Spoorloos verdwenen

Hij greep naar zijn hoofd en sloot een paar tellen zijn ogen.
"Jonathan is niet zijn echte naam !" zei hij en schudde met nog steeds gesloten ogen zijn hoofd.
"Hij is een gedaanteverwisselaar, maar .... het is allemaal zo vaag..." , zei hij onzeker.
An trok Elisabeth weg bij de deur.
"Voorzichtig !" zei ze in paniek omdat ze niet wilde dat haar iets zou overkomen. Jonathan schemerde naar de manor toe, naar Paige en Piper.
"GEef me Chris !" zei hij dwingend.

Ik keek onzeker naar Chris.
"Ja, dat had ik meteen ook al door... Maar wie? Wie is hij echt?" vroeg ik. Oké, ik wist dat ik te veel aandrong waarschijnlijk, maar als ik het wist, kon ik hem misschien makkelijker vinden en grijpen.
"Chris, gaat het wel met je?" vroeg ik bezorgd en wilde dichterbij komen, maar na mijn ervaring met de vorige keer dat ik het deed, besloot ik ook dat ene stapje niet te nemen.
Cody was al die tijd dat hij de rest verteld had dat Chris Sharon meegenomen had duidelijk op de achtergrond gebleven en niemand had er ook wat van gezegd of gemerkt. De boeken die nu nog op Sharons kamer lagen, kon hij niet gebruiken nu hij eruit was. Hij kon er wel uit verdwijnen als hij gewoon binnengelaten is, maar niet meer in.
Hij zuchtte. Hij bladerde door de boeken die nog op zolder lagen in de hoop dat daar nog wat in stond. Hij was wel blij dat Chrisje voorlopig - zeker nog wel enkele uren - zou slapen. Toen hoorde hij wat en knipperde hij weer naar Piper en Paige en zag hij Jonathan. Hij keek hem woedend aan.
"Denk maar mooi niet dat je bij hem kan komen - niemand van ons! Zeg eens, 'Jonathan', wat is je echte naam en waar doe je dit allemaal voor?!" Hij ging voor Piper en Paige staan, dichter naar de ontvoerder toe. Behoedzaam hield hij zijn handen paraat naast zijn lichaam.

"Dat weet ik niet !" riep hij woedend uit en zijn ogen werden weer even zwart. Daarna haalde hij diep adem en werd even later toch weer wat rustiger en het duistere in zijn ogen begon af te nemen. Hij greep weer naar zijn hoofd en kreunde.
"Nee, het gaat niet echt !" Hij ging op de grond zitten, trok zijn knieën op legde zijn hoofd in zijn handen.
Piper keek onzeker naar Cody en besefte dan dat Chrisje opgesloten zat in Sharon's kamer.
Maar Sharon is weg !
Jonathan antwoordde helemaal niet op één van Cody's vragen en zei enkel maar voor hij wegschemerde.
"Goed, dan zien jullie die 2 meiden nooit meer terug, mij best !"

´´we moeten hier echt weg komen, voordat hij de anderen iets aan doet´´
Zeg ik erg onzeker tegen An. Paige begint er boos te worden.
´´Waar heb je An gelaten.´´
Vroeg ze aan hem voordat hij weg schemerde.
´´o wee als hij haar iets aandoet dan zal hij wensen dat hij nooit geboren is.´´
Zegt zij woedend.
´´We moeten haar vinden.´´

Ik knikte.
"Ik weet het, maar hoe?" Ik had plots het gevoel dat de muren dichter naar ons toekwamen. Een beetje bang keek ik om me heen.
"Verbeeld ik het me maar of wordt deze kamer kleiner?"
JOnathan grijnsde nog even naar PAige voor hij verdween. Piper begon door de kamer te ijsberen.
"OK, hoe staan de zaken er nu voor? " vroeg ze en begon dan te antwoorden op haar eigen vraag.
"Chris heeft Sharon, klein Chrisje zit opgesloten in Sharon's kamer waar alleen zij bij kan, An en Elisabeth zijn ontvoerd door die gek ! ALleen Wyatt en Melinda zijn veilig ! Nou dat is mooi !" zei ze sarcastisch en draaide zich om.
"Wat moeten we doen? !"

