuur.

Ik was al een hele tijd ongeduldig geweest tot het moment eindelijk zover was. Mijn vader had me zoveel verteld over de toverwereld en ik was al sinds ik klein was, dol op die verhalen. Toen ik een jaar of vijf, zes was, besefte ik dat ik ook ooit naar Zweinstein zou mogen gaan. Dat maakte me nog enthousiaster dan ik al was, maar deed me ook veel harder verlangen naar het moment waarop ik zou mogen vertrekken en dat moment leek toen nog zo ver weg. De tijd was niet snel voorbij gegaan, maari k had het volgehouden en eindelijk wash et moment daar. Zodra de brief aangekomen was, rende ik ermee door het hele huis, maar was te zenuwachtig om die open te maken. Nadat mijn ouders me wat gekalmeerd hadden, opende ik die toch en bekeek daarna de lijst met schoolspullen.
"Dan zullen we naar de WegisWeg moeten", vertelde mijn vader. Mijn moeder antwoordde daar iets op, maar ik verstond het niet omdat ik zo hard gilde van blijdschap en mijn vader in de armen vloog.

Ginevra Wemel, altijd Ginny genoemd, was de jongste in het gezin van Arthur en Molly Wemel en daarin ook nog eens de enigste dochter. Al vanaf kleins af aan zag ze haar broers stuk voor stuk hun uitnodigingen voor Zweinstein ontvangen en moest ze de jongens uitzwaaien zonder zelf mee te mogen.
Vorig jaar was het verschrikkelijkst. Haar broer Ron, de jongste zoon, ging voor het eerst naar Zweinstein en nu iedereen of op Zweinstein zat of uit huis was, zat ze in het Nest opgesloten met haar ouders. Tot haar opluchting was het jaar snel voorbij en was het van de zomer weer bomvol met haar broers aan tafel en in het huis. En dát was ook niet altijd even gezellig. Twee van haar broers, de tweeling Fred en George, hielden nogal van plagerijen en alles en dat zorgde geregeld voor heel veel gezeik en gedoe in huis.
Maar toen naderde het einde van de zomer en kwam hun oude uil, Egidius, aanvliegen met de post...
"Mam! Mammie!" Ginny rende het hele huis door, wapperend met een brief in haar handen. "Kijk eens wat ik heb!" vertelde ze vrolijk. Ze hield de brief met een stralend gezicht vlak voor haar moeders gezicht. "Heb je mijn trui gezien?" Toen ze trots en uitdagend naar haar broers keek, trok ze wit weg toen ze een ander gezicht zag die ze al een jaar niet had gezien. Harry Potter zat naast haar broer Ron aan de eettafel. De brief kletterde uit haar handen en vlug sprintte ze weg naar boven, naar haar kamer.
Ginny liet zich op bed vallen en begroef haar gezicht in haar kussen. Ze wist niet of ze zich moest schamen of moest gillen van blijdschap dat Harry Potter in háár keuken zat. Wat onzeker draaide ze zich om op haar rug en begon ze haar jas te zoeken. Op haar sprint de trap op hoorde ze hoe het gesprek voort was gezet en ze binnen kort de Wegisweg zouden bezoeken. Eindelijk kon ze nu zelf ook haar spullen gaan uitzoeken!


