De afname van de kinderen

Ik zag An.
''He wat''
Ik keek boos naar Edd.
''Wat heb je met haar gedaan''
Zei ik toen boos.
''Wat is er gebeurt?''
Vroeg ik toen.

"Elisa niet boos zijn ... niet op hem ..." Ik liep naar haar toe en omhelsde haar.
"Hij heeft er niets mee te maken !" zei ik en hield Elisa nog altijd heel erg goed vast. "Ik heb hem zelf gevraagd of hij me even dood wil maken zodat jij terug naar je lichaam kan !" zei ik.
"Ben je in orde?" Bezorgd keek ik haar aan.
"BEn je in orde?" Ik hield haar goed vast.
"Ik wilde je echt niet kwijt raken!"

Ik keek An verbaast An.
''Je hebt wat?''
Vroeg ik toen verbaast.
''Ik laat je hier niet achter met hem.''
Zei ik toen.
''Geen denken aan''
Ik keek An streng aan.

''Wat een apart bedankje,'' gromde hij nors. Hij knikte naar An en besluit aan de kant te gaan staan en de twee nichtjes te laten bijpraten, al is het maar een moment.
Nou maar hopen dat ik niet NOG een mep krijg op de terugweg. Ik heb meppen zat gehad voor mijn hele 'leven'! Als ze me mept, kan die deal ophoepelen en laat ik hen beiden achter! Ik ben geen persoon voor meppen...

Ik zuchtte.
"Elisa, alsjeblieft, ik doe dit voor jou, ga alsjeblieft terug naar je lichaam en binnen een paar dagen leef ik heus ook wel weer ... en als ik niet meer tot leven kom ... tja ... dan is het maar zo", zei ik zachtjes.
"Maar alsjeblieft, laat hem je meenemen naar je lichaam, ik smeek het je, alsjeblieft, laat hem je terug meenemen!" Ik keek haar met tranen in mijn ogen aan en hoopte dat ze naar me zou luisteren.

Ik schudde mijn hoofd.
''Nee ik laat je niet achter''
Zei ik toen
''Ik meen het''
Zei ik toen tegen An.
''Ik blijf''
Zei ik koppig.

"Ga je dan mee helpen?" vreog ik onzeker.
"Je moet wel beleefd zijn want ik wil niet dat hij één van ons dood laat zijn voor altijd!" zei ik tegen haar.
"Goed?" Ik was een beetje ionzeker.
"Ik vind hem ook maar een brompot, maar hij kan er wel voor zorgen dat we overleven of niet ..." Ik zweeg even.
"Doe je dan mee?"

Ik zuchte en gaf maar toe.
''Ja ik help dan mee''
Zei ik toen.
''Ik zal proberen beleeft te zijn''
Zei ik toen.
''Maar hij moet niet weer gaan dreigen''
Zei ik nors.

Ik glimlachte.
"Dankje, Elisa, echt waar bedankt!" Ik knuffelde haar nog een keer en sloot even mijn ogen.
"Ik wil jou niet ook verliezen !" zei ik toen tegen haar, opende mijn ogen en keek haar even aan. Daarna draaide ik me om naar de Engel Des Doods en glimlachte vriendelijk.
"We zijn klaar ..."

Hij had wel een beetje meegeluisterd, snoof zo af en toe verontwaardigd of iets in die richting, maar keek toen op.
''Allebei? Wat heeft is het nut van die deal dan...'' mompelde hij, maar haalde zijn schouders op.
Ze hebben elkaar en hoeven mij dus niet te meppen. Je hoort mij niet klagen.
Hij knipte met zijn vingers, om naar de eerste dode te gaan met de twee meisjes.
''Jullie weten hoe dit gaat?''

Ik schudde lichtjes mijn hoofd.
"Niet echt nee", zei ik toen onzeker en keek naar de dode. Het gaf me een akelig gevoel.
"Zou u het even kunnen uitleggen?" Ik hoopte dat er niemand van onze vrienden of familie op de lijst stond.
Noah en Elisa werden het ziekenhuis binnengebracht en de dokters belden Prue op om te vertellen dat haar dochter in een coma lag.

''Ja, natuurlijk. Oké, straks staat de geest van die man daar op, jullie moeten hem geruststellen en overhalen naar het licht te gaan. Heel simpel. Ho! Daar heb je jullie kans!''
De geest van de man staat op en 'Edd' stapt wat achteruit.
Ze doen het hopelijk goed. Alhoewel, als die meiden een beetje op Piper lijken zou het goed moeten gaan... Of niet. Nou, we zullen zien.

Ik knikte.
''Ok''
Ik keek naar de geest.
''Hoi ik ben Elisa''
Zei ik toen tegen hem.
''Wie ben jij?''
Vroeg ik toen aan hem.

