Verleden VS Heden VS Toekomst

"Je kent me, al jaren. Wat denk je? Lieg ik over zoiets? Lieg ik trouwens wel ooit eens?" zei ik een lachend.
Kleine Sharon sloot haar hand en de vuurbal verdween.
"Het is niet gevaarlijk! Doet niet eens zeer!" sprak ze eigenwijs tegen Lisette. Toen keek ze naar kleine An. "Niet bang zijn! Het is net een speelgoedbal! De mijne zijn niet gevaarlijk... Te jong." Opnieuw liet ze er een verschijnen, maar deze leek toch anders, meer een soort beschermlaag eromheen te hebben. Ze hield hem op haar hand en stak hem uit naar An. "Pak maar!" bood ze glimlachend aan.
Aaron - toekomstige - keek de ruimte rond.
Kan, iedereen is toch afgeleid. Pas wel op, het zijn er nogal wat... Zeker met Zankou erbij...
Maria keek paniekerig rond.
Houd vol! We komen jullie halen!
Ze keek Thomas aan.
Emily stond nu echt op barsten. Ze liep naar haar jongere versie en kleine Cicaro, pakten beiden op en fluisterde iets in de oren van haar jongere versie. De vlammen verdwenen, maar beide Emily's ogen leken vuur te spuwen van woede in de richting van Zankou...

''Huis is brandbaar!'' zegt kleine Lis, ook koppig, terug.
De tiener-Cico ondertussen, komt ook weer bij 'zijn positieven' en gromt naar zijn vader.
''Ik mag zelf weten wie ik leuk vindt!'' zegt hij en gaat naast Emily staan, waar kleine Cico ook is.
Ik houdt mijn aandacht overal en probeer alles tegelijkertijd in de gaten te houden.
Grote Lis springt bovenop Zankou zodra de vlammen zijn uitgedoofd en neemt hem in de houdgreep.
''Waag het niet iets uit te halen!'' sist ze tegen hem.

Ik gaf een kneepje in Elisas hand.
"Maria haalt ons hier weg! " zei ik zachtjes tegen haar en glimlachte. "Samen met Thomas !"
Thomas glimlachte naar Maria en sloot zijn ogen.
"Ik voel ze neit", zei hij toen. "Ze moeten in een beschermde ruimte zijn !" merkte hij overbodig op.
Mijn toekomst versie keek Elisa uit de toekosmt, wel dezelfde toekomst als zij, aan. "Laten we gaan !" Ze nam haar ahnd vast en darkorbde met haar naar de manor toe, vlak achter kleine Elisa en kleine An.
Zankou bleef rustig liggen.
"Ben ik niet van plan !" zei hij.
Tony keek haar vrolijk aan.

De kleine ik keek An aan.
''Ik wil naar huis''
Ik begon te huilen.
De toekomst versie ik keek An uit haar toekomst aan.
Laten we ze grijpen
Ik knikte.
''Hopelijk zijn we snel hier weg.''
de oudere Paige keek Piper aan.

Sharon glimlachte naar Tony en keek toen opzij naar Aaron en lachte.
Toekomstige Aaron gromde zacht tegen zichzelf, balend dat het schijnbaar weer goed was tussen Sharon en Tony - een groot probleem. Zijn jullie er al?
Kleine Sharon hield nog altijd de onschadelijke vuurbal uit naar An en Elisa. Toen keek ze plots vol bewondering naar de twee toekomstigen die achter de kleintjes verschenen.
"Ah, gaaf! Waarom kan ik dat nou nog ni-hiet!!" jammerde ze. Ze stampte woedend met haar voet op de grond en gromde woest.
Sharon keek geschrokken opzij en zag de twee oudere Elisa en An. Ze rende naar de kleintjes en trok ze naar achteren.
"Lis! Hulp nodig!"
Emily glimlachte naar Cicaro en wilde eigenlijk zijn hand vastpakken, maar dat mislukte door de twee kleintjes in haar armen. Toen keek ze Zankou maar vernietigend aan.
Maria keek zuchtend om zich heen.
"Ik ook niet." Toen schrok ze. "Maar ik voel wel mijn zus... Manor!" Haar ogen waren groot van angst, angst om wat ze tegen moesten proberen te houden.

