De Jonge Jaren

Ik moest me ook stevig vasthouden om niet te vallen.



Fred keek onzeker.
"Ach, ze zijn vast in orde!"
Ron stapte in de auto en wachtte tot Harry er ook inzat. Toen startte hij de wagen.

Sharon begon te lachen.
"Als dat zo was, had ik het denk ik wel redelijk snel onder de knie. Helaas niet."
Hermelien knikte.
"Kom, Ginny." Ze wenkte het jongere meisje en ze liepen verder, zoekend naar een plekje.
"Mooi, ik wil niet bij Fred en George zitten!" zei Ginny.
Even later stopte Hermelien. "Ik denk dat we beter kunnen gaan zitten, Harry en Ron zitten waarschijnlijk helemaal aan de andere kant van de trein. Kom, hier is nog wel een plekje." Hermelien opende de deur. "Sorry, mogen wij erbij komen?"

Ik lachtte mee en keek toen omhoog naar de geopende deur en de twee meisjes die daar stonden - één roodharig meisje en duidelijk even oud als Sharon en ik, de ander met een bos wild, bruin haar, die misschien iets ouder was.
''Eh -'' zei ik, mijn ultieme en unieke vocabulaire in één woord gietend, ''Ik zeg ja... Sharsel - mag ik je Sharsel noemen? - whaddayathink?''

Ik zuchtte.
Harry stapte toen in

Ik zag dat er nog een meisje alleen stond en ging naar haar toe.
"Kan jij ook geen plekje vinden?" vroeg ik zachtjes.



Fred keek zijn zusje na.
Ron was blij toen ze uiteindelijk op Zweinstein aankwamen. Aan het landen had hij niet echt gedacht en uiteindelijk vlogen ze recht op de beukwilg af.

"Ehm, oké, als jij dat een leuke naam vind," glimlachte ze om de naam die Lisette haar nu al gaf. "En we hebben ruimte genoeg."
Hermelien en Ginny namen dankbaar plaats en stelden zichzelf voor. Hermelien vertelde meteen haar afdeling en jaar, Ginny bekende ook eerstejaars te zijn net als Sharon en Lisette.

Ik knikte.
''ja''
Harry glimlachtew

Ik glimlachte.
"ZUllen we samen ergens gaan zittten? Mijn naam is trouwens An."



Fred keek naar George.
Ron schrok heel erg toen ze tegen de boom vloge.

''Moor,'' zei ik, terwijl ik voor de grap mijn nagels opglimde aan mijn shirt. ''Lisette Moor! Ik weet niet... kennen jullie de James Bond films? Die was ik aan het nadoen... Anyway! Ik ben dus eerstejaars en Sharsel daar ook - hé, zouden we ons niet verkleden? ..Ik geloof dat de trein al langzamer gaat...''

Hermelien was - typisch haar - natuurlijk al omgekleed.
Ginny had vaag gekeken bij James Bond. Ze had zich nog net ingehouden niet te gaan vragen wat het was.
Sharon keek naar buiten. "Ja, goed plan!" Ze haalde haar gewaad tevoorschijn en terwijl Hermelien zorgde dat alles afgedekt was (met haar toverstok natuurlijk) begonnen Sharon en Ginny zich om te kleden.

Ik kleedde me natuurlijk ook snel om en zodra ik daarmee klaar was grijnsde ik naar de andere drie, deed net alsof ik poseerde voor een foto en zei, voor de grap, een beetje arrogant: ''Tuurlijk is 't een goed plan! Het is immers door mij bedacht!''
Ik liet de arrogante blik en de pose varen en ging weer gewoon staan om vol zelfspot te gaan gniffelen.

Ginny begon te grijnzen en keek even vragend naar Sharon die haar schouders ophaalde.
Hermelien opende alles weer en keek naar buiten.
"het zal niet lang meer duren," zei ze.
Sharon ging zitten en legde haar hoofd in haar nek.
"Daar gaat het avontuur dan beginnen," mompelde ze.
Ginny knikte traag. het avontuur met haar broers op school... het ging beginnen.