Ik wilde naar Chris toe lopen, helemaal nu hij zich al een tijdje weer had weten te verzetten, maar toen hij last kreeg, nog meer, maar ik was juist bang dat hij dan weer zich niet meer kon verzetten en dat ik beter niet dichterbij kon komen. Ik keek om me heen, ik moest ergens een uitweg vinden. Hoe lang kon ik het hier volhouden?
Mijn blik gleed door de ruimte, maar niets was te zien. Ik zat hier vast, voor altijd. Ik was namelijk niet van plan om me over te geven en slecht te worden. Ik baalde.
"Argg, ik haat die Jonathan!"
Laat Cody inmiddels al iets klaar hebben om Chrisje goed te krijgen...
Cody probeerde de neppe 'Jonathan' te volgen, maar het mislukte en hij schemerde weg naar een geheime bibliotheek in de onderwereld. Daar moest toch ook iets in te vinden zijn? Of niet soms? Gehaast zocht hij door en hij kreeg steeds minder geduld, maar zette door.

Ik dook angstig in elkaar toen Elisabeth zei dat ze dat gevoel ook had.
"We moeten hier weg !" piepte ik bang en riep dan om hulp.
"Mama !" gilde ik. PLots hoorde ik een harde stem roepen:
"Zwijgen !" Ik bleef om mijn moeder roepen en plots werd de deur opengegooid door Jonathan.
"Ik heb julllie gewaarschuwd !" zei hij dreigend en liet in elke hand een vuurbal verschijnen.
Het lukte CHris om zich steeds meer te verzetten en kon zichzelf ertoe brengen Sharon naar de manor toe te orben.

Steeds meer kreeg ik de drang om naar Chris toe te gaan en hem te helpen, te steunen, ongeacht de gevolgen. Mocht het misgaan, kon ik altijd nog vluchten, weg kon ik niet, of ik nou hier bleef staan of bij hem...
Ik zette een stap in de richting van Chris, toen ik plots weggeorbd werd.
"Chris, nee!" wist ik nog te roepen voordat ik weg was. In de Manor verscheen ik op de gang en keek ik om mee heen om me goed te orrienteren waar ik was. Ik schopte woedend tegen de muur - waar ik meteen spijt van kreeg - en baalde dat ik niet eerder en sneller gehandeld had.
Toen keek ik naar mijn slaapkamerdeur enkele meters links van me en stopte met het leunen op mijn handen tegen de muur. Ik liep er op af. Dat was waar ook, ik kon hem altijd nog oproepen en opsluiten in mijn kamer bij de kleine versie, of zorgen dat de kleine goed wordt, maar hoe?
Ik bleef nog even stilstaan terwijl ik diep nadacht...

Ik keek bang hem aan.
´´LAAT ONS NU GAAN EN ER ZAL JE NIETS GEBEUREN.´´
Ik keek hem woedend aan en gooide hem daarna met telikinese hard naar achteren toe.
´´Kom op An, dit is onze kans.´´
Ik pakte An haar arm vast en trok haar mee naar buiten.
´´We moeten hier weg.´´
Ik probeerde weg te transporteren met An.

"Domme heksen !" zei hij boos en liet ons beiden terug de kamer invliegen tegen de muur aan.
"Denk je nu echt dat ik zo stom zou zijn dat jullie gewoon weg kunnen ? !" HIj gromde en wilde klein Chrisje terug krijgen. HIj voelde plots dat Sharon terug was en grijnsde vrolijk. HIj liet de deur van het kleine kamertje weer dichtgaan en schemerde naar de manor, vlak achter Sharon.
"Geef me Chris !" zei hij op een dwingende toon. Piper trok Paige mee de zolder uit.
"We gaan drankjes maken in de hoop dat die ons kunnen helpen..." Ze bleef haar zusje mee trekken tot ze plots Sharon en Jonathan zag.
"Sharon !"

