Opdracht afmaken

Piper bleef bewusteloos liggen en er stroomde wat bloed uit haar achterhoofd waar ze een grote wonde had
Zankou keek haar onzeker aan.
"Goed dan", zei hij nors en verliet de cel Hij deed die weer op slot, maar bleef ervoor staan.
"Zeg als hij iets nodig heeft!"
Noah schudde zijn hoofd en kuste haar.
"Gewoon doodmoe!"

Ik kijk op en zie de gewonde en bewusteloze Piper, en ook mijn gewonde moeder weer. Ik bijt op mijn lip en geef Flame een aai over zijn bol, om naar Zankou op te kijken.
''Zou je zo vriendelijk willen zijn om Piper en mijn moeder te genezen? Je hebt niks aan ons als we sterven, weet je. En... Flame is erg aan zijn oma en oudtante gehecht.''

Piper was nog steeds bewusteloos.
Zankou keek naar Phoebe om daarna naar Piper te kijken. Vrolijk liep hij nbaar de kooi toe
"Hé, volgens mij gaat ze dood als ze daar te lang blijft liggen!" zei hij vrolijk en wreef in zijn handen.
"Dit is zo geweldig!" Hij liet een vuurbal verschijnen en gooide die naar de kooi van Phoebe.

Ik keek bezorgt.
''Ga anders even slapen''
Zei ik toen.
Phoebe werd geraakt en vloog hard tegen de kooi aan.
''Auuuuu''
Flame schrok hier erg van en begon weer te huilen.

''Wat begrijp je niet aan de zin 'Flame is erg gehecht aan zijn oudtante en oma'?!'' grom ik naar Zankou. ''Genees ze NU, of Flame houdt niet erg snel op met huilen. Wil je dat soms?! Een vader van niks, dat ben je!''
Ik wieg Flame heen en weer.
''Rustig maar, Flamie. Het is die vader van niks van je maar.''
Ik maak me zorgen om mijn moeder en Piper, maar probeer Zankou zover te rkijgen dat hij hen geneest om Flame een plezier te doen. Al begin ik dat te betwijfelen...

Piper kwam nog niet bij.
Zankou keek bedenkelijk.
"Als ik hem dan even mag vasthouden!" zei hij , draaide zich om en verliet de kamer even. Niet veel later kwam hij terug binnen met enkele drankjes en keek naar Lisette.
"Ik genees ze als ik hem vijf minuten mag vasthouden!" zei hij.
"Beloof je het?"

Ik zit in de val en zucht.
''Goed dan! Ik beloof het! Maar ik sta er dan vlakbij, want Flame is snel bang... En dit helpt niet bepaald. Genees ze nou!''
Ik weet niet hoe dit gaat en hoop dat alles goedkomt. Ik weet wel dat Flame er niet gelukkig mee zal zijn dat ie even vastgehouden zal worden door Zankou. Maar het was een belofte en ALS ie mijn zoontje gaat vasthouden dan doen we dat geleidelijk aan zodat Flame niet in de stress schiet.

Piper begon bij te komen, maar liet het niet merken omdat ze vreselijk veel pijn had aan haar achterhoofd.
Zankou liep haar cel binnen en zorgde dat ze het drankje opdronk. Hij was zich er niet van bewust dat ze bij bewustzijn was. Toen hij weer naar de deur liep, ging Piper recht zitten en ze liet een ontploffing vlak achter hem waardoor hij de kooi werd uitgeslingerd en tegen de muur aankwam. Meteen kwam ze overeind en rende zo snel ze kon naar Phoebes kooi en deed die open.

Ik kijk op en glimlach.
''Tante Piper! Ben je oké? Mam, jij ook?''
Ik sta op met Flame op mijn arm en loop naar de deur van mijn cel.
''Ik zou jullie graag omhelzen, maar dat gaat een beetje moeilijk tussen de tralies door. Shh, Flamie toch...''

Ik werd nog bezorgder.
''Noah''
Ik keek hem aan.
Phoebe was bewusteloos met een erge buik wond.
Flame was heel erg bang.
''Whhhhaaaaa''
Huilde hij hard.

Piper rende naar Lisettes kooi en deed die open door de deur te laten ontploffen. "Snel eruit!" ZE rende naar Phoebe en probeerde haar op te tillen.
Zankou kwam bij.
"DAT WAS NIET LIEf!" Hij rende naar de kooi van Phoebe en Piper en deed die meteen op slot0. daarna deed hij zo snel hij kon ook de deur van Lisette weer op slot.
"Laat maar!"
Noah kuste haar.
"Sorry", zei hij. "Ik heb het zo druk"

''Godsakke...'' mompel ik. ''Piper, wil je alsjeblieft mam een beetje oppeppen...? Oh, Flamie, knulletje van me...''
Ik blijf hem wiegen en probeer mijn eigen hartslag ook rustig te houden zodat Flame een leiddraad heeft.
''Stil maar...''

