Verleden VS Heden VS Toekomst

Ik keek onzeker naar Chris en legde via telepathie hem het binnengeschoten probleem uit. Ik glimlachte opgelucht naar de anderen, maar verstijfde toen ik Aaron hoorde en durfde niet meer te bewegen. Ik moest direct denken wat hij mij - mijn oudere versie dan - zonet aangedaan had en gromde.

Toekomst Aaron grijnsde en wendde zijn blik niet af van het groepje, zelfs niet toen An iets vroeg.
"Kijk maar eens in de donkerste hoek van de ruimte... We hebben visite! Thomas, Maria, moven!" Met een simpel handgebaartje liet hij de twee tegelijk in dezelfde richting opzij vliegen en met een grijns keek hij Chris en Sharon aan. "Welkom, Chris en Sharon!"

Kleine Sharon huilde nog altijd zachtjes.
"Roep hem dan gewoon!" snifte ze.

De kleinere ik keek mijn vader aan.
''Ik met An spelen''
Zei ik toen zachtjes.
De grote Elisa keek ook naar de hoek.
''Nog meer gevangende''
Zei ik toen.
De jongere Paige was naar een kamer gebracht.

Ik knikte.
"Dat is leuk !" zei ik vrolijk. In plaats van naar Sharon en Chris toe te lopen, liep ik naar mijn zusje en Thomas toe.
"Hmmm even een manier zoeken waarop jullie stil blijven!" Ik dacht even in stilte na en knikte toen.
"Ah ja!" Ik orbde magische boeien naar me toe en deed die bij hun beiden om. Toen Thomas ich wilde verzetten, gaf ik hem een harde klap in zijn gezicht.
Chris hield Sharons hand goed vast.
"Wat nu?" vroeg hij zachtjes, niet via telepatisch omdat ze nu toch al wisten dat ze er waren.

Piper kwam een beetje bij.

Yvan knuffelde Elisa.
"We gaan eerst eten !" zei hij toen en hoopte tijdens de maaltijd Elisa's gedachten te verzetten.

Tony schudde zijn hoofd.
"Nee, want ik moet alleen naar hem toe straks, nu nog niet!"

Ik wapper met mijn armen.
''Goed, goed, goed!'' doe ik gefrustreerd, om dan keiluid: ''MATTHIJS!'' te roepen.
Hij kan maar beter komen, of ik kom zijn achterste hiernaartoe slepen!
Ik steek de half-af spreuk in mijn zak.
Oké, ik begin boos te worden, en da's nooit goed. Kan je niet goed nadenken... Oké. Diep inademen... Uit. En opnieuw. Aww, bugger, Matthijs, kom hierheen, of anders...!

"Gevangenen? Dacht het niet!" riep ik toen, iets luider dan ik eigenlijk bedoelde.
Ik voelde Chris' hand en hield An, Elisa en Aaron in de gaten.
"Hopen dat Lis gedaan heeft wat ik vroeg..." fluisterde ik toen en verstevigde mijn greep om de ketting nog meer.

Maria stribbelde niet echt tegen. Ze was na al die klappen en vallen te uitgeput om iets te kunnen doen en langzaam begonnen schaafwonden en allerlei andere kleine worden pijnlijker te worden en lichtjes te bloeden.
Ze keek nergens naar, behalve naar de grond voor zich, zwaar ademhalend.

Kleine Sharon hield koppig vol Tony niet te vertrouwen.
"Maar jullie niet kunnen opschieten!" zei ze toen. "Jij hem pijn gaan doen!"
Tja, in het verleden kon Tony enkel met Cody opschieten, Matthijs en Thomas konden hem niet uitstaan - om meerdere redenen...

Matthijs knipperde de Manor binnen.
"Of anders wat...?" vroeg hij toen. "Wat is er?"
Hij liet zijn blik door de ruimte gaan en zag een groepje kleine kinderen en een wat oudere Sharon. Hij richtte zich weer tot Lisette.
"Mislukte spreuk...? En dan wil je mij?" Hij was een ramp in spreuken, logisch voor een Demon. Kijk, Cody had nog een tijd op Magic School gezeten. Hij? nooit.

Chris knikte.
"Laten we hier weggaan !" flusiterde hij toen. "We moeten een ander plan zien te bedenken ... Of denk je dat we nog bij Maria en Thomas geraken en hen mee kunnen nemen?"
Bezorgd keek Thomas naar Maria.
"Gaat het?" vroeg hij haar zachtjes en hoopte maar dat zij hier snel weg zou kunnen geraken.
Mijn toekomst-ik gaf Thomas een harde trap in zijn maag en keek woedend naar hem.
"Zwijg !" beval ik hem en sleepte hem een eindje weg van mijn zusje. "Blijf van mijn zusje af!" Toen liep ik terug naar Maria en keek een beetje bezorgd naar haar. Ik zag dat ze nogal erg gewond was en wilde niet dat haar iets zou overkomen. "Doet het veel pijn?" vroeg ik haar toen zachtjes en redelijk onzeker.

