Spoorloos verdwenen

Spoorloos verdwenen !

((Wat: Chrisje voelt zich de laatste tijd een beetje eenzaam en zonder dat zijn familie ervan af weet, komt er vaak een demon die de gedaante van een jongetje van ongeveer dezelfde leeftijd als Chris dan telkens aanneemt, heeft zijn vertrouwen gewonnen. Op een gegeven moment besluit Chris dan ook om weg te gaan met hem ...
Waar: In het begin in de manor
Wanneer: Ongeveer een maand na de herfstvakantie
Genre: Spanning, gevoelens
Wie: Iedereen
Regels: alleen de basisregels ))

Beginpost:



Verdrietig keek Chrisje zijn moeder na wanneer ze weer terug naar de keuken liep. Hij had het gevoel dat de laatste tijd niemand nog echt tijd voor hem had, behalve dan Jonathan die hij een paar weken geleden het park ontmoet had en die sinsdien vaak langskwam wanneer hij even alleen was. Jonathan was ongeveer even groot als hem en had ook dezelfde leeftijd. Chris was altijd erg blij wanneer die langskwam omdat hij de enige scheen die tijd voor hem had. Al weer iets vrolijker keek hij om zich heen en hoopte dat Jonathan, nu hij alleen was, weer eens zou langskomen. Niet veel later verscheen hij dan plots en liep op Chris af. Piper had helemaal niet door dat er op dit moment een demon bij haar jongste zoontje was en stond afwezig uit het raam te staren terwijl ze de afwas deed. Met tranen in haar ogen dacht ze aan Leo en kon het de laatste tijd niet helpen vaak aan hem te denken. Hoewel het al een lange tijd geleden was dat ze hem nog gezien had en je dan zou denken dat ze hem een beetje zou vergeten, toch leek het alsof elke dag zonder LEo zwaarder en zwaarder leek te zijn.

Na een gezellig uitje met Cody naar de bios keerde ik redelijk vermoeid terug naar de Manor. Voordat we naar de bios waren gegaan, hadden we nog met Martijn, Olivia, Rolf en een heleboel anderen een intensief partij'tje gebasketbalt waardoor ik nu helemaal op was.
Ik draaide mijn sleutel in het slot en opende de deur. Samen met Cody - die achter me aan liep - ging ik naar binnen.
"Ben weer thuis!" riep ik. "En ben samen met Cody!" vervolgde ik.
Ik liep verder naar binnen, maar rende toen terug naar de deur om mijn sleutels te halen en op het kastje in de gang te hangen. We hingen onze jassen op en verbaasd keek ik rond. Ik vond het aardig stil, vooral als een dag als deze.
"Mam? Chris? Iemand thuis?" riep ik. Ik liep verder naar binnen en zag toen de kinderstoel. Glimlachend liep ik er op af, maar bleef stilstaan toen ik zag dat er vlakbij nog iemand was, een onbekend kind. Cody kwam naast me staan en wilde doorlopen toen ik hem tegen hield.
Was dit een kind die Chris via de Magicschool kende? Of niet? Mijn gevoel zei echter van niet...

Omdat hij zo druk aan het spelen was met Jonathan, had hij helemaal niet gemerkt dat Sharon en COdy binnen gekomen waren. Piper veegde snel enkele tranen weg, haalde even diep adem en liep dan de keuken uit. Ze glimlachte naar haar dochter en dan ook naar Cody en had helemaal niet door dat er nog iemand bij Chrisje was.
"Hey Sharon, hoe was de film?"
Even draaide ze haar hoofd en zag dan plots JOnathan. "Wie is dat?" vroeg ze en meteen begon ze ongerust op Chris af te lopen en pakte hem op en liep dan ook weer weg met hem, ver van Jonathan vandaan.

