Spoorloos verdwenen

Zodra Chris me omhelsde, wilde ik hem eigenlijk niet meer loslaten, bang dat hij er vandoor ging als ik het toch deed, maar gelukkig deed hij het niet. Ik bekeek hem terwijl hij heen en weer ijsbeerde en zag tot mijn opluchting geen spoor meer van de invloed van die gemene ´Jonathan´ waarvan ik nog altijd zijn naam niet wist, zijn echte naam althans.
"Chris, we mogen jou niet weggeven! Dat mag gewoon niet! Wie weet hoe alles hier er dan nu aan toe gaat!" Ik slikte en probeerde er niet aan te denken. Nee, dat mocht niet en bovendien wilde ik mijn broertje niet opgeven! Nee, nooit!!!
Ik wist dat ik mijn broer niet tegen mocht houden, het was zijn beslissing tenslotte, maar ik wilde het niet, het mocht gewoon niet!
"Chris, ik weet dat het jouw eigen beslissing is, maar alsnog; ik weet niet waar ik hem kan vinden." Ik zakte langs de muur omlaag en wist het niet meer. Wat moest ik nou?! Ik was allang blij dat ik normaal bijgekomen was en niet slecht, maar nu... nu was ik razend, verward, woedend. Geen sprankje vrolijkheid had ik meer...

Chris glimlachte onzeker naar Sharon.
"Ik weet ook niet waar we hem kunnen vinden ! Hij... I kweet het gewoon niet.... Misschien moeten we de rest van de familie erbij roepen...", zei hij onzeker terwijl hij zijn zusje onderzoekend aankeek.
"Gaat het wel met jou?"
Piper keek ondertussen MEredith aan.
"Meredith, wil je helpen? We hebben niet veel tijd !"

Tranen schoten in mijn ogen, maar voordat Chris ze kon zien, knipperde en veegde ik ze al weg.
"Mam en tante Paige weten er al van. Ze kwamen aangelopen toen - toen de chantage plaats vond," legde ik uit. Ik schrok toen hij vroeg hoe het met mij ging.
Kon hij zien dat ik moeite had met het afstaan van mijn broertje? Goh, dat zou logisch zijn... Maar ziet hij niet waarvoor ik bang ben dat er gaat gebeuren als we doorzetten klein Chrisje af te staan?!
"Ja, het gaat wel - soort van." Ik wilde Chris niet zorgen om mij laten maken, ondanks mijn hoofd als een gek bonkte en ik uit alle macht probeerde te voorkomen dat ik weer van mijn stokje ging en dit maal wel slecht zou worden.
"Het is gewoon -" Ik wist niet hoe ik het moest zeggen, maar ik kon het niet langer voor me houden. "Ik ben net flauwgevallen, toen 'Jonathan' kwam. Ik weet niet precies wat hij nog meer gezegd heeft en of hij wat gedaan heeft. Ik weet alleen dat hij weg was toen ik weer bijkwam..."

Hij keek Sharon nadenkend aan.
"Ik weet het echt niet meer... wat we nu moeten deon...." Hij ging op een stoel zitten en sloot zijn ogen.
Nadat Meredith gezegd had dat ze mee wilde doen, maakte Piper alles klaar voor het plan. MEredith nam haar gedaante aan, Jade die van Paige, Paige die van Sharon en Piper zou de gedaante van klein Chrisje aannemen.
"Iedereen klaar?"

((Toestemming om Meredith te godmoden ))

Leah zat op zolder en wachtte af.
Jade riep Jonathan die verscheen.
"Eerst de gevangenen en dan krijg je Chrisje !"
JOnathan keek onzeker naar hen en schudde zijn hoofd.
"Hoe weet ik zeker dat dat Chrisje is?"
Wat Jonathan niet wist was dat ze een spreuk hadden opgezegd waardoor hij in de manor niet kon voelen welke krachten wie had.
"We willen eerst weten of ze nog leven !" zei Jade.
XChris keek naar Sharon.
"Kunnen we toch niet beter naar de manor gaan?"

Ik staarde naar de grond en mijn gedachtes werkten op sneltempo, maar de koppijn weerhield elk plan te bedenken.
"Wat?" Ik keek op toen ik dacht dat Chris wat tegen me zei.
"Oh, ja, is goed..." Ik zuchtte en wreef over mijn hoofd.
Kap nou eens met zo erg te bonken! dacht ik geirriteerd. Zoals verwacht hielp het niets.
"Misschien moeten we het maar doen zoals je zei en kijken of roepen helpt..." zuchtte ik. Meer wist ik niet. Misschien dat er onderweg nog een plan te binnen zou schieten, maar voorlopig nog niets.
Ik stond op, legde mijn hand op Chris' schouder en orbde ons samen weg, naar de Manor. We verschenen niet veel later op zolder, waar ik tot mijn verbazing zag dat we niet de enigen waren.
"W-wat is hier aan de hand?!" stamelde ik geschrokken toen ik ook Jonathan zag. Ik kneep zachtjes in Chris' hand die ik beetgepakt had en vroeg me af wat er gaande was.

