Opschudding

ik keek naar Pyro en zuchte
"Ik ga maar eens kijken waar mijn vader uithangt"
mompelde ik teleurgesteld toen Pyro niets zei
ik liep snel richting het pad dat mijn vader had genomen richting de geur van mijn vader, mijn oom en leen




hij hoorde de takken onder mijn voeten kraken terwijl ik aangelopen kwam
"Waarom zeg je het niet zelf tegen haar dat je haar terug wil?"
zei hij honnend en hij sloeg zijn arm over mijn schouder toen ik naast hem stond er geen rekening mee houend dat ik naar de grond keek

Oké. Ik ben helemaal in mijn uppie. De rest is weg of... bezig. What's a girl to do?
Ik haal mijn hoofd onder mijn kussen vandaan en kijk de kamer rond voor inspiratie.
Boek lezen? Geen zin in. Brief schrijven slash e-mails sturen? Kan later. Kussens meppen? Heb ik al genoeg gedaan. ...Oefenen met mijn kracht? ...Kan. Eens kijken waar ik nu weer belandt. Misschien wel op het dak van de school!
Ik spring enthousiast van mijn bed af en concentreer me op niks in het bijzonder, in de hoop dat ik op het dak van de school belandt.
Nou, als ik verdwijn en weer tevoorschijn kom belandt ik wel ergens bovenop. Alleen is het het dak van de school niet, maar een oudere man. Ik ken hem natuurlijk niet, maar hij staat bekend als Magneto.
''Oeps,'' mompel ik onnozel. ''Sorry!''

Nadenkend zat ik in de heli. Plots stond ik op en keek naar de jongens.
"Gaan jullie al maar verder ! Ga naar mijn kamer en houd je daar schuil, ik moet eerst iets anders doen!" Ik kreeg de deur van de heli open en sprong eruit. Ik gaf een gil van schrik toen ik naar beneden viel. Ik sloot mijn ogen zodat ik me kon concentreren en veranderde in een vogel. Zo snel ik kon vloog ik terug en ging op zoek naar Niki. Toen ik haar uiteindelijk gevonden had, ik was de kamer binnen gevlogen door het raam dat ik zelf nog opengezet had. Meteen ging ik op haar schouder zitten.

Pyro liep weg van Magneto om de anderen te zoeken. Na het gedoe met Angela had hij niemand meer gezien, niemand, behalve Magneto.
Net toen hij de plek verlaten had, verscheen Lisette maar daar kreeg hij niets van mee.
Hij begon het terrein te doorzoeken, maar zag niemand die hij zocht; enkel lagere volgelingen, te veel van hen, te weinig van vrienden. Niets, om helemaal duidelijk te zijn.


Niki wist eindelijk tot zinnen te komen nadat ze een aantal keren haar tranen weggeveegd had. De tranen stopten met opnieuw te komen en ze stond langzaam op, de foto onder het bed vergeten en An's ketting nog altijd in haar hand geklemd.
Ze stopte de ketting in haar schoudertas en keek nog even de kamer rond.
Ze schrok toen een vogel op haar schouder landde en probeerde hem weg te jagen en rende toen gauw vlug weg. Op haar wangen waren nog altijd de sporen van de tranen te zien en haar ogen waren rood.
Al hollend ging ze op zoek naar een badkamer of iets dergelijks. Tussendoor haalde ze diep adem en probeerde ze te ontspannen, wat haar grootste moeite kostte.
Ze probeerde het maar met de hand en een klein zakspiegeltje goed te doen, toen ze merkte dat ze er niet gauw een kon vinden en liep toen langzaam naar het bos toe terwijl ze haar schetsboek en potlood uit haar tas tevoorschijn haalde. An's ketting viel uit haar tas zonder dat ze het merkte en ze sloot hem weer toen ze het bos in ging, het glimmende voorwerp aan de rand van het bos achter latend zonder enig besef...

Ik vloekte in gedachten toen ik merkte dat ze toch nog ging lopen aangezien vogels niet kunnen praten. Ik veranderde in een wolf en ging haar achterna. Uiteindelijk had ik haar wat ingehaald en deed een grote sprong zodat ze op de grond terecht kwam. Ik blafte en veranderde kort daarna in mijn menselijke gedaante.
"Hehe!" zei ik lachend.
"Eindelijk heb ik je!"
Bassy kee onzeker naar Adriaan."
Wat nu?"

Ze zag Lis verdwijnen.
''Huh''
Ze zuchte.
Magneto schrok.
''Wie ben jij?''
Vroeg hij toen aan Lis.
Adriaan keek bezorgt
''An wat ga je doen?''