Geschrokken draaide ik me om toen ik iets meende te horen en zag toen een dreigend uitziende demon. Toen drong iets tot me door.
"Wacht even, jij bent 'Jonathan', maar dan als jezelf nu?" Een glimlach verscheen op mijn gezicht.
"Ik wist wel dat het een gedaanteverwisselaar was!" zei ik grijnzend.
"Oh, en Chris? Die is weet ik veel waar. Hij had me gevangen genomen om me slecht te maken, maar hij verzet zich en orbde me weg voor zolang hij het vol kan houden."
Oké, ik weet dat hij de andere bedoeld, maar die krijgt hij niet. Mooi niet!
Ik blokkeerde mijn gedachtes voor het geval die 'Jonathan' het probeerde te lezen.
"Zeg, wat is trouwens je echte naam en wat wil je van mijn broertje?!" Ik nam een behendige houding aan, klaar om mezelf te verdedigen als het nodig mocht zijn. Toen kwam mijn moeder aangelopen. Mijn houding verslapte wat door de afleiding en keek haar aan.

Ik gromde toen ik weer op de grond terecht kwam en legde snel mijn hand op buik en zuchtte opgelucht toen ik de baby voelde trappen.
"Elisa, wat nu?" vroeg ik bang en wist dat zodra Jonathan ons niet meer nodig had, hij ons genadeloos zou vermoorden.
JOnathan keek Sharon woedend aan.
"Je weet best dat ik klein Chrisje bedoel !" snauwde hij. Piper liep naar haar dochter toe en ging naast haar staan.
"Snauw zo niet tegen mijn dochter !" zei ze woedend, maar JOnathan liet haar hard tegen de muur aanvliegen.
"Ik meen ! Geef klein Chrisje of Elisabeth en An gaan eraan !"

Mijn ogen vernauwden en dreigend keek ik 'Jonathan' aan. Even flikkerden mijn ogen duister, nogal dreigend.
"Goh, maar wat heb je eraan als de oudere zich verzet en niet doet wat jij wilt?" snauwde ik terug. Toen viel hij mijn moeder aan.
"Mam!" riep ik geschrokken en woedend - met duistere ogen voor enkele seconden - keek ik 'Jonathan'.
"Blijf van mijn familie en vrienden af, jij vuile demon!" Normaal zei ik niet iets slechts over demons, maar deze was te persoonlijk geworden...
"Waarom denk je dat ik mee ga werken met wat jij wilt? Als je iemand van mijn familie aanraakt, doe ik het juist niet! En mij vermoorden heeft ook geen nut, want dan kom je nooit meer bij hem!" zei ik woedend.
Ik voelde de duizeligheid terugkomen. De duistere flikkeringen in deze korte tijd waren me iets te veel geworden en ik verzette me tegen de duizeligheid en de gevolgen. Toegeven, nooit!

Toen merkte ik pas dat Elisabeth bewusteloos was. Ik ging snel naast haar zitten en begon haar te helen.
"Elisa, kom op, word wakker !" zei ik bezorgd. Piper kwam weer overeind en keek onzeker naar Jonathan.
"Als je hem niet geeft, dan vermoord ik je nichtjes ! En als je mij zou doden, gaan ze er ook aan ! Ze hebben trouwens niet veel tijd meer ! De kamer waarin ze opgesloten zitten wordt steeds kleiner zolang ik niet thuis ben !" zei hij met een gemene grijns. Piper keek angstig van Sharon naar PAige.

Mijn ogen vernauwden zich tot kleine spleetjes en woedend keek ik 'Jonathan' aan. Mijn ogen werden duister, geen flikkering, maar volledig. Ik merkte het door mijn woede om 'Jonathan' die mij eigenlijk geen keus gaf. Ik wilde niet dat mijn nichtjes stierven, maar ik wilde ook niet mijn broertje weggeven, zeker niet nu Chris zich wist te verzetten.
Geschrokken keek ik naar mijn hand - nog altijd met duistere ogen - toen ik zag dat ik onwetend een vuurbal geproduceerd had van woede. Ik liet hem verdwijnen, keek furieus naar 'Jonathan' en greep plots naar mijn hoofd. Mijn duizeligheid was dit maal veel erger dan ik deze dag gehad had en veel pijnlijker doordat mijn ogen nog altijd duister waren, al begonnen ze nu heel vaak te flikkeren.
Ik kneep mijn ogen dicht van de pijn en zakte door mijn benen heen. Ik moest tegenwerken, me verzetten. Dit werkte echter niet zoals ik wilde. Langzaam werd alles zwart voor mijn ogen en verloor ik het bewustzijn...

