Verleden VS Heden VS Toekomst

Ik bleef aan het hyperventileren.
''Ik kan er niet.........tegen opgesloten te....zitten''
Zei ik toen moeizaam. ''Ik wil hier weg''
De jongere ik was ook aan het huilen.
''papaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa'' Bleef ze hard roepen en was heel erg bang.
De oudere Elisa haar ogen waren pikzwart.
''Ik duw mijn zoon niet weg.'' Zei ze toen woest.
''Jij hebt hem van me afgepakt.'' Ze liet een hele grote vuurbal verschijnen.
Nee hij is er nog niet aan, maar zometeen wel. Zei ze via gedachte tegen An.
De paige van deze tijd deed de auto deur open.
''Laten we maar snel gaan'' Allebei de paige's stapte in de auto.

Ik zag hoe Tony verdween met de kleintjes en keek om me heen.
Tony, als er iets misgaat, zeg het me! Ik houd zo contact. Mocht het misgaan, wil je dan de anderen op zolder in de Manor waarschuwen?
Ik hield het Book of Magic uit naar de anderen, zodat zij zichzelf ook konden veranderen. Dan konden we beginnen...

Kleine Sharon ziet al haar spullen - alsof ze gewoon in haar eigen tijd gebleven was - en trok de andere meisjes mee naar de hoek van de kamer. Ze drukte op een steen en een poppenhuis verscheen.
Ze pakte een pop van onder het huisje en glimlachte; haar favoriete pop. Toen keek ze onzeker om naar Tony.
"Waar Matthijs en Thomas zijn?" vroeg ze. Op dit moment herinnerde ze zich Cody niet zo goed.

Kleine Aaron ging op het bed zitten en begon wat te spelen met een vuurballetje.

Ik zit ergens bij An en Aaron, in de Onderwereld. Auw, ik weet niet wat ze van plan zijn, maar niets goeds! An daagt me uit lijkt het wel en ik hoor ze allerlei plannen maken. Ze willen Sharon en de rest slecht krijgen... En ik ben de reden voor de ruil! En ze bereiden een val voor, dus we moeten zo snel mogelijk de anderen op de hoogte brengen! reageerde Maria.
Toen ze hoorde dat ze gedood zou worden, was de angst niet eens in haar ogen te zien; ze wist dat de anderen hun juist goed zouden proberen te maken of uit te schakelen, maar niet doden...

Toekomst Aaron hoorde hoe An en Elisabeth samen communiceerden, maar sprak niet mee. Hij dacht na over een plan van aanpak. Toen verscheen een grijns op zijn gezicht.
"Zankou," zei hij simpelweg. "Die krijgt haar altijd wel slecht. En als we hem redden uit de klauwen van Lisette, zal hij ons zeker wel helpen. Desnoods onder dwang. En Maria, die kunnen we wel in de Kerker in mijn huis in deze tijd stoppen. Ik denk niet dat iemand haar daar zal zoeken, maar mocht het wel zo zijn, activeer ik de extra beveiliging wel..."

Ik knikte.
"Iki begrijp hoe je je voelt, Elisa, echt waar, geloof me , ik heb er zelf ook problemen mee!" Ik keek haar aan en had mijn handen op haar schouders liggen. "Je moet rustig ademhalen en dan kotm het allemaal goed !"

Mijn kleine ik veegde haar tranen weg en keek onzeker naar het poppenhuis, maar durfde niet mee te spelen.
Tony keek Sharon aan.
"Die zijn even bezig, maar ze zullen straks wel komen !" zei hij zelfzeker en knikte glimlachend. Hij keek even naar kleine Aaron. Daarna antwoordde hij pas in gedachten aan SHaron.
Zal ik doen !
Yvan, Elisas pleegvader van het gezin waar ze in gewoond had voordat ze haar echte familie gevonden had, hoorde kleine Elisa aangezien zij hem toen nog altijd aanzag als haar vader en hij schemerde naar haar toe.
"Elisabeth?" vroeg hij verbaasd en zag daar de kleine versie van zijn pleegdochter. Meteen begonnen zijn ogen te stralen en plannen over het veranderen van zijn leven nu borrelden al op in zijn geest.