Thomas keek geschriokken Maria aan.
"huh? Wat?" Hij begreep het plots, nam haar hand weer beet en schemerde naar de manor met haar.
Geschrokken keek mijn kleine ik om en trok snel kleine Elisa mee naar achteren.
Mijn grote ik keek woedend naar de Sharno uit deze tijd.
"Dat was niet slim van je !" zei ze nors en haar ogen blonken van woede.
Tony keek geschrokken op.
"Breng de kleintjes hier weg !"
Piperk eek de Paige uit haar tijd aan.
"Waar zullen we eerst gaan zoeken?"

Woedend keek ik de toekomstversies van mijn nichten aan.
"Oh, ja joh? Daar had ik geen idee van! Ach, houd toch je mond! Mijn leven is een groot gevaar, dus waar moet ik bang voor zijn?!" snauwde ik pissig.
Ik pakte de kleintjes bij hun handjes beet en zag dat mijn jongere versie de hand van kleine Aaron stevig beet hield, maar op dat moment het te druk vond worden en hem mee trok naar Tony en hem stevig omhelsde, lichtjes trillend van angst.
De toekomstige Sharon stond op van de bank en liep naar haar nichten toe.
"Zo, zijn jullie er ook weer?" zei ze boos. De toekomstige Aaron bewoog nu ook weer duidelijk voor het eerst sinds tijden en liep met langzame passen in de richting van het drukke groepje.
Maria en Thomas verschenen achter de toekomstige An en Elisa en Maria kuchte luid.
"Zo, zus..." zei ze uitdagend met haar ogen nauwelijks groter dan kleine spleetjes.

Mijn grote ik draaide zich om naar Maria en Thomas
''Hey''
Ik gooide ze hard tegen de muur.
Pak ze nu.
Zei ik tegen de oudere An.
Paige dacht na.
''Als ze echt drink, in een bar misschien.''
De oudere Paige dacht ook na.
''P3 misschien''

Ik draaide me rustig om en zag Thomas met mijn zusje tegen de muur aanvliegen. Vrolijk keek ik Elisa aan.
"Goed gedaan, zeg !" zei ik opgewekt en had nog geen zin om meteen weer weg te gaan. Daarmo liep ik naar Thomas en Maria toe en bleef bij hen staan. Thomas was nogal hard terehctgekomen enb leef liggen. Met mijn voet gaf ik een kleine trap tegen mijn zusje.
"Sinds wanneer zijn jij en Thomas zo close?" vroeg ik en bukte me toen. Ik greep haar bij de keel en trok haar overeind.
Elisa, neem jij de kleintjes maar !
Piper knikte.
"Laten we daarheen gaan !" Ze liep naar beneden en pakte haar autosleutels. "De anderen kunnen het hier wel aan !"
Mijn kleine ik was weer beginnen te huilen.
Tony knuffelde Sharon even en keek toen naar de kleintjes.
"Ik breng ze wel in veilighied !"

De oudere ik schudde haar hoofd.
Ik wil ook wel lol hebben
Zei ze tegen de oudere An.
Jij Maria en ik Thomas.
Stelde ze toen voor.
Ik was heel erg bang.
''Ik wil naar huis''
Allebei de Paige's gingen naar de auto toe.

''Ik kom eraan!'' roep ik terug naar Sharon, om eerst Elisa en daarna An te tacklen.
''Nananana!'' roep ik pesterig naar hen beiden.

Cico glimlachte naar Emily.

De grote ik is nog bezig Zankou in de houdgreep te houden. De kleine ik kijkt met grote oogjes rond.

Ik knikte naar Tony. Ik moest hem vertrouwen, meer kon ik niet doen. Bovendien, net bracht hij ze ook terug en naar mijn idee was onze vriendschap zeer belangrijk voor hem... Hij begreep vast dat deze kans zeldzaam was bij de meeste mensen en dat de kans dat hij er nog een kreeg, extreem klein was.

Maria keek woedend op na tegen de muur aan gesmeten te zijn. Ze wilde weg, zorgen dat An veilig terug kwam en daarvoor had ze Thomas nodig. Gauw stak ze haar hand uit om hem proberen te genezen, maar al gauw werd het proces onderbroken doordat haar zus haar bij haar keel oppakte. Met een pijnlijke gezichtsuitdrukking probeerde ze de hand weg te krijgen bij haar keel en normaal adem te kunnen halen, maar het mislukte; An's greep was te sterk of zij was te zwak...
Ze wilde iets zeggen, maar geen enkel woord kwam er over haar lippen, zo erg werd haar keel dichtgeknepen. Hijgend probeerde ze adem te blijven halen.

