De liefde van Zankou

Ik keek Esther verbaast aan.
''Nee Esther''
Zeg ik verdrietig.
Het kan veel beter.
Paige hield Piper tegen.
''Piper denk om de baby.''
Cassie kwam los en schemerde naar Esther.

Esther glimlachte lief naar Cassie en liep naar haar toe.
"Cassie Esthel pakken !" Er was even een duistere flikkering in haar ogen te zien die al snel verdween voordat Cassie het kon zien.
"Verdikkeme !" zei ik en wilde me omdraaien, maar ik kon me niet meer rechthouden en viel op de grond neer. Even bleef ik liggen en dan kwam ik weer op en liep met moeite naar de deur en begon ertegen te trappen. Terwijl ik huilde, bleef ik trappen.
"Laat hen gaan !"
Piper werd een beetje bleek.
"Je hebt gelijk, sorry !"

Ik zag het en wist niet dat Esther iets van plan was, ik rende op Cassie af en beukte haar tegen de grond.
''Blijf van mijn dochter af.''
Ik bleef op haar inslaan en me ogen werden pikzwart.
''Esther is mijn dochter en ze zal nooit jouw dochter zijn.''
Cassie gooide me met een heel hooggeladen energiebal van haar af. Ik kwam hard tegen de muur aan en bleef bewusteloos op de grond liggen met een hele erge hoofdwond en me andere wonden waren weer aan het bloeden.
''Geeft niet, maar hoe komen we daar binnen.''

Esther gilde. PLots waren haar ogen pikzwart van woede. Niets van haar ogen waren nog te zien omdat ze helemaal zwart geworden waren.
"AFBLIJVEN MIJN MAMA !" gilde ze en plots verschenen er in haar beide handen een hooggeladen vuurbal en gooide die naar Cassie toe. Het kon haar niet schelen dat Cassie nu zwanger was.
Ik kreeg de deur niet open en draaide me plots om.
"Zankou !" Ik rende eerst op Thomas af en zag dat hij wel in orde was en rende toen naar Zankou en probeerde hem bij te brengen.
"Breng me die kamer binnen !"

Ik had al erg veel bloed verloren en had snel hulp nodig.
Cassie werd hard geraakt door de vuurballen
''ESTHER NEE STOUT''
Zei Cassie boos, ze had een erge wond op haar buik.
''An wat ben je van plan.''
Vroeg Paige aan An.
''Kan ik helpen''vroeg ze.

"Nein ! Nein !" zei ik tegen mijn moeder omdat ik gewoon niet wist wat te doen. Ik streek in paniek met mijn handen door mijn haren en huilde nog steeds.
"Wat moet ik doen? Wat moet ik doen?"
Piper wist plots iets, ze trok Paige naar zich toe en mee naar de deur toe.
"Ik probeer de deur op te blazen, orb jij er dan rotsblokken ofzo tegen aan, goed?"
Esther werd alleen nog maar bozer. Cico liep naar Elisa en probeerde haar te helen. Esther riep.
"ESTHER NIET STOUT ! JIJ STOUT !" Ze liet Cassie naar achteren vliegen.

Ik word een deel geheeld door cico maar blijf bewusteloos door al dat bloedverlies en opeens klopt me hary niet meer en verschijn ik als geest naas An.
''He wat is dit.''
Zei ik verbaast.
''Ja laten we dat proberen.''
Paige had elisa haar geest nog niet opgemerkt en orbte rotsblokken tegen de deur aan.
'''Dit moet gaan lukken, het moet gewoon.''
Cassie blijft bewusteloos liggen.

Als in een nachtmerrie zag ik Elisa naast me verschijnen. Mijn adem stokte en ik kon niets uitbrengen. Ik werd plots heel erg duizelig en de tranen begonnen gewoon te stromen. Ik opende mijn mond om iets te zeggen, maar mijn stem was plots verdwenen. Ik deed een stap achteruit. Piper had het ook niet door. Ze probeerde de deur op te blazen.
"Nu, Paige !" riep ze.
Zankou kwam bij en liet Piper wegvliegen van Paige. Dan schemerde hij naar Cassie en zag dat ze erg gewond was. Hij knielde bij haar neer.