Mijn grote, slechte ik keek naar Aaron en haar ogen lichten een beetje op van verbazing omdat ze dat niet verwacht had.
"Ja,g oed idee !" zei ze teon en greep Maria bij haar arm. Ze zag aan haar zusje dat ze met iemand in gedachten aan het communiceren was en aan haar arm schudde ze haar door elkaar.
"Mret wie ben je aan het praten?" Ze werd erg boos en hief haar andere hand op en gaf Maria een harde klap in haar gezicht. Haar greep op haar zusjes arm verstevigde en ze keek Aaron weer aan.
"Laten we haar eerst maar naar die kerker brengen en beveilig die maar zeker en vast !" Ze liep tot bij Aaron en trok Maria met zich mee.
Mooi zo ! zei ik in gedachten tegen elisabeth. "Elisabeth is nog met Thomas bezig, maar het zal niet alng meer duren ..." Ik keek Aaron aan. "Voor het geval je ons gesprek niet gevolgd hebt ..." Ik keek hem aan en zei toen.
"VOor we verdere plannen maken, moeten we haar hier eerst uit onze buurt krijgen !" Woedend keek ik weer naar Maria.
"Met wie was je aan het communiceren?"

Thomas keek naar de vuurbal en probeerde geen angst te tonen.
Dat doe je wel ! Je duwt hem van je weg door hem niet te accepteren hoe hij is en van hem te verlangen slevcht te zijn ! Hij is vast uit zichzelf naar mij gekomen ! Hij probeerde Elisa boos te maken zodat ze eerder uit gevoelens dan uit rede zou handelen zodat hij op één of andere manier hier weg zou kunnen komen. IN gedachten zei hij toen tegen Maria terwijl hij gespannen naar Elisabeth bleef kijken en elke beweging viseerde en al zijn spieren spande om toch op tijd weg te kunnen springen voor de vuurbal of om desnoods de vuurbal terug te sturen zodat hij zeker niet geraakt werd.
Ik vrees dat ik hier niet weggeraak en deze ruimte is afgeschermd ... Ik kan hier zelfs niet weggeraken ... Mijn telepathie reikt nooit tot in de manor, jou bereiken kost me zelfs moeite ... Kan je misschien Elisabeth en An uit deze tijd , mijn tijd dus, bereiken en het hen ook in gedachten vertellen? Misschien geraken zij hier eerder weg en kunnen ze de rest waarschuwen ! Ik mag blij zijn als ik hier weggeraak want Elisabeth is niet van plan me hier levend weg te laten gaan ... Een straaltje zweet kroop van zijn voorhoofd naar beneden omdat hij goed genoeg besefte dat elk ogenblik zijn laatste kon zijn en hij wilde absoluut niet dood. Er was een tijd waar hij dat wel wilde, maar niet nu. Hij mocht zijn zonen niet achterlaten ! Ze hadden hem nodig. Blijkbaar zag Elisa dat anders en An blijkbaar ook want anders was ze hier al geweest om haar nichtje tegen te houden. Een vastberaden uitdrukking verscheen in zijn ogen. Opgeven zonder zichzelf te verdedigen zou hij niet doen. Zelfs als hij Elisabeth daarvoor zou moeten pijn doen ...

Chris keek naar de anderen.

Piper legde Paige in de auto en ging toen achter het stuur zitten. Meteen reed ze in een sneltempo, maar nog niet TE snel, naar het ziekenhuis. Ze parkeerde de wagen slordig naast de kant van de weg, sprong uit, gooide haar portier met een klap dichter, deed dat van Paige open, tilde haar eruit, gooide dat portier weer dicht en zonder moeite te nemen met het op slot doen van de auto rende ze het ziekenhuis binnen.
"Help ! Help ! Iemand help !"

Ik bleef hyperventileren.
''Dat lukt niet''
Zei ik toen wat onzeker.
De oudere Elisa keek THomas aan.
''Je gaat er zo erg aan.'' Ik was echt woest de vuurbal werd heel groot en was dus moeilijk te ontwijken.
''Zeg maar dag'' Ik gooide de vuurbal naar hem.
De jongere ik zag Yvan en rende naar hem toe.
''Papa'' ze pakte zijn been vast en liet niet meer los.
''Ik wil hier weg''
De jongere Paige werd gelijk over genomen en geholpen.