De Engel des Doods keek toe.
De man keek angstig naar Elisa.
''D-Dennis Rave,'' zei hij onzeker en angstig, totaal niet op zijn gemak, om ook nog over zijn eigen voeten te struikelen en zijn eigen lichaam te zien. Hij gilde als een meisje. ''Nee!''
Die krijgen het nog moeilijk.

Ik keek de man aan.
''Ik zal je niets doen''
Zei ik toen.
''Er zal je niets gebeuren''
Ik legde mijn hand op de man zijn schouder.
''We willen je helpen''
Zei ik rustig.

Ik liep ook dichterbij en slikte.
"Inderdaad, we willen je helpen", zei ik tegen hem.
"Mijn naam is An en ik ben ook hier om je te helpen ... Je hoeft nergens bang voro te zijn ..." Ik zag plots een licht verschijnen en draaide m er even naar om. Toen keek ik onzeker naar de man.
"Kom maar mee", zei ik tegen hem.
"U hoeft nergens bang voor te zijn !"

'Edd' kijkt nog steeds toe.
De man kijkt een beetje angstig om zich heen, maar loopt met de twee meisjes mee. ''H-hoe is het daar? Weten jullie dat? Ik ben zo bang...'' mompelt hij.
Zover gaat het goed... nou nog naar het licht. Kom op... Ze kunnen het vast wel. En ik krijg geen mep... Yes...

Ik keek de man aan.
''Het is daar erg goed''
zei ik toen.
''Er zijn daar mensen die op u wachten''
Ik glimlachte geruststellend naar hem.
''Kom maar mee''
Ik bleef hem geruststellen.

Ik knikte.
"Ja, het is daar goed ... We zijn er zelf nog niet geweest, maar we weten dat het erg goed is", zei ik zachtjes. "eh ... ik bedoel dat ik er no niet geweest ben", voegde ik er snel aan toe.
"We kennen ook mensen die dar geweest zijn", zei ik met een gimlach en dacht aan Elisa's ouders.
"Kom ..."

Hij kijkt nog toe.
''Denk je?'' vraagt de man en het is duidelijk te merken dat hij niet meer stottert en gewillig met de twee meisjes meeloopt. ''Denken jullie dat... dat mijn kleine meid daar is?''
Out-of-character voor Edd glimlacht hij.
Het gaat goed, zelfs beter dan ik had gedacht!

Ik knikte.
''Ik weet het zeker.''
zei ik toen.
''Ze staat op je te wachten.''
Ik liep met hem mee.
''Het zal je bevalen''
Zei ik toen.

De man loopt verder en uiteindelijk het licht in.
'Edd' klapt.
''Goed gedaan, meiden! Ik ben onder de indruk!''
Ze zijn nog hartstikke jong en kijk wat ze voor elkaar hebben gekregen! Erg goed. Ik ben trots op ze! Ik ben benieuwd of dit de komende dagen zo door gaat!

Ik draai me om naar Edd.
"Dankje", zei ik zachtjes, maar vond deez job niet echt zo geweldig.
"Hoeland doe jij dit eigenlijk al?" vroeg ik onzeker.
"En hoe vinden we de volgende?" Ik zuchtte dieop.
"HOelang moeten we je helpen?" bleef ik doorvragen en sloot voor een moment mijn ogen. Er was nog een ander probleem: hoe zou ik aan de buitenwereld kunnen verklaren dat ik plots weerlevend werd?
Paige werd opgebeld met het bericht dat haar dochter was overleden
Andy kwam het ziekenhuis binnen en ging naar Elisa's slaapkamer. Hij nam haar hand vast en gaf er eenkneepje in.
"JE moet uit deze coma komen!" Hij vroeg zich af waar Prue bleek.

Ik zuchte.
''wat een baan heb je zeg''
Zei ik tegen Edd.
Paige kon het niet geloven.
''Dit kan niet waar zijn.''
Ze was heel erg bleek.
''Henry''

''Oh, een aantal eeuwen,'' zei hij nonchalant. ''En een paar dagen. Twee, hoogstens drie... Aangezien jullie met z'n twee zijn vind ik twee dagen heel redelijk. Kunnen jullie het daaron vinden?''
Hij wacht niet op een antwoord, kijkt op zijn Lijst en knipt weer met zijn vingers, om bij de volgende te belanden met de andere twee.
''Oké. Hier laat ik jullie alleen, hier hebben jullie een eigen Lijst...''
Hij geeft een Lijst aan hen beiden.
''Knip gewoon met je vingers om naar degene te gaan die bovenaan de lijst staat.''
Hij knipt zijn vingers en is weg.