''Lisette!'' zeg ik onschuldig, om dan te beseffen dat ik die arme man nog plet. Ik spring van hem af.
''Nogmaals sorry!''
Ik help hem zowat overeind en stof hem een beetje af. ''Eh... waar ben ik?'' vraag ik dan. ''Ik eh... ben een beetje de weg kwijt?''
Ik grijns onschuldig, in de hoop dat hij geen vragen gaat stellen hoe ik hier kwam.

Hij keek Tiffy aan.
"Kom terug naar de school Tiffy.", zei hij, "Iedereen mist je!"
Ik keek Tiffy ook aan.
"Kom op Tif.", zei ik, "We hebben je nodig!"
Ik keek even boos naar Victor maar dan terug naar Tiffy.
"De school kan niet zonder jou!", zei ik, "Iedereen heeft het moeilijk met je vertrek."

"Hoe was de demonstratie Sorcha?"
grijnsde mijn vader voor ik kon antwoorden op Leen of mijn oom
Ik keek hem aan
"Magneto was tevreden"
mompelde ik en keek toen naar Logan en Leen
"Niki heeft ook vrienden nodig daar..."
zei ik tegen hun

Hij zuchtte.
"Niki zal wel terug naar de school komen.", zei hij, "Maak je geen zorgen om haar."
Hij voelde dat hij Tiffy niet terug naar de school zou krijgen.
Ik keek Tiffy aan.
"Iedereen heeft vrienden nodig!", zei ik, "En nu gaat 1 van mijn vrienden weg om bij mijn vijand te gaan staan!"
Mijn handen trilden.
"Oh laat maar!", zei ik en ik liep weg.

ik trok mijn vaders arm los en keek naar Logan heel even liet ik mijn masker vallen en stond de pijn op mijn gezicht te lezen voor ik weer controle had
ik walgde van mezelf ik had Angela belachelijk gemaakt ik had Leen pijn gedaan ik was een afschuwelijk mens nee geen mens een mutant
"Het spijt me"
fluisterde ik en draaide me om om terug te lopen naar het kamp

Hij keek Tiffy achterna.
"Wat je ook al allemaal gedaan hebt.", zei hij, "Iedereen op school zal altijd naar je vragen!"
Hij zuchtte en keek Victor aan.
"Dit zet ik je nog wel betaald!", zei hij.
Ik liep nog steeds zo snel ik kon weg.

Ik hoorde mijn oom zijn worden en behon te rennen ik huilde terwijl ik rende ik wist niet naar waar ik rende en het kon me niet schellen, ik rende door de bossen en liep toen tegen Jamie op
"Het spijt me ik keek niet uit"
mompelde ik verontschuldigend



hij grijnsde
"Niemand die je tegen houd om het nu te doen broertje"
honde hij
"je bent nog steeds de tweede plaats"
treiterde hij

Pyro besloot dat ze misschien het bos in gegaan waren, net als hij Cervix had zien doen.
"Wat vogelen die allemaal uit? Flirten met de meisjes?"
Hij duwde enkele beelden van zich weg en plots verscheen er een grijns op zijn gezicht. Hij begon te rennen naar het bos en vond er een ketting.
"Bewijs 1; de meiden zijn vast hier..." zei hij tevreden en hij ging het bos binnen.


Niki schrok toen ze omver geduwd werd en met haar gezicht in de modder belandde. Gauw draaide ze zich om en schrok. Ze stak met een geconsentreerd gezicht haar hand uit naar de wolf en probeerde iets te verzinnen waardoor deze van haar af zou gaan en ze veilig zou zijn.
Toen wist ze het. Direct begon ze een net in te beelden die de wolf van haar af zou tillen, de lucht in; zo'n val die je vaak in bossen ziet. Als je erin trapt, word je in een net gevangen en omhoog gehesen.
Precies op het moment dat het haar gelukt was, veranderde de wolf terug in An en keek ze verbaasd omhoog.
"An?!" riep ze verbaasd. Ze krabbelde overeind en klopte de modder van zich af. Daarna sloeg ze haar armen over elkaar en keek ze nors naar An in de lucht.
"Kom je erin wrijven dat je me hier in de steek gelaten hebt? Dat wij geen vrienden kunnen zijn? Net als iedereen van school uiteindelijk van plan is te doen? Zoals -" Ze wilde Angela's naam noemen, maar kon het niet...