Piper keek haar zusje na. Ze voelde zich duizelig worden en plots stonden er niet twee Paiges, maar vier.
"Dit kan niet goed zijn !" zei ze en nog geen seconde nadat ze dat gezegd had, viel ze bewusteloos neer.
Yvan keek naar Elisa en grijnsde. Hij nam haar ahnd vast en knikte.
"We gaan hie weg !" Hij zag dat Tony zich omdraaide en geschrokken naar hen toe rende, maar hij verdween alweer met Elisa.
Mijn kleine ik keek geschrokken Elisa na en begon terug te huilen.
Tony vloekte luid en zei toen in gedachten tegenSharon.
Er is een demon gekomen die met Elisa weggeschemerd is ! Zij noemde hem papa ...

Ik raakte helemaal in paniek.
"Elisa, rustig, in ... en uit .... in en ... uit ..."

Thomas keek in paniek naar de vuurbal en liet hem met grootste moeite terugvliegen naar Elisa.

De jongere ik keek Yvan aan.
''Papa mag die An komen spelen?''
Vroeg ik toen aan hem.
''Halen we haar daar weg''
Ik knuffelde hem.
Ik werd na een tijdje rustiger.
''Dankje''
De oudere ik werd hard door de vuurbal geraakt en zakte bewusteloos in elkaar.
Paige schrok heel erg.
''Paige word wakker''

Mijn kleine ik was echt heeel erg hard aan het huilen.
Yvan dacht na.
"Ik weet het niet, elisabeth",zei hij toen. Hij knuffelde Elisa en wilde eigenlijk gewoon dat ze gelukkig was.
Thomas schrok.
"Verdomme !" gilde hij en rende naar haar toe en probeerde haar bij te brengen. "Dit wilde ik dus voorkomen !"
Pper kwam niet bij.

Kleine Sharon keek onzeker naar Tony. Ze vond het vreemd dat haar broer er niet was en ook Thomas niet. Er klopte iets niet, want Thomas was er net nog. Zat hij in de problemen?
Toen verscheen er iemand in haar kamer, een onbekende en geschrokken stond ze op. Ze deed wat angstig een stap opzij naar de rest en balde haar handen tot vuisten, klaar om zichzelf en de rest te beschermen.
Haar blik en houding verslapte toen Elisabeth naar de demon toe liep en hem 'papa' noemde.
"Jouw vader is ook een Demon?" vroeg ze verbaasd, maar vrolijk. Toen verdwenen de twee en jammerde kleine Sharon zachtjes; weer een vriendin minder. In haar hele leven was ze alleen bevriend geweest met Matthijs en Thomas (en diens broers als die er waren, wat niet al te vaak was). Met meisjes? Nee, dat was enkel met haar oudere oppas, Cameryn...
Ze keek wat droevig naar de andere twee meisjes.
"Ze is nu wel weer bij haar papa... Mijn papa is - " ze stopte met praten en keek naar Tony. "Waar zijn mijn papa en mama?" Ze was niet gewend dat niet tenminste een van haar ouders thuis was en anders was haar broer er wel.
Kleine Aaron stopte met het spelen met de vuurbal, liet hem verdwijnen en keek toen met een schuin hoofd naar Yvan. Hij haalde zijn schouders op toen het maar een simpele - normale - demon bleek te zijn en ging verder spelen.
"Iemand meedoen?" vroeg hij hoopvol.

Maria greep met haar hand naar haar knalrode wang, maar vertikte het om maar iets te zeggen. Woedend keek ze naar haar zus.
"Alsof je dat niet weet, zus..." zei ze spottend, kwaad voor zich uit kijkend.
Gauw gebruikte ze de tijd die ze nog had om haar zus uit deze tijd op de hoogte te brengen van alles en van wat Thomas haar had verteld...
Toekomst Aaron besteedde er geen aandacht aan en hield zijn hand open zodat An die beet kon pakken wanneer ze klaar was om samen Maria op te bergen in de kerker bij hem thuis - in deze tijd dan.

Ik had inmiddels toegekeken hoe van iedere kleintje nu hier een stond, maar niet de echte.
"Goed, en nu?"
Ik schrok toen ik het nieuws van Tony hoorde en vloekte luid. Ik vertelde de anderen wat ik zojuist gehoord had.
"Nog meer druk en gedoe. Great!"

