Een zomer in Hastings

Lucius sprong net op tijd opzij en vuurde meteen een verlammingsspreuk af op Sharon.
"Ja", antwoordde ik zachtjes.
"Helemaal klaar !"
Ron schudde zijn hoofd.
"Niets hoor", zei hij met een glimlach. "Ik maakte een flauw grapje ! Absoluut niet grappig!"

''Maar ze hoeven toch niet te WETEN dat je me hebt losgemaakt?'' dring ik aan. ''Je hangt gewoon een geloofwaardig verhaal op! Oké, even voor de drama: ik BEN natuurlijk heel slim en goed in ontsnappen.''
Ik grijns naar Draco.
''Alsjeblieft? Als het al dan niet voor mij is, dan voor Sharon?''

Bellatrix mompelt.
''Ja, ga maar, jij lapzwans...'', om dan ongeduldig Alex te porren.
''Wakker worden jij! Of je krijgt een emmer ijskoud water over je heen! ALEX!''

Ik blokkeerde de spreuk nogmaals en keek onzeker naar Lucius.
"Geef Nick terug!"

Ginny vloog een stukje verder, zodat ze moeilijk Sharon konden raken en redelijk gemakkelijk Malfidus.

Hermelien keek Ron achterdochtig aan en schudde toen haar hoofd.
"Wat staan we hier eigenlijk te doen? Ze hebben onze hulp misschien nodig!" Ze begon weer te rennen.

Draco keek Lisette aan en begon te lachen.
"Voor Sharon? Dan kan je beter hier blijven en ontsnappen als ze haar hebben! En anders heeft ze zichzelf weten te redden!"

Lucius keek haar aan.
"Als jij ons Potter geeeft!" zei hij toen. "En daarmee bedoel ik natuurlijk je broertje!" Met een boze blik keek hij naar Sharon.

Ik keek onzeker.
"Doe jij het of moet ik een spreuk afvoeren?"

Ron versnelde.
"Ik stond niet stil !" riep hij en haalde haar niet veel later in !"

Alex bleef het volhouden. Ze bleef haar ogen gesloten houden en hootpe dat haar moeder ongerust zou worden. Dan zou ze tenmisnte zeker weten dat haar moeder o mhaar gaf.

''Als ze haar pijn doen ga je jezelf zo ontzettend voor je kop slaan,'' zeg ik tegen hem. ''En ik ga er ook niet blij mee zijn... Dan geef ik JOU mooi de schuld, liefst waar Shar bij is! Nu ze nog zo'n beetje veilig is heeft ze nog een kans, net als de rest! Wie weet hoe lang het nog duurt voor al die DD's Shar hebben overmeesterd, haar pijn doen of erger!''
Ik 'humph' en kijk de andere kant uit.

''Alex? Alex!'' doet Bellatrix, nu toch wel een beetje bezorgd wordend. ''Alex, wordt wakker! Alexandra! Ik meen het!''

Ik begon te lachen.
"Oké, en hoezo denk je dat ik dat ga doen? Je kent me toch wel beter dan dat?
En daarbij: hij is mijn broer! Niet met dat 'tje' erbij! Daarnaast is hij oud genoeg zijn eigen besluiten te nemen, dus wie is hij om naar mij te luisteren?!"
Ik staarde Lucius woedend aan, mijn toverstok stevig in mijn hand naast mijn lichaam geklemd.

Ginny knikte naar An.
"Jij, ik zou hem maar teveel verwonden," mompelde ze.
Bovendien wilt Malfidus haar vriend... Vriendje...

"Geen tijd voor geruzie, Ronald!" zei Hermelien en ze keek om.
"Waar is Harry gebleven?"

Draco zei niets.

"OK", zei ik een beetje onzeker.

"Denk je niet dat je BROER jouwvriendje zou willen redden? Hij zou uit vrije beweging komen als je het hem zou vragen ... Je moet het hem gewoon vragen en dan krijg je je vriendje terug!"

Ik stuurde een verlammingsspreuk op Lucius af en zag tot mijn grote vreugde dat die doel trof.

Ron haalde zijn schouders op.
"Ik denk dat hij niet meegekomen is", zei hij teon.

Alexandra opende haar ogen.

Ik blijf omgedraaid zitten en heb eerlijk gezegd de hoop een beetje opgegeven. Ik zit een beetje heel zacht te vloeken.