Ik drukte de drie kleintjes bij mij - An, Elisa en Lisette - tegen aan en keek rond. Kleine Aaron en Sharon waren wel veilig bij Tony, dat wist ik, nu deze nog. Ik keek naar Aaron naast me en nam toen een besluit.
"Wil jij ze wegbrengen? Ik heb met Lis nog wat af te handelen hier," vroeg ik en ik keek hem hoopvol aan. Hij knikte en nam de kleintjes over.
"Houd me allemaal goed vast. Ik ga jullie in veiligheid brengen," zei hij. Hij zorgde dat hij alledrie de kleintjes beet had en verdween toen met hun in een zwarte rookwolk.
Ik keek hun na en richtte me toen weer op de slechte An en Elisa. Van woede verscheen er een energiebal in mijn hand en slingerde ik die in de rug van An en liet ik Maria en An uit elkaar vliegen. Gauw holde ik naar haar toe om haar te helen en overeind te helpen, om daarna ook Elisa weg te slingeren en Thomas te genezen.
Ik gaf Lisette een high-five en keek toen woedend naar de twee slechteriken.

Toekomst Aaron gromde woedend en was op enkele meters afstand stil blijven staan, terwijl toekomst Sharon zich bij de groep uit het heden en Maria voegde. Kwaad nam hij een besluit en hielp hij de twee slechte toekomstigen overeind om vervolgens uitdagend naar de andere groep te kijken.
De schok was duidelijk op de gezichten af te lezen; de grootste op die van de Sharons.
Aaron keerde terug - zonder de kleintjes - en toen hij weer naast Sharon stond, zag hij pas wat er gaande was.
"Nee..." stamelde hij geschokt. "Nee, dat kan niet!"

Emily keek lachend naar Lisette.
"Lukt het? Houd je het nog vol? Hulp nodig?"

Zankou gromde toen hij Emily dat lachend aan Lisette zag vragen.
Tony verdween met de twee kleintjes naar zijn huis. DAar liet hij ze los en keek hen aan.
"Jullie moeten hier even blijven ...", zei hij toen en glimlachte naar Sharon.
De wonde op mijn rug was redelijk erg, maar het lukte me toch, met de hulp van Aaron, om recht te staan. Toen ik zag hoe geschokt ze waren, verscheen er een gemene grijns op mijn gezicht.
"Wat is er?" vroeg ik en keek toen even naar Aaron en Elisa.
Laten we nu aanvallen !
Thomas keek verbaasd naar Aaron.
"Dat meen je niet !" zei hij toen en zijn ogen werden donkerder omdat hij zich klaarmaakte voor de strijd, hij had wel het gevoel dat ze nu zouden aanvallen.
Ik darkorbde achter Maria en liet een vuurbal verschijnen. Die duwde ik in haar rug. DAarna darkorbde ik met haar naar de onderwereld toe en wachtte tot ze weer overeind zou komen.

De oudere Elisa knikte.
Thomas is van mij en van niemand anders.
Zei ze via gedachten tegen de oudere An en Aaron. Ze liep naar Thomas terug.
''Boe''
Ik duwde een hooggeladen energiebal in zijn maag en schemerde met hem naar een plek in de onderwereld waar hij niet weg zou kunnen.
''Kom maar op.''
De paige's stapte bij P3 uit.