Jonathan zag toen plots grote Chris en Sharon binnen orben. Geschokt deed hij een stap achteruit.
"Wat?"
Piper keek om en vloekte. Ze probeerde Jonathan op te blazen, maar het enige dat gebeurde was dat hij naar achteren geslingerd werd.
Jade nam meteen haar eigen gedaante weer aan en schemerde naar hem toe. Ze greep hem bij zijn keel en kneep zijn keel dicht.
"IEmand kristallen !"

Blijkbaar kwamen Chris en ik ongelegen aan en verbaasd moest ik toezien hoe de anderen ineens gehaast reageerden.
Plots zakte ik door mijn benen heen en greep ik met beide handen naar mijn hoofd. Ik voelde me beroerd, zwak... slecht. Ik stond op, mijn ogen zo duister als maar kon en ik richtte mijn hand op Jade en Jonathan. Ik slingerde Jade naar achteren, weg van Jonathan zodat die weer adem kon halen.
Mijn blik richtte zich weer op Jonathan en lichtelijk dreigend liep ik op hem af. Met telekinese had ik hem altijd nog in mijn greep tegen de muur aan en dat zou ik ook zou houden als het volgende niet was gebeurd.
Verzwakt en tegenwerkend zakte ik op mijn knieën, verloor mijn greep op Jonathan zodat hij langs de muur omlaag zakte en greep verwoed weer naar mijn voorhoofd. Mijn ogen waren pijnlijk dichtgeknepen en zo hard als ik kon met veel energie werkte ik tegen.
Toen ik na enkele seconden mijn ogen weer open deed, flikkerden ze zo nu en dan nog duister, voordat ze weer hun normale kleur aannamen. Ik viel achterover en greep naar Chris' hand en nam die weer beet.
"Wat is er gebeurd? Wat heb ik gedaan?" vroeg ik geschrokken, niets herinnerend.

Ze zag hoe Jade naar achteren vloog en ze wilde haar bevriezen, maar was te laat. Jade bleef bewusteloos op de grond liggen en nam haar gewone gedaante weer aan.
Leah rende naar haar zusje toe.
Piper keek geschrokken om naar haar dochter.
"Sharon , ben je in orde?"
Jonathan begreep dat hij opgelicht was en schemerde weg, terug naar zijn huis toe. VOor hij verdween, zei hij in gedachten nog tegen Sharon.
Nog één kans ! Roep me over een uur en heb klein CHrisje bij je ! Dan gaat de ruil door ! NIemand anders mag er ook zijn !
Chris vertelde het Sharon.
PIper keek onzeker Paige aan.

Ik keek twijfelend en angstig naar mijn handen toen mijn moeder vroeg hoe het ging.
"I-ik weet het niet..." Ik liet Chris' hand weer los en greep naar mijn hoofd die voelde alsof een kudde paarden erin galoppeerden. Ik schrok me rot - niet zichtbaar vanaf de buitenkant - toen iemand met mijn gedachtes rommelde.
Nog één kans ! Roep me over een uur en heb klein CHrisje bij je ! Dan gaat de ruil door ! NIemand anders mag er ook zijn !
Ik slikte angstig en keek op. Jonathan was echter al weg. Wat moest ik doen?! Mijn broertje en zo dus ook mijn broer opofferen? Maar anders gaan Elisabeth en An eraan... Wat moest ik doen?!?!?!
Na Chris' uitleg voelde ik me nog rotter. Ik had het er zelf naar gemaakt dat ik moest kiezen. Waarom had ik dit nou? Ik dacht na over de woorden van Jonathan terwijl ik nog altijd naar de houten planken in de grond staarde. Niemand anders mag er ook zijn... Maar als ik Chrisje mee moest nemen, mocht die oudere er dus ook niet zijn? Ik wist het niet. In feite waren dat de een en dezelfde persoon...

Piper wist helemaal niet meer wat te doen en begon draaierig te worden.
"Wat moeten we nu doen?" vroeg ze en liep naar de bank toe en liet zich erop vallen. Even werd het haar helemaal te veel.
Leah hielp Jade overeind en keek iedereen in de kamer aan.
"Geen idee !" zei ze en schudde haar hoofd. Haar blik bleef even langer op Sharon hangen.
Chris had het gevoel dat Sharon zich niet zo goed voelde.
"Sharon, wat is er?"

