Een zomer in Hastings

Lucius lachte.
"Dat valt er nochtans niet aan op te maken!"

''Kijk, ik ben niet 'beleefd' zoals jouw zoontje. Ik ben goed opgevoed om zelf na te kunnen denken. Ik ben opgevoed om een cynische kijk te hebben op het leven en op autoriteit. Oké, dat laatste niet, dat gedeelte heb ik zelf bedacht. Er is me geleerd om een hart te hebben voor de mensen om me heen - daar kunnen jullie hier wat van leren!''

Lucius snoof.
"Zwijg toch", mopperde hij en begreep neit waarom hij er altijd maar opneiuw in opging.

''Jaja, spreken is zilver, zwijgen is goud. Maar wat zou platina zijn...?''

Sharon gluurde om de hoek.
Waar zou Sneep blijven?
Hermelien glimlachte. "Ik laat je niet alleen gaan! Dus als je gaat, ga ik met je mee," zei ze vastberaden.
Ginny keek onzeker naar Nick. "Ze zouden toch niet -?"
Nick schudde zijn hoofd. "Dan zouden we haar wel zien denk ik en zo snel laat ze zich niet weer pakken, denk ik..." Hij klonk zelf niet volledig overtuigd.

Draco liep door het huis en hoorde Lisette over 'zoontje' praten. Hij keek de ruimte in en vloekte.
"Aan het roddelen, Moor?" vroeg hij bot. Hij leunde in de deurpost.

''Ik gaf je een compliment,'' zeg ik totaal droog en kalmpjes tegen Draco. ''Dat je beleefd bent - als je dat wilt.''
Ik grijns breed.
''Net niet, hmm, luistervinkje?''

Lucius had zin om tegen zijn eigen voorhoofd te slaan na die opmerking van Lisette. Daarna keek hij naar zijn zoon.
"Kom je me wat gezelschap houden, Draco?"
Ik knuffelde Hermelien.

IK was wel een beetje bang.
Harry keek de anderen aan.
''Laten we ze gaan zoeken''

Sharon hield de Dooddoeners straks in de gaten.
Ginny keek naar Harry.
"Achter An en Hermelien aan Elisa zoeken of Sharon zoeken? Wie bedoel je nu?"
Nick bleef dicht bij de groep. Hij wilde niet gescheiden worden. Hij beet op zijn lip.
Hermelien glimlachte.
"Kom, we gaan zoeken!"

Draco vernauwde zijn ogen tot spleetjes.
"Ik kan beter gaan voordat hier alleen nog maar restjes en scherven liggen," antwoordde hij op zijn vader zonder zijn blik van Lisette los te maken. "En dan zal ik dit keer niet degene zijn met een blauw oog en gebroken neus."

''Was dat een dreigement?'' vraag ik nuchter aan Draco. ''Zo ja, dan lukt het niet zo. Ik zit niet te bibberen van angst. Dus, ik denk dat je inderdaad het beste weg kan wezen, want je bedreigingen zijn rommel. Doei.''

Ik knikte.
"Ja!" Ik ging op zoek.
Lucius keek naar Lisette.
"Zwijg!"

''Ja, maar, als iemand me straks een vraag stelt, dan is dat toch niet handig?'' protesteer ik.

Lucius gromde.
"Wie zou jou een vraag willen stellen?"

''Ik ben niet helderziend, hoor,'' zeg ik droog. ''Dat weet ik echt niet. Het kan toch ZIJN dat iemand me een vraag stelt? ...En zie je wel?! Jij stelde me een vraag! Ik had gelijk!''

Ik keek Jack aan.
Harry keek haar aan.
''OVer allemaal''

Lucius begon echt gek te worden en sloeg met zijn hand tegen zijn voorhoofd aan.
Jack kuste Elisa.
"Alles komt goed", flusiterde hij.

''Sla jezelf niet, joh. Dat doet namelijk pijn,'' merk ik op. ''Mag ik nou los? Ik begin kramp in m'n benen te krijgen en dat moet ik er even uitlopen.''

Lucius grijnsde.
"net goed dat je kramp hebt in je been en nee je mag niet los!"

''Ik zei: 'begin'. Dat betekent dat ik dat nog niet heb,'' zeg ik droog.
En ik loog een beetje. Ik wil gewoon los.
''Maar, stel, hè, dat je me ergens anders naartoe moet brengen, hè? Dan zou me me maar moeten sjouwen! Misschien is 't wel een heel eind. En als je me wilt laten lopen ofzo... vastgebonden lopen is niet mijn specialiteit. Dan komen we nog langzamer aan op de plek van bestemming dan een slak in hartje zomer! Dat je het weet. Eigen schuld dat je me niet losmaakt.''

Lucius lachte.
"denk je echt dat ik zo stom ben om je gewoon los te maken? dan ga je er gewoon van door! En je moet nergens anders heen."

''Nou, misschien wél! Weet jij veel!'' protesteer ik, me niks aantrekkend van die opmerkingen.

Lucius zweeg nu maar.
Hopelijk werkt dat!

''Zeg, ik praat tegen je,'' zeg ik. ''Waarom zeg je nou niks? Heb je je tong verloren?''

Lucius zweeg nog steeds en beogn zijn nagels te inspecteren omzich ergens anders op te kunnen concentreren.

''Nee, z'n tong hebtie niet verloren...'' mompel ik. ''Nou, als je toch niks zegt... ik moet me toch een beetje vermaken, hmm?''
Ik begin luidkeels 'A pirate's life for me' te zingen.