Ik keek stamelend met open mond naar de drie slechteriken uit de toekomst tegenover ons. Aaron, slecht...? Dat kon niet, dat was onmogelijk! Ik keek opzij naar mijn eigen toekomst, maar die scheen het ook niet te begrijpen. Hoe was het mogelijk?!
Ik keek opzij naar Thomas, die schijnbaar net zo verbaasd was als ons. Hoe kon dit? Dit... het kon gewoon niet!
Kleine Sharon keek boos naar Tony.
"Ikke wille helpe!" gilde ze met haar hoge stemmetje. Aaron knikte vastbesloten mee.
Maria gilde het uit van de pijn en Aaron draaide zich om om haar te helpen, maar was al te laat. Maria was door An meegenomen. In de Onderwereld bleef ze woedend op de grond (half) liggen van de pijn.
Verbaasd keek ik om me heen. Elisa en An waren weg met Thomas en Maria, waarom? An en Maria begreep ik, maar Elisa en de Thomas uit het heden...?
Ik schudde mijn hoofd en keek onzeker naar de slechte Aaron. Hij was nu helemaal alleen, alleen tegenover Lisette, Aaron en twee keer mij - en om mijn verstijfde broers van schrik in de hoek niet te vergeten.
Wyatt scheen zich te herstellen, maar was nog niet genoeg hersteld om zich bij hun aan te kunnen sluiten.
Toekomst Sharon keek twijfelend naar Aaron.
"Waarom? Hoe lang?" vroeg ze enkel.
"Gaat je niets aan, maar misschien is het een troost voor je: het is nog niet gebeurd nu en duurt nog wel enkele jaartjes... Maar gebeuren zal het!" riep toekomst Aaron uit.
Aaron en ik keken elkaar geschrokken aan. Nee, dat kon niet, dat mocht niet!
Nee, dat laat je toch niet gebeuren? vroeg ik angstig.
Nee, tuurlijk niet. Koste wat het kost, probeer ik het te voorkomen! reageerde hij.
Zeg, waarom laten jullie mij hier alleen!?!?! riep toekomst Aaron kwaad naar Elisa en An.

Ik zuchtte toen ik Aaron dat hoorde zeggen. IK deed een stap dichter naar mijn zusje toe, trok haar overeind en darkorbde terug naar de manor, vlak bij Aaron. Ik nam zijn hand beet en darkorbde weer terug, maar voor ik verdwijn, zei ik nog:
"Breng ons de kleintjes of Maria gaat eraan !" In de onderwereld duwde ik haar terug op de grond en keek Aaron aan.
Piper stapte ook uit en snelde P3 binnen.
"Paige, ben je hier?" vroeg ze en keek om zich heen.
Thomas was half neergezakt in de onderwereld door de pijn en keek woedend naar Elisa.
"Houd ermee op !" zei hi jtoen. "Je bent niet slecht !" Hij had wel het gevoel dat het niet veel zou uithalen, maar hij wist niet wat anders te zeggen of te doen.
Tony keek naar hen.
"Het spijt me, maar dat gaat niet !" zei hij toen vastbesloten.

"Dat is eigenlijk niet wat ik bedoelde, maargoed," mompelde toekomst Aaron terwijl hij An's hand los liet. Hij gromde zacht naar zichzelf. Hij had de kans gehad Sharon in haar verbazing te krijgen, maar nee, geen gebruik van gemaakt! Hij schopte tegen een steentje voor hem op de grond.
Hij keek weer naar An.
"Zeg, waar is Elisabeth met Thomas? En je had trouwens toch ook jullie jongere versies?" vroeg hij, niet wetend dat Maria elk woord in haar opnam en proberend haar 'zusje' op de hoogte te brengen van het recente gebeuren.


"De kleintjes?" herhaalde ik zacht. Ik stampte kwaad op de grond. "Argggh!"
Aaron wilde als geruststelling zijn hand op mijn schouder leggen, maar ik duwde hem weg, geërgerd door de situatie. "Sorry..." fluisterde ik verontschuldigend, maar hij begreep het.
Dit heb ik al eerder meegemaakt, toen met Chrisje...
Bij die gedachte keek ik naar mijn broers in de hoek. "WAKKER WORDEN!" schreeuwde ik en ik zag hoe Wyatt - nauwelijks zichtbaar, maar wel effectief en hard - Chris een por in zijn zij gaf.
Kleine Sharon keek Tony woedend aan en haar ogen flikkerden duister.
"Het gaat wel! Desnoods ga ik zelf!" Ze begon zich uit alle macht te concentreren, proberend voor het eerst te schemeren. Tot haar verbazing verdween ze en verscheen ze een paar meter verderop.
"Ik kan het, ik kan het!" juichte ze vrolijk en ze maakte een vreugdesdansje, even vergetend waarom ze het wilde kunnen.
Kleine Aaron liep naar haar toe. "Kom, of we kunnen niet meer helpen!" Hij stak zijn hand uit, die Sharon niet meteen aannam. Ze keek eerst naar Tony en nam toen vastbesloten Aarons hand vast en beiden verdwenen in zwarte rook, om weer in de Manor te verschijnen.
"Wat? Wat doen jullie hier?!" riepen de eigentijdse Sharon en Aaron tegelijk geschrokken uit. De twee kleintjes hoorden hier niet te zijn. Direct pakten ze hun beet en keken ze behoedzaam om hun heen. Het oog viel op toekomst Sharon, die wegliep van de groep en naar de plek liep waar zojuist An met Maria en Aaron verdwenen was. Ze richtte haar hoofd omhoog en begon luid te schreeuwen.
"Aaron Jesse McCarner, het is UIT!!!" Ze rukte iets van haar vinger en een glanzend voorwerp viel op de grond.
Sharons en Aarons (eigentijds) monden vielen open. Een gouden ring - verlovingsring - rolde over de grond, tot hij tussen hun in tot stilstand kwam...