Met samengeknepen ogen keek mijn slechte ik naar Maria en hield zich in om haar niet nog een mep te verkopen. Daarna legde ze haar hand in die van Aaron zodat ze konden vertrekken.

Thomas raakte wat in paniek en zei in gedachten tegen Maria.
Ik heb Elisa erg hard verwond en ik vrees dat ze het niet haalt als ze geen hulp krijgt ! Ik weet dat ze slecht is, maar wil tohc niet dat ze dood gaat, kan je An en Aaron zeggen dat Elisa hulp nodig heeft?

Ik luisterde aandacthig naar wat Maria me vertelde en begon het toen aan Elisa te vertellen.
Maria, gaat het ? Ik ... mijn oudere ik doet je toch niet teveel pijn hé? vroeg ik haar angstig in gedachten.

Chris keek op.
"Is ze veilig bij die Yvan?" vroeg hij toen.
Tony wachtte op instructies.

"Hij ziet zich nog altijd als haar vader en kleine Elisa denkt ook dat hij haar echte vader is. Ze voelt zich veilig bij hem. Echter denk ik dat Yvan er misbruik van gaat maken. Hij kan het volgens mij nog altijd niet hebben dat Elisa uit zijn leven is," reageerde ik op Chris vraag.
Tony, kan je misschien de kamer beveiligen tegen ongewenst binnenkomen op welke manier dan ook? Dan moet je aan mijn kleine versie vragen naar de ketting van Matthijs en Thomas, dan kan je er namelijk uit...
Ik herinner me plots iets terwijl ik dat zeg.
"Wacht eens even, ik weet hoe ik bij Thomas kom, door welke beveiliging dan ook!" Ik grabbel in mijn zak en haal er een ketting uit die ik aan de anderen laat zien.

"Wacht!" zei Maria voordat Aaron met haar en An kon verdwijnen. "Ik hád dus contact met Thomas en hij zegt dat Elisa zwaargewond is. We moeten er naartoe! Hij verwacht dat ze het niet haalt als ze niet direct hulp krijgt!" Ze had geen tijd om op haar jongere zusje te reageren, ze moest haar oudere zus in de gaten houden en overtuigen...

Verbaasd keek ik mijn zusje weer aan. Plots kneep ik haar keel dicht terwijl mijn gezicht van woede betrok.
"MEt Thomas? !Zijn jullie twee samen of niet?" Mijn hand die Aarons hand vasthield, liet los en met MAria darkorbde ik naar Elisa toe.
""Elisa !"riep ik in paniek uit. Ik greep MAria weer bij haar arm zodat ze weer kon ademen en trok haar tot bij ELisa. Ik orbde THomas tegen de muur aan en begon ELisa te helen, MAria nog steeds vasthoudend zodat ze zeker niet kon ontsnappen.
Chris knikte.
"Anders moeten we vragen of tante Phoebe ofzo haar probeert terug te krijgen?" stelde hij voor. "IN ieder geval zal hij haar niet doden, dus dat is al een goed ding !"
Yvan schudde zijn hoofd naar Elisa.
"Wij gaan samen leuke dingen doen !"
TOny knikte als antwoord op Sharons antwoord en beveiligde de kamer.
CHris keek p^.
"Goed idee, Sharon !"

Me jongere ik begon te huilen.
''Ik wil ook met An spelen''
Zei ik toen verdrietig.
''Zij is lief´´
Ze voelde gelijk een band met An.
De oudere ik begon bij te komen.
´´Wat is er gebeurt´´
Ik begon op te staan.

Ik keek mijn broer aan.
"Het enige positieve, maar hij kan het heden veranderen als we te laat ingrijpen. En hoe wilt tante Phoebe daar komen?" reageerde ik op zijn idee.
"Hiermee kon ik altijd naar Matthijs en Thomas komen, mocht het de eerste keer niet lukken, dan de tweede keer wel. Het is te proberen, of willen jullie dit plan gewoon doorzetten dat het een plan B is?" Ik wachtte antwoord af en veranderde ondertussen nog niet terug naar mezelf.
Tony, is de kamer veilig? Vraag dan de ketting - als ze hem nog heeft - dan kan je eruit indien nodig...