Het jongetje keek nog even naar Chrisje en glimlachte. Dan verdween hij plots zonder ook maar één keer naar Cody te hebben gekeken. Chrisje keek meteen heel erg verdrietig zodra zijn vriendje verdwenen was. Piper had verbaasd toegekeken en keek nu haar oudste dochter aan.
"Ik heb er geen idee van wie dat was !" antwoordde ze op diens vraag. Daarna richtte ze haar aandacht weer op Chris en vroeg zich af of alles wel in orde met hem was, maar blijkbaar kende hij het jongetje al langer dan vandaag.
"Chris, wil je ons vertellen wie dat was?" vroeg ze dan en hoopte dat haar zoontje antwoord zou geven, maar dat deed hij niet. Hij keek zelfs zijn moeder of Sharon niet aan. Bezorgd keek Piper Sharon aan en wist niet wat ze hiervan moest denken. Wanneer Chris nog altijd niet geantwoord had, vroeg ze Sharon wat ze nu moesten doen.

Onzeker keek ik toe en beet onzeker en bezorgd op mijn onderlip toen ik merkte dat Cody naar voren liep en duidelijk iets ervan vond.
"Cody? Wat was er?" vroeg ik onzeker toen het onbekende jongetje verdwenen was. Hij draaide zijn hoofd naar mij om, maar zei niets. "Cody?" drong ik verder aan, maar nog altijd zei hij niets.
Toen keek ik naar mijn moeder en luisterde naar wat ze zei. Ik liep naar haar toe en bekeek mijn broertje. Hij leek verdrietig.
"Ik weet maar één manier om erachter te komen wat er aan de hand is; ik snap het namelijk ook niet," zei ik onzeker en ging weer recht staan. Even keek ik bezorgd naar mijn broertje.
Was het een jongetje van Magicschool? Hij was in ieder geval magisch. Maar wat als het een demon was? Cody verbergt tenslotte iets...
Ik schudde die gedachte weg en keek naar de omgeving.
"Chris!!!" riep ik luid en duidelijk. Hij zou vast wel kunnen vertellen aan ons wat er aan de hand was. Hopelijk niets slechts...

Hij orbde binnen van bij Shadow en keek onzeker naar iedereen. Er hing een gespannen sfeer en hij had bijna meteen door dat het iets met klein Chrisje te maken had. Onzeker bleef zijn blik op Sharon hangen.
"Wat is er aan de hand?" vroeg hij en deed een stap dichter naar Sharon toe, maar voelde zich eigenlijk een beetje vreemd. De laatste tijd kwam het vaker voor dat hij zich plots heel slecht voelde. Omdat alles begon te draaien om hem heen greep hij met zijn hand naar zijn hoofd.
"Wow !" Zijn moeder kwam naar hem toe gerend en ondersteunde hem. Dan werd hij door haar op een stoel geholpen. Na een tijdje ging het weer beter.
"Ja, het gaat wel weer !" zei hij en keek onzeker naar zijn kleine hij uit deze tijd.
"Wat is er precies aan de hand?" herhaalde hij zijn vraag.

Ik zag Chris binnen orben en wilde hem vertellen wat er was nadat hij het had gevraagd, tot hij plots duizelig of iets werd. Geschrokken sloeg ik mijn handen voor mijn mond en keek ik bezorgd toe. Toen keek ik naar Cody. Wist hij er meer van af? Ik liep naar hem toe.
"Weet jij hier meer van af? Je keek net zo, zo - je weet wel wat ik bedoel!" fluisterde ik op een redelijk dringende toon. Ik moest weten wat er was. Er was duidelijk iets mis, iets met kleine Chrisje wat ook de oudere betrof. "Zeg op!"
"Ik weet het niet! Ik vond die - die kleine - gewoon erg verdacht..." stamelde Cody nadenkend. Hij wist niet precies wat hij dacht, maar er klopte iets niet. Sharon liep naar haar broer en bekeek hem bezorgd.
"Daarom riep ik je. Er is iets wat we willen weten, iets wat misschien jij wel herinnerd. Er was hier net een klein, onbekend jongetje en je leek hem te kennen van iets, maar hij verdween plots. Geen orbing, geen schemering en ook geen knippering. Er klopt iets niet aan," vertelde ik hem bezorgd. Ik keek hem aan. "Voel je je echt wel goed? Niet liegen, dat zeg je ook altijd tegen mij!"

