Opschudding

Victor viel hijgend op zijn knieen terwijl de wond toe groeide zijn ogen groot van verbazing spuwde hij bloed op de grond en gromde zachtjes
"Val ons niet lastig ..."
gromde hij naar Leen hij kreeb bijna zijn broer terug de broer van de tijden in de oorlog de broer die hem in de steek had gelaten zelfs nadat ze gezworen hadden elkaar te beschermen het gevoel van veraad vulde hem weer toen hij overeind ging staan

Jamie keek doordringend naar Tiffany en knikte tenslotte.
"Zolang je je maar aan je belofte houd," zei hij tenslotte en sloot zijn ogen, afwachtend wat Tiffany precies van plan was te doen.
Voor hij zijn ogen gesloten had, had hij kort zijn zusje aangekeken en wist waarvoor hij al het mogelijke deed om na al die jaren weer controle over zijn eigen lichaam te krijgen, maar hij wist dat het een verloren strijd was. Het was slechts een kwestie van tijd en het was de vraag hoe lang hij nog zou hebben. Lang genoeg om te zorgen dat ze allen veilig waren?


Niki keek verward weer omlaag en naar haar broer en Tiffany en keek angstig toe, ondanks ze niet wist wat er aan de hand was. Stilletjes begon ze extreem zachtjes te jammeren, bang dat er iets ernstigs gaande was, maar ze had geen flauw benul wat het was.
"Jamie..." fluisterde ze zachtjes terwijl ze bezorgd toe keek.
Ik weet niet wat er is, maar ik hoop dat alles goed komt... Ik wil hem niet nog een keer kwijt!

ik focuste me op de kleur van zen ogen en keek hem strak aan
ik gebruikte mijn gave om via bevelen naar Cervix hem verder terug te dwingen het koste me enorm veel energie maar ik kreeg het voor mekaar Cervix achteruit te dwingen het zou waarschijnlijk niet lang zijn een uur maximum maar meer kon ik niet doen
"Was ik maar sterker"
mompelde ik zachtjes toen stopte en uitgeput even mijn ogen sloot

Toen ik een beetje gekalmeerd was, vloog ik omlaag en ging op Niki's schouder zitten. Ik veranderde in een kleine poes en sprong van haar schouder af om dan tegen haar benen kopjes te geven. Na een tijdje hield ik ermee op en ging aan haar voeten liggen. Het leuke aan veranderen in een dier was dat je niet hoefde te praten. Zo had ik genoeg tijd om te luisteren naar wat de anderen aan het vertellen waren en kon ik mijn gedachten ordenen. Ik was nog steeds wat in de war en wist niet wat te doen

Jamie legde zijn hand op Tiffany's schouder.
"Bedankt. Ik ben al blij met wat je kunt doen. Sterker zijn is ook niet alles, geloof me," zei hij toen. Hij voelde zich wat sterker, maar hij voelde Cervix langzaam al weer op krachten proberen te komen.
Hij keek toen naar Niki en weer naar Tiffany. Hij wist niet hoe hij dit gemakkelijk uit kon leggen...


Niki keek naar de vogel op haar schouder die veranderde in een kat.
Ze zuchtte, haalde diep adem en tilde de kat op in haar armen en begon haar te aaien.
Toen keek ze weer naar Tiffany en Jamie...

ik morde even
"Cervix is een heel krachtig persoonlijkheid als ik een beetje sterker was geweest had ik je een uur tijd kunnen geven misschien zelfs meer"
mompelde ik teleurgesteld en ik ving weer de geur op van een andere aanwezigheid
"Ik ben zeker dat hier nog iemand in de buurt is"
mompelde ik maar ik weigerde om mijn gave te gebruiken om te weten te komen wie dus ik wandelde op de geur af

Ik glimlachte toen ik gestreeld werd door Niki. Hopelijk was ze niet meer boos op me. onzeker keek ik naar haar op en dacht toen weer aan BAssy en Adriaan. Ik mocht hen ook niet te lang laten wachten. Plots sprong ik uit haar armen en nam mijn eigen gedaante weer aan.
"Vind je het goed om weer mee terug te gaan naar de school?" vroeg ik haar zachtjes en keekt oen een beetje bang naar Jamie.
Bassy zuchtte.
"Zijn we er bijna?"

"Maar ook dat had niet veel uitgemaakt. Hoe verder je hem terugdringt, hoe pijnlijker het is als hij terug komt..." zei hij.
Hij volgde met zijn blik verbaasd Tiffany en toen keek hij weer vanuit zijn ooghoeken naar Niki.


Niki keek onzeker naar An.
"En Tif dan?" antwoordde ze en ze keek naar Jamie.
"En Jamie dan? I-ik wil hem niet weer kwijt..."


Pyro merkte dat Tiffany hem gevonden had en dat het tijd was tevoorschijn te komen. Hij kroop een stukje terug en liep toen alsof hij net aan kwam lopen en An gehoord had.
"Zo, dus het vriendinnetje is van plan naar huis te gaan..." zei hij nors.

"Dat is niet fijn Jamie"
mompelde ik melevend en ik begon de geur vaag te herkenen vermits er een brandgeur duidelijk werd
ik werd niet in de maling genomen want ik had hem al eerder geroken
maar ik begon te blozen en zweeg het was duidelijk te zien op mijn gezicht dat ik verliefd was dus ik wende mij af van Pyro en keek dan maar naar Jamie
"Is dat een probleem?"
vroeg ik rustig zonder pyro aan te kijken

Ik keek naar Pyro en mijn ogen flikkerden even boosaardig. Daarna keek ik Niki weer aan.
"Die moeten we hier ook wegkrijgen!" zei ik tegen haar en dacht even in stilte na. "Wil je broer ook niet meekomen?" Ik raakte een beetje in de war en haatte het odmat het de zoveelste keer vandaag was.
"Waarom moet dit zo moeilijk zijn?" vroeg ik verward. "Waarom moeten er twee kanten zijn?"