"Sharon !" gilde ze en rende naar haar dochter toe. Meteen probeerde ze haar bij te brengen.
"Verdomme, wat is er met haar aan de hand?" vroeg ze angstig.
"Paige, kan je haar helen?" Daarna keek ze woedend Jonathan aan.
"Zolang Sharon bewusteloos is, kunnen we je Chrisje niet geven, dus als je hen nu doodt, dat zweer ik je dat je wenste dat je nooit geboren was !"
Jonathan keek neer op Piper en boog zich naar haar toe.
"Dat is mijn probleem niet ! Jullie hebben een uur... Krijg ik hem dan niet.... dan gaan ze eraan !" Hij verdween.

Ik ben nog bewusteloos en heb een hoofdwond, die niet goed te zien is.
''hmmmm''
Kreun ik en na een tijdje kom ik toch langzaam bij.
''Wat is er gebeurt''
vraag ik zwakjes aan An
''Ik zal het proberen, Piper.''
Paige liep snel naar Sharon toe en begon haar te helen.

An keek bezorgd naar haar nichtje.
"Elisa, gaat het?" vroeg ze in paniek.
"Heb je nog ergens pijn?" vroeg An en probeerde haar ogen te laten wennen aan het duister.
"We werden tegen de muur aangegooid.... We zitten nog altijd opgesloten !"
Piper zuchtte toen het niet werkte en masseerde haar voorhoofd.
"Paige, hoe gaan we dit oplossen? Ik heb het gevoel dat we iemand moeten opgeven..." Ze zuchtte nog een keer.
"Hetzij Chris.... hetzij Elisabeth en An !" Haar ogen vulden zich met tranen.
"Wat zou er met Sharon zijn?"

Ik keek An aan en legde me hand op me hoofd die pijn deed.
''Me hoofd doet zeer.''
Ik voelde nattigheid en keek naar me hand en zag dat er bloed aan zat.
''Me hoofd bloed.''
Zeg ik in Paniek tegen An.
''Ik ga niemand opgeven, Piper.''
Zei paige vastbeslotten.

Ik keek bezorgd naar haar hoofd en begon dan met mijn vingers haar hoofd voorzichtig af te tasten tot ik ook nattigheid voelde en ik begon de wonde te genezen.
"Het komt wel goed !" zei ik.
Piper begon door de gang te ijsberen.
"En hoe ga je dat dan doen, hé?" vroeg ze en bleef plots stilstaan.
"Ik heb het !" zei ze en haar ogen glinsterden opgewonden.
"Ik weet hoe we iedereen kunnen redden !"

Ik wachte tot de wond geheeld was.
''Dankje An voor het helen.''
Ik glimlachte naar haar.
''Hoe komen we hier weg''
Paige keek even verbaast naar Piper.
''Ok vertel hoe kunnen we iedereen redden.''
Ze bleef Piper aankijken.

Het helen dat tante Paige probeerde haalde niets uit. Dit kwam doordat ik geen enkele wond had die genezen moest worden. Nee, het was de duistere flikkering in mijn ogen die me deze avond iets te veel en te vaak was geworden en dat kon niet geheeld worden.
Langzaam liep ik door een onverlichte gang zonder te kunnen zien waar ik liep. Plots voelde ik iets nattigs, iets kouds, tegen mijn voeten aan. Geschrokken maakte ik een sprongetje achteruit en keek omlaag. Iets schitterde, het glom. Wat was het? Ik bukte voorzichtig en behoedzaam door mijn knieën en raakte voorzichtig met mijn vingertoppen het oppervlakte aan. Het was water, doodgewoon water! Verbaasd staarde ik ernaar.
Plots werd ik door een onzichtbare kracht er naartoe getrokken en hoe ik ook tegenspartelde werd mijn gezicht in het water ondergedompeld. Moeizaam wist ik mijn adem in te houden, maar voor hoe lang? Hoe lang kon ik in dit water overleven zonder te stikken?
Snakkend naar adem kwam ik schrokkend bij bewustzijn en drukte mijn hand op mijn borst, haastig ademhalend. W-wat was er gebeurd? Toen moest ik aan Chris denken. Had het iets met hem te maken? Zonder te kijken of er nog iemand was, nam ik mijn besluit en orbde ik weg, op weg naar mijn broer. Ik moest hem helpen, bevrijden, ook al liep ik zelf gevaar. Ik wist in ieder geval zeker dat Chris - goed of slecht - mij niets kwaads zou willen doen en het risico moest ik gewoon nemen, zoals hij zo vaak voor mij had gedaan!