Maria wist met moeite lucht binnen te krijgen toen haar zus haar keel dichtkneep.
"Wat denk je zelf? Ik was niet eens in deze tijd!" kreeg ze moet moeite eruit.
Toen ze eenmaal weer normaal kon ademen, hijgde ze als een gek en probeerde ze weer lucht binnen te krijgen, zo veel als ze kon.
Ze keek naar Thomas vanuit haar ooghoeken en probeerde een uitweg te vinden, weg van hier. Ze orbde Thomas naar zich toe en begon hem gehaasd te helen terwijl An afgeleid was door Elisabeth.
We moeten hier weg! zei ze ondertussen.

Toekomst Aaron gromde woest omdat hij weer achter gelaten was, maar besloot dat hij het beste kalm kon blijven en ging rustig zitten en mediteren. Zometeen lag er een zware taak op hun te wachten en dan moesten ze goed in vorm zijn.

Kleine Sharon keek wat onzeker om haar heen en ging toen weer op de grond zitten, stilletjes naar de grond starend. Ze moest aan haar ouders en broers denken en geen van hun waren er, een vreemd verschijnsel. Ze keek met tranen op haar gezicht weer op.
"Papa, mama, Matthijs en Cody... dood?"

Tony liep snel naar kleine Sharon en knielde bij haar neer.
"Nee, lieverd, Matthijs en Thomas zijn niet dood !" zei hij tegen haar en knuffelde haar. "Ze zijn alleen even bezig !" Hij had de kamer beveiligd en keek haar toen aan. "Sharon, mag ik je ketting even lenen?" vroeg hij haar toen en keek haar in haar ogen aan.

Chris schudde zijn hoofd.
"Nee, we kunnen beter eerst naar Thomas toe gaan !" Hij keek haar aan en glimlachte.
"Tante Phoebe kan een spreuk gebruiken om daar te geraken, Sharon !"

Yvan zuchtte.
"Dat mag maar nog niet nu, ok?" vroeg hij haar en knielde bij haar neer en knuffelde haar even.

Mijn oudere ik hield Elisabeth tegen.
"Blijf nog maar even liggen !" zei ze toen en keek even naar Maria en Thomas. Ze konden hier toch niet weg, ook al werd hij geheeld.
Aaron, sorry dat ik je achterliet, maar ik maakte me heel veel zorgen om Elisabeth !
Thomas keek Maria aan.
"Dankje", zei hij en bekeek haar bezorgd. "Ben jij ook in orde?"
Mijn grote ik liep naar haar zusje en Thomas en liet hen met telekinese tegen de muur aanvliegen.
"We moeten deze twee eerst opsluiten in de kerker van Aaron !" Ze bleef haar ogen op Thomas en Maria gericht houden.
"Zeg maar als je weer wat op krachten bent gekomen ! Dan kunnen we gaan "

De jongere Elisa keek Yvan aan.
''Waarom nu niet.''
Vroeg ik toen aan hem.
''maar ik wil nu graag met haar spelen''
De oudere ik ging zitten.
''Het gaat weer''
Zei ik toen.
''Laten we ze gaan opsluiten.''

Ik haalde mijn schouders op toen Chris het over de spreuk had en veranderde toen weer terug in mezelf, zoals ik nu was en niet vroeger. Ik bekeek de ketting en sloot hem in mijn hand.
"Het is ooit gelukt om twee mensen ermee te vervoeren, niet meer. Gaat er iemand mee?" vroeg ik. "De rest moet dan hier blijven om het andere plan voor te bereiden."

Kleine Sharon huilde nog altijd verdrietig en keek hem toen aan.
"Hoezo? Welke?" vroeg ze verbaasd.

Toekomst Aaron deed het rustig aan en mediteerde nog altijd door.
Neem de tijd... Ik bereid me voor.

Maria haalde haar schouders op. Het ging wel, ondanks wat An haar aangedaan had.
"Niets ernstigs," antwoordde ze. Toen ze weer naar de muur geslingerd werd, greep ze Thomas beet en orbde ze samen met hem naar de andere kant van de ruimte voordat ze tegen de wand aan knalden.
Ze willen ons opsluiten in een extra beveiligde kerker die Aaron kent. We moeten nu weg zien te komen!

Ik knikte en schemerde naar Thomas en Maria toe. Ik greep hen bij hun arm en keek toen om naar Elisa.
"VOlg me !" Ik schemerde met hen naar Aaron toe. "Als Elisa er is, gaan we dan naar je kelders toe?"
Thomas vloekte en probeerde zich los te trekken.