Cervix keek eerst furieus naar degene die tegen hem opgelopen was. Zijn ogen en zonnebril flikkerden duister en dreigend. Toen hij zag dat het Tiffany was en ze huilde, veranderde zijn blik en werden zijn ogen en zonnebril weer stralend blauw. Vreemd genoeg bleef deze kleur aanhouden.
"Geeft niet. Is alles in orde?" vroeg hij. Zijn stem was zacht en bezorgd, niet kwaad. Hij zuchtte en keek plots wat gehaasd om zich heen.
"Jij hoort niet op deze plek, evenmin doet Niki dat. Het zal me niet verbazen als die derde, An, er al vandoor is. Jullie horen niet thuis hier! Voor mij is het al te laat, maar voor jullie niet! Zoek Niki en keer samen terug naar de plek waar jullie werkelijk thuis horen en nodig zijn; Xaviers School!" zei hij plots snel. Hij keek haar doordringend aan.
"Ga, voordat het ook voor jullie te laat is. Hoe langer je blijft, hoe moeilijker het word om weg te willen en te kunnen. Deze plek is na tijden mijn thuis geworden, maar leverde een dubbele persoonlijkheid op, een gave, maar een vloek. Ik heb bijna nooit meer de macht over mijzelf, maar Cervix wel. Vertel Niki dat ze op mijn ogen moet letten om mij te herkennen, dat is het enige verschil, soms ook mijn zonnebril als deze op is, maar enkel bij deze. Ga, voordat het voor jullie ook te laat is! Ik neem contact op met mijn zusje als het nodig is en ik mezelf ben, maar ik weet niet of het me lang lukt. Ik kan jullie dekken voor een tijd. Degenen die om jullie geven, zullen het besluit begrijpen, maar ga. Nu!"

Ik mopperde.
"Nee, gekkie!" zei ik en probeerde de situatie luchtig te houden. "Ik ben teruggekomen om jou, Angela en Tiffy hier weg te krijgen!" Ik zweeg even en kreeg tranen in mijn ogen. "Het spijt me , maar ik kon er even niet meer tegen ... Je ... je broer deed gemeen ..."
Bassy keek onzeker."
Wat moeten we nu doen?" vroeg hij onzeker.

ik keek Jamie geschrokken aan toen ik zijn woede volelde
maar ontspande wanneer hij kalmeerde
zijn persoonlijkheid zo anders zo verwarend
"ik kan niet weg mijn vader...maar ik zeg het niki"
mompelde ik en knufferlde Jamie even voor ik weg rende naar Niki en An hun geur
"AN NIKI"
riep ik toen ik hun naderde

Jamie wist Cervix nog even te overwinnen en volgde toen geschrokken Tiffany.
"Je begrijpt het niet! Je moet zo snel mogelijk hier weg, of wil je dat je eigen kinderen ook later hier opgroeien, gedwongen?!" riep hij en hij begon haar steeds een stukje in te halen.
"Dit kamp verandert je. Je vader hoort het te begrijpen als je hem duidelijk uitlegt dat je hier niet thuis hoort. Desnoods kan ik hem wel aan. Je kan hem dwingen het te accepteren mocht het nodig zijn en ik wil je helpen. Ik kan zijn gaven blokkeren mocht je het willen, of op een andere manier."
Hij bleef haar volgen en voelde toen zijn zusje dichtbij. Hij versnelde zijn pas en kwam aan bij An en Niki.
"Niki..."


Niki keek even opzij, dacht na en keek toen pas weer naar An.
"Angela is al weg, Morfix bracht haar weg..." zei ze toen. "Ze is vast al lang weer op school."
Toen hoorde ze wat An zei over haar broer.
"Spreek geen kwaad woord over Jamie! Hij is verandert in zes jaar, dat weet ik, maar kwaadgezind tegenover mijn vrienden is hij niet! Dat weet ik absoluut zeker!" zei ze boos.
Niki keek geschrokken om toen ze Jamie hoorde en glimlachte opgelucht.
"Wat is er?"