"Sharon !" riep Piper geschrokken uit toen ze haar dochter naar adem hoorde snappen. Plots zag ze Sharon wegorben.
"Waar gaat die nu weer naar toe?" vroeg ze zuchtend en was het beu dat haar dochter zo vaak vertrok zonder iets te zeggen. Ofwel zei ze helemaal niets meer ofwel blafte Sharon haar af. Ze streek haar haren uit haar gezicht en nadat ze diep adem gehaald had, besloot ze zich maar gewoon te concentreren op het redden van Elisabeth en An.
"OK, mijn plan dus !" zei ze en keek haar jongste zusje aan. Dan begon ze haar het plan uit te leggen.
"Maar dan hebben we dus wel hulp nodig.... Zullen we Leah en haar zussen vragen?"
Chris was zich nog steeds aan het verzetten en lag op de grond. Hij hoorde iemand binnen orben en keek op.
"Sharon, wat doe je hier?" vroeg hij in paniek.

Ik wist binnen te orben - is wat ik wel verwacht had te lukken - en keek rond. Toen zag ik Chris op de grond liggen en werd mijn blik en houding vastbeslotener dan tevoren.
"Jou halen en helpen!" Geen enkele twijfel was in mijn stem te herkennen en ik liep naar mijn broer toe zonder enige twijfel in mijn lichaam te voelen. "Ik kan je niet zo achterlaten! Jij hebt mij zo vaak geholpen, nu is het tijd om het andersom te doen!"
En bovendien wil ik die 'Jonathan' laten zien dat hij niet met het zusje van Chris - ik dus - kan spotten! Ik geef mijn broer niet zomaar op! Nooit! Hij had het mooi mis!
Ik hielp Chris overeind en begon hem te helen zodat eventuele wonden zouden verdwijnen.
"Weet je een manier om de werking te stoppen?" vroeg ik onzeker en hoopvol. "Of waar hij heen is? Hij dreigt -" Ik stopte even en wist niet of ik het hem moest vertellen. "Hij wilt jou - je bent opgesloten in mijn kamer, slapend - of hij dreigt An en Elisa iets aan te doen, maar ik weet amper of hij gelijk heeft en bovendien weet ik niet waar ik hem kan vinden."

"LEAH !" riep ze en zag Leah binnen orben. Ze glimlachte vrolijk naar haar en begon haar plan uit te leggen.
"Dus zou je Jade en MEredith even willen halen om ons te helpen?" vroeg ze en Leah knikte. Dan orbde ze naar haar huis toe en liep naar Meredith en Jade toe. Ze begon het uit te leggen en keek hen dan aan.
"Dus willen jullie helpen?" JAde keek Meredith aan en zou helpen wanneer haar zus ook zou helpen.
Piper probeerde te glimlachen en zei tegen haar zusje.
"Dus het komt allemaal wel in orde !" probeerde ze hoopvol te blijven.



Hij keek Sharon aan en schrok.
"Hij heeft Elisabeth en An ! Dat is niet goed !" zei hij en stond op. Even omhelsde hij zijn zusje omdat hij blij was dat ze in orde was. Daarna begon hij door de kamer te ijsberen.
"Misschien moeten we mij dan maar gewoon geven... Al kan dat ook tot gevolg hebben dat de toekomst drastische veranderd en dat mag ook niet !" Hij zuchtte diep en masseerde zijn voorhoofd.
"Wat is het allemaal toch een puinhoop !" zei hij met een diepe zucht.



Ik begon heen en weer te lopen door onze cel en zuchtte opgelucht toen ik merkte dat die niet meer kleiner werd.
"Ik heb geen idee !" zei ik nadat ik na een lange tijd gezwegen had omdat ik diep aan het nadenken was. Ik wilde ons moed en hoop geven, maar mijn hoofd was zo leeg dat ik geen enkel plan kon bedenken en dat maakte me nog wanhopiger.
"Ik weet het echt niet..." Ik wilde Elisa niet in paniek brengen, maar wist echt niets.
"Ik denk dat we gewoon moeten wachten tot we gered worden... Ik denk niet dat er iets anders opzit..." Ik leunde tegen de muur en zakte er dan langs omlaag.