Tony verscheen achter de twee kleintjes en greep hen snel bij hun schouders.
"Sorry !" zei hi jtegen de Sharon uit zijn eigen tijd -deze tijd dus- en bleef de kleintjes beethouden.
Chris rende snel naar de Sharon uit zijn eigen tijd en liet haar hem aankijken.
"Gaat het?" vroeg hij bezorgd omdat hij begreep hoe verraden ze zich nu moest voelen.
Ik keek Aaron aan en haalde mijns chouders op.
"Ze zal zo wel komen !" zei ik. "Laat haar maar even doen !" Ik begon me te vervelen en gaf met mijn voet een duwtje tegen Maria.
"Zeg, ga je daar voor altijd blijven liggen of hoe zit het?"
Mijn ik uit deze tijd keek onzeker naar Elisa.
"Hoe geraken we hier weg?"
Thomas deed een stap achteruit en bleef ELisa in het oog houden, hij wist dat hij niet weg kon en deed dus ook geen enkele moeite.

Ik keek An aan.
''Ik weet het niet''
Zei ik toen.
''Elke gang loopt telkens weer dood.''
De oudere ik keek Thomas aan.
''Je gaat eraan''
Zei ik boos.
''Dan kan je nooit Nico van me af pakken''
Ik gooide een hoog geladen energiebal naar hem.
De jongere Paige lag bewusteloos op de grond.

Mijn mond valt open als ik die ring tussen hen in zie vallen.
''Oké, WIE heeft de Ene Ring gejat?'' kan ik niet laten te zeggen, ook al heb ik heeeel goed door wat dat voor ding is.
Dan gaan mijn gedachten naar de slechte ouderikken en naar de ukjes. Ik grijns als de maniak die ik ben.
''Ze zei niet wélke kleintjes!'' zeg ik vrolijk, alweer daarop gericht. ''Poef een paar van ons in de lichamen van de kleintjes en stuur hen ernaartoe, hak ze in de pan, kom terug, sleur de slechterikjes (bewusteloos, uiteraard) mee, draai de spreuk terug en alles is weer goed in de wereld! Maar natuurlijk zijn we nu vér in de minderheid hier... Fijn. Echt fijn.''
Ik grom.

De oudere Lis grijnst naar Emily.
''Lukt wel! Oh, kennelijk moeten we mijn jongere ik een beetje helpen... Ze - ik... krijg nog keelpijn van al dat gegrom!''

Hij hoorde Sharon en gromde. Dat plan was mislukt, maar misschien was het uiteindelijke doel nog niet verdwenen.
"Sharon is pissig. Ze kan nu een gevaarlijke tegenstander zijn, of een goede kameraad. Haar woede is juist haar kracht, maar ook haar zwakte. Bij te veel woede, wordt de neiging naar het kwade groter, dat is te zien aan haar ogen." Een tevreden glimlachje verscheen op z'n gezicht.


Toekomst Sharon gromde enkel woest en haar ogen stonden wazig.
Maria was niet van plan een krimp of kick te geven en verroerde zich niet.
Ik keek naar Lis.
"Top idee! We kunnen als onze eigen kleintjes gaan! Wyatt en Chris kunnen als Elisa en An gaan en dan moet het toch lukken? En mochten ze meerdere willen: Die kunnen we ook jonger maken!" Ik orb het book of magic naar me toe en zoek een spreuk op. "Spreuk is er in ieder geval, maar de lichtgidsen en gedaanteverwisselaars onder ons kunnen ook zonder."