Sharon Miller, een rustig en vrolijk meisje uit Engeland, stond op het punt om dezelfde reis, dezelfde start aan Zweinstein te maken. Voor haar was magie niet altijd even gewoon geweest, eigenlijk een geheim zelfs. Sharon was niet de biologische dochter van Marco en Melinda Miller, dat wist ze nu al een tijd, maar dat feit interesseerde haar eigenlijk niet te veel. Ze had familie en vrienden die van haar hielden en dat was wat telde in haar leven.
Tot haar achtste was magie hét geheim van haar leven. Haar ouders wisten ervan, haar vrienden, iedereen eigenlijk... behalve zij. Doordat ze geadopteerd was, droeg ze een groot mysterie met zich mee: was ze net als haar pleegouders van magische afkomst? Op haar achtste viel het opgeluchte antwoord toen ze met een van haar beste vrienden, de zoon van haar vaders beste jeugdvriend, in de speeltuin was.
"Wie komen er allemaal op je verjaardag dit weekend?" vroeg Draco Malfidus.
Sharon dacht na en begon te tellen op haar vingers. "Jij, eh... ik had je toch de lijst laten zien?"
Draco grijnsde. "Weet je al wat je gaat krijgen voor je negende?" vroeg hij met een speling in zijn wenkbrauwen, een soort uitdaging voor het meisje om te gokken.
"Tekenspul, dat weet ik zeker!"
"Niet van mij!"
"Ha!" Sharon grijnsde. "Nu weet ik wat ik niet van jou krijg, maar waarschijnlijk wel van mama en papa."
Draco lachtte tevreden.
"Wat is nou die kostschool eigenlijk waar iedereen hier in de buurt naartoe gaat? Waarom wij niet?" vroeg het meisje onzeker.
De glimlach op het gezicht van de jongen verdween. "Je moet elf zijn," gromde hij. "En uitgenodigd."
"Blijkbaar wonen hier dan veel goede families," zuchtte ze.
Draco gaf haar een stoot. "Je wordt negen! Geen elf!"
"Ja, er is nog kans, maar..."
"Opgever," bromde hij. Hij sloeg zijn armen over elkaar.
"Draco!" jammerde ze. Sharon keek wat beteuterd, maar sloeg slechts enkele seconden later haar handen voor haar mond om een kreet te dempen.
"Wat?" Draco keek wild om zich heen en zijn blik viel op een ronddwarreld madeliefje. Hij begon helemaal te stralen.
"H-hij-hij...!" stamelde Sharon. Ze kon gewoon niet spreken. Hoe kon een bloem zo de lucht in vliegen zonder wind?
Draco sprong overeind, trok zijn verbaasde vriendin mee en rende naar het huis van de Millers om het geweldige nieuws te vertellen. Dat was het moment waarop alles voor haar duidelijk werd, het moment waarop haar ouders haar vanalles begonnen te vertellen over magie, Zweinstein en alles wat voor haar geheim was gehouden en zelfs Draco en zijn ouders boden hun hulp aan.
Vandaag was de dag dat Sharon háár uitnodiging ontvangen had voor Zweinstein en ze een gat in de lucht was gesprongen. Draco was vorig jaar verhuisd én naar Zweinstein vertrokken, maar nu ze naar dezelfde school zou gaan, zou ze hem weer vaker zien; ze had haar beste vriend nauwelijks gezien en veelal via brieven gesproken afgelopen tijd.
Sharon rende vrolijk de trap af met de brief in haar handen. Haar ouders stonden al klaar voor het vertrek naar haar eerste bezoek aan de Wegisweg, de eerste stap voor haar schoolleven op Zweinstein!

Ik was een tijdje geleden 11 jaar geworden, maar ik was op vakantie gewest met mijn ouders en we waren gisteren terug gekomen, we zouden vandag mijn verjaardag dan vieren met mijn familie. Ik voelde me erg vrolijk en zou vandaag mijn verjaardag met mijn familie gaan vieren. Ik pakte de post en zag plots een brief die voor mij was.
''Ooo wat zou dat zijn''
Ik maakte het open en ik begon het te lezen.
''Wie probeert een grap met mij uit te halen?''
vroeg ik toen zachtjes aan mij zelf en liep met de brief naar mijn ouders toe en liet hun de brief lezen. Mijn ouders dachten ook dat het een grap was en gooide de brief weg.
Mijn ouders waren dreuzels en wisten dus niets van zweinstein af en ik dus ook niet.

Harry zat vrolijk met Ron te praten over zweinstein toen hij iemand achter zich hoorde en keek om.
''Hoi'' Zei hij toen tegen Ginny. Hij zag haar plos wegrennen en keek toen naar Ron.
''Heb ik iets verkeerts gezegt?''

