Opschudding

hij ontspande volledig toen hij haar bovenlichaam streelde,
zijn ogen vielen toe en de ruwe, wilde trekken trokken weg.
Hij liet zen greep rond haar verzwakken en maakte een gromend keelgeluid.

Ze bleef hem strelen.
''Ik ben verliefd''
Zei ze toen zachtje.
''Blijf vanacht bij me?''
Vroeg ze zachtjes.
''Alsjeblieft''
Ze keek hem even aan.

zijn ogenleden trillen zachtjes terwijl haar warme hand zijn spieren volgde
"vannacht ... blijf... ik"
mompelde hij
ik vertel haar dat ik een moordenaar ben en ze bekent haar liefde. ik verdien dit niet
hij zag de vlammen weer voor zich en gromde zachtjes

Ze glimlachte.
''Dankje''
Zei ze toen zachtjes.
''Ik wil je niet kwijt''
Ze was heel erg verlieft geworden en was Jamie vergeten
''Dankje''
Ze kuste hem liefdevol en streelde hem weer.

hij liet zich op haar bed in mekaar zakken zijn schild van haat en woede totaal weg bij Angela in de buurt
"Dankje"
fluisterde hij zo zacht dat hij het zelf amper hoorde
zen vingers streelde langs haar jukbeenderen

Ze genoot.
''Ik hou van je''
Ze ging bij hem liggen.
''ik wil je echt niet meer kwijt''
Ze kuste hem weer.
''Hmmmmm''
Ze bleef hem strelen.

Morfix liet zich dankbaar tegen haar aan zakken
hij besefte nu pas hoezeer hij dit nodig had gehad
toen hij zen ogen toe liet vallen en haar beschermend vast nam kwam hij tot rust

Ze bleef zo liggen.
''Ik hou van je''
Zei ze weer.
''Moet je echt weer terug?''
Vroeg ze toen zachtjes.
''Ik wil je echt niet kwijt''
Ze streelde hem zachtjes.

hij zuchte zachtjes
"Ang ik moet echt"
kreunde hij hij wist dat de woede zeker terugkwam
"ik kom elke avond langs"
zweerde hij en hij wist dat elke dag weg van haar hem onrustig zou maken

Ze zuchte een beetje verdrietig.
''Ok''
Zei ze toen zachtjes.
''Ik hou elke avond mijn raam open''
Ze kuste hem.
''Hmmmm''
Mompelde ze.

hij hield haar vast
"Voor je eigen veiligheid en mijn gezond verstand"
mompelde hij en kuste haar blij
"laten we slapen"
mompelde hij

Ze schudde haar hoofd.
''Ik wil niet slapen''
Zei ze toen.
''Dat doe ik wel als jij er niet bent''
Ze kuste hem.
''Niet nu''
Ze begon hem weer te strelen.

hij keek haar aan
"Je kent me nu al zo goed"
fluisterde hij en kuste haar weer
ze probeerde hem op te winden en het lukte haar verdraaid goed wist ze dan niet dat het gevaarlijk was voor haar veiligheid, hij gromde zachtjes en waarschuwend maar trok niet weg, de vlammen weer in zijn gedachten maar ze deden er niet toe

Ze bleef hem kussen.
''hmmmmmm'''
Ze bleef hem ook strelen.
''Je bent mooi'''
Fluisterde ze zachtjes in zijn oor.
''Ik wil je niet meer kwijt''
Ze begon hem in zijn nek te kussen.

Haar kussen en aanraking was als een mes dat alle banden die hem remde wegsneden.hij wist dat hij dit moest stoppen, hij voelde zijn ogen branden het gevaar was gewoon te groot en hij wou haar geen pijn doen. hij is levensgevaarlijk dat weet hij en zijn veiligheid van gesloten en gemeen die de andere beschermde was weg. het was moeilijk maar hij duwde haar zachtjes weg.
"Je speelt met vuur ang..."
mompelde hij bedeesd