Mijn oudere ik dacht na.
"Ja, je hebt gelijk !" zei ze tegen Aaron en keek hem aan. "We moeten haar kwader krijgen totdat ze slecht wordt !" Ik keek Aaron aan. "Kan jij daar voor zorgen?" vroeg ik en knielde bij Maria neer. Om me wat te amuseren liet ik een vuurbal verschijnen en hield die tegen haar schouder aan, steeds dichter, om te zien of ze nu wel zou reageren.
Thomas kon de energiebal net ontwijken door zich opzij op de grond te gooien. "Elisa, wat bedoel je?" vroeg hij in paniek. "Waarom zou ik NIcolaas van je afpakken?"
Chris knikte.
"INderdaad, een goed idee !" zei hij en glimlachte.
Piper rende meteen naar de jongere Paige toe."
Verdoruie !" gilde ze en keek hen aan.
"Kunnen jullie hen helen?" vroeg ze toen.
Mijn kleine versie keek bang om zich heen en uiteindelijk ging ze vlak bij Elisa staan. "Ik ben bang", zei ze zachtjes.
Ik bleef staan en draaide wat om me heen, wanhopig zoekend naar een uitweg die er niet leek te zijn.
"We zitten vast ..."

"Misschien..."
Er was wat onzekerheid in de stem van toekomst Aaron te horen.
"Ik heb alleen zo'n vermoeden dat ik meer verdriet dan woede veroorzaak op dit moment. Het pijn doen van vrienden en familie daarentegen is alsof je haar zelf martelt."
Maria bleef angstig afwachten wat An zou doen. Op het moment dat ze zo dicht bij elkaar waren, pakte Maria An's arm beet en draaide ze hem op; de politiehoudgreep.
"Ik kan meer dan je denkt hoor!"
Aaron gromde en schopte Maria weg, tegen de muur aan. Hij zuchtte.
"En daarbij weet ik niet precies - ik denk dat de jongere vatbaarder is. De Sharon die wij kennen is goed en heeft er mee om leren gaan. In deze tijd is ze onpartijdig nog en kan ze er nog niet zo mee om gaan, helemaal niet de jongste."


Ik concentreerde me en veranderde in mijn eigen jongere versie. Aaron volgde mijn voorbeeld en Wyatt veranderde in kleine An.
"Nu jullie nog, dan kunnen we het doen." Ik keek naar mijn eigen oudere versie. "Als jij dan de overdracht doet..." Ik keek toen onzeker naar Tony. "Kan jij op de kleintjes letten? Aaron heeft ze net - de anderen - net naar mijn oude kamer in de Onderwereld gebracht... Daar is nog genoeg oud speelgoed voor ze."

Ik keek An aan.
''Ja we zitten vast.'' Zei ik toen bang.
''Ik kan hier niet tegen.'' Ik begon te hyperventileren.
''We moeten hier weg''
De oudere Elisa keek Thomas aan.
''Omdat je niet wou dat hij bij mij was omdat ik slecht was.''
Zei ze toen tegen hem en gooide weer een vuurbal..
De Jonger Paige bleef bewusteloos liggen.
De oudere Paige probeerde haar te helen.
''Het werkt niet'' Zei ze tegen Piper.
''Ze moet naar het ziekenhuis toe.''

Ik draaide me naar Elisa en probeerde zelf niet te gaan hyperventileren, zoals Elisabeth. Ik sloeg mijn armen om haar heen en knuffelde haar.
"Het komt goed !" zei ik tegen haar. "We blijven hier niet voor eeuwig zitten ! HHet komt allemaal goed !" Hoe dat zou gebeuren, dat wist ik niet,m aar ik wist wel dat het goed zou komen. Ik knuffelde haar en probeerde ondertussen iets te bedenken, maar angst had mijn geest vertroebeld.
"Het komt wel goed",zei ik nog een keer, maar deze keer veel onzekerder.

Thomas liet de vuurbal terugvliegen naar Elisa. In plaats van gewoon tegen haar te spreken, begon hij in gedachten tegen haar te spreken.
Natuurlijk wil ik niet dat mijn zoon slecht is ! Als hij naar mij komt, dan is dat omdat hij bij me wil zijn niet omdat ik hem van je afpak ! Dat kan ik niet ! Jij kan hem wel wegduwen ! Hij hield zijn ogen strak op Elisabeth gericht en zorgde ervoor dat zijn mond nog geen millimeter open was en probeerde ondertussen een uitweg te vinden. Hij moest naar Maria en haar helpen, maar eerst moest hij zichzelf zien te redden. Nadat hij dat in gedachten tegen Elisabeth gezegd had, vroeg hij in gedachten aan Maria.
WAar ben je? Ben je in orde? Ik kom je zo snel mogelijk halen, maar kan hier nog niet meteen weg ! Hij hoopte dat ze in orde was en zou het zichzelf nooit vergeven als haar iets overkwam.