Eindelijk was het dan zover. Woensdag, een week na het bezoek van Anderling. De dag dat ik de Wegisweg zou bezoeken en mijn schoolspullen zou kopen - met behulp van Debby en professor Anderling. Debby als financiele ondersteuning en professor Anderling als gids.
Debby bracht ons, nadat ze de zorg over de jongere kinderen in de capabele handen van een oudere vrouw had gelaten, naar Londen, waar het weeshuis trouwens best dichtbij staat, en ik zocht de straathoeken af naar het café dat de Lekke Ketel heette.
Na een paar uur doelloos rond te hebben gereden zag ik het en wees ernaar, zowat op mijn stoel stuiterend van opwinding. Debby stopte en we stapten uit, om ernaartoe te lopen.
Binnen was het stoffig, vol met rook en nog voller met mensen. Mensen die allemaal ietwat rare kleren aanhadden - ook weer mantels. Ik schuifelde met mijn voeten tot ik professor Anderling aan zag komen lopen. Ze nam ons mee - laat me je vertellen, het was me een spektakel om de Wegisweg binnen te komen. Anderling nam ons mee naar de achterkant van de Lekke Ketel, waar alleen een klein pleintje was, een muur en een vuilnisbak. Ze haalde een stokje tevoorschijn - haar toverstok, vertelde ze me, en tikte op een paar stenen boven de vuilnisbak, waarna de stenen zo aan de kant schoven. Ik en Debby keken ongelovig - en onder de indruk - toe hoe dit gebeurde, en stapten toen door de poort die was ontstaat, zo de drukte van de Wegisweg instappend.
Ik keek mijn ogen uit, , ging naar de bank, opende een rekening, wisselde dreuzelgeld voor tovenaarsgeld in, kocht al mijn benodigdheden (ketel, toverdrankkit, telescoop en nog een paar extra dingen, die niet op de lijst stonden, maar die me heel erg gaaf leken om te hebben), kocht een paar gewaden voor school en toen was het tijd om mijn eigen toverstok te kopen.
Bij Olivander, een specialist in toverstokken, van wie het winkeltje al heel oud was, maar kennelijk nog prima draaide. Anderling had ons tegen die tijd al alleen gelaten en was naar een ander dreuzelkind gegaan om die ook mee naar de Wegisweg te nemen, dus alleen Debby en in liepen het kleine winkeltje in.
Op het eerste gezicht leek er alsof er niemand was.
''Hallo?''
Vvvvzoef. Bonk!
Ik keek snel in die richting en zag een al wat oudere man - Olivander dus - op een laddertje staan. Zijn gezicht lichtte op.
''Aaah, een klant!''
''Nee, eigenlijk komen we gewoon op bezoek,'' kon ik niet laten te zeggen. Debby moest zich even omdraaien om haar lachen te verbergen. Olivander liet zich echter niet foppen en klauterde omlaag, om naar ons toe te lopen en me een hand te geven.
''Welkom, welkom. Altijd leuk om jullie dreuzelkinderen hier binnen te zien lopen,'' zei hij tegen mij, om zich daarna naar Debby te keren. ''Wat een humor heeft ze, mevrouw. Dat zal ze nodig hebben, jaja. Rechts, neem ik aan?'' Hij keerde zich om voordat Debby iets terug kon zeggen, pakte een meetlat en begon mijn maten op te nemen - de meest belachelijke maten. Van mijn elleboog naar mijn wijsvinger, van mijn ringvinger, tussen mijn neusgaten...
''Ja, ik ben rechts...'' piepte ik, toen ik merkte dat de meetlat het meten nu zelf deed.
''Dacht ik wel,'' zei de oude man tevreden, en gebaarde naar de meetlat. ''Dat is genoeg!'' De meetlat zweefde op zijn gemakje terug naar een plankje en de oude man ging erachteraan, om een doosje uit de kast te trekken, die te openen en de stok die erin zat aan mij te overhandigen.
Ik staarde ernaar.
''Eh...''
''Nou? Zwaai er maar mee!''
''Pas op, niet te letterlijke opdrachten geven,'' waarschuwde Debby snel, voor ik er letterlijk mee zou gaan zwaaien.
Olivander leek even verbaasd, maar knikte toen.
''Goed dan. Zwiep er een beetje mee, juffrouw Merope.''
Ik zwiepte er een beetje mee, slaagde erin iets te laten ontploffen, en merkte toen hoe ik werd aangesproken.
''Sorry? Hoe wist u dat dat mijn tweede naam is?'
''Gokje?'' zei de oude man nonchalant, pakte toen nog een stok en gaf die weer aan mij. Dat werd hem.
''Gokje mijn neus,'' mompelde ik, toen we eindelijk hadden betaald en met al mijn aankopen buiten de deur stonden.
''Nu alleen nog de boeken,'' zei Debby, me ietwat tskend aankijkend. ''Waar is Klieder en Vlek? Maar goed dat professor Anderling ons die plattegrond heeft meegegeven... oh, wat krijgen we nou, het ding bewoog!''
''Jaja, kom, Klieder en Vlek is daar, Deb!''
We liepen ernaartoe en stapten naar binnen, maar niet voordat we het uithangbord hadden gezien met een foto van een bewegende veel-te-blonde tovenaar, waaruit bleek dat die handtekeningen zou gaan uitdelen. Het was een drukte van belang.
''Laten we maar opschieten... ik zie er niks in om te stikken door tekort aan zuurstof door deze menigte.''

