Opdracht afmaken

"Chris," hijgde Sharon wat angstig. "Kan jij ons hier wegorben?" vroeg ze hoopvol.
Ze hield Zankou nauw in het oog; ze vertikte het om hem ook maar één kans te geven.

Aaron keek rond, maar kon niets zien.
"Of we zitten verkeerd dat Lisette haar visioen verkeerd heeft geinterpreteerd of we zitten in een doorgang of iets," mopperde hij. Hij merkte de nauwheid van de ruimte.
"Tony," zei Cody plots, "kan jij iets zien? Jij bent de vamp hier..."
Matthijs mondhoeken vertrokken een beetje; al van kleins af aan kon hij de vriendschap tussen Tony, Cody en Sharon niet uitstaan.

''Hey, ik ben geen expert met dat gedoe, oké!'' snauw ik. ''Als je een expert wil, ga je mijn moeder maar halen!''
Ik mopper en loop verder in de hoop dat ik het NIET fout had en dat we net zo goed hadden kunnen blijven waar we net waren.

Chris knikte en net toen hij hen wilde wegorben, schemerde Zankou achter hen en duwde een vuurbal in zijn rug. Hij snakte nog naar adem en viel toen voorover.
Zankou lachte kil.
Tony keek cody even aan en keek toen rond.
"Ja", zei hij zachtjes." Hij is hier"

Sharon draaide zich vliegensvlug om, liet een energiebal verschijnen en duwde deze als wraak in Zankou's maag. Direct liet ze een ontploffing volgen zodat hij weg zou vliegen.
Bezorgd liet ze zichzelf op haar knieën vallen en begon ze Chris te helen zo snel als ze kon.

Cody's ogen vernauwden zich tot spleetjes, net als die van Aaron. Matthijs keek alleen wat geïrriteerd in de richting van Tony's stem.
"Waar? We moeten hem verrassen!" mompelde Cody zachtjes.
"Zie je Sharon ook ergens?" vroeg Aaron bezorgd.

''Yes, ik had gelijk...'' mompel ik zachtjes en kijk dan rond op zoek naar het Kwalopperhoofd (aka Zankou...), Sharon en Chris.
''Tis donker,'' sis ik. ''En m'n ogen zijn nog niet gewend... ik zie geen fl - oh, verdomme, ik ben tegen de muur geknald... Hé, ik hoor wat, behalve mijn gezeur... Was dat een ontploffing?''

Tony wees in een bepaalde richting.
Chris begon langzaam te genezen.
"Dankje", zei hij zachtjes.
Zankou smakte tegen de muur aan.
"Oef!"

Sharon bleef Chris doorhelen.
Cody, Matthijs en Aaron konden natuurlijk niet zien dat Tony ergens naar wees.
"Ja, ik hoorde ook iets," fluisterde Aaron.
Matthijs was enkel nors aan het kijken en Cody probeerde zijn zicht aan de duisternis te laten wennen.

Chris stond op.
"Dankje, Sharon", zei hij zachtjes en legde zijn arm op haar schouder omdat hij zich nog een beetje slapjes voelde.
Tony gaf de persoon die het dichts bij hem stond een por.
"Daar."
WOedend krabbelde Zankou overeind en stormde op Chris en Sharon af.

Sharon keek om en tikte nervous Chris aan.
"Nu is een goed moment een poging tot orben te wagen, Chris," zei ze gestresst.
Matthijs snauwde. "Handen thuis!" mopperde hij.
Cody probeerde te kijken en hoorde geluid. Hij begon erop af te lopen.
Aaron, die nogal goed gevoel had voor geluid, liep er nog sneller op af zonder problemen en langzaam kwam hij bij een lichter gedeelte.

''Wa?''
Ik heb geen idee waar Matthijs het over heeft, haal mijn schouders op en loop door.

Chris knikte en probeerde weg te orben.
Zankou stormde nog steeds op hen af.
Tony zuchtte.
"Sorry", zei hij.

((Beslis jij maar of het werkt?))

Sharon slaakte een angstig kreetje en duwde net op tijd Chris opzij en dook zelf de andere kant op toen bleek dat Chris te zwak was om weg te orben - in ieder geval om hun samen weg te kunnen orben. Ze hoopte vurig dat Zankou zich te laat zou herstellen en tegen de muur aan zou knallen.
Aaron luisterde naar de ademhaling van de groep en slaagde er zo in Matthijs te vinden en hem richting het licht te trekken.
Cody greep Matthijs beet en Lisette en liet zich zo meeloodsen.

Zankou kwam slippend tot stilstand, vlak voor hij de muur geraakt zou hebben. Licht hijgend kek hij naar de muur en besefte dat hij geluk had. DAarna draaide hijz ich om.
Met moeite krabbelde Chris weer overeind en keek in paniek overeind.
"Sharon?"
Tony keek toe.

Ik geef Cody een stevige por om te laten merken dat ik het niet leuk vind om vastgegrepen te worden, maar loop verder.