Hij dacht even na terwijl hij Sharon aankeek en keek dan naar zijn moeder en zijn kleine hij.
"Nee, ik kan me niemand herinneren...", zei hij met een bedenkelijke blik in zijn gezicht. "Maar ik heb de laatste tijd wel vaker dat ik me plots heel raar voel...", vervolgde hij en keek Sharon onzeker aan. Hij wist niet goed wat hij van al dit moest denken.
"Waarschijnlijk heeft het iets mte dat jongetje te maken waar jullie het over hadden... Misschien is de toekomst ene beetje aan het veranderen en voel ik me daardoor soms raar... Anders zou ik het niet weten.. .We moeten erachter komen wie hij is !" Na dat gezegd te hebben stond hij op en liep de trap op om in het BoS te gaan kijken. Hij versnelde zijn pas na de laatste trede opgelopen te zijn en stond even later in het BoS te bladeren en hoopte dat hij snel iets zou vinden, al wist hij niet echt wat hij aan het zoeken was.

Ik slikte even onzeker. Als de toekomst aan het veranderen was, was het dan goed of slecht? En wat voor invloed had het en op wie allemaal? Gedachtes stroomden door mijn hoofd heen, maar niets kon ik beantwoorden.
Toen schoot me iets te binnen: Wyatt! Wat als niet alleen iets aan de hand is met Chris, maar ook met Wyatt? Ik sprintte de trap op en trof Wyatt eenzaam en verlaten aan in zijn kamer. Opgelucht zuchtte ik en tilde ik hem op.
"Zo, kom jij maar met ons mee." Ik liep de kamer en even later de gang uit, de zoldertrap op naar boven. Daar trof ik Chris al druk zoekend aan. Ik liep naar hem toe.
"Chris, als jij je niets kan herinneren, kan het zo zijn dat het tijdelijk alleen nog maar herinneringen van je jongere versie zijn. Dat denk ik tenminste. Cody - naja, dat leidt ik van hem af - vermoed dat er meer achter zit en ik ook. Misschien is het wel een gedaanteverwisselaar of iets..." zei ik onzeker.

"Ik denk het ook, Sharon, maar als hij inderdaad een gedaanteverwisselaar is, dan moet hij in het BoS staan ... Het enige is dat we niets over hem weten, echt helemaal niets !" Hij zuchtte en zag dan zijn moeder die Chrisje droeg binnen komen. Het leek wel alsof ze bang was om hem neer te zetten en ze hem daarom ook bleef vasthouden, de hele tijd. Chris wist maar al te goed dat het ook zo was en niet alleen maar leek.
"Gaat het, mam?" vroeg hij zonder haar aan te kijken. Hij bladerde in het boek en probeerde zich te concentreren, maar hij had een vreemd gevoel. Onzeker stopte hij en keek de kamer rond, maar er was helemaal niets te zien. Dan keek hij even naar kleine CHris en zag hij dat die ergens opgewonden over was.
"Ik denk dat hij hier ergens is !"

Ik had het bizarre gevoel alsof mijn maag een salto maakte.
"Wat? Bedoel je - dat andere kind? Hier?" stamelde ik. Onzeker keek ik rond, maar zag niets. Ik had hier een vreemd gevoel bij, helemaal niet fijn. Ik slikte angstig. Ik hield Wyatt wat steviger vast, al had ik het vermoeden dat het dit keer niet om hem draaide, maar om mijn andere broertje.
De deur vloog open en een kreet van schrik ontsnapte uit mijn mond. Ik haalde opgelucht adem toen ik zag dat het Cody was.
"Zeg, laten jullie me alleen achter ofzo?" zei hij geïrriteerd, maar ook weer met een lichte grijns op zijn gezicht. Een kleine glimlach verscheen voor enkele seconden ook op mijn gezicht, maar verdween al gauw toen ik aan de situatie dacht.
"Maar Chris, bedoel je dat diegene hier is? Maar onzichtbaar is?" Ik dacht na. Als dat zo was, gaf ik Wyatt even over aan een ander en dan werd ik ook wel gewoon onzichtbaar, dan moest het mogelijk zijn om diegene te zien.
Cody kwam naast me staan en ik gaf hem Wyatt aan en negeerde zijn verbaasde blik. Toen keek ik Chris weer aan voor een antwoord.