Ginny sprintte de vele trappen van Het Nest af tot ze in de woonkamer stond. De Wegisweg kwam zo dichtbij, ze kreeg bijna het gevoel dat ze voor het eerst erheen ging. In een bepaald opzicht gebeurde dat ook: ze ging voor het eerst voor zichzelf kijken, samen met haar ouders spullen voor háár kopen.
Het meisje liep vlug naar de rest van haar broers en wachtte af totdat zij brandstof mocht gaan gebruiken om haar bezoek te starten. Ze popelde van enthousiasme.


Sharon was dolenthousiast en begon dan ook te mopperen toen haar vader eerst nog wat spullen moest zoeken die hij bijna vergeten was.
"Pa-happ!" zeurde ze.
Haar vader bleef verscheidene minuten weg en Sharon moest zich inhouden om niet te gaan springen van ongeduld.
"Waar blijft-ie?" vroeg ze ongeduldig aan haar moeder, maar die haalde slechts haar schouders op. Melinda had een grote glimlach op haar gezicht en bleef verbazingwekkend kalm, bijna het tegenovergestelde van haar dochter.
"Zo, dan zijn we er klaar voor denk ik." Marco kwam aangelopen vanuit de woonkamer en Sharon sprong op van de trap.
"Kunnen we nu eindelijk?" smeekte het meisje.
"Natuurlijk, schat." Hij knuffelde zijn dochter. "Maar je wilde toch niet weg zonder dat we compleet waren?"
Sharon keek haar vader verbaasd aan en zag toen vanuit de woonkamer een vuilblonde jongen komen lopen. "Draco!" riep ze verrast vrolijk. De twee jonge tieners begonnen druk te spreken terwijl de twee volwassenen hen naar de haard begeleiden en ze naar de Wegisweg vertrokken.
"Ik zie je straks. Vader gaat iets met me kopen," meldde Draco toen ze aangekomen waren bij De Lekke Ketel. "Vervolgens gaan we rondkijken." De jongen liep weg in de menigte.
Sharon liep baande zich een weg tussen de mensen achter haar ouders aan, tussen een normale looppas en een huppel in. Van de stenen stond ze niet meer zo verbaasd te kijken, maar van de winkelstraat duidelijk wel. Haar mond viel open en bewonderend keek ze om haar heen. Het was zo groot en zo druk... ze had geen idee waar ze als eerste heen moest en wilde. Haar ouders hadden daar andere gedachtes over en gingen naar de bank, waar haar eigen rekening was die haar ouders voor haar geopend hadden.
Stralend met haar eerste galjoenen op zak ging Sharon met haar ouders naar Olivander om haar eerste toverstok te kopen. De man was zeer vriendelijk en hield een kort gesprek met haar moeder die hij blijkbaar nog goed herkende van vroeger - haar vader ook, maar blijkbaar konden die twee wat minder opschieten - voordat hij het meisje begon te helpen. Een toverstok kiezen was lastig... of beter gezegd: de toverstokken hadden moeite om háár te kiezen. Ze zag hoe Olivander stond te piekeren en uiteindelijk kon ze trots de winkel verlaten met in haar handen haar eigen toverstok: 24,7cm, feniksveer, goed voor... eh, dat was ze even kwijt. Maar ze was bijzonder blij en kon niet wachten om hem te gebruiken!
Vervolgens werden er andere en de meest bijzondere winkels bezocht, van simpele zaakjes voor ingrediënten tot aan de meest uitbundige kledingzaken en verder. Vreemd genoeg werden de zaken met dieren en kleine hebbedingentjes overgeslagen, maar van binnen had het meisje al een vermoeden waarom dit het geval was.
"En nu?" vroeg Sharon toen ze met haar ouders door de drukke straten liepen, haar toverstok nog altijd in haar handen bewonderend. Of beter gezegd alweer.
"Klieder en Vlek," reageerde haar vader zonder zijn blik van de menigte af te wendden.
"Dat is een boekenzaak, lieverd," voegde haar moeder eraan toe. "Daar zul je Draco treffen."
Sharon glimlachte en rende het laatste stukje naar de zaak. Met een enorme vaart hield ze halt voor de ingang. "Wat een drukte!" klaagde ze en ze bromde. Ze ging op haar tenen staan om te zien wat er zo bijzonder was en wachtte teleurgesteld totdat haar ouders zouden arriveren.
Toen ving haar oog het bord op van een bewegende man, een nogal vieze man in haar opzicht, waar enkele anderen naar stonden te kijken. Ze kreunde toen ze hem herkende als dé man van wie haar moeder alle boeken had - tot haar en haar vaders ergernis. Als ze een nieuw boek uit had, kon ze tijdens het eten er uren over doorpraten.
Haar ouders kwamen beter in beeld en gebaarden haar vast naar binnen te gaan. Dit liet ze zich geen twee keer zeggen en met moeite begon ze zich naar binnen te wurmen.

