Een zomer in Hastings

''Nee, dat is het niet,'' zeg ik op mijn gemakje.
''Ik denk echt dat je gewoon vrij hebt genomen om dooddoenertje te spelen. Voor de kick, weet je wel? Kijk, een kick krijgen is prima, maar dan kun je net zo goed gaan bungeejumpen. Da's heel wat minder gevaarlijk dan dooddoener spelen, volgens mij.''

Lucius floot en keek om zich heen. HIj wees een ander voorwerp aan.
"Is het dat dan misschien,"

''Nope. Ik geef je een hint. Op zeven uur van je vandaan, daar is het voorwerp dat je zoekt. Hé - ik snap best dat je je vrouw en zoon wil beschermen enzo, maar om dan gelijk het leuk te gaan vinden om mensen pijn te doen - da's de verkeerde kant uit, maat.''

Lucius draaide zich om.
"Je begrijpt het niet! Ik kwam er bij toen ik jong en naïef was en eens je erin zit, zit je er altijd in!" Zijn ogen vonkten. "Nu kan ik niet anders of mijn gezin gaat eraan! En dat vind ik nog altijd veel belangrijker dan een stomme onbekende!" Hij keek rond en wees het voorwerp aan. Zijn humeur was tot onder nul gedaald.

Ik knik.
''Da's het voorwerp, ja.''
Ik zwijg even.
''Waarom zoek je dan geen hulp? Het gaat hier om de veiligheid van je gezin, niet om je eigen trots. Dat schijnen veel mensen te vergeten.''

Sharon was zo dicht bij de Dooddoeners dat ze niet dichter durfde. Ze schrok toen ze Sneep zich bij de rest zag voegen.
Dan zal wel bijna iedereen er zijn... dacht ze.
Nick keek rond en Ginny vond het akelig stil in huis worden, maar buiten druk. Ze deelde haar mening met de rest.
Hermelien pakte An's hand beet en zocht.

Malfidus stormde de trap weer af en zocht door de ruimtes tot hij zijn tante vond.
"Moor maakt me echt gestoord! Kunnen we niet gewoon haar de mond snoeren, dan is vader ook tenminste stil! Hij zong!" klaagde hij.

Lucius negeerde haar laatste opmerking en keek zoekend rond.
"Ik zie ik zie wat jij niet ziet en het is..." Het bleef een tijdje stil waarna hij zei: "Groen"
Ik keek Hermelien even aan en gaf een kneepje in haar hand.

''Mwah. Da's zo'n beetje heel erg veel hier. Plus zilver. Obsessed much?''
Ik lach zachtjes.
''Anyway, ik kap met dit spelletje.''

Bellatrix keek op.
''ZONG Lucius?'' vroeg ze verbijsterd. ''Oh, daar had ik graag bij willen zijn. Maar niet heus. Die man is gek! Gek als een deur! Haha, hij is gekraakt! Maar dat idee van die welp de mond snoeren... is niet eens zo'n slecht idee. De Heer der Duisternis zal dat vast niet erg vinden! ...Jammer dat ik niet...''
Bellatrix maakte een wurg-gebaar.

Lucius zuchtte.
"Goed, maar dan zwijg je ook!" Hij wist niet waarom hij het zei, want het zou toch geen effect hebben.

''Zwijgen? Toe zeg. Wat heb je nou aan een zwijgende gevangene, hè? Want dat ben ik!''

Lucius keek har aan.
"Dan zou ik rusth ebben! En geen hoofdpijn!"

''Als je rust wil, laat mij dan gaan, en als je geen hoofdpijn wil, neem een aspirientje,'' zeg ik kalm.

Lucius lachte kil.
"ALs ik jou laat gaan, staat er me nog iets veel ergers te wachten!"

''Als je maar weet dat ik mijn mond niet houdt,'' zeg ik kalm.

Ik keek naar Ginny.
"Vind ik ook. Laten we maar eens buiten gaan kijken."
Sneep keek de anderen aan.

Lucius zuchtte diep.
"Denk je dat ik dat nog niet doorhad?"

''Oh, dat wist je allang,'' zeg ik vrolijk. ''Zeg - hoe lang moeten we hier eigenlijk blijven zitten? Als dat nog lang is, ga ik klagen! Je loopt hier een koutje op dat je longen doet barsten, je droogt uit, en je verhongert tot op 't bot. Triest.''

Lucius keek weg.
"Ja, en liever snel dan traag... Zelfs als ik het ben die dan zal verhongeren of wat dan ook. Dan ben ik tenminste verlost!"

''En je laat de rest achter,'' zeg ik zachtjes. ''Da's ook niet goed. Wat dat betreft is maar heel weinig goed. Maar goed.''
Ik heb zin in een babbeltje, dus babbel ik tegen de enige die er is: Lucy.
''Waarom heb je eigenlijk besloten om je bij de dooddoeners aan te sluiten? Was je vader al lid van het originele clubje en werd je gepusht? Ik weet dat Voldie ongeveer zestig is, jij bent... rond de dertig of de veertig, dus jij kan toch best de zoon van een klasgenoot van hem zijn? Ja toch? Hoe heette je vader ook alweer... ik weet dat ik dat wel 'ns heb gehoord... wel meerdere dingen, eigenlijk. En de meest stomme dingen onthoudt ik! Oh! Je vader heette Abraxas, toch? Maar vertel! Ga je gang! Ik vertel het toch niet door!''

Lucius gromde weer. Dat deed hi jde laatste tijd wel erg vaak.
"Houd je mond!" zei hi jteon boos. WOedend keek hij naar haar.
"Jij en niets doorvertellen?! Trouwens, het zijn je zaken niet!"

''Ik KAN wel geheimen bewaren, hoor,'' snuif ik. ''En ik houdt woord. Niet als sommige familieleden van mij die we kennen!''
Natuurlijk bedoel ik mijn pa. Iedereen weet dat ie liegt dat ie barst.

Lucius zuchtte.
"Ik wil hier gewoon niet met jou over praten! Ik wil gewoon helemaal niet praten!"

Ik haal mijn schouders op, zover dat gaat.
''Prima, houdt het dan maar voor jezelf. Als je je bedenkt, ik zit hier.''
Ik houdt even mijn mond en grijns dan.
''Ooit een film gezien? Het zou me verbazen als je wist wat het was!''

Lucius lachte.
"Ja, jij zit daar! En ik zou kunnen weggaan, maar toch doe ik het niet?" Toen kee hij haar zuchtend aan.
"Een wat?"

''Oké, je gaat niet weg omdat je bang bent dat ik ontsnap en dat jij dan de klappen krijgt,'' zeg ik kalmpjes, om dan weer op het onderwerp 'film' over te stappen.
''Oh, beelden die dreuzels hebben uitgevonden. Het wordt afgespeeld op een scherm en je kan een verhaal volgen. Denk maar aan een boek dat zich afspeelt in je hoofd! Maar dit is op een scherm.''