Chris liep naar Sharon.
"Ik ga met je mee! " zei hij vastbesloten.

Tony keek haar aan.
"Die ene waarmee je naar Thomas toe kan", zei hij toen zachtjes tegen haar. "Weet je dat niet meer?"

Yvan knuffelde Elisa.
"Omdat het nu niet gaat !" zei hij streng tegen haar. "Wat zullen we gaan doen?" veranderde hij van onderwerp.

De ouder ik schemerde achter de oudere An aan.
''Ik ben er''
Zei ze toen nog wat zwakjes.
De kleine ik keek yvan aan.
''Wij met An spelen''
Zei ik toen.
Het ging slecht met de jongere Paige.

Ik klemde mijn hand stevig om de ketting heen en stak mijn vrije hand uit naar Chris.
"Neem dan wel aub je normale gedaante aan," lachte ik. Hij was nog altijd kleine Elisa. Toen keek ik naar de rest.
"Kan iemand van jullie dan Matthijs hierheen halen? Dat kan direct naar hem of via Cody, maar als het een beveiligde ruimte is, komen wij er waarschijnlijk ook moeilijk uit. Maar als we erin komen omdat Thomas daar is, moeten we er ook weer uit kunnen als Matthijs hier is," legde ik uit.
"Klaar?" vroeg ik aan Chris.

Aaron keek vanuit zijn jongere gedaante toe en keek toen naar de oudere Sharon en zuchtte. Hij kon nog altijd niet geloven wat hij zonet meegemaakt had, meerdere onderdelen.

Kleine Sharon keek Tony aan met opgetrokken wenkbrouwen.
"Ik ben jong, maar niet dom! Ik heb gewoon meerdere kettingen, dus ik wist niet welke je bedoelde!" zei ze fel. Ze voelde zich beledigd. Ze wendde haar blik af en negeerde hem. Ze keek naar kleine An.
"Snap jij oudere mensen?" Haar ogen waren nog altijd rood en tranerig van haar verdriet.

Toekomst Aaron mediteerde nog altijd toen An met de twee gevangenen verscheen. Hij opende een oog, sloot hem weer en luisterde naar haar gepraat. Tenslotte stond hij op en rekte hij zich uit. Hij had nieuwe energie weten te verzamelen.

Maria probeerde zich verwoed los te rukken, maar het lukte niet. Ook probeerde ze weg te orben, maar An's greep was te stevig.
"Sorry, zus," zei ze toen en ze tackelde An. Ze kon toch moeilijk onderuitgaan en dan twee mensen beet blijven houden, beiden een arm?

''Shar, ik wil best Matthijs hierheen halen met een spreuk... als 't maar werkt. Maar één manier om d'r achter te komen, hè?'' zeg ik tegen mijn-eigen-leeftijd-Shar.
Ik begin een spreuk in mekaar te zetten.

De grote ik verveelt zich een beetje, maar blijft op haar post.

De kleine ik huppelt naar kleine Sharon en kleine An om kleine Sharon een troostende knuffel te geven.
''Grote mensen zijn onbegrijpelijk,'' zegt ze wijs. ''Probeer ze maar niet te begrijpen, 't is gewoon een andere soort!''

Mijn grote ik zag dat Elisa zich nog wat zwakjes voelde en wilde net iets tegen haar zeggen toen Maria haar tackelde. Ze viel en liet Thomas los, maar bleef Maria's arm zo goed als het ging vasthouden en trok haar zo mee naar de grond toe.
Thomas maakte hier meteen gebruik van en schemerde achter Aaron en duwde meteen een vuurbal in zijn rug.
"Maria, ben je in orde?" riep hij op hetzelfde moment.

Mijn kleine ik schudde haar hoofd.
"Nee", zei ze toen zachtjes.
Tony zuchtte.
"Sorry, Sharon, maar kan je je kettingen even laten zien? Alsjeblieft? Het is heel erg belangrijk !"

Chris nam zijn eigen gedaante weer aan en greep toen zijn zusjes hand vast en gaf er een kneepje in. Op hetzelfde moment zei hij tegne haar.
"Klaar !"

Yvan schudde zijn hoofd.
"niet vandaag!"