Er vliegen allerlei spullen door mijn kamer, waar ik naar terug ben gegaan. Nu heb ik een eigenkamer, maar ben er absoluut niet blij mee. Ik smijt met een aantal van mijn spullen uit woede, om dan maar gewoon mijn kussen van mijn bed te graaien en er tegenaan te stompen, voor ik het ding per ongeluk laat vallen, diep ademhaal en kalmeer.
Als de rest maar oké is... Goed, ik ben een vreselijk groentje met mijn kracht en ik ben een KLUNS van hier tot ginder, maar moesten ze me achterlaten? Ik kon toch wel meegaan als... uitkijk ofzo?
Ik snuif en loop mijn kamer uit, om naar Angela's kamer te sjokken om te kijken of ze al terug zijn.
Ik open de deur, kijk naar binnen en verstijf prompt, om dan mijn handen voor mijn ogen te slaan.
IEK!
''Sorry!'' piep ik en maak rechtsomkeert, slaag erin tegen de muur aan te knallen en moet op de tast naar buiten strompelen en als de wiedeweerga weer naar mijn eigen kamer te hollen.
Bofbips! kan ik niet laten te denken voor Angela, maar mep mezelf voor de gedachte dat ik Angela's jongen knap vond, al heb ik 'm nog geen seconde gezien. Ik plof op mijn bed neer en leg mijn kussen over mijn hoofd heen.

Hij zag Victor en keek hem woedend aan.
"Ten eerste ik ben niet sloom en ten tweede ben jij de slechtste vader die ik ken!", zei hij, "Wie laat zijn dochter bij iemand zoals Magneto?"
Hij liet zijn klauwen stillaan tevoorschijnkomen. Ik keek van Victor naar Logan.
"Blijf kalm!", zei ik, "Zo help je niemand!"
Ik keek Victor aan.
"Waarom haalde je Tiffy weg?", vroeg ik, "Ze was dolgelukkig op de school!"
Ik probeerde zelf mijn woede onder controle te houden.

hij fronste toen ze mijn gewone naam zei
ook hij liet zijn klauwen groeien maar leunde quasie nonchalant op zijn motor terwijl ze hem de les lazen
"ik deed wat ik deed..."
zei hij rustig
hij hoorde de heli over vliegen en grijnsde
"en zij deed wat ze moest doen"
voegde hij er aan toe



hij sprong op toen Lis binnen kwam
Godzijdank net wat ik nodig had
hij kneep zen ogen toe toen hij haar tegen de muur hoorde knallen
"Ouch dat deed vast pijn..."
mompelde hij en keek even naar ang

Hij kon zich niet langer beheersen en viel Victor aan.
Ik liet mijn klauwen groeien en sprong naar voren om Logan en Victor uit elkaar te halen.
"Zijn jullie gek geworden?", vroeg ik.

Victor had geen milimeter bewogen en keek Logan met een ongewone scherpten aan
"En dan beschuldig jij mij van wild zijn?"
spotte hij met Logan
hij leunde langs leen naar voor richting zijn klauwen
"Doe het dan"
daagde hij uit
"Snij mijn hart eruit... en leg dan mijn dochter uit dat je mij vermoorde in een moment van woede"
zei hij scherp zijn ogen glomen zwart zoals altijd als hij kwaad was

Ze schrok van Lis.
''Hoi Lis''
Ze keek naar Morfix.
hij is zo afstandelijk
Dacht ze.
Vind hij me wel echt leuk
Ze was erg onzeker

Hij kalmeerde een beetje.
"Ik ben niet zoals jij!", zei hij, "Of ben je misschien vergeten dat ik al die tijd voor Tiffy heb gezorgd toen jij weg was?"
Ik keek Logan aan.
"Moet dit echt?", vroeg ik.
Daarna draaide ik me naar Victor.
"Als je echt wil dat je dochter gelukkig is, hou je haar nu tegen en stuurt ze terug naar de school!", zei ik.
Ik hield mijn klauwen nog steeds klaar voor als Logan of Victor elkaar weer zouden aanvallen.

Victor lachte zachtjes
"Daar rekende ik op dat je voor haar zorgen zou denk je dat ik haar anders de opdracht had gegeven je te zoeken, jij zou nooit een kind pijn doen hoe hard je haar ouders ook mag haten"
zei hij spottend een triomfantelijke blik in zijn ogen en hij keek naar Leen
"Gedraag je alsjeblieft niet als een scheidsrechter...je werkt op mijn zenuwen"
zei hij op een toon die hij waarschijnlijk als aardig beschouwde

Hij keek Victor nog steeds aan.
"Op dat gebied ben ik ook anders dan jij!", zei hij, "En dat is maar goed ook!"
Ik keek Victor ook nog steeds aan en voelde de woede in mij opkomen.
"Wees blij dat ik op je zenuwen werk!", zei ik, "Anders had ik je al aangevallen! En ik doe niet als een scheidsrechter! Ik ben een goede vriendin van Tiffy en wil haar helpen!"
Ik probeerde me nog steeds kalm te houden.