Ik leg alles uit, lichtelijk gefrustreerd.
''Dus zeur niet en help ons!''
Ik wapper met mijn handen.
''Shoo! Waar wacht je op? Alsjeblieft, Matthijs, we hebben je hulp nodig!''
Nu smeek ik bijna, zo bezorgd ben ik.
''Please! Laat me niet verder smeken!''

De oudere ik keek naar An en Maria.
''Laat haar toch''
Zei ik toen.
''Ze willen ons alleen maar goed maken''
Ik keek woedend naar Thomas.
''En hij wil alleen maar mijn kinderen afpakken''
Zei ik woedend.

Ik nam de situatie in me op. Thomas en Maria konden nu dan wel geen magie gebruiken, maar dat betekende niet dat het niet bij hun gebruikt kon worden, dus als we daarheen konden orben, moest het lukken.
"Het zou moeten kunnen..." fluisterde ik zachtjes. Ik zag hoe ze ons schenen te vergeten en hoe Thomas nu het makkelijkste te bereiken was, weg van de rest.
Maria keek nors en negeerde haar zus. Ze kon wel wat hebben, ondanks het pijnlijker begon te voelen, iedere keer steeds een klein graadje meer. Ze was niet van plan toe te geven aan haar zus.
Toekomst Aaron had zijn aandacht schijnbaar als enige op de twee nieuwkomers gericht en zag meteen hoe ze hier gekomen waren. Met een grijns op zijn gezicht ging hij in rook op, verscheen achter mij, sloeg zijn armen om mij heen en verdween met mij in rook voordat ik of Chris iets kon doen.
Hij verscheen weer met me naast Thomas en probeerde meteen de ketting uit mijn handen te grissen, dit viel echter niet mee. Dit plan mislukte ook nog toen ik hem uit mijn hand in Chris' handen orbde.
"Ga!" riep ik. Hij was de enige die nog niet... in de problemen zat hier.

Matthijs keek Lisette aan.
"Ik ben er nu toch? Wat kan ik nog meer doen?" Terwijl hij dit zei, probeerde hij Thomas en Sharon te voelen en bij hun te komen...
Aaron bedacht zich net iets; zijn toekomstversie en hij waren een, dus als de een door een beveiliging kon komen, kon hij het toch ook? Hij probeerde zich te verplaatsen naar de plek in de Onderwereld...

Even keek ik naar Elisa.
"Wat er met Thomas gebeurd, kan me niet schelen, maar Maria is mijn zusje en ik wil niet dat haar iets overkomt !" Toen keek ik grijnzend naar Aaron.
"Goed gedaan !" zei ik vrolijk. "Zullen we hen allemaal maar naar de kerkers in jouw huis brengen?"
Thomas keek evne nors naar ELisa.
"Zal wel ..."
Chris schrok en dacht aan Matthijs.
Ik kom zo snel mogelij kterug zei hij nog in gedachten tegen Sharon en stond toen in de manor.
"Aaron heeft Sharon !" rie phij uit.

"Alsof ik ooit met jullie mee zou gaan!" zei ik pissig. Ik trapte hard op Aarons tenen, duwde hem van me af en trok me los. Gauw orbde ik de boeien weg van Maria en Thomas en hielp Thomas met opstaan.
Ik keek om naar Maria, maar zag dat ze liever stil bleef zitten. Ik slingerde An tegen de wand aan en rende naar Maria en begon haar te helen.
Kom op, we moeten hier weg...!
Plots werd ik van achteren weer beetgepakt en weggehaald bij Maria - die inmiddels half geheeld was.
"Laat los, Aaron!" gilde ik luid terwijl ik tegenstribbelde, maar mijn benen kwamen niet op de grond en ik vloekte luid.

Kleine Sharon keek nog altijd achterdochtig naar Tony.
"Je gaat hem pijn doen!" jammerde ze.

Matthijs keek geschrokken om na zijn mislukte poging om naar de onderwereld te komen. Hij keek direct naar de Aaron uit het heden en zag nog net hoe deze verdween in zwarte rook.
"Hé!"

Aaron keek tot zijn verbazing om zich heen toen het hem schijnbaar gelukt was te ontsnappen.
"Laat haar los!" riep hij dreigend tegen zichzelf, te bizar voor woorden.
Zijn toekomstversie keek hem grijnzend aan en liet mij los waarna ik hapte naar lucht.

Ik grom gefrustreerd.
''Als ze niet snel terug zijn kom ik daar binnenvallen met een spreuk! LETTERLIJK, desnoods!''
Ik wordt zo ZIEK van dit gedoe! Altijd maar wij! Vreselijk irritant... Mocht het nog verder uit de hand lopen dan ga ik het vangen... Buggerations...