Ik schudde mijn hoofd als antwoord op Chris' vraag. Ik wist het gewoon niet meer. Wat moest ik doen? Dit was allemaal mijn schuld! Als ik daarstraks niet zo kwaad was geworden, had ik misschien nog de controle over mezelf kunnen houden en waren Chrisje en mijn nichtjes veilig, nu niet!
Ik orbde onverwachts naar mijn kamer waar ik naar mijn nog altijd slapende kleine broertje keek. Kon ik hem niet eerst goed maken? Nee, daar was te weinig tijd voor...
Maar hoe ga ik dit aanpakken? De ruil of mijn broertje in veiligheid houden?
Ik greep naar mijn hoofd die zeer begon te doen van het denken en zakte door mijn knieën heen. Op de grond ging ik tegen de muur aan zitten en beukte met mijn hoofd er tegen aan.
Mijn gedachtes werden nog erger toen ik me bedacht dat ik daarstraks, als ik zou gaan ruilen, weer de controle verloor en het allemaal nog slechter zou maken. Ik vloekte. Zou dit alles misschien komen doordat Chrisje slecht is? Als de oudere dat ook zou zijn, kwam hij niet naar het verleden en waren Wyatt en ik misschien... Ik schudde mijn hoofd. Ik moest daar niet aan denken, maar ongewild deed ik dat toch. Was dat de reden van zijn interesse? Daar moest ik niet meer aan denken, maar hoe ik het allemaal aan ging pakken.
Wat moet ik nou doen...?!

Chris wilde Sharon achterna orben tot hij voelde dat ze naar haar eigen kamer georbd was en dat hij daar niet binnen kon. Daarom keek hij even verontschuldigend naar zijn moeder en tante.
"Ben zo terug !" hij liep de zolder uit en naar Sharon's kamer toe. Hij gaf een onzeker klopje op haar deur. "Sharon?"
Piper wreef over haar slapen en zuchtte diep. De situatie leek haar gewoon onmogelijk op te lossen.
Klein Chrisje werd wakker.
"Sharon?" vroeg hij verbaasd en begreep niet waarom hij in de kamer van zijn grote zus was.

Geschrokken keek ik om toen ik geklop hoorde op de deur naast mij. Chris' stem kwam duidelijk door en ik zakte nog verder omlaag langs de muur. Mijn voorhoofd bonkte als een gek en ik masseerde mijn slapen in de hoofd dat de hoofdpijn zou gaan zakken - ijdele hoop.
Ik krabbelde langzaam overeind, maar toen keek ik de andere kant op. Mijn kleine broertje was wakker geworden en als bevroren bleef ik stilstaan. Zijn stem klonk zo zacht, zo normaal. Was hij ook weer goed? Was het een val? Viel hij me gewoon niet aan? Ik wist het niet. Ik wist wel dat je broertje verdenken en achterdochtig aankijken nergens op sloeg!
Onzeker liep ik naar de deur, opende hem en trok Chris naar binnen en deed toen de deur weer op slot. Ik liet me weer langzaam langs de muur glijden en begroef mijn gezicht in mijn armen...

Chris schrok toen hij naar binnen getrokken werd, maar herstelde zich snel en keek bezorgd naar Sharon.
"Gaat het?" vroeg hij al wist hij dat het een stomme vraag was om op dit moment aan haar te stellen. Daarom ging hij maar gewoon naast haar zitten en sloeg zijn arm om haar schouder heen.
"Het komt wel goed !" zei hij onzeker.
Klein Chrisje keek naar de deur en wees ernaar.
"Chlis weg willen !"

Zodra Chris zijn arm om me heen legde, duwde ik hem direct weer weg - misschien iets te ruw dan ik eigenlijk wilde. Mijn gedachtes werkten op topsnelheid, maar ik had geen idee, maar dan ook geen flauw idee wat ik het beste in deze situatie kon doen. Opofferen? Maar wie...? Ik moest de een opofferen voor de ander of andersom. Iemand moest opgeofferd worden... Maar waarom was het nou niet mogelijk om niemand op te offeren, de ander gewoon ook veilig te houden?
Ik keek op toen ik mijn kleine broertje hoorde.
"Nee, sorry. Je mag niet weg," reageerde ik simpelweg. Mijn ogen waren leeg. Mijn hoofd stond op springen en mijn goede humeur stond op een zeer laag pitje; ik had me nog nooit zo slecht gevoeld, zo ver ik het kon herinneren dan tenminste...

Het werd Piper een beetje te veel.
"Verdomme, er moet toch iets zijn dat we kunnen doen ? ! Een demon die we kunnen roepen die ons kan helpen", riep ze uit. "En waarom kan Sharon niet samen met ons een plan maken?" Ze zuchtte diep en shcudde met haar hoofd.
Klein Chrisje begon hard te huilen.
"Mama !"
Grote Chris keek verbaasd naar Sharon en stond op. Een beetje nors, maar vooral gekwetst liep hij naar zijn kleine versie en tilde die op.
"Rustig maar, je mag straks wel naar mama toe "! Plots draaide hij zich weer om naar Sharon. "Kunnen we mama niet binnen laten? Dan wordt hij hier rustig en zij kan ons vast helpen met een oplossing te vinden."

