Een zomer in Hastings

Sharon vernauwde haar ogen tot spleetjes toen ze Sneep goed in het oog kreeg. Als de rest er was geweest, had ze waarschijnlijk uit de bosjes gesprongen, maar hoe kon ze in haar uppie al die Dooddoeners aan?!
Ginny knikte.
"Naar buiten? Naar al die Dooddoeners toe? Willen jullie in hun handen vallen so-" Nick kapte zijn zin af en vloekte. "Daar is ze vast naartoe! Sharon is zo! Waarom bedacht ik me dat niet eerder!" Nick rende weg van het groepje naar de dichtsbijzijnde trap naar beneden; hij moest Sharon buiten zoeken, daar was ze vast!
Hermelien beet op haar lip.
"Elisabeth?"

Draco gromde.
"Is er niet een manier om haar de mond te snoeren zonder problemen?!"

Ik keek rond.
"Elisabeth?"
Lucius keek har nieuwsgierig aan.
"Ooo dat lijkt wel interessant. Moeten we een keer samen doen. Als je ooit loskomt!" hIj lachte.
"Nooit dus!"

Ik snuif.
''Hmm. Zeg nooit nooit,'' zeg ik nuchter.
Misschien gebeurt er nog wel wat in mijn voordeel. Zolang mijn 'lieve pappie' niet terugkomt, heb ik de kans te ontsnappen... als er maar iets in mijn voordeel gebeurde!

Bellatrix snoof.
''Natuurlijk kun je een propje stof in die welp d'r mond proppen, dan kan ze alleen mompelen. Maar dat mag jij van mij doen, lief neefje van me! Als jij zo'n last hebt van dat kind, mag jij het ook oplossen. Ik blijf mooi hier zitten, krijg ik tenminste geen punthoofd van dat kind...''

Lucius leunde tegen de muur aan en floot een deuntje.

Ik keek onzeker.
"We moeten zorgen dat we niet gezien worden."
Ik schrok toen Nick wegrende.
"Nick! Je zal Sharon niet helpen door je te laten vangen!"
Sneep keek de anderen aan.

Sharon zag dat de Dooddoeners klaar waren voor vertrek. Dat mocht niet gebeuren! Maar ze kon er ook niet op af, wat moest ze doen?!
Haar blik verstarde toen ze Nick in de verte - binnen - achter de Dooddoeners zag verschijnen.
Oh nee! Ze mogen hem niet zien!
Ze viel plotseling om van haar hurken, recht op een tak. Yikes!
Nick dook achter een muur en meende Sharon gezien te hebben in de bosjes. Hij fluisterde het naar de anderen.
Hermelien verhief haar stem een beetje in de hoop dat de juiste personen hun hoorden.

Draco mopperde.
"Waar zijn dan stofjes of een doek of iets in huis te vinden als je het nodig hebt?"

Ik zucht en kijk rond. Ik heb immers toch niks beters te doen.

Bellatrix haalde ongeinteresseerd haar schouders op.

Ik vloekte.
"We moeten hen vinden!" Mijn stem schoot uit van paniek.
Lucius grijnde tevreden.

Ik denk na terwijl ik als een krankzinnige overal naartoe kijk. Ik moet Malfidus senior toch kunnen afleiden? Als ik mijn polsen dan langzaam los kan wrikken... ik héb tenslotte erg dunne polsen.
Mijn ogen lichten op en ik kijk intens naar een stukje muur.
''Hé - jullie hebben kakkerlakken! Daar!''
Ik heb expres een stukje muur met schaduw uitgekozen zodat ie wel een paar minuten zal moeten zoeken naar de 'kakkerlakken'.

Lucius keek wat onzeker naar de muur.
"Dat...dat lieg je", zei hij onzeker.

''Lieg ik dat?'' daag ik Lucy uit. ''Als je naar die kakkerlakken kijkt... ho, daar valt d'r één van 't plafond. Hè, gets. Wat kunnen die dingen hard rennen!''

Lucius deed geschrokken enkele stappen naar achteren.
"Snel?" vroeg hij zachtjes.

Ah, dus DAT is z'n zwakke plek...
''Heel snel! Ho! D'r rent er eentje naar jou toe! Kijk links achter je! Wacht, nee, rechts achter je! Wat is dat ding snel! KIJK DAN TOCH, dat ding is bijna bij je!''

Lucius draaide zich geschrokken om . PLots keek hij woedend en draaied zich langzaam om.
"Je probeert me af te leiden hé?"

Toen ie wegdraaide heb ik even snel aan de touwen gefrutseld en ben erin geslaagd een paar stukjes touw los te krijgen. Als ik hem hoor praten doe ik net alsof ik heel intensief naar iets op z'n schouder kijk met een blik van walging op mijn gezicht. De er-zit-een-kakkerlak-op-je-schouder-en-jij-hebt-het-niet-door-blik.

Lucius besefte wat voor blik het was en bewoog langzaam zijn hoofd opzij zodat hij zijn schouder kon bekijken.
"Zit er daar één?" vroeg ho zachtjes. de paniek was in zijn stem te horen.

Ren alsjeblieft de gang op... please...
''JA!'' gil ik. ''Oh mijn god, nou kruipt ie omhoog! Straks valt ie in je kraag!''

Lucius deinsde angstig achteruit en stond niet eens stil bij het feit dat het maar een kakkerlak was en hij al ergere dinegn meegemaakt had en zelf al ergere dingen gedaan had. Ook vergat hij dat hij net nog geloofde dat het een afleidingsmanoevre was. De angst had hem in zijn bezit genomen. Die werd versterkt door het gegil van Lisette.
"HAAAL HEM WEG!"

''Dat gaat een beetje moeilijk!'' gil ik terug. ''Vastgebonden, weet je nog!''
Ik hoop dat Malfidus' angst voor kakkerlakken hem ertoe brengt me los te maken... of dat ie heel snel wegrent bij het bemerken dat ík de 'kakkerlak' niet weg kan halen. Ook al zit er eigenlijk helemaal niks. Gniffel.

Lucius beukte met zijn schouder tegen de muur aan in de hoo pzo de kakkerlak te kunnen pletten.
"Is ie weg? Is ie weg?"

''Nee!'' gil ik. ''Dat ding blijft zich vastklampen! HO! Daar ging ie je kraag in!''
Met ieder beetje afgeleid zijn pruts ik een beetje touw van het touw af.

Lucius gilde."
NEEEEEEEE!" HIj had bijna zij ngewaad uitgetrokken.

Kijk niet op. Kijk niet op. Kijk niet op, herhaal ik in gedachten en friemel als een gek aan het touw, tot ik eindelijk los ben, en Malfidus toevallig met zijn hoofd nog in z'n gewaad zit.
Ik spring overeind, leg snel een knoop in Malfidus' gewaad en maak dat ik wegkom.
Accio toverstok! denk ik zo krachtig mogelijk en wonder boven wonder komt mijn toverstok eraan gevlogen vanwaar ie dan ook verstopt zat.
''Jeuj!'' roep ik, doe een poging het ding te pakken, struikel lichtjes, en pak mijn staf van de grond, om als een gestoorde gek richting de haard te rennen.

Ron keek onzeker naar het groepje.
"Moeten we naar Nick toe?" vroeg hij zachtjes en maakte al aanstalten om het te doen.

Ik keek Ron aan.
"Ja, ik denk dat we het beste achter hem aan kunnen gaan. Voor hij iets stoms doet."
Ik keek naar de anderen.
Sneep hoorde een tak kraken en draaide zich naar die richting.
"Er is iemand hier buiten bij ons"