Pyro hoorde stemmen en volgde het geluid tot hij zich vlak bij de plek bevond waar Niki, An, Tiffany en Jamie waren. Hij zag duidelijk dat Jamie's zonnebril een andere kleur had dan normaal, iets dat hij nog nooit eerder meegemaakt had en nieuwsgierg vroeg hij zich af wat dat te betekenen had.
Hij maakte het zich zo comfortabel mogelijk terwijl hij zich verschool voor de aanwezigen. Zo kon hij alles meemaken zonder gezien te worden en ingrijpen indien nodig...
Hij vroeg zich af wat er gaande was...

ik liep verder terwijl Yamie me volgde en voelde zijn problemen om in controle te blijven
"Jamie sluit je ogen heel even en vertrouw me alsjeblieft"
mompelde ik
ik snoof de lucht op en keek rond
"Er is hier nog iemand"
mompelde ik maar bestede er niet meer

Ik kon er niet meer tegen en veranderde in een klein vogeltje, net groot genoeg om door het net te gaan. Meteen ging ik er dan ook door en vloog naar de hoogste tak om vandaaruit naar beneden te kijken. Kleine tranen rolden uit mijn ogen en het was toen dat mijn haat voor die tweestrijd bestond. Waarom moest alles zo moeilijk zijn? Vrienschappen werden kapot gemaakt doordat ze ons lieten kiezen, waarom konden we niet gewoon allemaal aan dezelfde kant staan. Toch was ik vastbesloten om mijn vrienden niet nog een keer in de steek te laten. Ik was erg blij dat Angela al veilig was. Nu de anderen nog. Eén enkele traan viel op Niki's arm.

Jamie keek naar Niki en eindelijk kon hij haar door zijn eigen ogen weer zien na al die tijd, maar voor hoe lang? Zij wist het nog niet, maar dat zou gauw komen, al waarschijnlijk niet uit zijn mond... Ze moesten hier weg voordat hij de controle weer verloor!
Hij keek om naar Tiffany en keek haar aan.
"Enkel als jij mij beloofd naar de plek te gaan waar je thuishoort volgens je hart, niet volgens je vader. Je moet me beloven je eigen weg te gaan en niet te luisteren naar wat anderen zeggen!" zei hij.


Niki had An zien veranderen en zuchtte verdrietig, waarna ze verbaasd omkeek naar Tiffany en Jamie. Konden die net ook al zo goed met elkaar opschieten? En wat was er met Jamie aan de hand?
Het meisje begreep het niet helemaal en ze hoopte zo uitleg te krijgen...
Plots voelde ze een druppel en keek ze verbaasd omhoog. Er waren geen wolken te zien aan de lucht, behalve een paar kleine lichte, maar zeker niet wolken voor regen!
Toen viel haar blik op An.
Waarom komt ze niet hier? Gaat ze me echt achterlaten? Jamie is mijn broer, Tiffany onze vriendin... Wat is er? Wat is de enige andere verklaring dan dat ze ons hier achter laat?

Ik keek hem aan en knikte
"Ik zal mijn hart volgen Jamie maar alsjeblieft je kan het haar zelf vertellen als je nu even je ogen sluit ik kan het niet stoppen maar ik kan het verlengen Jamie...ik weet zeker dat ik het kan verlengen"
zei ik tegen hem
ik focuste al op zijn hoofd de patronen zoekend en keek in zijn ogen dwars door de bril

Stilletjes bleef ik zitten terwijl allerlei gedachten door mij nhoofd maalden. Ik wist niet meer wat ik moest doen, compleet verward was ik en ik haatte het. DE enigste keer adt ik me ooit nog zo vreselijk had gevoeld, was na de dood van mijn ouders. Toen voelde ik me ook zo verloren. Mijn ogen gleden over iedereen die beneden stond en snel hupte ik enkele takken naar beneden zodat ik het beter zou kunnen volgen.
Het spijt me zo, Niki

Hij verloor zijn controle en viel aan.
"Dat is maar een woord!", zei hij.
Hij zette zijn klauwen in Victor zijn zij.
Ik dacht er opeens aan dat ik Logan niet alleen mocht laten voor als hij zijn controle over zichzelf verloor. Ik liep meteen terug.

Victor zijn lach bleef steken toen Logan's klauwen zijn beide longen doorboorde en zijn ogen werden groot
hij kuchte een hap bloed op en staarde verrast naar zijn broer dit had hij niet verwacht
hij staarde Logan aan zijn ogen niet meer zwart

Hij hield zijn klauwen in Victor zijn zij zitten.
Ik kwam eraan.
"Logan!", riep ik en ik probeerde hem van Victor weg te krijgen, "Laat het! Je bent hem aan het vermoorden!"
Ik mepte hem en wou hem dat hij naar achter ging.
"Wil je zo graag je broer vermoorden?", vroeg ik.
Logan besefte wat hij deed. Hij verwijderde meteen zijn klauwen uit Victor zijn zij en deed een aantal passen achteruit.
"Ik wil geen monster zijn.", zei hij.
Ik ging voor hem staan.
"Je hebt de juiste beslissing genomen.", zei ik.
Ik stond tussen hem en Victor.