((Lis, wil je Molly doen??))

*Molly Wemel* (deels letterlijk uit boek overgenomen)

Mevrouw Wemel pakte een bloempot die op de schoorsteenmantel in de keuken stond en keek erin.
''We hebben niet veel meer, Arthur,'' zuchtte ze. ''Vandaag moeten we maar nieuwe kopen... maar goed, gasten gaan voor!'' Ze stak de bloempot uit naar Harry. ''Jij eerst, Harry!''
Ze kon natuurlijk niet weten dat die arme Harry nog nooit Brandstof had gebruikt.

Ik was enorm nieuwsgierig naar de WegIsWeg, maar nog nieuwsgieriger naar Zweinstein. Mijn vader had me zoveel dingen verteld en ik wilde het allemaal met mijn eigen ogen zien. Toen ik op de WegIsWeg terecht kwam, zag het er toch nog anders uit dan ik me had voorgesteld met de info die mijn vader me gegeven had. Hoe anders zou Zweinstein dan zijn? vroeg ik me af terwijl ik samen met mijn vader in de richting van Klieder en Vlek liep.

Professor Banning was bij ELisabeth langsgegaan en had haar en haar ouders overtuigd van het feit dat magie bestond en dat Elisabeth ook werkelijk magisch was. Het had hem wel wat moeite gekost, maar het was gelukt en dat was het belangrijkste. Op dit moment stond hij voor de deur van haar huis en had net aangebeld. Hij zou hen vergezellen naar de WegIsWeg.

Ik hoorde de deur bel en rende naar de deur.
''Bezoek'', riep ik alvast naar mijn ouders en deed toen de deur open.
''Dag professor banning?'', vroeg ik nog wa onzeker aan hem. Ik was niet heel goed in namen onthouden. Mijn ouders kwamen eraan gelopen.
''Goedemorgen''
Zeiden ze tegen banning
Harry keek onzeker. ''Wat moet ik doen?''