De oudere ik zit nog een beetje op haar post... te zitten.

Mijn grote ik kwam hard tegen de muur aan, viel op de grond, maar krabbelde meteen overeind en beende daarna naar Sharon en Maria toe, maar toen ze merkte dat ze haar aan het helen was, vertraagde haar pas.
"Ah ... Aaron, had nog even gewacht, dan was Maria helemaal van haar pijn verlost!" Ze versnelde weer en trok Maria aan haar haren overeind en liet meteen een vuurbal verschijnen.
"Niets doen, Thomas!" Ze keek naar Elisa. "Hij is helemaal voor jou !" zei ze gemeen grijnzend.
Thomas deed onzeker een stap naar achteren en wist niet goed wat doen. "Neem mij en laat hen gaan !"
Mijn slechte ik stootte een vreselijke, kille lach uit.
"Dom jongetje!"
Chris rende naar Lis.
"We moeten gaan helpe n!"
Tony schudde zijn hoofd.
"Nee, Sharon, dat wil ik niet!"

Ik keek naar Thomas.
''Jij gaat eraan''
Zei ik toen.
''We zullen nooit meer last van je hebben''
Ik begon allemaal vuurballen te gooien naar Thomas.
''En jij blijft van mijn zoon af.''
Riep ik tegen hem.

"Dan waren ze meteen ontsnapt, dat kon ik niet riskeren," zei Aaron. Hij keek uitdagend naar zijn jongere versie. "Zo, dus je bent binnen gekomen..."

Ik nam de situatie in mij op en dacht na. Hoe kwamen we hier weg? Als ze ons hadden willen doden, hadden ze dat allang gedaan, dus er bleef nog maar één reden over... En hoe stopten we die?
Ik orbde plots de vuurbal uit An's handen naar Elisabeth en kroop weg van toekomst Aaron naar mijn vriend. Hij hielp me opstaan en bezorgd keek ik naar de anderen.
"Sorry, An," zei ik toen en ik liet een ontploffing vallen bij haar arm, hopend dat ze Maria los zou laten. We moesten hier zo snel mogelijk weg!

Maria slaakte een kreet van pijn.
"Alsof dit helpt!" gilde ze zo luid mogelijk, deels van pijn, deels om An te ergeren zodat ze losgelaten zou worden.

Wyatt nam zijn normale gedaante weer aan.
"Waar is Aaron heen?"

"Ikke niet geloven," hield kleine Sharon stug vol.

De arm van mijn grote, slechte ik werd erg verwond en geschrokken deed ze enkele stappen naar achteren. Ze gromde en had niet door dat er een vuurbal op Elisa afging.
"Dat zet ik je betaald!" Ze darkorbde Sharon en Aaron tegen de muur aan en orbde Maria naar zich toe. "Wij gaan eens lekker een uitstapje maken!" zei ze en darkorbde weg met haar zusje.

Chris keek verward naar Wyatt.
"Wat?" vroeg hij

Maria sloeg echter hard tegen An's wond en trok zich los voordat ze weggeorbd waren, waardoor ze net op tijd was. Ze hees zichzelf overeind en rende naar Aaron en Sharon toe. Ondertussen orbde ze Thomas naast de twee, weg van Elisa waar de vuurbal nog altijd op af stormde en draaide toen samen met Aaron Sharon op haar rug en probeerde haar te genezen.
Ik knalde tegen de muur aan en voelde iets verkeerd schieten in mijn rug en gilde het uit van de pijn. Pijnlijk kneep ik mijn ogen dicht terwijl ik omlaag gleed en de pijn erger en erger werd.
Grote Aaron was hier niet zo tevreden mee en raakte lichtelijk in paniek. Hij verdween in rook en ging achter An aan terwijl zijn jongere versie probeerde te ontdekken wat er aan de hand was en of hij iets ertegen kon doen om het te verhelpen.
"Wat doe je nu? Nu hebben we een heler nodig als je nog de kwade macht van drie wilt hebben! Er is iets mis met Sharon!" riep hij woedend uit.
Wyatt keek naar Chris.
"Aaron is er plots vandoor," legde hij uit.

Chris schrok.
"Wat nu?" vroeg hij.
Ik gaf een gil van pijn toen Maria op mijn wonde drukte en darkorbde met Aaron terug. TOen zag ik plots de vuurbal op Elisa afgaan en darkorbde hem weg. Daarna keek ik woedend Aaron aan. "Ja !" riep ik uit. "Ik kan er ook niet aan doen he, verdorie!" Mijn ogen schoten vuur. De pijn verhoogde pijn mijn woede en vertroebelde mijn verstand.