Bellatrix zucht en omhelst Alex out-of-character. Dan beseft ze wat ze aan het doen is. Ze springt snel weg.
''Eindelijk!'' snauwt ze naar Alex, weer terug in haar karakter. ''Daar deed je ook lang over!''

"En wie zegt dat ik hem wil ruilen? En wie zegt dat ik weet waar hij is? Iedereen is allang weg!" riep ik woedend.
Toen zag ik hem neervallen en keek geschrokken om wie de spreuk afgevuurd had. Ik glimlachte bij het zien van An en Ginny, maar keek toen weer naar Lucius en liep op hem af. Hoe kreeg ik nu Nick terug?!

Hermelien schudde haar hoofd en rende maar verder; wie weet waren An en Ginny wel in gevaar, om niet over de anderen te spreken.

Ik was met mijn hoofd tegen de muur gevlogen en lag bewusteloos op de grond. George liep door het huis op zoek naar de anderen.
"Waar zijn jullie?", riep hij, "We moeten zo snel mogelijk weg!"
Sneep lag nog steeds bewegenloos op de grond.

Ik was nog boos.
''Jullie moeten mij niet tegen houden''
Zei ik toen. Ik sloeg hard tegen de muur in mijn vuist.
''Au''
Ik werd daar nog bozer door.
''Nee he''
Zei ik nors.

Jack schrok.
"Elisa, wat doe je nu?" vroeg hij verbaasd en keek naar haar vuist.
"Gaat het?" vroeg hij bezorgd en keek toen Harry aan. "Misschien kunnen we toch beter naar de rest toegaan om hen te helpen?" stelde hij voor. "Elisa en ik dan bedoel ik ... want ze zijn hier voor jou dus jij moet zeker veilig zijn !"

Fred was nog steeds verlamd en kon niet veel doen.
Er kwam een andere doodsdoener aangerend die de spreuk die ik over Lucius had uitgesproken ongedaan maakte en meteen daarna vuurde hij enkele detentio-spreuken op Ginny en mij af. IK merkte het en gaf een gil van schrik, maar reageerde te laat waarfdoor ik door touwen gevangen werd en ook nog eens van de bezem afviel.

Ron zuchtte en liep een beetje voor Hermelien uit. Hij draaide een hoek om en kwam slippend tot stilstand.
"ehoh ..." Hij zag enorm veel dooddoeners die plots allemaal binnen geraakt waren.
Lucius kwam weer overeind en bedankte de dooddoener die hem geholpen had. Daarna lie phij naar Sneep en probeerde hem bij te brengen.

Alex glimlachte nog toen haar moeder plots begon te snauwen.
"Je kan me ook even rechtzetten, want dit ligt vreselijk vervelend", zei ze rustig. "Je kan niet eens rustig een dutje doen!"

Ik verstarde toen Lucius weer in beweging kwam en mijn ademhaling versnelde. Mijn hart ging als een razende tekeer. De Dooddoener had niets op mij gedaan, maar ik zag tot mijn schrik An en Ginny vanuit de lucht vallen.
Dan maar dat ze me wel opmerken...
Ik vuurde een spreuk af op een bank en liet deze onder de twee vallende heksjes schuiven.
Ik richtte me weer op de Dooddoeners en verlamde degene die Lucius bijgebracht had en mijn vriendinnen vastgebonden had. Terwijl Lucius naar Sneep liep, vuurde ik een spreuk af vlak voor Sneep, zodat Lucius moest stoppen.
"Sinds wanneer bedanken Dooddoeners elkaar?" vroeg ik spottend.

Hermelien doofde het puntje van haar toverstok en hield zichzelf paraat, klaar om zich te verdedigen.

Nick kon met moeite weer een vinger bewegen. Zijn geduld begon op te raken...

Ik bijt op mijn lip, laat Draco even de kans om na te denken en draai me dan weer naar hem om om het nog een keer te proberen.
''Draco, Sharon loopt daar gevaar! Ik zou mezelf nooit vergeven als haar iets overkomt en jij denk ik ook niet! Alsjeblieft, laat me gaan...''

Bellatrix trekt een wenkbrauw op.
''Je SLIEP? Daarom kon Lucius of ik je natuurlijk niet wakker krijgen, je had oordopjes!''
Ze gromt.

ALex grijnsde.
"Misschien..." Ze zuchtte. "Ik heb geen oordopjes ! Ik walg gewoon van die vreselijke man!" Ze keek har moeder aan.
"Maar kan je me nu overeind helpen? Alsjblieft? Dat is alles dat ik van je vraag!"