*Molly Wemel*

''Hij heeft nog nooit Brandstof gebruikt,'' zei Ron plotseling. ''Sorry, Harry, dat was ik vergeten.''
Molly's man ving dat op, vroeg hoe hij dan vorig jaar naar de Wegisweg was gegaan - Molly luisterde wel degelijk naar het verhaal, maar onderbrak haar man toen hij vroeg of er 'holtrappen' waren.
''Niet NU, Arthur. Brandstof gaat een stuk sneller, liefje,'' zei ze toen tegen Harry. ''Maar hemeltje, als je het nog nooit eerder hebt gebruikt -''
Gelukkig besloot de tweeling het voor te doen ((excuses, Leen en ander persoon die de andere tweelingspersoon doet!)), daarna ging Arthur (Molly gaf Harry wat uitleg en was een beetje bezorgd) en daarna was het de beurt aan Harry.
Mevrouw Wemel stak de bloempot weer richting Harry.
''Ga je gang, Harry.''

Ron keek naar Harry.
"Je moet de tweeling gewoon nadoen."
Ik zag hoe druk het was en zuchtte diep.
"Dat is niet echt leuk." Ik ging met mijn vader toch maar naar binnen toe.
Banning knikte.
"Bent u klaar om uw spullen te gaan kopen, juffrouw?"

Ik knikte.
''Ja professor, ik heb veel geld gespaard'', zei ik toen wat trots.
Harry nam een hand vol brandstof en ging in de haart staan. Hij gooide de brandstof neer en zei ''wegweg'', hij verdween

*Molly Wemel*

Molly, die nog niks door had, knikte naar de rest van haar kinderen dat zij er doorheen konden.
''Ga maar... ik kom achter jullie aan.''

Professor Banning glimlachte.
"dat is heel goed. Dat geld kan je dan omwisselen tegen tovenaarsgeld. Gaan je ouders mee?"
Ik probeerde te kijken waarom het hier zo druk was. Ik vroeg het aan mjn vader, maar hij leek niet te horen dat ik hem wat vroeg.
Ron knikte, nam wat brandstof, gooide het in de haard, zei waar hij heen wilde en stapte in het vuur.

Ik keek de professor aan.
''mama gaat mee, maar papa moet gaan werken'', zei ik toen.
Harry belande in de verdonkeremaansteeg

Ginny keek onzeker haar moeder aan, maar veel konden ze niet veranderen aan het gebeuren. Vlug nam Ginny een beetje van het stof en ging ze in de haard staan. Voordat ze het wist was ze op de Wegisweg beland. Enthousiast keek ze om haar heen, hopend dat haar ouders en Percy snel zouden volgen zodat ze haar spullen kon gaan kopen. De verhalen van Harry Potter kennende zou hij wel vanzelf weer goed en wel opduiken, daar maakte ze zich totaal geen zorgen over.
Het roodharige meisje duwde haar broer Ron wat opzij zodat ze uit de vieze haard kon stappen en de derrie van haar kleding af kon slaan.


Sharon keek rond in de drukke zaak van Klieder en Vlek en kreunde.
"Sharon."
Het meisje keek rond en zag tenslotte haar beste (en enige op Zweinstein) vriend boven aan de trap. Vlug maakte ze ervan gebruik om aan de drukte te ontsnappen en naar de trap te vluchten waar nauwelijks iemand stond.
Voordat ze naar boven zou gaan, keek ze nog vanaf de eerste treden over de hoofden uit of de schrijver, Smalhart, er al was, maar er was nog niemand te zien. Het zou zo mogelijk nog drukker worden totdat hij verschijnen zou. Ze kreunde.
Terwijl ze met haar ogen rolde bij de gedachte dat haar moeder vast haar boeken wilde laten signeren - en haar vader zijn vrouw niet weg zou kunnen krijgen bij die gluiperd - liep ze naar boven tot ze bij Draco stond.
"Heb jij je boeken al?" vroeg ze.
Draco knikte met enkel zijn ogen terwijl hij naar beneden staarde. "Wat een idioten, allemaal voor een sullige onbenul."

*Molly Wemel*

Molly kwam achter haar kinderen aan en stofte haar kleren af - dat vervelende as ook. Toen ze opkeek schrok ze.
''Waar is Harry? Oh nee. Hij is vast uit de verkeerde Haard gestapt!''
Er volgde een wilde speurtocht voor de wildharige groen-ogige brildrager met het bliksemvormige litteken.

