Graven in verleden

Graven in verleden

((Wat: angela wil te weten komen waarom Morfix zo afstandelijk is tegen haar. Ze probeert achter zijn verleden te komen
Waar: Xaviers school
Wanneer: na opschudding
Genre: Actie, spanning,...
Wie: Wat logisch is.
Regels: Basisregels.))

Beginpost



Ze zuchte.
Waarom doet hij zo afstandelijk.
Ze ging op haar bed zitten.
''Ik moet het weten.''
Zei knikte.
''Misschien kan ik hem dan helpen''
Ze stond op en wou naar de bieb toe gaan.

hij keek vanaf pegasus zijn rug naar binnen zij kon hem misschien niet zien nu maar hij zag haar duidelijk daar op haar kamer
dus ze gaat in mijn verleden graven hé ik vraag me af wat ze zal doen als ze het weet
hij hoopte half dat ze zou schreeuwen dan zou willen dat hij nooit meer in haar buurt kwam ook al zou het hem vernietigen dan was ze veiliger

Ze ging achter de computer zitten.
''Ik moet het weten''
Ze typte Ducan Dark in.
''Misschien deze link''
Ze las er stond.
Er stond
zijn ouders waren rijk op een nacht stierven ze in een misterieuze brand terwijl hun zoontje van 5 het mirakuleus overleefde doordat hij was naar de keuken geslopen om water te drinken bang voor de vlammen naar buiten was gerend...
''Wow''
Ze schrok een beetje.

hij had zich door het raam naar binnen laten zakken en las mee over haar schouder
"Zo is het niet gegaan..."
fluisterde hij zachtjes in haar oor terwijl hij over haar schouder leunde en het verslag van de brandweer open klikte
er stond
De verschillende gordijnen en wandtapijten zijn om onbekende reden beginnen branden er zijn geen versnellers of kortsluitingen gevonden en de ouders waren van buitenaf opgesloten in hun kamer

Ze schrok erg.
''Morfix''
Ze keek hem aan.
''Ik euhhhh''
Ze voelde zich erg betrapt.
''Sorry''
Zei ze toen heel zachtjes.

hij glimlachte even
"Als je nieuwsgierig bent zoek je het op he..."
zei hij alsof het dood normaal was dat ze in zijn verleden snuffelde
"Ik raad deze sites aan"
zei hij even en opende een site over zijn familie en een site over het instituut waar hij heeft gezeten op het instituut logde hij in en zag ze files staan met nummers hij opende het gene met het nummertje dat over hem ging en knipoogde even
"Niet alles geloven wat je leest ik kocht nogal veel leraren om"
grijnsde hij en kuste op haar voorhoofd voor hij het raam uit klom

Ze voelde zich nog erg schuldig.
''Misschien had ik dit niet moeten doen''
Zei ze zachtjes tegen zichzelf.
''Ik wil het weten''
Zei ze na een tijdje en las het.
''Wow''
Zei ze zachtjes.

Duncan Black de jongen die vermoedelijk het slachtoffer was van isolatie in zijn eerste jaren is een zeer slim kind en kon toen hij op 5 jarige leeftijd naar het instituut kwam al vloeiend Nederlands, frans en engels ook kon hij in al deze talen schrijven. Tijdens de muziek lessen wijgert hij te zingen of een instrument aan te rakken toen de leerkracht dreigde met straf sloeg hij deze bewusteloos. Hij weigert elke hulp of sociaal contact dat verder gaat dan een eis. Hij is heel gewelddadig en slaat regelmatig kinderen die hem niet aan staan in mekaar. de dag dat hij weg liep van het istituut werden er drie medeleerlingen van hem dood terug gevonden met wolf beten in hun halzen.



Hij was in de buurt gebleven en was haar reactie in de gaten aan het houden terwijl zij zijn dossier las en hij had het verslag zelf al zo vaak gelezen dat hij het kon meezegen maar zij had het nog nooit gezien hoe zou ze reageren als de eerste schok wegtrok

Ze keek er nog naar.
Wat erg
Dacht ze.
''Ik moet met hem praten''
Ze stond op en ging naar haar kamer.
''Morfix''
Zei ze toen.

hij reageerde door moeiteloos door haar raam naar binnen te stappen van op pegasus rug
"Ja Angela, wat is er?"
zei hij rustig terwijl hij haar uitdrukking in zich opnam
waarom zie ik medelijden in haar blik ik verdien geen medelijden

