Graven in verleden

Ze keek hem kill aan.
''Ik heb jou niet nodig''
Ze liep naar de deur en wou naar buiten.
''Ik heb helemaal niemand nodig''
Zei ze daarna.

hij smeet zijn mes nonchalant in de lucht en ving het tussen zijn tanden terwijl hij voor haar ging staan
hij keek haar strak aan
"angela blijft rustig als morfix in de buurt is en morfix blijft rustig als angela in de buurt is zie jij het probleempje van ik die jouw laat gaan?"

Ze gaf hem een harde trap.
''Laat me er langs''
Zei ze woedend.
''Angela komt nooit meer terug''
Zei ze toen.
''En het kan me niets schelen als jij problemen hebt''

door de schrok veranderde Duncan in Morfix
morfix spuugde het mes uit en keek haar verbijsterd aan
hij kon niet bevatten waarom angela opeens zo slecht leek

Angela werd sterker en sterker.
Morfix
Briana merkte het
''Nee''
Ze veranderde uiteindelijk terug.
''Morfix''
Ze zakte in elkaar.

hij ving haar op en knuffelde haar
"vergeef me"
fluisterde hij
"vergeef me dat ik te zwak was om je te beschermen"

Ze begon bij te komen.
''Morfix je ben er echt''
Ze legde haar hand tegen zijn wang.
''Je bent niet weg''
Zei ze opgelucht.
''Gelukkig''

hij streelde haar wang en liet haar niet meer los
"vergeef me dat ik te zwak was om je van mezelf te beschermen"
smeekte hij gekweld

Ze hield hem vast.
''Laat me niet meer alleen''
Smeekte ze haast.
''Alsjeblieft''
Ze hield hem stevig vast.
''Ik kan niet zonder je''
Ze viel in slaap

hij hield haar vast
"ik doe mijn best"
mompelde hij

Ze hield hem stevig vast in haar slaap.
''Niet gaan''
Mompelde ze.
''Niet leven zonder jou'
Ze sliep onrustig.

hij sloot zijn ogen en sliep ook in haar stevig vasthoudend

Ze werd de volgende dag vroeg wakker.
''Wat een droom''
Zei ze zachtjes en hoopte dat het ook echt een droom was.
''Het leek zo echt''
Zei ze tegen zichzelf.
''Zo echt''

"Wat voor droom?"
vroeg hij haar zacht met een gemengde houding hoewel de invloed van duncan heel suptiel was

Ze keek hem aan.
''Je lijkt zo anders''
Zei ze toen.
''Ik droomde dat ik opeens iemand anders was.''
Legde ze uit.
''Briana ofzo''
Zei ze daarna.

hij legde snel zijn hand op zijn zij om de bloedvlek te verstoppen
zwijgend streelde hij over haar wang

Ze keek hem aan.
''Het was toch een droom?''
Vroeg ze toen
''Toch?
Ze hoopte van wel.
''Of niet?''
Ze keek hem onzeker aan.

hij keek haar zwijgend aan
"ik hoop zelf eigenlijk dat ik nog steeds droom"
mompelde hij na een tijd en haalde zijn hand van de wond op zijn zij
"maar ik vrees dat het niet zo is"

Ze zag de wond.
''Oneee''
Ze stond op.
''Dus ik heb dat echt gedaan''
Ze was gelijk erg bang.
''Sorry''
Zei ze toen zachtjes.

hij zuschte vermoeid
"het is gewoon omdat ik zo een klootzak ben niet jouw schuld"
zei hij scherp en keek naar de knikkers die hij tussen zen vingers door bewoog

ze keek hem aan.
''Het is wel mijn schuld''
Zei ze toen.
''En je bent geen klootzak''
Ze keek hem aan.
''Ik wil je dat niet meer horen zeggen''
Zei ze streng.

hij gooide een knikker in de lucht
"dat was duncan"
mompelde hij
"dat klootzaak gedoe bedoel ik"

Ze was heel erg in de war.
''Ik heb frisse lucht nodig''
zei ze en ging naar buiten.

Ze was met Tiffy onderweg om Angela te redden.
"Hoe kunnen we het beste tewerk gaan?", vroeg ze.
Ze liep verder.

hij ging haar rustig achterna
"wat kan je er niet tegen tegen de waarheid?"
vroeg hijh haar bruks
ik zuchte
"ik heb geen flauw iddee ik voelde me hier gewoon zo thuis alles gaat bij mij zonder nadenken ik heb geen flauw iddee hoe ik iemand moet buiten of binnen smokkelen want ik had die behoefte nooit