Ik keek Chris aan en richtte me tot Lis.
"Wat dacht je ervan om hem eerst te roepen? Misschien komt hij wel gewoon!" lachte ik.

"Hoezo?" bleef kleine Sharon achterdochtig vragen. "Ik wil een reden!"
Ze keek hem koppig niet aan. Een bungelde om haar nek en de rest had ze veilig bij zich. Gauw sloeg ze haar hand om haar ketting (die om haar nek) heen en een zwakke, maar nog altijd droevige glimlach verscheen op haar gezichtje.

Maria viel tegen haar zin in half mee op de grond, maar trok zich overeind en probeerde zich los te trekken uit An's greep. Tot haar verbazing lukte het eindelijk en werd de plek van de stevige greep goed zichtbaar. Het was helemaal rood en zat onder de blauwe plekken. Ze keek er kort met een pijnlijk gezicht naar en wendde toen haar blik af.
"Soort van," antwoordde ze op Thomas en ze rende naar hem toe voordat haar zus haar weer kon pakken. "Hoe komen we weg?"
Aaron gromde slechts terwijl hij geraakt werd. Hij kwam op zijn knieën op de grond terecht en hijgde een beetje. Langzaam begon zijn wond zich te genezen en verscheen er een grijns op zijn gezicht...

Het lukte me genoeg te concentreren en Chris en ik verdwenen met een felle flits.
De flits verscheen weer in de onderwereld en ik opende mijn ogen direct zodra ik het bekende gevoel had dat ik aangekomen was. Direct liet ik Chris' hand los en keek ik rond.
Ik zag Maria wegrennen van Elisabeth, An en Aaron en in de richting van Thomas. Om niet direct alle aandacht te trekken naar dit donkere hoekje probeerde ik Thomas aandacht te trekken.
Thomas! Niet direct omkijken, maar we zijn er om te helpen!

Thomas wilde zich net omdraaien, maar kon zich nog net op tijd inhouden. Meteen greep hij Maria's hand zodat ze niet van elkaar gescheiden konden worden.
"Houd goed vast !" zei hij zachtjes tegen haar en keek slechts een moment naar haar om dan weer naar hun vijanden te kijken. "Sharon en Chris zijn hier", zei hij toen heel erg zachtjes.
Chris bleef stil staan.
Mijn grote ik kwam met nogal wat moeite overeind.
"Au", mompelde ze en had nog niet door dat Maria en Thomas naar de andere kant van de ruimte waren gelopen.

Tony zuchtte diep.
"Omdat ik misschien even weg moet om Thomas te gaan helpen !" zei hij teon tegen haar en hoopte dat het hem zou lukken.

Maria keek Thomas aan. Toch volgde ze hem en zag ze inderdaad Sharon en Chris. Volgens haar was ze nog nooit zo blij geweest in haar hele leven om hun te zien!

Ik legde mijn vinger op mijn lippen en glimlachte. Ik liet Thomas de ketting zien die het mogelijk had gemaakt voor Chris en mij om hier te kunnen komen, hun te redden. Nu moesten we nog wegkomen.
Ik schrok.
Oh, hoe kom ik eigenlijk hier weg? Heen hebben we wel rekening gehouden dat ik tot nu toe altijd maximaal twee mensen ermee vervoerde - waarvan ik altijd een ervan was - maar nu moesten we met z'n vieren weg zien te komen... Hoe gingen we dat aanpakken?!

Toekomst Aaron grijnsde nog meer toen hij voelde wie er waren.
"Zozozo, kijk eens wie we daar hebben," zei hij vermaakt. Onverwachts draaide hij met een snelle beweging zijn hoofd in de richting van de hoek en stond hij op.

De ogen van kleine Sharon werden klein van angst.
"Er is dus wel wat!" huilde ze bang.

Chris zag dat Sharon schrok en maakte een kleine hoofdbeweging in haar richting om te vragen wat er was.
Thomas keek blij, maar toen hoorde hij plots wat Aaron zei en vloekte zachtjes.
Verbaasd keek mijn grote ik o pnaar Aaron."
Waar heb je het over?"

Tony knuffelde Sharon.
"Neenee, ik heb hem gewoon even nodig!"
Ik begon te huilen toen ook Sharon begon te huilen. Ik was al bang en werd nu alleen nog banger.