Hij keek weer om zich heen.
"Ik weet het niet zeker ...", vervolgde hij maar net op dat moment verdween het vreemde gevoel en keek hij naar zijn kleine hij en zag en hoorde toen ook dat die begon te huilen. Piper, die bezorgd de ruimte had doorgekeken, probeerde klein Chrisje te troosten, maar hij bleef oorverdovend huilen.
"Hij is weg...", zei hij dan, een beetje treurig omdat ze nu niet wisten wie die persoon was en wat hij van plan was. Onzeker keek hij nog een keer de kamer rond, maar wist toen zeker dat er niemanfd anders in de buurt was.
"Wat moeten we nu doen?" vroeg hij en keek Sharon weer aan. Piper was nog steeds aan het proberen Chrisje stil te krijgen, maar wanneer het nog altijd niet gelukt was na een paar minuten, bleef ze onzeker zwijgend naar hem kijken.

Ik keek rond en voelde een bepaalde energie, magische energie, maar ik kon niet voelen waar vandaan het afkomstig was. Toen, geheel onverwachts, was het ineens verdwenen.
"Ik voel het..." reageerde ik toen Chris zei dat de onbekende weg was. Ik deed mijn handen voor mijn gezicht en probeerde even rustig na te denken, maar het lukte niet echt bepaald. Mijn hoofd stond op barsten leek het wel en dat voelde helemaal niet fijn aan. Ik zuchtte van irritatie.
"Ik weet niet wat we nu moeten doen. Het lijkt wel alsof je er blij van wordt en het onbekende jongetje dus niet bepaald iets slechts in de zin heeft. Anders had hij het misschien allang gedaan. Ik kan zien dat ze elkaar al langer kennen." Ik liep naar mijn moeder toe en nam mijn broertje over en probeerde hem te troosten.
"Mis je je vriendje, Chris? Wil je met hem spelen? Wie is je vriendje? Als we meer wisten van hem, kon hij misschien vaker op bezoek komen als je wilt..." zei ik glimlachend en probeerde Chris, die ik stevig beet hield, op te vrolijken.

Ze kwam net binnen en hoorde de anderen praten. Ze liep naar de kamer waar de anderen zaten en keek hen aan.
"Wat is er?", vroeg ze,"Jullie zien er allemaal zo geschrokken uit? Is er iets met mijn neefjes?" Ze keek iedereen aan en wachtte op een antwoord. Als er iets was met Wyatt of Chris zal ze zich onmiddelijk vrijwilliger stellen om het op te lossen.

Hij zag dat zijn kleine hij Sharon niet aankeek en ook niet op haar reageerde, maar de hele tijd de zolder doorkeek. Piper ging met haar handen door haar haren en kon er even niet meer tegen. Ze voelde zich schuldig omdat ze de laatste tijd precies zo weinig tijd voor haar kinderen had. Met tranen in haar ogen rent ze plots de zolder uit. Geschrokken en bezorgd keek hij zijn moeder na, maar besloot haar even te laten. Dan keek hij naar zijn tante.
"Tante Phoebe, het gaat om mij... Ik bedoel hij ..." Hij wijst naar zijn kleine hij en zucht diep. "We weten niet precies wat er aan de hand is, maar er was hier een vreemd jongetje en hij ... ik dus... ben er blijkbaar mee bevriend..." Onzeker keek hij weer even naar Sharon die haar twee broertjes vast had. Wat zou er toch aan de hand zijn ? Waarom herinner ik het me niet meer ? Ik hoop maar dat mam ook in orde is... KLein Chrisje keek nog steeds om zich heen.

Ik keek van kleine Chris in mijn armen naar Wyatt die nog altijd door Cody vastgehouden werd, die er duidelijk niet al te blij mee was. Ik moest even giegelen om het beeld bij zijn gezicht, schudde toen mijn hoofd en herstelde me.
"Chris, zeg nou eens wat er is. Stel ons voor aan je vriendje, dan kan hij komen spelen," probeerde ik. Ik keek hem sip en halfsmekend aan. Wat was er aan de hand? Had ik, nu ik me weer wat beter voelde, te weinig tijd met hem en Wyatt besteed vergeleken met de periode dat ik in een grote dip zat?
Ik voelde tranen opkomen, maar probeerde ze uit alle macht in te houden. Waarom huilen? Ik snapte het zelf niet, maar het begon spontaan. Ik wist ze net op tijd in te houden, maar naar mijn idee kon je wel zien dat ik het er moeilijk mee had.
"Chris? Wat is er nou, grote jongen?" vroeg ik tenslotte.