Piper knikte. Ze scheurde een stuk van ahar shirt en begon de buikwonde van haar zusje te verbinden.
"Het komt allemaal goed", zei ze zachtjes tegen Phoebe en streelde haar haren. "Ik beloof het!"
Zankou keek woedend.
"Dat is de laatste keer dat ik een heks help!"
Piper voelde zich schuldig.

Sharon keek onzeker naar de grond en wist niet wat ze moest doen. Gefrustreerd liet ze zich achterover op het bed vallen en probeerde iets te bedenken, maar ze had geen flauw idee.


Toen Mitchell Zankou's naam hoorde, wist hij meteen dat ze niet een ander had. Hij wist wat er met An en Elisabeth was gebeurd, nu dus ook met haar. Hij wilde haar achterna lopen en zijn excuses aanbieden toen ze al verdwenen was door de spreuk en knalde toen tegen Piper op.
"Sorry!" verontschuldigde hij zich gauw.
"Tot Lisette er vandoor ging. Nu voel ik me rot over mijn... opmerkingen," mompelde hij.
"Ze ging er vandoor met een spreuk voordat ik haar tegen kon houden," vertelde hij haar. Voordat hij opnieuw kon verkomen dat iemand voor zijn neus door een spreuk verdween, rende hij de trap op naar Sharons kamer en bonkte op de deur.
"Doe open!"


Verbaasd ging Sharon overeind zitten en herkende de stem.
"Mitchell?" vroeg ze verbaasd en liet de deur doorschijnen; ze zag dat hij het echt was en orbde hem naar binnen.
"Wat is er aan de hand?" vroeg ze geschrokken en hoorde het verhaal van de jongen aan.
Na het verhaal sprong ze geschrokken op.
"We moeten iets doen!" riep ze en ze maakte al aanstalten om naar Zankou te orben, maar toch hield iets haar tegen, iets om te voorkomen dat ze roekeloos actie ondernam.
Mokkend viel ik weer naar achteren en probeerde een plan te maken zonder dat ze zichzelf uit moest leveren aan Zankou. Ze begroef haar handen in haar gezicht.
Wat moet ik doen? Wat kan ik doen? En hoe kunnen zij helpen? Moet ik -
"Chris!" riep ik plots. Ik kon wel de steun van mijn broer gebruiken en zorgde ervoor dat hij kort binnen kon orben.

Chris orbde binnen en keek een beetje verward om zich heen. Hij had slecht geslapen omdat hij enkele keren deze nacht door protégés was opgeroepen om hen te helpen met het vernietigen van demons.
"Wat is er?"
Thomas was in gedachten verzonken en probeerde ook al een plan te bedenken.
"Misschien moeten we Katja om hulp vragen... Als zijn dochter moet ze toch in staat zijn om hem over te halen hen vrij te laten?" Eigenlijk had hij liever dat ze het niet deed omdat hij bang was dat zijn vriendin dan iets zou overkomen, maar iets beters wist hij niet. Hij wist dat gewoon binnen vallen niet zou werken.

Sharon keek wat nors toen Katja's naam viel. Persoonlijk had ze dit liever niet, ze wilde het liefst met haar vrienden en familie oplossen en ze kende nog tijden dat Katja niet te goed vertrouwen was en Zankou's vaderlijke kant was niet bepaald sterk. Wie van zijn kinderen leefde bijvoorbeeld thuis? Wie was daar opgegroeid? Juist, niemand.
Het meisje stond op toen Chris binnen orbde en gauw legde ze alles uit.
"Eigenlijk moeten we Zankou met een groep verrassen. Hij verwacht mij, hooguit nog twee anderen ofzo? Als ik nou meer mensen op kon trommelen die de Onderwereld goed kennen, misschien dat we dan meteen voor eens en voor altijd van die man verlost kunnen zijn," opperde ze. Ze dacht na wie ze nog meer kende naast Mike en Tony...

Chris dacht even na en sloot zijn ogen.
"Ik voel mama, tante Phoebe en Lisette niet", zei hij toen hij zijn ogen weer geopend had. De angst die hij van binnen voelde, was aan zijn buitenkant niet te merken.
"Ik denk dat dat wel een goed idee is, Sharon!" zei hij.
Thomas knikte.
"Ja, ik vind ook dat we een groep moeten gebruiken!"

"Ze zullen bij zijn huis zijn. Als hij mij wilt, moet hij natuurlijk wel een plek gekozen hebben die ik weet te vinden, anders helpt zijn plan alsnog niets. Anders weten de jongens hier hem wel te vinden," zei ik en knikte naar Matthijs, Cody, Aaron en Thomas.
"Ik weet alleen niet wie ik nog meer kan vertrouwen en bekend is met de Onderwereld. Het voelen van elkaar zou daar gemakkelijk zijn en de enigen waar ik nog snel op kan komen zijn Tony en Mike, maar die heb ik al een tijdje niet meer gesproken en... nou, net reageerden ze ook niet," besloot ik mijn verhaal.
"Kennen jullie nog iemand?" Ik keek naar Chris en kon me voorstellen dat hij liever niet Shadow vroeg, maar wie waren er dan nog over?