Ik zat thuis en keek op toen er een uil het huis binnenvloog.
"Post?"
Ik liep naar de uil en zag de enveloppe.
"Mam! Er is post!"
Ik schrok toen ik mijn naam zag staan.
"Voor mij?"
Ik draaide de enveloppe om en opende hem.
"Ik? Naar Zweinstein? Nee toch!"

Leens moeder kwam eraan gelopen.
"Wat is er, lieverd?"
Ik verloor mijn vader na een tijdje uit het oog omdat ik wilde ontdekken wat het was waarvoor iedereen zoveel belangstelling had. Mijn vader was op zoek naar mijn boeken. Na een tidjje keek ik verbaasd rond.
"Pa..pa?"
Banning knikte.
"Roep je moeder dan maar, dan kunnen we gaan." Hij glimlachte.
Ron liet zich opzij duwen door Ginny en keek naar haar.
"komt Harry na jou?"vroeg hij voor zijn moeder verscheen.
Fred gaf George een elleboogstoot en wees naar GInny.
"Ons kleine zusje wordt eindelijk groot."
Zowel hij als Fred keken verbaasd naar hun moeder toen die zei dat Harry waarschijnlijk uit de verkeerde haard was gestapt. Meteen keken ze rond.
"Waar zou hij zijn?"

Ginny rolde met haar ogen en vond dat iedereen wel iets te bezorgd was. Harry zou vast voor zichzelf kunnen zorgen... maar nu verpestte hij wel haar eerste koopbezoek aan de Wegisweg. Ze wilde haar spullen!


Sharon zag haar ouders binnen komen.
"Ik moet denk ik even boeken met ze halen. Ik zie je zo," zei ze en ze liep weg van Draco die op de verdieping naar beneden bleef staren. Het meisje kreunde toen ze bijna door de drukte geplet werd.

Ik keek Banning aan.
''Mijn moeder staat al de hele tijd achter mij''
Zei ik toen tegen hem.
Harry keek rond

Ik vloekte en baande me een weg door de massa, op zoek naar mijn vader.
Banning keek geschrokken omhoog.
"Oh, sorry, zo hoog had ik nog niet gekeken."
Lucius had een dagboek bij zich en keek om zich heen, maar vond niet wat hij zocht.

Ik keek mam aan.
"Ik heb een brief van Zweinstein..."
Ik ging zitten.
"Ik mag naar Zweinstein."

''Nou, dit is gewoon belachelijk,'' mopperde Debby terwijl ze een paar gillende fan-heksen ontweek en mij meetrok.
''Laten we gewoon die boeken te pakken krijgen en wegwezen,'' zei ik luid boven het gekakel en gegiechel en geschreeuw uit. ''Ik snap trouwens niet hoe ze die opgemaakte blonde Barbie-wannabe zo de hemel in kunnen prijzen. Ik bedoel, kijk hem nou!'' Ik gebaarde naar de 'beroemde schrijver', die temidden van een groep fans aan een tafeltje zat, handtekeningen zette, of poseerde voor foto's. ''Straks knapt zijn ego nog uit elkaar door overgroeiing!''

Molly bleef naar de vermiste jongen met de groene ogen, de bril en het litteken (aka Harry Potter) zoeken, met de rest van haar kinderen en Arthur op sleeptouw.

Ginny hoopte dat Harry snel gevonden was.
Hermelien liep Harry en Hagrid tegen het lijf.
"Harry! Hagrid! Ow, het is zo goed jullie weer te zien!" Hermelien glimlachte opgelucht. "Harry, iedereen is naar je op zoek!"


Draco sloeg zijn armen over elkaar op de leuning en staarde naar de belachelijke drukte beneden.
Sharon hoorde een onbekend meisje praten over Smalhart en kon het niet laten te lachen.
"Pas maar op dat ze je niet horen, dan ben je niet echt veilig in deze drukte," grijnsde ze tegen Lisette. "Argh, waar is - ah, nee!" Het bruinharige meisje kreunde. "Staat ze nu echt in de rij voor een handtekening? Ma! Mama! Ik wil niet-" sputterde ze terwijl ze een weg baande richting haar ouders.