Hij wilde niet zeggen wie zijn vriendje was omdat hij het zelf niet erg goed wist en hij uitdrukkelijk gezegd had dat hij tegen niemand mocht zeggen wie hij was omdat hij anders nooit meer zou terug komen. Hij zag plots dat zijn zus verdrietig was en bezorgd keek hij haar aan.
"Waalom Shalon veldlietig?" vroeg hij en keek Sharon met grote ogen aan. Piper lag ondertussen op bed en voelde zich enorm slecht. Ze probeerde om niet te gaan huilen, maar ze had het gevoel dat ze de laatste tijd niets goed meer kon doen en dat het allemaal haar schuld was dat Chrisje zo vreemd deed. Ze vond dat ze te weinig tijd aan hen besteedde en altijd maar met haar gedachten ergens anders was. Na een tijdje stond ze op en veegde enkele tranen weg. dan haalde ze diep adem en liep vastbesloten haar kamer uit en naar de zolder. Het was misschien deels haar schuld, maar het zou haar niet beletten om ervoor te zorgen dat alles in orde zou komen. Ze liep de zolder binnen.
"Sorry.... Weten jullie al iets meer?" vroeg ze, maar ontweek de blik van iedereen.

Ik glimlachte enkel flauw naar mijn broertje en wist niet wat te zeggen. Te veel gedachtes spookten door mijn hoofd om te kunnen verklaren waaraan het lag en hoe ik me precies voelde.
Zaten ze nu achter Chris aan? Wie? Is Wyatt nu veilig? Voor hoe lang? Waarom?
Dat was nog maar een klein gedeelte van alle vragen die door mijn hoofd spookten. Ik zag vanuit mijn ooghoeken hoe Cody Wyatt op de grond neerzette omdat hij het zat begon te worden. Zelf pakte ik Chrisje met een hand beet en wreef ik over mijn voorhoofd en slaap. Ik kreeg er koppijn van en niet zo'n beetje ook.
Zat er een bekende achter? Zo ja, wie dan en waarom? Zou het een vriend zijn? Of iemand zoals Zankou?
Het begon me allemaal te duizelen en ik voelde me steeds bezorgder worden en ook steeds slechter.

Hij keek bezorgd naar Sharon.
"Shalon niet veldlietig zijn ! Jij wil Jonathan komt?" vroeg hij dan. Hij merkte niet dat zijn moeder naar Wyatt liep en hem optilde en dan verbaasd naar Chris keek. Grote Chris keek ook naar zijn kleine hij. Beiden zwegen ze omdat het Sharon gelukt was om klein Chrisje aan de praat te krijgen. Er verscheen een glimlach op Chris' gezicht terwijl hij naar hen tweeën bleef kijken.
Goed zo Sharon ! Ook Piper glimlachte en hoopte dat dit alles zo snel mogelijk opgelost zou kunnen worden.

Ik glimlachte naar mijn broertje en haalde mijn hand bij mijn hoofd weg om Chris beter te kunnen ondersteunen.
"Ik ben niet verdrietig hoor," zei ik enkel. Ik glimlachte half naar mijn kleine broertje.
"Heet je vriendje Jonathan? Wat een leuke naam, maar niet zo leuk als die van jou. Maar ik zou graag je vriendje willen ontmoeten. Misschien als jullie willen kunnen we dan samen spelen of op een andere plaats." Mijn glimlach werd wat echter.
Ik hoop zo dat er niets aan de hand is. Laat alles goed zijn!
Onwillekeurig moest ik even aan Aaron denken. Vraag me niet hoe, maar het was nou eenmaal zo. Misschien omdat ik het zo gezellig had, me weer goed voelde sinds hij in mijn leven was maar bang voor de reacties van anderen over hem. Ik zuchtte. Dat lag anders, maar eerst dit. Ik keek mijn broertje aan en wachtte op antwoord.