Mijn oudere ik was wel wat geschrokken toen Maria haar plots in die greep nam. Net toen ze zich wilde verdedigen, schopte Aaron Maria al naar de kant. Grijnzend keek ze naar haar zusje.
"Dat hoopte ik al !" zei ze toen. "Dat je meer kan dan ik denk !" Ze keek even naar Aaron en luisterde naar hem terwijl ze naar haar zusje liep .Ze zou haar nooit kunnen doden en omdat ze dat wist, was ze ook van plan haar op één of andere manier slecht proberen te maken. Net als haar broertjes Cico en Benjamin. Daarom wilde ze ook hen uit deze tijd hebben. Ze liep weer tot bij Maria en trok haar overeind. Aandachtig keek ze haar diep in haar ogen aan en duwde Maria teleurgesteld naar achteren, tegen de muur aan, toen ze niet ontdekte waar ze naar op zoek was: slechtheid. Het zou dus echt via de kleintjes moeten gebeuren. Ondertussen dacht ze na over wat Aaron zei en nam een beslissing. Ze draaide haar hoofd even naar Aaron zonder Maria uit het oog te verliezen en toen ze begon te spreken, keek ze Maria ook weer aan.
"We moeten het doen via de Sharon van deze tijd !" zei ze vastbesloten. "De vraag is alleen hoe ..." Toen vroeg ze in gedachten aan Elisa.
Hoe lukt het bij Thomas? Is hij er al aan? We gaan proberen Sharon van deze tijd aan te pakken en haar aan onze kant te krijgen. Enig idee hoe? Nog steeds had ze haar blik op Maria gericht.
"Waarschijnlijk gaan ze ook proberen ons de verkeerde kleintjes te geven ! Ze gaan ze niet zomaar geven ! Daarom moeten we voorbereid zijn op het feit dat ze ons gaan proberen te bedriegen en moeten wij zelf ook een val klaar hebben ! Maria moet dus hier weggebracht worden naar een plek waar ze niet weg kan en waar ze haar niet kunnen vinden ! En we zullen er voor moeten zorgen dat zij gedood wordt zodra één van ons gedood wordt ..." Ze beet op haar lip en in haar ogen was een beetje angst te lezen omdat ze nite wilde dat haar zusje gedood werd. Toch wist ze dat het de beste manier was.
"Mijn en Elisa's jongere versie zitten op een goede plek, maar Maria mag niet tot bij hen gebracht worden want samen vinden ze vast wel een manier om daar weg te komen ..." Ze zuchtte even onhoorbaar en wachtte nu, zonder Aaron zelfs maar even aan te kijken, tot hij zou antwoorden en wachtte ook op antwoord van ELisa, maar van haar dan via gedachten.

Chris veranderde in kleine Elisabeth en keek toen om zich heen.
"Ok, hopen dat dit werkt !" zei hij.
Tony knikte en verdween alweer, naar Sharons vroegere kamer in de onderwereld, met kleine Sharon en kleine Aaron.
"Jullie moeten echt hier blijve n!" zei hij en keek toen om zich heen. "Kijk eens wat een leuk speelgoed !" zei hij maar snel en hoopte dat ze afgeleid zouden worden. Toen zag hij kleine Lisette, Elisabeth en An.
"Jullie kunnen nu fijn allemaal samen spelen !"

Kleine An stond nog steeds bij kleine Elisabeth en was nog steeds aan het huilen. Ze vond het hier allesbehalve fijn.

Piper keek bezorgd naar haar zusje. eigenlijk was het best grappig, als het niet zo'n serieuze situatie gwas geweest: plots had ze bijna het dubbele aantal zusjes. Ze tilde Paige op en rende naar buiten.
"Kan iemand de auto openmaken?" vroeg ze en rende snel door. Haar hart klopte wel tien keer sneller dan normaal was. Ze wist dat als er iets met de jongste Paige zou gebeuren, de twee anderen het ook zouden bekopen. Gelukkig wist ze dat ze nu nog in orde waren omdat de twee andere Paiges er nog vrij goed uitzagen en toch niet zeiden dat ze zich slecht voelden ofzo. Toch was dat geen reden om te treuzelen."
Snel !"