Chris dacht diep na en knikte.
"We kunnen die ene vriend van Miley vragen..." Hij zweeg even. "Als hij ten minste betrouwbaar genoeg is" Even kon hij op niemand anders komen, maar dat was ook niet nodig want Thomas wist nog iemand.
"Jade", zie hij enkel. "Ze is geen hele demon, maar ze heeft wel demonische krachten."
Tony verscheen plots voor de deur en keek wat onzeker om zich heen, bang dat iemand van de familie zou denken dat hij kwade bedoelingen had.
Mike schemerde nog geen tel later naast hem.
Tony keek hem even aan en klopte op de deur.
"Sorry dat het zolang duurde, ik ben Mike nog gaan zoeken"

"Dat zou kunnen, maar dan moet dat via Miley. Volgens mij is zij de enige die contact met hem heeft... Al heb ik persoonlijk liever niet een vriend van Nerezza erbij," voegde ik onzeker eraan toe. Ik was het nog niet vergeten.
"Jade kan, al ben ik niet iemand die veel contact met haar heeft. Als we haar erbij halen, kunnen we ook Eli erbij halen; die heeft ook demonkrachten." Ik mompelde. Waarom was het zo lastig om iemand bekend met de Onderwereld was en Demon was in mij op te komen. Ik vergat iemand, maar wie...?
Geschrokken keek ik naar de deur toen ik meende geschemer te horen en was klaar voor Zankou. Op dat moment sprak Tony en haalde ik opgelucht adem om ze vervolgens mijn kamer binnen te orben.
"Dit begint op een aardige groep te lijken," zei ik toen.
"Wacht! Ik weet nog iemand!" zei ik en keek naar de jongens uit mijn jeugd.
"Wat dachten jullie van Cameryn?"
Cody knipperde direct weg.

Chris knikte.
"Ja", zei hij toen. "En Jades zus is geloof ik ook half demon, maar ik zal Leah even roepen!" Hij keek rond.
"LEAH!" Ze wilde binnen orben, maar stootte tegen de bescherming en viel in de gang.
"Au!"
Thomas keek wat onzeker en dacht na.
"Ja, ze is vast te vertrouwen!"

''Je beseft hopelijk dat je erg hysterisch bezig bent?'' zeg ik kalmpjes tegen Zankou zonder hem aan te kijken. ''Tel 's tot tien. Helpt echt.''
Ik wieg Flame en adem rustig tot ik echt kalm ben.
Voorlopig is mijn moeder is goede handen, dus ik kan me even totaal op Flame concentreren en dat is ook precies wat ik doe.
Ik geef Flame een kusje op zijn voorhoofdje en blijf hem wiegen.

Chris keek Sharon aan.
"Kan jeh aar binnen lateN?" vroeg hij.
Zankou keek haar met vonkende ogen aan.
"Zwijg toch", siste hij haar toe en begon opnieuw te ijsberen, zich afvragend wat hij nu moest doen. Hij wist ook wel dat elke seconde dat hij nu verkwistte, Sharon dichter zou zijn bij een reddingsactie en hij vond het erg verdachtr dat het zolang duurde, maar durfde zijn gevangen niet alleen te laten.

Ik trok een pijnlijk gezicht toen voor de zoveelste keer vandaag een pijnlijke schok door mijn lichaam trok doordat iemand mijn kamer wilde komen, maar in plaats daarvan tegen de beschermingsspreuk opbotste.
Ik mopperde en orbde Leah naar binnen. Erna zorgde ik ervoor dat Cody tijdelijk naar binnen kon knipperen voordat ik nog meer pijnscheuten kreeg doordat hij ook ertegenaan knalde.
"Cameryn kunnen we wel vertrouwen. Als ik me niet vergis, heeft ze vaker tegen Zankou gevochten of in ieder geval verzet," reageerde ik op Thomas. Ik was nog niet uitgesproken of Cody knipperde met haar binnen. Ze zag er vastberaden uit.
Ik stond op van het bed en ging op het vensterbankje bij mijn raam zitten voor wat frisse lucht in de krappe ruimte door het grote aantal mensen hierbinnen.
Houd vol mensen, we komen eraan...!

Leah keek wat verward om zich heen.
"Wat is er aan de hand?" vroeg ze terwijl ze iedereen die aanwezig was, aandachtig in zich opnam. Uiteindelijk richtte ze zich naar Sharon aangezien ze zich in haar kamer vertoefde.
Chris liep naar het raam toe en ging naast Sharon staan.
"Gaat het?" vroeg hij erg zachtjes.
Thomas glimlachte even naar Cameryn.