Hij begon te stralen wanneer Sharon zei dat zijn naam mooier was.
"Ja, JOnathan !" Hij zweeg even en zei dan:
"JOnathan alleen komen ik alleen is !" Hij keek Sharon aan en hoopte dat ze niet boos op hem was omdat hij dit gezegd had. Onzeker keek hij de anderen in de kamer aan en orbde dan met Sharon naar beneden toe en orbde dan ook Jonathan naar hen toe.
"Jonathan !" zei hij tegen zijn zus en wees dan naar zijn vriend. Hij keek JOnathan aan en hoopte dat die nu niet boos op hem was. Grote Chris keek verbaasd naar zijn moeder, maar hij voelde dat ze beiden beneden waren en dat zei hij dan ook maar tegen zijn moeder om haar gerust te stellen. JOanthan keek verbaasd rond en bleef dan verlegen naar Sharon kijken.
"Ikke JOnathan..."

Ik zuchtte en keek mijn broertje aan toen hij zei dat Jonathan alleen kwam als hij alleen was. Zoiets had ik al vermoed, of had hij het al eerder gezegd? Ik wist het niet, maar wist wel dat we er niet - in ieder geval niet zonder veel moeite - achter zouden komen wie die Jonathan nou precies was en of hij wel betrouwbaar was...
Plots werd ik weggeorbd en zag ik dat we in de woonkamer waren.
"Chris, wat-" begon ik en maakte mijn zin niet af toen ik het voorheen onbekende jongetje vlak voor me zag. Ik keek er naar terwijl Chris ons voorstelde.
Dus dit is Jonathan... Hmm. En nu? Is hij te vertrouwen? Waar kent hij Chrisje van?
Vragen spookten door mijn hoofd heen en ik glimlachte naar Jonathan.
"Hallo, Jonathan. Ik ben Sharon, Chris' zus." Ik was benieuwd wat er precies aan de hand was, maar ach. Ik wist nu hoe Jonathan eruit zag en alles... En de rest zou ik zo wel te weten komen. Ik zakte door mijn knieën en zette Chris op de grond zodat we alle drie even hoog waren.

HIj keek een beetje bang naar Jonathan omdat hij dacht dat die kwaad op hem was omdat Sharon er nu ook was. Wanneer hij op de grond gezet werd, liep hij naar Jonathan.
"Jonathan boos?" vroeg hij en zag dat Jonathan zijn hoofd schudde en pakte zijn handje vast. Dan verdwenen ze plots allebei. Hij werd door Jonathan naar een plek in de onderwereld geschemerd waar niemand hen kan voelen en die ook tegen andere magische middelen beschermd was. Verbaasd keek Chris om zich heen en keek dan Jonathan aan. Grote Chris voelde plots dat zijn kleine hij weg was en keek in paniek de anderen aan.
"Ik ben weg ! Ik bedoel ... mijn kleine ik is weg !"

Ik strekte mijn hand uit wanneer ik Chrisje op Jonathan af zie lopen en vertrouw het niet helemaal. Ik wilde Chris net beetpakken en wat naar achteren halen, toen hij samen met het andere jongetje voor mijn ogen verdween.
"CHRIS!" krijsde ik van schrik.
Dit kan niet waar zijn! Dit mag niet! Dit kan niet! Zo vlak voor me!
Ik begroef mijn gezicht in mijn handen en voelde tranen van verdriet en woede stromen. Vastbesloten veegde ik ze weg en stond ik op. Ik moest hem vinden, koste wat het kost.
Cody flipte ondertussen op zolder en knipperde zo gauw als hij kon naar beneden voor Sharon en zag net haar vastberaden blik.
"Mijn hulp heb je." Hij zei zijn gedachtes over oudere Chris niet hardop.
Wat nou als nu niet Wyatt slecht wordt, maar Chris? Dan moet de oudere veilig opgesloten zijn... Het is al eens eerder uit de hand gelopen toen haar andere broer slecht werd en hier was...
Hij hield dit voorlopig voor zichzelf, maar zou extra goed opletten...