Ze keek hem aan.
''Is het echt waar?''
Vroeg ze toen.
''Wat er in die file stond?''
Ze keek hem aan.'
''Of niet?''
Vroeg ze daarna.

hij keek haar aan zijn rode ogen dof
"Het is echt waar...ze hielden zich zelfs nog in ik sloeg de kinderen niet in mekaar maar het ziekenhuis in"
zei hij zachtjes

Ze keek hem aan.
''Maar waarom?''
Ze had zoveel vragen.
''Waarom deed je dat?''
Ze was erg in de war.
''Ik snap het niet''
zei ze zachtjes.

hij keek naar haar gekwelde uitdrukking en sloeg zijn ogen neer
omdat ik een monster ben een monster dat zijn ouders vermoorde en onschuldige kinderen in het ziekenhuis slaagt en dat geen enkele regel volgt en ik ben een monster omdat ik jouw verliefd op me liet worden omdat ik jouw nu steeds in gevaar breng zelfs al gewoon als je mij kust omdat ik een freak van de natuur ben omdat ik monsters als ouders had die hun zoon als een willoze pop zagen in plaats van een levend wezen een pop waar ze goedkeuring en nog meer rijkdom mee konden verdienen
hij antwoorde niet luid op op haar vraag het liefst had hij nu gewoon kunnen verdwijnen zodat hij die kwelling die hij nu in haar zag dat hij die nooit meer zou veroorzaken bij haar

Ze keek hem aan.
''Waarom?''
Vroeg ze nog een keer zachtjes.
''En die jongens die ze dood hadden gevonden?''
Zei ze toen.
''Hoe?''

hij legde zwijgend een knikker op de grond en die werd een wolf
hij knipte in zijn vingers en het beest werd plots woest maar voor hij iets deed knipte hij weer in zijn vingers en het beest kalmeerde hij raakte de wolf aan en er viel een knikker op de grond toen de wolf verdween
hij keek zwijgend naar de grond

Ze schrok erg.
''ooooo''
Ze liep naar achteren.
''Maar waarom?''
Ze was wel wat bang.
''Ik snap het niet''
Ze had tranen in haar ogen.

hij keek niet op van de grond zijn hart voelde aan alsof het in duizend stukken brak terwijl zijn gezicht net een masker van staal was niet in staat de pijn te tonen, hij zweeg zijn robijn rode ogen gloeide ze gloeide gevuld met de haat die hij op dit moment voor zichzelf voelde hij had haar bang gemaakt hij had haar echt bang gemaakt dat bewees dat hij een monster was

Ze liep weer naar voren.
''Morfix''
Ze pakte zijn handen vast.
''Ik euhhhhhh''
Ze was zo erg in de war.
''Ik moet nadenken''
Zei ze zachtjes na een tijdje.

hij trok zijn handen ruw weg en hij had er onmiddelijk spijt van, hij draaide haar zijn rug toe en liep naar het raam
"Ik hou van je"
fluisterde hij zachtjes net nog verstaanbaar voor hij zich uit het raam op pegasus rug wierp

Ze zuchte verdrietig.
''Ik heb hem gekwetst''
Ze ging op bed liggen.
''Hoe moet het nu?''
Ze wist het niet.
''Ik hou van hem''
Ze viel in slaap.

Morfix vloog niet weg maar liet pegasus hem op de grond zetten en hij liet zich op zijn knieën op de grond vallen hij hate zichzelf zo hard nu dat hij het niet erg zou vinden als hij ter plekke dood viel
"HOE KON IK DAT ZEGGEN IDIOOT DIE IK BEN"
brulde hij woest en hij mepte tegen de paal van de basketbal ring
hij mepte steeds harder en harder zijn knokkels lagen open en bloede maar hij mepte gewoon door woest op zichzelf

Ze begon wakker te worden.
''Huh''
Ze hoorde veel lawaai.
''Wat is dat''
Ze keek uit het raam en zag het. Ze rende haar kamer uit en rende richting Morfix.
Jean hoorde het en ging naar Morfix.
''Wat ben je aan het doen?''

hij mepte verder tegen de paal zijn hele handen hingen al vol bloed
"Wat denk je dat ik aan het doen ben?"
snauwde hij naar Jean terwijl het bloed van de paal droop
hij hoorde iemand rennen maar reageerde er niet op

Ze schrok heel erg.
''Morfix''
Ze liet hem stoppen.
''Niet doen''
Ze bleef hem vast houden.
''Doe je zelf geen pijn''
Ze huilde.
Jean keek toe.