Een grijns van hoopvolle verwachtingen was op zijn gezicht geplakt terwijl hij wachtte tot Tiffany tot actie zou overgaan.
Achteraf had hij wel betere dingen kunnen bedenken, maar het was beter dan niets. Bovendien vond hij het al bijna een wonder dat Tiffany een van haar eigen vriendinnen dit aandeed!
Hij zag plots Cervix vertrekken en had de kleuren van zijn zonnebril opgemerkt. Achterdochtig keek hij hem even aan en keek toen nors voor zich uit.
"Moeten we Morfix niet terughalen? Angela kan nogal gevaarlijk zijn, niet qua kracht maar qua persoonlijkheid," zei hij toen kalm.
En waar is iedereen? Adriaan? Bas? Sabertooth?!


Niki keek vrolijk naar Morfix.
"Gaaf!" zei ze opgewonden. In de tijd dat ze van haar gave wist, was ze om iets 'magisch' niet zo opgewonden meer geweest sinds ze hoorde dat ze niet de enige was en naar Xaviers School voor Mutanten mocht. Nu had ze iemand die ongeveer dezelfde kracht had, alleen kon hij enkel dieren doen en zij... nou, alles zowat.
"Bij mij is het ook mijn fantasie. Vroeger tekende ik het, maar sinds kort lukt het ook redelijk goed zonder," vertelde ze, maar ze merkte dat hij haar niet hoorde; zijn aandacht lag ergens anders. Toen merkte ze dat Morfix niet zo blij was met wat hij gezegd had.
"Is er iets?" vroeg ze bezorgd. Voordat ze iets anders kon zeggen of vragen om hem misschien te helpen, gebeurde er iets anders. Morfix was plots alleen maar met Angela bezig en Niki voelde zich alsmaar schuldiger, maar dit was dus een van de dingen die ze had geprobeerd te voorkomen. Ze had al door dat Angela geen oog voor haar had, hoe dicht ze ook bij elkaar stonden en verdrietig draaide Niki zich om en rende ze weg, zo hard als ze kon.
Ze ging op zoek naar de plek waar haar kamer zou zijn. Haar blik viel op een open deur en in de kamer stonden twee bedden, waaronder een met haar spullen. Het andere bed was nogal rommelig en leeg, alsof er gehaasd allerlei spullen vanaf gehaald waren.
Niki nam de kamer in zich op en haar blik viel op een glimmend voorwerp naast het lege bed. Ze zakte door haar knieën en pakte het op. Direct herkende ze het voorwerp; Ans ketting!
Verbaasd liet ze zich tegen het lege bed vallen en begonnen de tranen over haar wangen te stromen.
Waarom? Waarom gaat ze nu ineens weg? Angela negeert me, An heeft me achter gelaten... Kan iemand meer vriendschappen op één dag breken?!
Het meisje veegde de tranen weg, maar ze werden meteen weer vervangen door nieuwe tranen.
M-misschien dat ik dan beter inderdaad echt hier kan blijven. Hier schijnen ze allemaal wel om me te geven. Op school heb ik nu al te veel vriendschappen verloren en verpest, hier kan ik nieuwe opbouwen. Enkel een paar heb ik er nog op school, zoals Bobby en Lis...
Ze zuchtte en begon verder te huilen van verdriet. Ze graaide in haar tas en haalde er een ingelijste foto uit, een foto van een groep meiden en een jongen; de meiden en Bobby.
Niki veegde een traan weg en bewoog haar vingers over de foto, waarna een druppel erop viel en ze hem weglegde onder het bed en haar gezicht in haar handen van verdriet begroef.


Cervix keek nors naar Angela.
"Dan zo zij het," zei hij toen simpelweg en stak zijn handen in zijn zakken. Even keek hij naar de zon.
"Ik ben benieuwd hoe lang je het vol gaat houden," zei hij mysterieus. Zijn ogen flikkerden duister achter zijn zonnebril en even kleurde deze mee van bruin naar zwart.
Op het moment dat Angela aangevallen werd, veranderde zijn ogen weer, maar kort. Even waren toch duidelijk de bezorgde, blauwe ogen van Jamie te zien en kleurde de zonnebril weer mee voordat ze weer donkerbruin werden.
Met zijn handen nog altijd in zijn zakken, liep hij naar het bos voor een ontspannen wandeling voordat alles met Angela over was.

De professor hoorde Jean niet doordat hij in de ruimte van Cerebro was in de hoop zo de studenten in Magneto's kamp te lokaliseren. Zo deed hij ook niet open toen Jean bij zijn kantoor aan klopte.