Lucius draaide zich om naar Sharon.
"Sinds de dag dat we blij zijn dat we niet meer verlamd zijn!" zei hij en begon de paralitis spreuk op Sharon af te vuren, de ene na de andere .
ONdertussen sloop er een andere achter Sharon dichterbij.
Ik riep een bedankje naar Sharon voor die bank en probeerde met alle macht los te geraken uit die verdomde touwen.
"Ginny", zei ik in paniek toen ik plots enkele dooddoeners op ons af zag komen.

Ron ging naast Hermelien staan.
"Hier gaan we", zei hij zachtjes.

Ik was nog echt erg boos.
''Ik kan mijn boosheid niet kwijt''
Zei ik tegen Jack.
''Ik moet het kwijt''
Harry knikte.
''Ok dan''
Zei hij toen.

"Tss, het zal wel!" mompelde ik. Het boeide me niet meer dat ik Lucius al jaren kende, ik wilde gewoon hier weg komen en dan wel met Nick!
Elke keer wist ik maar net de spreuk te blokkeren of te ontwijken, maar steeds lastiger werd het. Ik sprong op mijn bezem die ik nog altijd in mijn hand had - net als die van Nick - en vloog omhoog om zo een nieuwe lading te kunnen ontwijken. Nicks bezem liet ik maar op de grond liggen, ik moest snel zijn.
Ik draaide me om en zag ik dat ik net op tijd opgestegen was of ik was van achteren besloten. Toen zag ik de situatie van Ginny en An en vuurde de Diffindo-spreuk op hun af om hun touwen kapot te snijden. Ik lette echter nu niet zo erg op Lucius meer...

"Shh, Ronald!" siste Hermelien en ze zag een spreuk op hun afkomen. Ze dook op de grond en trok Ron mee omlaag.

"Houd toch je bek, Moor!" snauwde Draco plots woest.

Mijn grijns verdwijnt van mijn gezicht en ik kijk hem vernietigend aan.
''Misschien kan je kleine frettenbrein het niet aan, maar mensen hebben een MOND!'' snauw ik terug. ''Ik probeer alleen Sharon, onze gezamelijke vriendin, te helpen en jij zit me toe te snauwen! EN DANKJEWEL!''
Mijn ogen flitsen voor een moment rood op voor ik mijn hoofd schudt en weer controle over mezelf krijg.
''...Sorry. Dat was iets té...''

Bellatrix zet haar dochter wat meer overeind, maar maakt de knopen dus NIET los.

Jack keek Elisa aan.
"Zullen we?" vroeg hij. "Of blijf je liever hier?"

Dankzij Hermelien werd Ron niet geraakt door de spreuk. Stilletjes bleef hij liggen en durfde Hermelien niet te bedanken.

Lucius merkte dat Sharon nu niet op hem lette en richtte zijn toverstaf op haar.
"Paralitis!"
Op hetzelfde moment vuurde een andere dooddoener de detentio spreuk op Sharon af.
"Dankje, Sharon!" gilde ik en had niet door dat ze op dit moment in gevaar was. Ik stond op en werd net dan tegen de muur aangesmeten met Ginny door een dooddoener die ons van achteren beslooop.

Ik voelde voor de tweede keer deze avond hoe mijn lichaam verlamd werd door de Paralatisspreuk. Ik wilde vloeken en gillen, maar niets kon ik doen. Op dat moment werd ik ook nog eens in touwen gewikkeld en viel ik van mijn bezem af, naar beneden stortend! Als dat maar goed kwam...

Ginny krabbelde overeind na tegen de muur aan geknald te zijn en vuurde spreuken af op hun aanvallers.

Hermelien luisterde aandachtig.

Draco staarde enkel verbaasd naar Lisette met zijn armen nog altijd over elkaar geslagen en tegen de muur leunend.

Lucius zorgde ervoor dat Sharons val gebroken werd en rende dan naar haar toe.
"Ik breng haar weg !" zei hij en bukte. Hij legde zijn hand op Sharons arm en verdwijnselde naar zijn huis.
"Bella, kijk eens wie er nog op beozek is", zei hij vrolijk.
Alex schrok."
Sharon!"

Ik kwam ook weer overiend en keek om me heen."
Er zijn er teveel !"
Ron keek onzeker naar Hermelien.
"Zijn ze weg?"