Ik keek Chris aan, stond op en keek woedend uit mijn ogen.
"Je begrijpt het echt niet, hè! Waarom denk je dat ik je binnen liet? Alleen jij kan me helpen! Binnen het uur moet ik besloten hebben; An en Elisa of jij! Ik moet je jonge versie binnen het uur aan die 'Jonathan' geven, of hij vermoordt hun! Hij gaf me nog een kans, en ik moet alleen komen, met jou - je kleine versie dan. Daarom dacht ik dat jij me kon helpen, jij bent jij en niet een ander. Dan houd ik me nog altijd aan de afspraak: Alleen ik en Chrisje, maar dan 2x jij."
Ik draaide me om en beukte tegen de muur aan. Ik wist het niet, ik wist het niet! Ik kon er niet meer tegen! Tranen begonnen over mijn wangen te stromen...

Ik was heel erg bang.
''Hoe komen we hier weg''
Ik keek rond.
''Kunnen we niets iets verzinnen''
Ik begon last te hebben van claustrofibie.
''Ik wil hier weg''
Ik begon te hyperventileren.

Piper wist het niet meer.
"Paige, wat moeten we doen?" vroeg ze en ekek haar zusje wanhopig aan. Ze wist het helemaal niet meer.
An nam Elisa's hand vast en gaf er een kneepje in.
"Je moet rustig blijven, dan geraken we hier echt wel !" zei ik tegen haar en sloeg mijnarmen om haar heen.
"Rustig maar, adem in en .... uit ... in ... en ...uit ..."
Chris deed geschrokken een stap naar achteren en hield zijn handen verdedigend in de lucht. Even twijfelde hij, maar toen stapte hij toch naar zijn zusje toe en sloeg zijn armen om haar heen.
"Maar als je niet rustig wordt, ga je die beslissing nooit kunnen maken! "

"Denk je nou echt dat ik je aan zou gaan vallen? Doe normaal!" zei ik nors toen Chris zijn handen verdedigend in de lucht hield. Toen hij zijn armen om mij heen sloeg, duwde ik ze niet weg.
"Waarom moet ik die keuze maken? Waarom?!"
Ik veegde de tranen weg en stond op. Ik keek op mijn horloge en zag dat ik nog minder dan een half uur had om tot een besluit te komen. Ik plofte op bed neer en ging liggen, niet wetend wat ik moest doen.
"Valt er dan niets te doen?" jammerde ik zachtjes.

Piper zuchtte en liet zich o pde bank vallen.
"Ik kan dit niet !"
Chris keek een beetje verbaasd naar Sharon.
"Jij bent diegene die niet normaal doet!" riep hij uit. " Probeer nu toch even rustig te worden ! ALs je zo in paniek raakt, worddt het ook niet allemaal opgelost, hoor .." Hij haalde een aantal keren diep adem en liep toen naar het bed toe.
"Ik weet het niet", zei hij eerlijk.

Ik kwam met een nors gezicht een stukje omhoog een keek hem aan.
"Ik werk beter onder stress! Dat merk ik aan cijfers, maar dit wil ik niet!" zei ik geïrriteerd en plofte weer neer op bed.
"Hoe moet dit nou?"
Ik begon te piekeren, allerlei plannen te bedenken, maar niets zou volledig helpen. Het was het een of het ander...
Ik keek Chris weer aan.
"Kan je je echt niet herinneren waar ik hem vinden kan?"
Ik hoopte maar dat ik mezelf onder controle kon houden wanneer ik weer tegenover Jonathan stond.

Piper begroef haar gezicht in haar handen.
"Ohhh wat een dag", jammerde ze.
Chris zuchtte.
"Ik niet!" zei hji toen en begon te ijsberen door de kamer terwijl hij zijn hersenen pijnigde.
"NEe, ik weet het echt niet!" Hij was blijven staan en keek Sharon nu weer onzeker aan.

"We kunnen hem proberen op te roepen. Misschien ligt er op zolder nog wel iets dat helpt... Of - "
Mijn oog viel op mijn kleine broertje en ik liep naar hem toe.
"Chris, grote jongen, weet jij soms waar je vriend Jonathan is? Wij zijn naar hem op zoek..." vroeg ik toen en ik tilde hem op. Ik keek hem lief aan.
Toen keek ik weer naar de grote Chris en haalde mijn schouders op.
Als dit niet werkt... en die andere dingen ook niet, weet ik het ook niet meer... En hoe lang heb ik nog? Een kwartier?