Ik keek naar mezelf.
''Volgens mij is dit niet goed.''
Ik keek anstig rond.
''Jullie moeten me snel in het ziekenhuis krijgen.''
Paige draaide zich om om naar Piper te rennen toen ze elisa's geest zag.
''Elisa maar euhhh''
Haar mond viel haast open.

Ik rende naar de deur en beukte er met mijn schouder tegen. Ik bleef het doen.
"Kom aan ! Ga open !" Esther keek plots naar de deur en met één knippering met haar ogen liet ze die openvliegen waardoor ik met de deur tegen de muur aangegooid werd. Ik duwde de deur van me af, krabbelde overeind en rende de kamer binnen. Bij Elisa viel ik neer en orbde eerst mijn broertje, Esther, mijn moeder, mijn tante en Thomas naar huis toe en orbde toen met Elisabeth achter hen aan.
"Ze moet naar het ziekenhuis !" zei ik en deed moeite om niet flauw te vallen.
"Snel ! Iemand !" zei ik in paniek.

Ik verscheen als geest weer naast hun.
''Snel ik heb niet lang meer.''
Dat voelde ik.
''Please wees snel''
Paige liep snel naar An en elisa toe en nam elis over en orbte met haar en An dichtbij het ziekenhuis. Toen rende ze het ziekenhuis binnen.
''We hebben hulp nodig me nichtje is er erg aan toe.''
Zegt Paige er bezorgt.

Ik bleef bij ELisa zitten en had haar hand beet en huilde omdat ik niet wilde dat ze zou doodgaan.
"Hou vol, ELisa !" zei ik tegen haar en hoorde iets en keek om. Ik zag enkele verpleegsters naar ons toelopen en ze brachten Elisa op een brancard naar binnen waar ze meteen naar een dokter gebracht werd. Ik had haar hand losgelaten en liep hen achterna het ziekenhuis binnen. Angstig bleef ik daar wachten en wist niet waar mijn moeder was en waar ze Elisa heengebracht hadden. Verward liet ik me op een stoel vallen.
Zankou probeerde Cassie bij te brengen.

Ik word direct geholpen en uiteindelijk heb ik weer een zwakke hardslag. Ik kreeg bloed toe gediend en lig aan de hard bewaking.
Ik werd naar een kamer gebracht en de dokter liep naar An en Paige die bij An was gaan staan.
´´U nichtje heeft veel geluk gehad, als ze later was gebracht dan had ze het niet gered. We houden haar goed in de gaten.´´
De dokter vertelde waar ik lag.
´´´Laten we naar haar toe gaan, An´´
Paige liep naar de kamer toe.
´´Ik zal zo de anderen even op de hoogte brengen.´´
Cassie kwam uiteindelijk langzaam bij maar was erg zwak en de baby ook.

Ik hoorde niet wat de dokter of mijn moeder zei en bleef in shoc op mijn stoel zitten. Ik maakte me nog steeds zorgen om Elisa en voelde me erg schuldig omdat ik mijn baby achtergelaten had.
Ik ben een rotslechte moeder ! Wie laat zijn kind nu achter bij demons?
Thomas was naar Hendrik gelopen en pakte hem op.
"Hey, Hendrik, hoe is het?" vroeg hij.
Leah had Noah en Nicolaas ook naar de manor georbd.
Zankou ging een drankje halen en gaf het aan Cassie.

Ik keek mijn moeder aan, maar geloofde er niet veel van. Toch stond ik op en liep met mijn moeder mee. Toen ik Elisa zag liggen, bleef ik abrupt stilstaan en wendde mijn blik af.
Waarom heb ik haar niet eerder kunnen bevrijden? ! Ze was bijna dood ! Dit is allemaal mijn schuld !
Ik kreeg tranen in mijn ogen, maar wilde niet gaan huilen en liep snel door tot bij Elisa's bed.
"Zijn haar ouders al verwittigd?" vroeg ik aan mijn moeder zonder haar ook maar even aan te kijken. Ik nam Elisa's hand vast en gaf er een zacht kneepje in.