Ik was blij dat mijn landing in orde was, maar wat nu? Ik kon niets doen, enkel aanhoren hoe Lucius' voetstappen steeds dichterbij kwamen en bij mij stopten.
An! Ginny! Kijk alsjeblieft om!
Het was al te laat en moest het misselijke gevoel van verdwijnselen aanvoelen op weg naar het huis van Draco, het huis waar ik vroeger als vriend kwam en niet als gevangene...
"We moeten hulp zien te krijgen!" zei Ginny geschrokken. Ze zocht naar Sharon. Met z'n drieën hadden ze al meer kans. Tot haar schrik zag ze Sharon niet meer. "Sharon?!"
Hermelien durfde niet te reageren en gaf Ron een trap tegen zijn been. Ze moesten stil zijn, dan konden ze horen, anders werden zij gehoord. Plots duwde ze ruw Ron opzij en rolde ze zelf de andere kant op. Een spreuk miste hun net op een haar, precies tussen hun in...
Draco negeerde nu Lisette voorkomen en liep weer weg. Hij kon met haar gepraat niet logisch nadenken over wat hij wilde. Hij liep terug naar boven en hoorde op dat moment zijn vader 'kijk eens wie er nog op bezoek is' zeggen. Hij vertraagde zijn pas en stopte bij de hoek om naar binnen te gluren. Even meende hij dat zijn hartslag stopte bij het zien van de nieuwe gevangene: Sharon!
Hij rende zo snel als hij kon zonder geluid te maken terug naar Lisette.
"Wat wil je precies doen als ik je losmaak? Als ze erachter komen dat ik het deed -"
Hij wilde er niet aan denken, niet enkel wat zijn vader zou doen, maar wat Lisette's vader met hem zou doen...

Ik kijk even triomfantelijk, maar glimlach dan geruststellend naar Draco.
''Kalm maar!'' fluister ik. ''Jij maakt me los, dan? Oké, ik zal de 'scéne' even uitleggen! Zogenaamd heb ik mijn toverstaf nog, die iedereen per ongeluk over het hoofd gezien heeft.''
Wat nog waar is ook.
''Ik weet mezelf los te krijgen, geef jou zogenaamd een oplawaai waardoor je omvalt en ik kan ontsnappen, jij gaat achter me aan, ik bevreid Nick, val de woonkamer binnen waar Alex,'' ik kijk even naar Draco en raad het volgende ''en Sharon zitten, verras hen daar, impidementeer de beveiligers, jij mag wel binnenvallen van: ''Hé Wat doe je daar!'' om me voor mijn part te proberen te beheksen, me te missen, waarna we ontsnappen en jij buiten verdenking staat!''
Ik straal, niet eens doorhebbend hoe Zwad-achtig dat is.

Bellatrix grijnst.
''Oh, wat leuk, de jongste Potter!''

Ik knikte.
''Ja laten we gaan''
Zei ik toen.
''Voordat ik iemand voor muur aan zie''
Ik keek hem aan.
''Ik moet echt mijn boosheid kwijt''
Zei ik zachtjes.

Jack glimlachte lichtjes.
"Als je een dooddoener voor een muur aan zie, is dat niet erg", zei hij tegen haar en knuffelde haar even Daarna nam hij haar hand vast en begon met haar door de gang te lopen.

In paniek keek Alex naar Sharon en wilde haar graag helpen, maar had totaal geen idee hoe.
"Laat haar gaan!" gilde ze plots omdat het eigenlijk het enige was dat ze nu kon doen.
Lucius keek naar Alex en gaf haar een harde klap met zijn hand tegen haar hoofd.
"Zwijg, mormel !"
Alex schrok van de klap en zweeg meteen. Ze wilde over haar achterhoofd wrijven, maar er was een klein probleempje: haar handen waren nog steeds vastgebonden aan de stoel.

Ik knikte.
"Inderdaad!" Ik zag plots Leen bewusteloos liggen en rende geschrokken naar haar toe om me naast haar op de grond te laten vallen en haar door elkaar te schudden in de hoop dat ze wakker zou worden.
"Kom op, Leen, we moeten hier weg!" Ik keek even om me heen en zag bijna overal dooddoeners.
"Ginny?!" gilde ik.
Ron schrok erg hard.
"Dankje," zei hij erg zachtjes en wachtte onzeker af, niet wetende of hij moest opstaan of blijven liggen.