Niki keek hoopvol en vragend van Tiffany naar Jamie.


Jamie ontweek de blik van zijn zusje en keek nors naar Pyro.
"Ga," fluisterde hij tegen Tiffany. "Ik houd hem op terwijl jullie terug naar huis kunnen, maar wees dan snel!"


Pyro gromde en in zijn hand verscheen een vuurbal waarmee hij speelde door hem op en neer te gooien.
"Kanten ontstaan wanneer een geheel splijt "- de bal spleet in tweeën zodat hij nu twee kleinere ballen had in beide handen -"door manieren van aanpak. Zelfde doel, andere methoden om ermee te leven..."
Hij keek naar Tiffany.
"Verraad wordt niet op prijs gesteld door Magneto, zeker niet wanneer het zijn zoon betreft..."

ik glimlachte fijntjes naar Pyro
"je bent wel snel aangebrand he"
zei ik op een koele toon hoewel ik nog steeds bloosde
"ik heb beloofd uit je hoofd te blijven maar ik kan beloftes breken ik wil dat mijn vriendinen terug gaan"
zei ik en ging vlak voor hem staan
"mijn gevoel zegt me dat ze beter terug gaan maar ik blijf"
zei ik en keek even van mijn ooghoek naar Jammie
"ik heb iets dat me hier houd"
zei ik zachter met een blos

Onzeker keek ik naar Niki.
"Hoe moeten we het doen?" vroeg ik zachtjes. Toen hoorde ik plots dat Tif wilde blijven.
"Wat?" vroeg ik geschrokken. Ik kon niet begrijpen dat ze hier zou willen blijven. snel nam ik Niki's hand vast.
"Wij gaan toch terug hé?" vroeg ze erg zachtjes

Jamie keek geschrokken naar Tiffany.
"Doe het niet, het zal je alleen maar pijn en last bezorgen," waarschuwde hij. Het verraad over haar belofte deed hem verzwakken en Cervix doen groeien in kracht.
Met een kreun zakte hij door zijn knieën en begon hij hevig te zweten van zijn innerlijke strijd met Cervix.


Niki keek geschrokken naar haar broer, merkte niet wat An tegen haar zei en trok haar hand los om bezorgd naar haar broer te rennen en naast hem te knielen.
"Jaim? Wat is er? Zeg het me!" drong ze aan, maar hij kon enkel pijnkreten en kreunen uitbrengen.
Haar ogen werden wazig en ze keek van Tiffany naar John.
"Wat is er met hem aan de hand?" vroeg ze verdrietig.


Pyro keek woedend naar Tiffany. De vuurballen in zijn handen groeiden.
"Ik kan niemand zomaar laten gaan zonder er zelf voor op te draaien," gromde hij en hij was niet van plan alles op het spel te zetten, zeker nu alles de goede kant op ging eindelijk.
"Bovendien wil jij toch ook iemand om mee om te gaan?" grijnsde hij naar Tiffany en keek toen woedend naar An; hij snapte niet wat zijn vriend in haar zag, maar het was nu eenmaal zo.
"John!" smeekte Niki en zijn blik werd even wat zachter.
"Breng hem naar het kamp, er zijn genoeg mutanten die hem kunnen helpen," zei hij. Hij richtte zijn blik weer op Tiffany en An, de twee die naar zijn idee de meeste problemen zouden veroorzaken.

((Jammie... :') ))

ik draaide me in een ruk om bewust van wat mijn woorden voor invloed haden op hem john deed er nu even niet toe en ik trok lijkbleek weg
"nee Jamie!"
riep ik geschrokken
"het spijt me jamie"
zei ik beschaamd en viel op mijn knieen naast hem neer om te kijken wat ik kon doen
"het spijt me maar het is niet zoals je denkt"
zweerde ik en zuchte verward
"het spijt me"
herhaalde ik weer en tilde hem half overeind
"niet opgeven jamie alsjeblieft niet waar je zusje bij is"
fluisterde ik zachter

Met zijn handen greep hij naar zijn hoofd en verzette hij zich stevig, maar dat putte hem juist extra veel uit; Cervix was dan wel verzwakt, maar was in de loop der jaren veel machtiger dan Jamie zelf geworden...
Hij kon niets uitbrengen, laat staan iets horen behalve het gesuis in zijn oren en de stemmen van de innerlijke strijd.


Uit Niki's ogen stroomden tranen van angst en verdriet. Ze keek naar Tiffany, overtuigd dat zij meer wist.
"Wat is er met hem? Wat heb je gedaan? Wat mag hij niet opgeven, niet waar ik bij ben? Zeg het me!"


Pyro liet Tiffany en Niki maar even gaan; Cervix was ook zijn vriend. Hij richtte zich tot An.
"Zo, dus je gaat weg?"

ik raakte haar hand aan en gaf haar de herinering van mijn gesprek met jamie de echte jamie door
"ga alsjeblieft naar huis niki"
zei ik haar zacht
"alsjeblieft doe het voor jamie"

Niki keek angstig naar haar broer die nog altijd met zichzelf aan het worstelen was. Met een betraand gezicht keek ze naar Tiffany.
"Ik kan hem toch niet zomaar hier achterlaten op deze manier!" riep ze geschrokken uit en ze wilde naar haar broer hollen, maar er was iets dat haar tegen hield, een soort aanwezigheid in haarzelf. Jamie liet haar niet dichterbij komen, hij blokkeerde deels haar energie. Ze deed een stap terug en voelde de kracht verdwenen.
"Jamie!"