Na een tijdje kwam ik langzaam bij en merkte ik dat An en Paige bij me stonden.
´´An ben jij dat,´´´
Ik keek naar haar.
´´Hey´´
Ik glimlachte zwakjes.
´´´ Wanneer gaan we je baby terug halen.´´
Vroeg ik aan An. de wonden van Cassie begonnen langzaam aan te helen.

"Ja, ik ben het !" zei ik en een heel erg kleine glimlach verscheen op mijn gezicht.
"Hey ! Gaat het een beetje?" vroeg ik bezorgd. Ik kromp een beetje in elkaar.
"Daar hoef jij je geen zorgen over te maken !" zei ik en probeerde opnieuw om te glimlachen, maar het lukte me niet meer.
Zankou zuchtte opgelucht.
"GElukkig, je bent in orde !" zei hij en omhelste haar voorzichtig.
Thomas keek bezorgd naarHendrik.
"Ben j e in orde?"

Ik glimlachte een beetje.
''An ik wil je helpen.''
Ik keek haar serieus aan en wou gaan zitten.
''Laten we gaan.''
Hendrik bleef rond kijken.
''Papa waar mama en baby nou''
Hij bleef maar rond kijken.

"Ik weet dat je me wil helpen, maar ik wil dat je rust en beter wordt !" zei ik haar en zorgde ervoor dat ze niet kon gaan zitten.
"NEe, niemand gaat ergens heen !" vertelde ik haar.
Thomas zweeg even en zei dan:
"Mama is bij Elisa in het ziekenhuis !" Hij besloot maar te zwijgen over de baby omdat hij HEndrik niet wilde vertellen dat zijn zusje of broeertje 'ontvoerd' was door Cassie en Zankou. Hij keek om zich heen en zag toen Nicolaas op hen aflopen en hij tilde hem ook op.

''An we kunnen hun niet hun gang laten gaan.''
Ik wou er volop tegen ingaan en probeerde nog steeds te gaan zitten.
''An ik wil echt helpen, ik kan het aan.''
Hendrik bleef zijn vader aan kijken.
''mama en de baby bij elisa in zie zie.''
Het lukte hem niet om ziekenhuis te zeggen.
''in ziek zeik''
Het lukte hem nog niet dus begon hij te huilen.

"Elisa, nee, ik wil niet dat jou nog iets overkomt door mijn schuld !" zei ik met tranen in mijn ogen en keek weg. Ik probeerde niet te gaan huilen, maar kon het plots niet meer tegenhouden.
Thomas probeerde zijn zoontje te troosten.
"Rustig maar, Hendrik ! Het is niet erg dat je ziekenhuis nog niet kan zeggen.." Nicolaas schudde zijn hoofd.
"Nico ook niet zieke ... zie... kunnen zeggen !" zei hij.
"Waal MIJN mama?"

''An dit is niet jou schuld.''
Ik knuffelde an en probeerde niet om meer te gaan zitten.
''Ik had beter moeten opletten.''
Hendrik snikte nog wat na
''Niet elg.''
Vroeg hij aan zijn vader.
''Elis in zie.''

"Wel ! Ik heb je daar niet op tijd weggehaald ! Ik had gewoon..." Ik begon harder te huilen en wist niet meer wat te doen of zeggen en bleef huilen. Na een tijdje zei ik.
"En nu is mijn baby ook nog weg! Wie laat nu zijn baby ontvoeren?" Ik begon terug te snikken en kon niet meer stoppen.
Thomas schudde zijn hoofd.
"Nee, natuurlijk niet !" Toen nicolaas hoorde dat zijn moeder in het ziekenhuis lag, begon ij heel erg hard te huilen.
"Mijn mama in zie !!!" Esther hoorde het en begon ook te huilen. Noah was op weg naar het ziekenhuis.

''An ik had gezegd dat je me moest laten en de kinderen weg moest halen.''
Ik bleef haar knuffelen.
''Je bent wel een goede moeder, je kan er niets aan doen.''
hendrik keek naar Nico en Esther en wees naar hun.
''waalom hun huilen.''
Vroeg Hendrik verbaast aan zijn vader.
paige was een spreuk aan het bedenken om de baby terug te krijgen.