Ik knikte vrolijk.
"'Ja dat is een goed idee''
Zei ik blij.

"'ik ben Elisabeth''
Harry schrok ook heel erg

"Aangenaam Elisabeth", zei ik met een glimlach. Toen het tijd was om ons om te kleden, deed ik dat.



Ron kroop uit de auto.
"Au!" Hij schrok.
"Nee he, mijn toverstok is gebroken!"

Ik kon niet wachten; maar ja, het zou wel moeten. Met een zucht ging ik nog even zitten. De laatste paar minuten. Nog geen kwartier later stopte de trein en galmde een stem door de trein die ons vertelde dat we onze bagage achter moesten laten omdat deze apart naar school zou worden vervoerd.
Zou het pootjes krijgen en naar binnen waggelen? bedacht ik me. Ik moest even onbedaarlijk giechelen bij het beeld dat in mijn hoofd verscheen, legde aan de rest van de inhoud van de coupé uit wat ik zojuist had bedacht en stond op om de trein uit te stappen.
''Kom op! Ik kan niet wachten!''
Ik was amper buiten of ik hoorde een stem die ons vertelde, overigens met een zware, stoere, geaccenteerde stem, dat de eerstejaars zich bij hem moesten melden.

Sharon, Hermelien en Ginny volgden Lisette waarna Hermelien al vlug afscheid nam en bij Marcel en een paar andere tweedejaars van Griffoendor ging lopen. Sharon wierp nog een vlugge blik rond of ze een glimp van Draco op zou vangen - maar wist niet dat deze al een van de eerste koetsen had bemachtigd - en keek toen voor zich.
Ginny moest onbedoeld glimlachen toen ze vlak bij Hagrid stond en herinnerde de verhalen van Ron over deze reus, een goede vriend van hem en Harry en Hermelien.

Ik liep naar Hagrid toe.
Harry keek naar Ron zijn toverstok

Ik keek met grote ogen om me heen terwijl ik achter Elisabeth aanliep naar Hagrid toe.



Ron vloekte.
"Wat nu? Mam en pap vermoorden me!"

Nou, hij zou het toch niet voor niks zeggen? bedacht ik me en stapte op de reus van een man af zonder ook maar een ogenblik te twijfelen.
Ik salueerde naar hem voor de lol.
''Eerstejaars present, meneer!''
Hagrid staarde naar me en glimlachte lichtjes om iedereen te begroeten en ons mee te nemen naar een hele hoop bootjes; vier per boot.

Sharon bleef dicht bij Lisette en Ginny bleef er ook dicht bij. Ze konden al 3/4de van de boot bezetten zo... bovendien kende geen van de twee meisjes andere eerstejaars.

Ik keek An aan.
''Wij samen in een bootje?''
Harry keek hem aan.
''laten we eerst maar snel naar binnen komen voor sneep ons wat doet''

Ik knikte.
"Ja, dat vind ik goed", zei ik met een glimlach en ging op een bootje zitten.



Ron jammerde.
"In vergeliking met mijn boze moeder is Sneep niets!"

We leken maar geen vierde persoon voor de boot te kunnen vinden. Op een gegeven moment mompelde ik: ''Laat dan maar zitten!'' en stapte zo de boot in, wachtend tot de rest ook zou instappen.

Sharon en Ginny gingen vlug bij Lisette in het bootje zitten en Sharon tuurde voorzichtig over de rand naar het water.
Hermelien was inmiddels in het kasteel aangekomen en ging aan tafel zitten na ontdekt te hebben dat Harry en Ron er nog steeds niet waren. Ze vroeg aan de tweeling of die inmiddels als de jongens gezien hadden.

Ik stapte ook in en ging naast An zitten.
Harry keek hem aan.
''Kom''